Σιγά μην κλάψω

Σήμερα τα δελτία των οκτώ είχαν πρώτο θέμα τα έκτακτα οικονομικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. Ακούγοντας και διαβάζοντας στους τίτλους λέξεις όπως “χαράτσι” και “κεφαλικός φόρος”, έκατσα έντρομος να δω τι μέτρα πήραν, σχεδόν πεπεισμένος ότι το επόμενο βήμα θα ήταν το “παιδομάζωμα”.

Ποια ήταν τελικά αυτά τα φοβερά και τρομερά έκτακτα μέτρα; Τα εξής:

1.000 ευρώ θα στάξουν όσοι δήλωσαν το 2008 (για τα εισοδήματα του 2007) συνολικό ατομικό εισόδημα από 60.000 έως 80.000 ευρώ. Τονίζω: ατομικό.

Δηλαδή, αν κάποιος βγάζει 58.000 κι η γυναίκα του άλλα τόσα, δεν πληρώνουν δεκάρα!

2.000 ευρώ θα ξηλωθούν όσοι δήλωσαν από 80.000 έως 100.000 ευρώ

3.000 ευρώ θα ακουμπήσουν όσοι δήλωσαν εισόδημα από 100.000 έως 150.000 ευρώ και τέλος

5.000 ευρώ όσοι δήλωσαν εισόδημα άνω των 150.000 ευρώ.

Συγχωρέστε την κοινωνική αναλγησία μου, αλλά όσο κι αν ζορίζομαι δεν μπορώ ούτε να λυπηθώ ούτε να σταθώ αλληλέγγυος στο φουκαριάρη που βγάζει 60 με 80 χιλιάρικα το χρόνο (μόνος του είπαμε) και θα χάσει ένα χιλιαρικάκι. Όχι ότι δεν προσπαθώ, όχι ότι δεν ζορίζομαι. Δεν μου βγαίνει όμως, τι να κάνω; Ίσως επειδή εγώ βγάζω τα μισά (εννοείται: μαζί με τη γυναίκα μου). Το ξέρω ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι με βάση την πάρτη μας, αλλά…

Επίσης, φέτος, λέει, δεν θα πάρουν αύξηση οι δημόσιοι υπάλληλοι. Άλλο δράμα αυτό! Για ποια αύξηση μιλάμε, όμως; Κάθε χρόνο οι δημοσιογράφοι πιάνουν την πενιχρή αύξηση, τη διαιρούν διά του τριάντα που ‘ναι οι μέρες του μήνα, βρίσκουν μία υποδιαίρεση του ευρώ και μετά βγαίνουν κι ανακοινώνουν “ένα κουλούρι τη μέρα η αύξηση!!!”. Ε, φέτος, ας μην φάνε κουλούρι! What’s the big deal?

Όπως καταλάβατε, πάλι δυσκολεύομαι να συγκινηθώ. Και το ωραίο είναι ότι είμαι κι εγώ δημόσιος υπάλληλος. Μόνο που έχω τη διαστροφή να σκέφτομαι ότι υπάρχουν συνάνθρωποί μου σε πολύ χειρότερη μοίρα: άνεργοι, χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, συνταξιούχοι… Δεν με νοιάζει καθόλου που δεν θα πάρω αύξηση φέτος. Ας πάει και το παλιοκούλουρο. Κι αν ήξερα ότι τα λεφτά μου θα πήγαιναν για την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας κι όχι σε… Βατοπαίδια θα δεχόμουν ακόμη και μείωση μισθού.

Με κάτι τέτοιους σαν κι εμένα δεν είναι να απορείς που ο καπιταλισμός ακόμη δεν λέει να καταρρεύσει…

Πηγή:philology