Η προσπάθεια οικειοποίησης τμήματος της ελληνικής ιστορίας από τα Σκόπια είναι πλέον μια ´αναγνωρισμένη πραγματικότητα.Παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις των αρμοδίων ελληνικών αρχών, έχει καταστεί πρόδηλο ότι το ελληνικό κράτος - θεματοφύλακας της ελληνικής ιστορίας αδυνατεί να τη διαφυλάξει και να την υπερασπισθεί από εξωτερικές επιθέσεις. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στη Γιουγκοσλαβία, η Αθήνα είχε λάβει σαφείς προειδοποιήσεις περί του ποια θα ήταν η πολιτική των ΗΠΑ σχετικά με το ζήτημα των ”Σκοπίων.Τα αρμόδια υπουργεία γνώριζαν από σχετικές εισηγήσεις ότι το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού ήταν το μείζον ζήτημα, καθώς και ότι με την πάροδο του χρόνου τα ”Σκόπια θα διεκδικούσαν φανερά τμήμα της ελληνικής ιστορίας, με την ανοχή-υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Αντί, λοιπόν, να προσανατολιστούμε στην αντιμετώπιση της κύριας απειλής, η οποία αφορά την οικειοποίηση ιστορικών προσωπικοτήτων, εδαφών και μνημείων της αρχαίας και της βυζαντινής ελληνικής ιστορίας, αδιαφορήσαμε, παραχωρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στους αναθεωρητές των Σκοπίων.
Η στάση των κυβερνήσεων που χειρίστηκαν το ακανθώδες θέμα της λεηλασίας της ελληνικής-μακεδονικής κληρονομιάς δεν αντικατόπτριζε παρά την υφιστάμενη πραγματικότητα, η οποία συνίσταται στη συνεχώς αυξανόμενη αδιαφορία που δείχνουν οι Ελληνες για την ιστορία τους.
Εκτός των βασικών παραμέτρων του μακεδονικού ζητήματος, η σύγχρονη ελληνική ιστοριογραφία εξαντλείται σε πολιτικές ερμηνείες (ορισμένες από τις οποίες φθάνουν στο αντίθετο άκρο, επικαλούμενες όρους πολιτικού ρεαλισμού και αντι-εθνικιστικής ρητορικής), αποφεύγοντας να συγκροτήσει ένα ´οπλοστάσιο επιχειρημάτων, μέσω ειδικών εκδόσεων, και να ενημερώσει πρώτα την ελληνική κοινή γνώμη και στη συνέχεια, μεθοδευμένα, το εξωτερικό.
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην αδυναμία κάποιων κρατικών φορέων ή εκδοτικών συγκροτημάτων να παράσχουν τέτοιας μορφής ειδική ιστορική πληροφόρηση αλλά στην αδιαφορία της κοινής γνώμης. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα η Ιστορία έχει τεθεί στο στόχαστρο της αμφισβήτησης με υπαιτιότητα μιας ισχυρής ομάδας αυτοανακηρυχθέντων διαμορφωτών της καθημερινότητας, η οποία χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τα ΜΜΕ. Με το πολιτικών καταβολών επιχείρημα ότι η ελληνική ιστορία προάγει τον εθνικισμό και οδηγεί στην ανάπτυξη πνεύματος στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας, καλλιεργήθηκε αργά και σταθερά ένα κλίμα άρνησης.
Η νεωτεριστική αντιμετώπιση της ελληνικής ιστορίας επέτρεψε την εμπέδωση πρωτόγνωρων αφορισμών-προκαταλήψεων, συνδέοντας τον φασισμό με τον πατριωτισμό και την ιστορία, γεγονός που προδίκασε την αποστασιοποίηση της κοινής γνώμης από τη μελέτη και την ανάδειξη της Ιστορίας ως ζωτικής παραμέτρου για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων.
Πρόσφατα η τηλεόραση του ΣΚΑΪ προχώρησε σε μια φιλόδοξη και πρωτοποριακή παραγωγή με τίτλο ´Μεγάλοι Ελληνες, βάσει μιας ψηφοφορίας από την οποία αναδείχθηκαν οι 100 μεγαλύτεροι Ελληνες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Εξετάζοντας ποιους έχει ψηφίσει το κοινό (38.472 άτομα) διαπιστώνουμε την αδιαφορία του κοινού.
Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί το ότι μεταξύ των 100 μεγάλων Ελλήνων περιλαμβάνονται ο Αγνωστος ”Στρατιώτης (πρόκειται περί συμβόλου και όχι περί προσώπου), η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο Νίκος Γκάλης, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Πύρρος Δήμας, ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Στέλιος Καζαντζίδης (η επιλογή των ονομάτων είναι ενδεικτική) και άλλοι. Αλλο είναι η πιο δημοφιλής και άλλο η πιο σημαντική προσωπικότητα στην Ιστορία του Ελληνισμού. Αρκετά πολιτικά πρόσωπα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο, διεδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών αλλά δεν μπορούν να ανεβούν στο ´βάθρο.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε την προσφορά των καλλιτεχνών ή των αθλητών, οι οποίοι αξίζουν επαίνους, θυμίζουμε ότι πρόκειται για την επιλογή των κορυφαίων του ελληνισμού ανά τους αιώνες. Απουσιάζουν, για παράδειγμα, ο Ησίοδος, ο Αριστείδης, ο Μιλτιάδης, ο Αγησίλαος, ο Ξενοφώντας, ο Δημόκριτος, ο Παυσανίας, ο Πλούταρχος, ο Πρόκλος, ο Πλωτίνος, ο Ζήνων και τόσοι άλλοι σοφοί και πολιτικοί άνδρες, η παρουσία των οποίων είχε καθοριστικό ρόλο για την πορεία του ελληνισμού. Οσον αφορά δε τη βυζαντινή περίοδο, έχουν ψηφισθεί ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Ιουστινιανός, όχι όμως ο Ηράκλειος και άλλοι σημαντικότατοι αυτοκράτορες.
Αντιλαμβανόμαστε ότι επρόκειτο για ψηφοφορία στην οποία το κοινό ψήφισε όποια προσωπικότητα επιθυμούσε, αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται το θέμα. Αξίζουν συγχαρητήρια στον ΣΚΑΪ για την πρωτοβουλία, ωστόσο σε αυτό το πανελλήνιο ´διαγώνισμα ιστορίαςª μετά δυσκολίας πιάσαμε τη βάση. Για μια ακόμη φορά δεν διαβάσαμε, επιλέγοντας να ασχοληθούμε με πιο glamour ζητήματα…
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή:Έγερσις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου