ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΕΛΙΑΜΕΠ

Και πάλι έλεγα να κάνω ανακεφαλαίωση του ΕΛΙΑΜΕΠ, αλλά ο διάβολος (το πιάσατε, παλληκάρια, το υπονοούμενο) έχει πολλά ποδάρια και έτσι, αντί για την ανακεφαλαίωση κάθομαι και σας γράφω για τον Ιουδαϊσμό και τους οπαδούς του. Να ξέρετε πάντως ότι δεν απευθύνομαι στον Ιουδαίο που «απαντάει» στα άρθρα μου, αλλά στους Έλληνες που με διαβάζουν. Και έχω να πω τα εξής:

1. Η συναγωγή των Ιουδαίων δεν είναι τόπος λατρείας, γιατί εκεί δεν τελούνται μυστήρια, δεν υπάρχει δηλαδή παρέμβαση του Θεού. Μπορεί ο καθένας να μπει και να ζητήσει να εξηγήσει την "Πεντάτευχο" (όπως άλλωστε έκανε και ο ίδιος ο Χριστός αλλά και ο Απόστολος Παύλος, την ερμηνεία του οποίου δεν δέχτηκαν γι’αυτό και τους καταράστηκε συνολικώς). Στις συναγωγές συνακολούθως γίνεται -παραδοσιακώς- τέτοια φασαρία σχετικώς με την ερμηνεία της «Πεντατεύχου» (άλλη ερμηνεία δίνει ο ένας, άλλη ο άλλος κ.λ.π.), ώστε στα Νέα Ελληνικά η συναγωγή να αποκαλείται χάβρα των Ιουδαίων και να χαρακτηρίζεται έτσι οποιοσδήποτε χώρος στον οποίο ο καθένας μπορεί να πει ό,τι του κατεβεί στο κεφάλι.

Ρόλο ανάλογο επιτελούν και τα τζαμιά, τα οποία είναι απλός χώρος προσευχής, γι’ αυτό και η έκφραση "μουσουλμανικός κλήρος" είναι αδόκιμη. Δεν υπάρχει μουσουλμανικός κλήρος. Στα τζαμιά όμως επικρατεί τάξη υποδειγματική, διότι εκεί δεν γίνεται ερμηνεία του Κορανίου. Γίνεται ομαδικώς και επισήμως μια προσευχή (την Παρασκευή κατά κανόνα, ιερή ημέρα κατά τους Μουσουλμάνους) και τέρμα. That’s all, όπως θα μας έλεγε και η Διαμαντοπούλου-Bilderberg.

Στις χριστιανικές εκκλησίες, αντίθετα, τελούνται μυστήρια (τα Επτά Μυστήρια σύμφωνα με την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία). Μυστήριο σημαίνει τελετή, στην οποία γίνεται παρέμβαση του Θεού. (Ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω, λέγεται κατά τον γάμο. Δεν λέει ους ο παπάς ή ο ιερεύς συνέζευξε...) Εξ ου και η ετυμολογική ρίζα της λέξης «ραββίνος» είναι η λέξη «ραββί» που σημαίνει «δάσκαλος» (και, ως γνωστόν, Ραββί αποκαλούσαν οι μαθητές Του τον Χριστό, που κάθε άλλο παρά Ιουδαίος ήταν). Το ίδιο συμβαίνει και στο Ισλάμ: Χότζας δεν σημαίνει «ιερέας», «κληρικός» αλλά «δάσκαλος», γι’αυτό και στα σύγχρονα τουρκικά ο τίτλος απονέμεται σε οποιονδήποτε λόγιο, που θεωρείται πολύ μορφωμένος. Χότζα π.χ. αποκαλούν οι Τούρκοι ακόμα και τον... Πατριάρχη Βαρθολομαίο, όποτε θέλουνε να τον τιμήσουν. (Αυτόν που έχει συνηθισμένη μόρφωση τον αποκαλούν απλώς εφέντη –από την ελληνική λέξη αυθέντης- και ο τίτλος απονέμεται ακόμα και σε γυναίκες: χανούμ εφέντη).

2. Ο Ιουδαίος μπορεί να μην έχει την «Πεντάτευχο» σπίτι του αλλά πρέπει να έχει τη μεζουζά. Τι εστί η μεζουζά; Να σας πω: Ομοίωμα της «Πεντατεύχου» μέσα στο κάλυμμά της σε μικρογραφία, που καρφώνεται στο κατώφλι κάθε ιουδαϊκού σπιτιού και ηθικώς οφείλει ο κάθε Ιουδαίος να το αγγίξει, προτού ξεκλειδώσει την πόρτα του. Δηλαδή αυτό που κάνει στη συναγωγή, το κάνει (εν μικρογραφία) και στο σπίτι του, το οποίο, με αυτόν τον τρόπο, μετατρέπεται σε είδος συναγωγής. Πάντοτε πρακτικοί οι Ιουδαίοι, συνέλληνες! Ποιος από εμάς σκέφτηκε να κάνει εξαπτέρυγα, δισκοπότηρα κ.λ.π. σε μικρογραφία, ώστε να πάρει το σπίτι του μορφή εκκλησίας; Κανείς! Ιδού το χάλι μας!

3. Το ότι ο «ναός» στα Ιεροσόλυμα είναι ο μοναδικός τόπος λατρείας του Θεού για τους Ιουδαίους αποδεικνύεται από τα ακόλουθα: α) Βασική διαμάχη μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών κατά τους χρόνους του Χριστού ήταν το πού έπρεπε να λατρεύεται ο Θεός. Οι μεν Ιουδαίοι λέγανε στα Ιεροσόλυμα, ενώ οι Σαμαρείτες στο όρος Γαριζίν. Έτσι, όταν ο Χριστός συναντήθηκε με τη Σαμαρείτιδα, αυτή του έθεσε το φλέγον ερώτημα: Πού πρέπει να λατρεύεται ο Θεός; Στον ναό των Ιεροσολύμων ή στο όρος Γαριζίν; Και ο Χριστός έδωσε τη μνημειώδη απάντηση: Πνεύμα ο θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν (Ιω., δ΄ 21) Δηλαδή ο Θεός είναι πνεύμα και δεν έχει σημασία πού αλλά πώς Τον λατρεύει κανείς. Πρέπει δηλαδή ο άνθρωπος να λατρεύει τον Θεό πνευματικώς, όχι υλικώς και τυπικώς, και κυρίως εν αληθεία, δηλαδή μακρυά από υποκριτικούς τύπους (όπως εκείνους των Φαρισαίων π.χ. και γενικώς των Ιουδαίων). β) Η λέξη «ναός» προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα ναίω που σημαίνει: «κατοικώ». Με άλλα λόγια, οι Ιουδαίοι πιστεύανε ότι ο Θεός κατοικεί στον ναό των Ιεροσολύμων, για αυτό και απαγορευόταν επί ποινή θανάτου σε οποιονδήποτε δεν ήταν Ιουδαίος να μπει στον ναό. Η απαγόρευση αυτή ήταν τόσο ισχυρή, ώστε την σεβάστηκαν και οι Ρωμαίοι. Όπως θα θυμάστε από την ανάγνωση των Ευαγγελίων, ω συνέλληνες, οι Ρωμαίοι παρακολουθούσαν το τι γινόταν στον ιουδαϊκό ναό από τον Πύργο του Αντωνίου, χτισμένο στον περίβολο του ναού, χωρίς να τολμάνε να ξεμυτίσουν από τον ενλόγω πύργο. Και τώρα, μπορώ να έχω την –ιδιαίτερη- προσοχή σας παρακαλώ; Η αντίληψη πως ο Θεός κατοικεί στον ναό τούς φέρνει κοντά στην αρχαιοελληνική θρησκεία, στα πλαίσια της οποίας πιστευόταν ότι ο κάθε θεός κατοικεί και στον ναό του. Δηλαδή η Αθηνά κατοικούσε στον Παρθενώνα, ο Δίας κατοικούσε στον ναό της Ολυμπίας και ούτω καθ’ εξής. Οι θεοί μένανε στον Όλυμπο, αλλά όποτε θέλανε κατεβαίνανε και στο σπίτι που τους είχαν χτίσει οι άνθρωποι. Αυτό φέρνει την αρχαία ελληνική θρησκεία κοντά στον Ιουδαϊσμό. Η διαφορά είναι ότι οι μεν Αρχαίοι Έλληνες πιστεύανε σε πλήθος θεών, ημιθέων κ.λ.π., ενώ οι Ιουδαίοι σε ένα μόνον. Να γιατί ο Χριστός είπε στη Σαμαρείτιδα εξ Ιουδαίων η σωτηρία: επειδή, πράγματι, οι Ιουδαίοι υπέδειξαν τον δρόμο αποφυγής της ειδωλολατρείας. Αλλά μετά το θέμα στράβωσε – όπως απέδειξε η Σταύρωση του Χριστού και ο συνεχής, μέχρι τις μέρες μας, διωγμός στον οποίο υπόκεινται οι Χριστιανοί. Γιατί τώρα η ορθόδοξη Εκκλησία μας αντικατέστησε τη λέξη εκκλησία με την οποίο ανατράφηκαν οι παπούδες και οι γονείς μας με τον όρο «ιερός ναός», τι να σας πω... δεν ξέρω... ρωτήστε τον παπά της ενορίας σας ή, καλύτερα, τον τοπικό Μητροπολίτη. Το μόνο που εγώ ξέρω είναι ότι παλιότερα, εάν κάποιος «Χριστιανός» έλεγε «ιερός ναός» αντί για εκκλησία, συχνά αντιμετώπιζε θρησκευτική ποινή στην καθ’ ημάς Ανατολή και την Ιερά Εξέταση στη Δύση. γ) «Χριστός του Θεού» κατά τους Ιουδαίους είναι εκείνος ο οποίος ξαναχτίζει τον ναό των Ιεροσολύμων, τον οποίο συχνά κατέστρεψαν διάφοροι λαοί, αντίπαλοι των Ιουδαίων, τρεις φορές προκειμένου να ησυχάσουν από αυτούς. Έτσι, ο κατεξοχήν «χριστός» των Ιουδαίων είναι ο... Κύρος, βασιλιάς των Περσών, ο οποίος ξαναέχτισε τον ναό τους. Να γιατί, ω συνέλληνες, το όνομα Κύρος (Cyrus στα αγγλικά- προφέρεται «Σάϋρους») είναι πολύ διαδεδομένο στους Ιουδαίους, φιλοϊουδαίους και γενικώς τον ιουδαϊκό κόσμο κ.λ.π. (Και αξίζει ενπροκειμένω να θυμηθεί κανείς ότι και στα Μίκυ-μάους, ο κατεξοχήν έξυπνος, προικισμένος κ.λ.π. λέγεται «Κύρος» ). δ) Όλ’αυτά όμως έχουνε μικρή σημασία. Μεγάλη σημασία πράγματι έχει το εξής: Το όνομα του Θεού το γνωρίζανε μόνο οι ιερείς των Ιουδαίων και το προφέρανε μόνο μια φορά τον χρόνο, την ημέρα του δικού τους Πάσχα, και φυσικά στον ναό τους, στα Ιεροσόλυμα. Όταν καταστράφηκε οριστικά ο ναός τους το 70 μ.Χ. το όνομα του Θεού...χάθηκε, γιατί το ιερατείο τους εξαφανίστηκε μαζί με τον ναό τους, και από τότε ψάχνουνε να το βρούνε! Γιατί; Διότι ξέρουνε πώς γράφεται, αλλά δεν ξέρουνε πώς να το προφέρουν. Ναι, βρε παιδιά, ακριβώς όπως σας το λέω. (Βρε μη γελάτε, το θέμα είναι πολύ σοβαρό!) Στα εβραϊκά γράφονται μόνο τα σύμφωνα και όχι τα φωνήεντα. Συνεπώς, ξέρουνε ποια σύμφωνα πρέπει να προφέρουνε, αλλά όχι και ποια φωνήεντα. Το αποτέλεσμα; Άλλοι λένε ότι ο Θεός ονομαζόταν Γιαχβέ και άλλοι Γιεχοβά (Ιεχωβά στα ελληνικά, με τους πασίγνωστους Ιεχωβάδες κ.λ.π.) Να γιατί η θρησκεία των Ιουδαίων έμεινε ακέφαλη. Όχι μόνο χάσανε τον μοναδικό τόπο λατρείας του Θεού αλλά λησμόνησαν και το όνομά του. Και αυτό, διότι χάθηκε, λόγω της καταστροφής του 70 μ.Χ., η ιερατική διαδοχή τους. Από τότε οι ραββίνοι που απλώς υποκαθιστούν, χωρίς όμως και να έχουν διαδεχτεί τους ιερείς τους, ψάχνουνε να βρούν το «όνομα του Θεού». Ψάχνουν από τον πρώτο μ.Χ. αιώνα μέχρι... σήμερα, χωρίς, εννοείται, να έχουν βγάλει άκρη. Κατά καιρούς (ακόμα και πρόσφατα), διάφοροι επιστήμονες, Έλληνες και άλλοι, επιχείρησαν να τους βοηθήσουν να ξαναβρούν το όνομα του Θεού, βάσει γλωσσολογικών συνειρμών, αλλά αυτοί δεν δέχονται βοήθεια από «εθνικούς» (gôim, δηλαδή «ειδωλολάτρες» κατά τη μετριοπαθή απόδοση της λέξης ή «ανθρωποειδή υποζώα» κατά την αληθοφανέστερη) σε ένα τόσο «σημαντικό» (για αυτούς) ζήτημα. Έτσι οι ραββίνοι τους ασχολούνται μόνο τυπικώς πια με το «χαμένο όνομα του Θεού» και ουσιαστικώς με άλλα θέματα, πιο σημαντικά για αυτούς σήμερα, όπως τα εξής.

4. Στους Ιουδαίους είναι όλα διαμετρικώς ανάποδα από ό,τι σε μια φυσιολογική, χριστιανική κοινωνία. (Αυτό ακριβώς που βλέπετε δηλαδή σήμερα γύρω μας, με τους γκαίυ, τις λεσβίες, τους χαζοβιόληδες και τις χαζοβιόλες που βγαίνουνε στο «γυαλί» και προωθούνται σε θέσεις μεγάλης σημαίας κ.λ.π.) Οι ραββίνοι τους λοιπόν προσπαθούν να αποτρέψουν σύγκρουση Ιουδαίων και Χριστιανών – μέχρι, εννοείται, που να πάρουν οι Ιουδαίοι το πάνω χέρι (κάτι που, όπως φαίνεται, σχεδόν ολοκληρώνεται στις μέρες μας). Και εξηγούμαι: α) Ιερό ζώο για τους Ιουδαίους είναι ο... γάιδαρος. (Το γιατί το εξηγούν διεξοδικώς ορισμένοι δικοί μας, Αρχαίοι συγγραφείς). Να γιατί ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε γαϊδουράκι! Σε Ιουδαίους απευθυνόταν, ό,τι Αυτός πίστευε ότι θα τους συγκινήσει έκανε. Για φαντασθείτε όμως τι θα γίνει εάν κάποιος Ιουδαίος πει σε παραδοσιακό Χριστιανό: «Α, τι καλός που είσαι! Σωστός γάϊδαρος!» β) Οι Ιουδαίοι επιπλέον θεωρούν κάτι σαν ιερά ζώα και τον... λαγό και φυσικά τα... κουνέλια, επειδή μοιάζουν με τους γαϊδάρους. (Τι ομοιότητα βρίσκουνε μεταξύ λαγού/κουνελιού και γαϊδάρου εγώ δεν μπορώ να καταλάβω, όσοι από σας ενδιαφέρονται πηγαίντε να τους ρωτήσετε, σε εμένα, όποτε ρώτησα, κάνανε τους χαζούς). Έτσι, αποφεύγουνε να τρώνε τους λαγούς και τα κουνέλια και ένας Ιουδαίος συγγραφέας, ο Άρθουρ Καίσλερ, λέει σε κάποιο από τα πιο γνωστά βιβλία του την ιστορία κάποιου Ιουδαίου που είχε ένα κουνέλι, το είχε «βαφτίσει» Ιερουσαλήμ (κουνέλι που να λέγεται Ιερουσαλήμ! Σαν τον επιφανή επιστήμονα που ονομάζεται Κιτρομηλίδης κ.τ.λ.) τελικά το έφαγε κατά λάθος το κουνέλι και παρέλυσαν τα πόδια του και ευτυχώς που βρέθηκε κάποια άλλη Ιουδαία, ψυχαναλύτρια ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, που τον ξάπλωσε σε ντιβάνι (όπως βλέπετε να κάνουν οι Αμερικανοί στις ταινίες που γυρνάνε σήμερα), οπότε αυτός εξομολογήθηκε το φάγωμα του κουνελιού και με τα πολλά... ξαναβρήκε την υγειά του και ξαναπερπάτησε! Για φανταστείτε τώρα να σας αποκαλέσει, για να σας κολακέψει, κάποιος συνεπής Ιουδαίος «λαγό» ή «κουνέλι/κουνέλα» τι έχει να γίνει! (Αν και όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα δεν θα είναι και πολύ έξω από τα πράγματα ο ενλόγω Ιουδαίος. Πραγματικά κουνέλια έχουνε γίνει οι Έλληνες σήμερα). γ) Οι Ιουδαίοι, όποτε θέλουν να πάρουνε όρκο, πρέπει να αγγίζουν τα γεννητικά τους όργανα (σκεπασμένα από το παντελόνι εννοείται). Άντε τώρα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, σαν αυτή που γίνεται σήμερα, να πει ένας Ιουδαίος σε έναν παραδοσιακό περιπτερά της Ομόνοιας ή της πλατείας Βάθης: «Σου δίνω το λόγο μου!» και για του λόγου το ασφαλές να πιάσει τα... τέτοια του! Εγώ με τίποτα δεν θάθελα να χάσω τη φάση που θα επακολουθήσει (αλλά ούτε και σείς που με διαβάζετε, ακραδάντως πιστεύω). Επιπλέον, εάν επικρατήσει το πολυπολιτισμικό σύστημα που πάει να επιβάλει το καθεστώς, καθόλου μην παρεξηγηθείτε, εάν δείτε στην Πανεπιστημίου π.χ. (εφόσον δηλαδή ακόμα δεν την έχουνε μετατρέψει σε σταροχώραφο οι πασοκοσυριζαίοι με τις ΜΗΚΥΟ) κάποιον Ιουδαίο γνωστό σας, «καλόν άνθρωπο» και οπωσδήποτε «όχι συνωμότη» (σαν αυτούς, να πούμε, που παλιότερα είχανε μαγαζί απέναντι από το γαλακτοπωλείο του πατέρα του κ. Κ. Πλεύρη), και αυτός ο Ιουδαίος, για να δείξει με πόση ειλικρίνεια σας εκτιμά χουφτώσει το πάνω μέρος του παντελονιού του. Μην τον παρεξηγήσετε – πολύ σας παρακαλώ! Δείξτε κι εσείς πόσο αληθινά τον εκτιμάτε κάνοντας ακριβώς το ίδιο! Πολυπολιτισμική κοινωνία δεν θάχουμε; Θάχουμε! Ε, θα δείχνουμε στον καθένα τα ευγενή συναισθήματά μας κάνοντας χειρονομίες που ο άλλος πλήρως κατανοεί.Ή σεβόμεθα την ιδιαιτερότητα του άλλου ή δεν τη σεβόμεθα τελοσπάντων! δ) Οι Ιουδαίοι δίνουνε μεγάλη σημασία στα ανθρώπινα περιττώματα, διότι θεωρούν πως ό,τι στα αρχαία ελληνικά λέγεται το σκωρ είναι η λάσπη από την οποία ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, το οποίον σκωρ (ανοίξτε ένα πρόχειρο λεξικό και δείτε τι σημαίνει) καθώς βγαίνει από το ανθρώπινο σώμα αποδεικνύει την αλήθεια των όσων περιγράφονται στη Γένεσιν. Συνεπώς, ω συνέλληνες, οι ραββίνοι πηγαίνουνε κάθε τόσο στην τουαλέτα και όσο περισσότερες φορές μπαίνουνε εκεί τόσο ευσεβέστεροι είναι. Να γιατί, εάν τηλεφωνήσετε (στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής μας κοινωνίας) σε κάποιον αυθεντικό και όχι μεταλλαγμένο Ιουδαίο και σας απαντήσει η κυρία του «είναι στο μπάνιο», «στο αποχωρητήριο» κ.τ.λ., μην παρεξηγηθείτε: δεν κοροϊδεύει η γυναίκα, πιστεύει ότι ο άντρας της επιτελεί πράξη περίπου θρησκευτική. Και να γιατί λοιπόν, εάν ένας Χριστιανός μπαινοβγαίνει στην τουαλέτα, η οικογένειά του –ορθώς- φρονεί πως κάτι θα έφαγε που τον πείραξε και έπαθε διάρροια/κόψιμο, ενώ οι Ιουδαίοι ότι βρίσκεται κάτι από –στιγμιαία έστω- ευλογία του Θεού. Ο Χριστός βέβαια έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και εξήγησε πεντακάθαρα τον ρόλο της πέψης και αφόδευσης (Μαρκ.ζ΄19). Αλλά δεν βαριέσαι! «Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς», που λέγανε κι οι παπούδες μας.

Με κάτι τέτοια κυρίως ασχολούνται, ω συνέλληνες, οι ραββίνοι σήμερα. Πώς δηλαδή θα «συνυπάρχουνε» οι Ιουδαίοι με τους Χριστιανούς, χωρίς –προς το παρόν- να κάνουνε επιδεικτικές αναφορές σε γαϊδάρους, λαγούς, κουνέλια και τα άλλα που μόλις παραπάνω είπαμε. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι «αυθεντικοί» Ιουδαίοι όσο οι μεταλλαγμένοι, τύπου Ροκφέλλερ, για τους οποίους ο Ιουδαίος αναγνώστης του Hellenic Revenge διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και διαμαρτύρεται: «Δεν είναι Ιουδαίοι οι Ροκφέλλερ! Χριστιανοί είναι και μάλιστα επισκοπαλιανοί!»

Τι είναι οι Ροκφέλλερ, τι οι επισκοπαλιανοί και όλα τα σχετικά θα σας τα εξηγήσω στο επόμενο άρθρο μου.

Λίγη υπομονή, παλληκάρια μου! Το ξέρω ότι εναγωνίως περιμένετε τη συνέχεια, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ. Και μάλιστα άνθρωπος χωρίς Θεό Ι.Χ. (όπως έχουνε οι Ρότσιλντ, Ροκφέλλερ και όλοι οι Ιουδαίοι γενικώς).

Ο φίλος σας,

Χριστοφόρος