ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΑΛΑΣ - Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΛΕΙΜΕΝΟΥ ΗΡΩΑ

ΣΤΙΒΕΝ ΛΑΛΑΣ: «Δεν ήξερα αν θα κατάφερνα να δω ξανά τα παιδιά και τη σύντροφό μου»

Της Βάσως Ασμανίδου

«Θέλω να σταθώ δίπλα στη σύζυγό μου Μαρία και στα δυο μου παιδιά». Τα λόγια του Στίβεν Λάλας είναι χαρακτηριστικά. Ο 54χρονος σήμερα Σταύρος Λάλας εκτίει την υπόλοιπη ποινή του στη Χρυσούπολη Καβάλας στο πλευρό της οικογένειάς του, προσπαθώντας να ζήσει όσα του στέρησαν κάποιοι.

Περνά τις ώρες του φροντίζοντας το γιο του, Γιάννη, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Τα 12 χρόνια φυλακής δεν τα έχει ξεχάσει. Όμως, η οικογένειά του παλεύει να σβήσει τις μνήμες που τον πονούν.

Ο Στ. Λάλας αγγαλιάζοντας τον γιό του στην επιστροφή του στην Ελλάδα

«Πέρασα δύσκολα χρόνια. Δεν ήξερα αν θα έβλεπα ξανά τα παιδιά και την σύντροφό μου. Τώρα είμαι δίπλα τους. Θέλω να ανακτήσω τον χαμένο χρόνο». Και συνεχίζει: «Προσπαθούμε να ζήσουμε. Η Μαρία δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα στο φροντιστήριο αγγλικών. Εγώ πρέπει να κοιτάξω την υγεία του παιδιού μου και τη δική μου».

Ο Στ. Λάλας δεν επιρρίπτει ευθύνες σε κανέναν. Αντιθέτως ευγνωμονεί την κυβέρνηση που του έδωσε την ελληνική υπηκοότητα, επιτρέποντάς του να εκτίσει τα υπόλοιπα δυο χρόνια της ποινής του σε κατ’ οίκον περιορισμό. «Δεν κατηγορώ κανέναν. Η ελληνική κυβέρνηση με βοήθησε με την ελληνική μου υπηκοότητα, έτσι είμαι στην Ελλάδα με τους δικούς μου»…

«Είμαι κοντά τους και θα μείνω για πάντα»….

Στέκεται στο πλευρό του 22χρονου γιού του Γιάννη. Λυγίζει βλέποντας το παιδί του να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, όμως δεν το δείχνει. Δακρύζει όταν σκέφτεται ότι δεν είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Έχει όμως δώσει μία υπόσχεση στον εαυτό του: «Θα είμαι κοντά τους, θα μείνω για πάντα στο πλάι τους».

Ο Στ. Λάλας βλέπει στα μάτια της συντρόφου του εκείνο το νεαρό κορίτσι που συνάντησε για πρώτη φορά στο Βελιγράδι. Χαίρεται που είναι ακόμα στο πλευρό της...

Με τη σύζυγό του, μαζί πια για πάντα

«Ζούμε δύσκολα, όμως», λέει και συνεχίζει: «Η γυναίκα μου δουλεύει για να μας φροντίσει. Δίνει τα πάντα για να μη στερηθούμε κάτι. Πώς να μην την αγαπώ!».

Θυμάται ότι όσο ήταν στην Αμερική δεν έβλεπε τη σύντροφό του και τα δυο του αγγελούδια, τον Γιάννη 22 ετών και τον Παναγιώτη 16 ετών σήμερα. «Δεν ήξερα αν θα τους δω. Δεν ήξερα αν είναι καλά.. Ήθελα να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Δίπλα στους Έλληνες, τους δικούς μου ανθρώπους».

Ο Στ. Λάλας περιμένει την ημέρα που θα τελειώσουν όλα. Σκέφτεται κάθε στιγμή τον Αύγουστο του 2010 – τότε λήγει η ποινή του και εκείνος ελεύθερος θα χαράξει νέους δρόμους: «Αν όλα πάνε καλά, θα γράψω ένα βιογραφικό για τη ζωή μου».

«Θα το έκανα ξανά για την Ελλάδα»

Στο αεροπλάνο επιστρέφοντας στην πατρίδα

Ο Σταύρος Λάλας έμεινε για 12 χρόνια στις αμερικανικές φυλακές. Ζούσε σαν αγρίμι. Δεν ήξερε αν θα ξυπνήσει το επόμενο πρωί. Όμως η αγάπη που τρέφει για την Ελλάδα νίκησε κάθε εμπόδιο: «Η Ελλάδα είναι διαμάντι. Είναι η πατρίδα μου. Ξέρω ότι όσο κι αν μου στοίχιζε, εγώ θα βοηθούσα πάλι τη χώρα μου».

Από το 1977 μέχρι το 1993 έδινε στην ΕΥΠ ανυπολόγιστης αξίας πληροφορίες, ως υπάλληλος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών στις πρεσβείες της Κωνσταντινούπολης και των Αθηνών, χωρίς να ποτέ να πάρει δραχμή από κανέναν, αν και γνώριζε ότι οι πληροφορίες του άξιζαν πολλά. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία επειδή προωθούσε στην ελληνική κυβέρνηση απόρρητα έγγραφα. Όμως βραβεύτηκε από τον Πατριωτικό Σύνδεσμο Λάρισας ως πατριώτης.

Πηγή:presstime
Αρ.φυλ.91
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
σελ.55

Σχόλιο: Νοιώθουμε ντροπή, όταν ένας απείρου μεγέθους πατριώτης δηλώνει ότι χαίρεται που είναι ανάμεσα στους συμπατριώτες του Έλληνες, και εμείς τον έχουμε εντελώς ξεχασμένο. Ούτε ένα αφιέρωμα , ούτε μία συνέντευξη στα παπαγαλομίντια, μόνο ντόρος την ημέρα της άφιξής τους για να πουλήσουν διαφημίσεις και μετά η απόλυτη σιωπή.

Νοιώθουμε ντροπή απέναντί του ως Έλληνες και πολύ «λίγοι».

Νοιώθουμε ντροπή να ακούμε τον Σταύρο Λάλα να ευχαριστεί το ελληνικό κράτος για την ελληνική υπηκοότητα που του έδωσε ενώ θα έπρεπε να τον έχει τιμήσει και υλικά και ηθικά και να τον στηρίξει με κάθε τρόπο για τις ανυπολόγιστης αξίας υπηρεσίες που έχει προσφέρει στην πατρίδα και που η πληρωμή του ήταν η προδοσία και η εγκατάλειψη για πολλά συναπτά έτη.

-Μόνο ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος Λάρισας «ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΕΙΝ» τον βράβευσε για τις υπηρεσίες του.

Νοιώθουμε ντροπή που δεν στήριξε το κράτος την οικογένειά του τόσα χρόνια και προπάντων το παιδί του που έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα υγείας και που εξακολουθεί να είναι αδιάφορη ως προς αυτή την ηρωική οικογένεια.

Νοιώθουμε ντροπή να αποκαλούμαστε Έλληνες όταν μέτρο σύγκρισης έχουμε τον Σταύρο Λάλα.

ΥΓ.Περισσότερα για τον Σταύρο Λάλα μπορείτε να διαβάσετε εδώ