Έχω κουραστεί κάθε εβδομάδα, να διαβάζω στις ειδήσεις για την δολοφονία, ενός ακόμη γέροντα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, από κάποιους λαθροέποικους οι οποίοι εισβάλλουν, με σκοπό να τους ληστέψουν και είτε τους σκοτώνουν, σαν τα σκυλιά, είτε τους αφήνουν δεμένους, να πεθάνουν. Τέτοιου είδους εγκληματικότητα δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα, πριν μεταφερθούν στην χώρα μας, κάθε είδους αδίστακτοι αλλοδαποί. Το φαινόμενο όμως τελευταία έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Είτε σε χωριά της επαρχίας, σε απομακρυσμένα σπίτια, είτε ακόμη και στο ίδιο το κέντρο της Αθήνας, συχνά γύρω από την ευρύτερη περιοχή του γκέτο του Αγίου Παντελεήμονα, έχουμε ολοένα και συχνότερα τέτοιου είδους περιστατικά. Και δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει ότι αυτή η τάση θα μειωθεί.
Διάβαζα μέσα στην μεγάλη εβδομάδα, την καταγγελία ενός συγγενή ενός ηλικιωμένου, ο οποίος πέθανε από “έμφραγμα” κατά την διάρκεια μίας εισβολής στο σπίτι του, κατά πάσα πιθανότητα από Πακιστανούς, με τους οποίους όπως καταγγέλλει είχε έλθει σε κόντρα: Τελευταία είχε έρθει σε κόντρα με Πακιστανούς που..... μένουν στη γειτονιά και είχε απειληθεί όταν έτρεξε να σώσει ότι μπορούσε από τα αποκαΐδια εκκλησίας άλσους της γειτονιάς του, όπου κάηκε από το μίσος του μουσουλμανικού στοιχείου της περιοχής. Επίσης είχε απειληθεί και παλαιότερα όταν παρά την ηλικία του, συμμετείχε στις ομάδες πολιτών που περιφρουρούσαν την περιοχή για να αποτρέψουν κλοπές και άλλες παραβατικές πράξεις λαθρομεταναστών και «νομιμοποιημένων» λαθραίων”.
Τέτοιου είδους περιστατικά, αποτελούν ντροπή για ολόκληρη την κοινωνία μας, η οποία αφήνει το πλέον αδύνατο κομμάτι της, τους ηλικιωμένους, βορά στα νύχια αρπακτικών ομάδων, οι οποίες δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε.
Την μεγάλη εβδομάδα που πέρασε, επισκέφθηκα – όπως είναι το έθιμο – το χωριό της μητέρας μου, κάπου στην Στερεά Ελλάδα. Εκεί μένει αρκετούς μήνες τον χρόνο μόνη της η γιαγιά μου. Συζητήσαμε κάτι που είχε συμβεί λίγο καιρό πριν. Ενώ η γυναίκα κοιμόταν μέσα στο σπίτι της, άκουσε κάποιους απ' έξω. Της έκλεψαν διάφορα πράγματα που είχε στις αποθήκες του σπιτιού και απ' έξω. Μέχρι και τα διακοσμητικά της πόρτας και ένα πλαστικό τραπέζι. Η πρώτη αντίδραση της οικογένειάς μου, ήταν να “οχυρώσει” το σπίτι της γιαγιάς μου. Κάγκελα στα παράθυρα, μπάρες στην πόρτα, διπλοκλειδαριές και ούτω καθ΄εξής. Δεν τα γράφω αυτά, για να πώ κάτι συγκεκριμένο για την γιαγιά μου.
Απλά αναρωτιόμουν εάν η λύση γι' αυτούς τους ανήμπορούς ανθρώπους, είναι να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε φρούρια, σε φυλακές αν θέλετε όπου κλείνονται μέσα για να γλυτώσουν την ζωή τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αθήνα, όπου ένα από τα λίγα επαγγέλματα που δεν περνούν ιδιαίτερη κρίση, είναι αυτό που φροντίζει να “ασφαλίζει” τα διαμερίσματα των ατυχών, οι οποίοι κατοικούν στο κέντρο της πόλης.
Πρόκειται για έναν εκβαρβαρισμό, άνευ προηγουμένου που λαμβάνει χώρα τόσο στην ύπαιθρο όσο και στο κέντρο της Αθήνας. Η εποχή των “ληστάρχων” που τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο, έληξε εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια για την χώρα μας. Και τώρα σιγά σιγά, επανερχόμαστε σε αυτήν. Επανερχόμαστε σε μία κατάσταση όπου όποιος δεν μπορεί να υπερασπίσει την ζωή του, μπορεί να είναι θύμα οποιουδήποτε θελήσει να εισβάλλει στο σπίτι του. Και αλλοίμονό του, εάν τολμήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Είδατε τι συνέβη στον καημένο τον άνθρωπο ο οποίος το προσπάθησε. Τρείς μήνες φυλάκιση ο ένας από τους διαρρήκτες και δέκα χρόνια κάθειρξη αυτός. Δέκα χρόνια επειδή προσπάθησε να υπερασπιστεί την ζωή και την περιουσία του. Σε κάνει πραγματικά να αναρωτιέσαι για το τι πραγματικά θέλουν κάποιοι να πετύχουν. Την παράδοση ίσως άνευ όρων του ελληνικού πληθυσμού στις διαθέσεις των διαφόρων δολοφόνων; Την κατατρομοκράτησή του; Όπως και να έχει θεωρώ αυτή την απάθεια στις δολοφονίες των πατεράδων και των παππούδων μας ό,τι πιο ατιμωτικό συμβαίνει σε αυτή την χώρα. Πιο ατιμωτική και από την διαφθορά και από τις εθνικές υποχωρήσεις και από ο,τιδήποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου