Δολοφόνησαν την Εκκλησία του έθνους!

Νάτα τα μαντάτα και χειρότερα απ'ότι λέγαμε.

Τώρα πια όχι μόνο οι "νέες χώρες" υπό τη δικαιοδοσία της τουρκικής νομαρχίας της Ιστανμπούλ αλλά και οι "παλιές".

Αναιρείται εκκλησιαστικά το 1821!

Από το ΠΑΡΟΝ:

ΒΑΤΕΡΛΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Πήγε Αρχιεπίσκοπος, γύρισε Μητροπολίτης!

Ανάστατοι Ιεράρχες, κληρικοί, θεολόγοι Ανησυχούν ότι εκχωρήθηκε το Αυτοκέφαλο που το υπερασπίστηκαν, ακόμη και με συγκρούσεις, οι Μακαριστοί Σεραφείμ και Χριστόδουλος

Κρίσιμος μήνας ο Οκτώβριος, που θα συνέλθει η Ιεραρχία

Είναι αναμφισβήτητα πρόκριμα για τα μελλούμενα η παρθενική επίσκεψη του νέου Αρχιεπισκόπου στο Φανάρι και τα συνομολογηθέντα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Από πολλές πλευρές εκφραζόταν όλο αυτό το διάστημα μια έντονη ανησυχία για το περιεχόμενο των «αποσκευών» του κ. Ιερώνυμου σʼ αυτό το ταξίδι.

Το ερώτημα στα χείλη των περισσοτέρων ήταν «τι θα παιχθεί» και «ποια δώρα έχει για τον κ. Βαρθολομαίο» ο Μακαριώτατος.

Η αλήθεια είναι ότι τα είπαν όλα εξαρχής «χαρτί και καλαμάρι».

Χωρίς να κρύψουν τίποτα.

Πολύ απλά ο Αρχιεπίσκοπος υπέγραψε την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της Ελλαδικής Εκκλησίας στο Φανάρι, κάτι που ο Οικουμενικός Πατριάρχης επεδίωκε με προσήλωση εδώ και χρόνια.

Η ουσία των απόψεων Ιερώνυμου σε σχέση με όλες τις απαιτήσεις του Κωνσταντινουπόλεως ήταν:

Ό,τι θέλετε, Παναγιώτατε!

Μέχρι και ότι θα αλλάξει τον καταστατικό χάρτη δεσμεύτηκε.

Κάνοντας στροφή 180 μοιρών από τη φιλοσοφία και τη θεσμική στάση Χριστόδουλου υιοθέτησε πλήρως τον Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο του 1850, όπως και την αντίστοιχη Πράξη του 1928, με όλες τις προβλέψεις τους για το καθεστώς των λεγόμενων Νέων Χωρών.

Ήτοι, εφεξής, οι Μητροπολίτες των Νέων Χωρών οφείλουν να δίνουν αναφορά για όλα στον Πατριάρχη, ο οποίος βεβαίως θα έχει βαρύνοντα ρόλο και στην όποια νέα εκλογή μητροπολιτών.

Είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος να χαθούν σχεδόν οι μισές μητροπόλεις και τα όρια δικαιοδοσίας της Ελλαδικής Εκκλησίας να υποχωρήσουν μέχρι τη Μελούνα!

Στο ίδιο πνεύμα πάντα ο Αρχιεπίσκοπος υποσχέθηκε ενιαία έκφραση των δύο γραφείων στις Βρυξέλλες και ουσιαστική ενίσχυση και αναβάθμιση του Γραφείου της Πατριαρχικής Αντιπροσωπείας στην Αθήνα.

Εν τω μεταξύ η γενική αίσθηση ότι με τις δρομολογηθείσες εξαγγελίες η Ελλαδική Εκκλησία τείνει να μεταβληθεί σʼ ένα είδος Εξαρχίας, όπου τίθεται εν αμφιβόλω ακόμη και αυτή η Αυτοκεφαλία της, έχει πυροδοτήσει ένα υποβόσκον κύμα αντιδράσεων.

Είναι ενδεικτική, π.χ., η αναφορά όσων παρέστησαν στο περίφημο συλλείτουργο ότι οι περισσότεροι απεχώρησαν κουνώντας με νόημα το κεφάλι τους και με την καυτή διαπίστωση ότι ο Ιερώνυμος ανέβηκε ως Αρχιεπίσκοπος και γύρισε σαν απλός Μητροπολίτης!

Μʼ όλα αυτά διαγράφεται δυστυχώς σιγά σιγά ένα κλίμα διχασμού στην Ιεραρχία, με ορατή την προοπτική να δούμε την παράλληλη λειτουργία δύο αντιλήψεων, δύο Εκκλησιών της Ελλάδας σε μία!

Ταυτόχρονα, όλοι εκείνοι που ομιλούν για άνευ όρων παράδοση δεν αναγνωρίζουν κανένα ελαφρυντικό στον Ιερώνυμο, αφού, όπως λένε χαρακτηριστικά, είχε στα χέρια του και γνώριζε απολύτως τι επρόκειτο να πει και να υποστηρίξει στην ομιλία του ο Βαρθολομαίος, άρα ούτε περίπτωση αιφνιδιασμού του υπήρχε.

Δηλώνουν δε την ίδια ώρα έκπληκτοι από την ταχύτητα και την ένταση με την οποία σπεύδει να ανατρέψει όλα όσα επεχείρησε να χτίσει τα τελευταία χρόνια ο προκάτοχός του.

Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στις σχέσεις Φαναρίου και Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς και το πνεύμα που τις διέπει πλέον, προκύπτει αβίαστα από τον τόνο των εκατέρωθεν προσφωνήσεων:

«Όταν εμείς, για υποκειμενικούς, πρόσκαιρους και πολλές φορές επιπόλαιους λόγους, ζητούμε την κατάλυσιν των θεσπισμένων και θεμελιωμένων δομών της Εκκλησίας, γευόμεθα τις συνέπειες των παραθεωρήσεων στο επόμενο βήμα μας», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Ιερώνυμος.

«Όποιες τυχόν δυσκολίες και ολιγωρίες παρουσιάσθηκαν στο παρελθόν δεν θα επιτρέψουμε με κανέναν τρόπο και από καμία αφορμή να επανέλθουν στο προσκήνιο. Στις θέσεις μας αυτές είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε αρωγό σύσσωμη τη συντεταγμένη Ελληνική Πολιτεία για να βοηθήση, όπου χρειάζεται, στα όρια των ιδικών της και μόνον αρμοδιοτήτων, για την υπέρβασιν των όποιων εμποδίων στην προσαρμογή μας προς το ορθόν», διαβεβαίωσε το Φανάρι ο Αρχιεπίσκοπος, για να καταλήξει εξόχως αποκαλυπτικά:

«Δεν έχουμε, Παναγιώτατε, να σας προσφέρουμε τίποτε άλλο, παρά μόνον την αφοσίωσιν που μπορούν να προσφέρουν τα παιδιά στους γονείς τους».

Αναφερόμενος από την πλευρά του στην Αυτοκεφαλία που παραχωρήθηκε το 1850 στην Εκκλησία της Ελλάδος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε ότι αυτή έγινε «εν πλήρη επιγνώσει της πολιτειοκρατικής προκατάληψης για τα εκκλησιαστικά» που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα, διευκρινίζοντας ακολούθως με νόημα:

«Η χορηγία της διοικητικής Αυτοκεφαλίας και αυτοτέλειας δεν εκριζώνει την “κλιματίδα” εκ της πρωτογενούς αμπέλου, ούτε παραχαράσσει όρια τεθέντα κατά τας Οικουμενικάς Συνόδους και “συμφωνηθέντα” υπό των Πατέρων της Εκκλησίας. Προς τούτο, και ό,τι “άτακτα” βλασταίνει εκ της αμπέλου της Εκκλησίας ως “λαίμαργος παραφυάς” θεωρείται επιβλαβές βλάστημα και ως «μη ποιούν καρπόν καλόν, εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται».

Όπως καθίσταται εμφανές, καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια δεν κατεβλήθη από καμιά πλευρά να αποκρυβεί έστω και διπλωματικά το «ανάθεμα» κατά των επιλογών του Μακαριστού Χριστόδουλου:

Το ίδιο εντυπωσιακή, βέβαια, είναι και η επιμονή του Πατριάρχη να οικοδομεί τα πάντα με σημείο αναφοράς το 1850, την περίοδο δηλαδή που η Ελλάδα δεν είχε συμπληρώσει καν δύο δεκαετίες ζωής.

Θα ʼλεγε κανείς ότι ήταν εκεί «ωσεί παρών», με τη σκιά του να πέφτει βαριά ακόμη στον εκκλησιαστικό χώρο.

Και ενώ οι εξελίξεις φαίνεται να είναι ραγδαίες και προς μία κατεύθυνση, ερωτηματικό ωστόσο παραμένει η στάση της Ιεραρχίας, στην οποία υπάρχουν αρκετοί που διαφωνούν μʼ αυτήν την προοπτική.

Ειδικά μάλιστα για την απόφαση προσαρμογής του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος με την Πατριαρχική Πράξη του 1928, που διέπει το καθεστώς διοίκησης των μητροπόλεων των λεγόμενων Νέων Χωρών, η αίσθηση είναι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να ληφθεί όταν θα έρθει προς συζήτηση στην κρίσιμη συνεδρίαση της Ιεραρχίας τον προσεχή Οκτώβρη.

Όλα θα κριθούν τότε, οπότε αναμένεται να μιλήσουν κι εκείνοι που τώρα σιωπούν.

Το μέγεθος πάντως των τριγμών και των αντιδράσεων, που θεωρούνται βέβαιες, θα εξαρτηθεί αναμφίβολα και από το τι ακριβώς θα πει και θα ανακοινώσει ο Αρχιεπίσκοπος.

Από τις επιμέρους διατυπώσεις, τις εξηγήσεις και τους ιδιαίτερους χειρισμούς του ιδίου. Χρονικό ορόσημο, όμως, πέρα από τη σύγκληση της Ιεραρχίας, αποτελούν και οι εκλογές νέων ιεραρχών για τις χηρεύουσες θέσεις των Ιερών Μητροπόλεων Λευκάδας, Παροναξίας, Θηβών και Λεβαδείας.

Από το στίγμα που θα δοθεί εξαρτάται η συνέχιση ή η λύση της σιωπής ορισμένων, συνυπολογιζομένης εδώ και της τελικής έκβασης στο Εφετείο της ιδιάζουσας υπόθεσης με τον πρώην Αττικής.

επίσης από το ΠΑΡΟΝ:

Δολοφόνησαν την Εκκλησία του έθνους!

Του ΣΤΕΦ. ΕΦΕΣΤΙΟΥ

Πήγε στο Φανάρι Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και επέστρεψε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Μελούνας.

Οι συμφωνίες που υπογράφηκαν εκεί θα έχουν πελώριες και άκρως οδυνηρές συνέπειες για την πατρίδα μας.

Δεν το λέμε εμείς.

Το λέει ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ.

Ιδού τι γράφει το 1992 ο Σεραφείμ προς τον Βαρθολομαίο:

Παναγιώτατε και θειότατε Αρχιεπίσκοπε Κων/πόλεως, Νέας Ρώμης… κ.κ. Βαρθολομαίε.

«Εις τας διεκκλησιαστικάς και ειδικώτερον εις τας αφορώσας το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και την Εκκλησίαν της Ελλάδος υποθέσεις, ίσχυον τα καθιερωμένα και συμπεφωνημένα, ίνα μη η υπέρβασις ετέρωθεν των τεθεσπισμένων όρων ψυχράνη την αγάπην και διαταράξη τας αρμονικάς των Εκκλησιών ημών σχέσεις. Προκειμένου δε περί των Ιερών Μητροπόλεων και των Σέβ. Μητροπολιτών των βορείων και ακριτικών επαρχιών της Ελλάδος, ενσωματωμένων εις τον κορμόν της χώρας ημών και της καθʼ ημάς φερωνύμου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, η πρότερον υφισταμένη σχέσις αυτών προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, συνεπήγετο κυρίως τρία τινά:

α) το μνημόσυνον του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου,

β) την ανακοίνωσιν Αυτώ ενδεχομένης χηρείας και πληρώσεως ακολούθως Μητροπόλεως τινός και

γ) την υποβολήν εκθέσεων των οικείων Μητροπολιτών εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Πέραν των βασικών τούτων, ουδεμία άλλη σχέσις ή αναφορά ίσχυσεν εν τη πράξει».

«Πλην, εν ταις εσχάταις ταύτας ημέραις, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος πληροφορείται ότι η Υμετέρα Παναγιότης, από της αναρρήσεως αυτής εις τον Οικουμενικόν θρόνον, ήρχισεν ανακινούσα, ως μη ώφειλε, και θίγουσα ζητήματα απτόμενα του ελλαδικού χώρου, και κατʼ εξοχήν αφορώντα εις τα της Εκκλησίας της Ελλάδος, καλώς δε και παγίως κείμενα, επί των οποίων όμως Αύτη μεθοδεύει επεμβάσεις και μονομερείς ενεργείας και νέας ρυθμίσεις.

Περί τινών εξ αυτών εξήγγειλε τοιαύτας προγραμματιζόμενος επεμβάσεις η Υμετέρα Παναγιότης, κατά την πρόσφατον σύναξιν της Ιεραρχίας του Οικουμενικού θρόνου. Η δε κληθείσα και παραστάσα εις την σύναξιν ταύτην αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος επεσήμανε, διά του Σέβ. Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, την ανάγκην συνεννοήσεως μετά της Ιεράς ημών Συνόδου, χωρίς εν τούτοις να εύρη ανταπόκρισιν ουδέ συναίνεσιν παρʼ Υμών η πρότασις αύτη».

«Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ενιαία και αδιαίρετος και απορούμε πώς είναι δυνατόν να σκέπτεται το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ότι είναι ποτέ δυνατόν να αποποιηθή το ήμισυ της Εκκλησίας της Ελλάδος».

«Η ονομασία ʽʽΝέαι Χώραιʼʼ, ουδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα εκφράζει. Και ο όρος ʽʽεπιτροπικώςʼʼ –ίνα μη είπωμεν σχήμα λόγον θα εχαρακτηρίζετο παρʼ ημών μόνον ως σχήμα και τρόπος εκχωρήσεως, χωρίς καμίαν άλλην ουσιαστικήν προοπτικήν.

Απʼ αρχής άλλως τε κατεφάνη η εθνική αναγκαιότης, όπως ακολουθηθή η ισχύουσα κανονική επιταγή «τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς είωθε συμμεταβάλλεσθαι».

Και αι περί ων ο λόγος επαρχίαια ηξίουν και ανέμεναν την οικείαν θέσιν εις την ελευθέραν ήδη Ελλάδα και εις το Συνταγμάτιον της προ πολλού Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

Απορούμεν πώς σκέπτεται το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν προκειμένω. Είναι δυνατόν ποτέ να αποκοπή εκκλησιαστικώς το ήμισυ της Ελλάδος; Όταν εθνικοί κίνδυνοι απειλούν τας βορείους και ανατολικάς ακριτικάς επαρχίας της χώρας, είναι αδιανόητον να χαραχθούν κάτωθεν της επιμάχου Μακεδονίας τα όρια της εκκλησίας της Ελλάδος. Θα δικαιώσωμεν ημείς αυτοί τας διεκδικήσεις των Σκοπίων, άτινες σημειωτέον ήρχισαν από της εκκλησιαστικής χειραφετήσεως, διά να εξελιχθώσιν εις γεωγραφικάς απαιτήσεις και αλλοίωσιν της Ιστορίας».

«Θεωρούμε, Παναγιώτατε, ότι ουδέν ήλλαξεν εν ταις ημέραις ημών ταύταις, ώστε η Υμετέρα Πατριαρχία να έχη ανάγκην να επιβάλλη νέας ρυθμίσεις εις τα μέχρι τούδε καλώς ισχύοντα.

Όθεν, του Κυρίου συνεργούντος, ας χωρήσωμεν ομού επί ʽʽτον προκείμενον ημίν αγώναʼʼ, ʽʽσύμψυχοιʼʼ, ʽʽτο εν φρονούντεςʼʼ. Και ο Θεός της ειρήνης έσται μεθʼ ημών».

Επί δε τούτοις και αύθις την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα κατασπαζόμενοι φιλήματι αγαπητέ εν Χριστώ τω Θεώ και Σωτήρι ημών διατελούμεν.

Κανένας Ιεράρχης δεν μπορεί να πει ότι γελάστηκε και δεν κατάλαβε τι θα γινόταν αν ψήφιζε Βαρθολομαίο. Ήταν σε όλους γνωστή η απαίτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, όπως ακριβώς τη διετύπωσε ο ίδιος στην ελληνική τηλεόραση την εποχή που ο Χριστόδουλος κατάφεραν να κλυδωνίζεται: η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι της Ελλάδος, αλλά της Μελούνας: περιλαμβάνει μόνο Στερεά, Πελοπόννησο, λίγα νησιά στο Αιγαίο κοντινά στην Στερεά και τα Ιόνια νησιά. Η υπόλοιπη Ελλάδα ανήκει στο Πατριαρχείο.

Αυτό ήταν πολύ καλά γνωστό στους Ιεράρχες, και διετύπωσαν τότε σε ψηφοφορία της Ιεραρχίας την αντίθεσή τους.

Στη συνέχεια, μετά τον θάνατο του Χριστόδουλου, η Ιεραρχία ψήφισε τον άνθρωπο που θα έσερνε όλη την Εκκλησία της Ελλάδος στην άρνηση του εαυτού της και στην πλήρη απόσυρσή της από τον κορμό της Ελλάδος. Μετά τις πρόσφατες Συμφωνίες στο Φανάρι, ποιος Αρχιεπίσκοπος θα τολμήσει να υψώσει το ανάστημά του σε παράγοντες που θέλουν την υποταγή της Ελλάδος; Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει εκφράζοντας το έθνος;

Στην ιστορία θα μείνουν οι προσκυνημένοι Ιεράρχες. Αυτοί που παραδίδουν το έθνος στη διάθεση των πασάδων.

Πηγή:resaltomag

Σχόλιο:

Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

«… Δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι, το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές ….»

(Η ανθελληνική δήλωση του πατριάρχη έγινε μία μόλις εβδομάδα πριν την ενθρόνισή του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στις 2 Νοεμβρίου του 1991, δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα «Αυριανή» στις 30 Οκτωβρίου 1991 )