Οχι μισόλογα για τον φασισμό

Tου Xρηστου Γιανναρα

Εγραψε ο Αντώνης Καρκαγιάννης στην «Καθημερινή» της 6ης Ιουνίου: «Το μαχαίρι έφτασε πραγματικά στο κόκαλο, είναι καιρός να αφήσουμε κατά μέρος την προσχηματική γλώσσα... Τα πανεπιστήμια τελούν υπό το κράτος της βίας και της τρομοκρατίας... που ως μορφή πολιτικής δραστηριότητας λέγεται φασισμός... Δεν χωρούν μισόλογα. Ή με τον φασισμό είσαι ή εναντίον του. Οσα κόμματα αποδέχονται ή υποκινούν τον φασισμό που ασκείται στα πανεπιστήμια, σημαίνει ότι και τα ίδια δεν έχουν επιλέξει, οριστικά και αμετάκλητα, δημοκρατικές μεθόδους δράσης».

Η λογική αυτού του εύτολμου λόγου οδηγεί σε πολύ συγκεκριμένες συνέπειες απαιτητές κατά πάντων: Να καταγγέλλονται με το όνομά τους τα κόμματα που «υπονομεύουν το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα», «κηρύσσουν ανυπακοή σε νόμους ψηφισμένους από τη Βουλή» – η επώνυμη καταγγελία είναι χρέος υπεράσπισης της δημοκρατίας, προστασίας των πολιτικών ελευθεριών.

Τα κόμματα λοιπόν που αρνούνται, χωρίς να το κρύβουν, τους όρους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ο «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και το «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας». Διακήρυξαν απερίφραστα την άρνησή τους στο προεκλογικό «ντιμπέιτ» των πολιτικών αρχηγών. Προειδοποίησαν ότι τους νόμους που ψηφίζει το Κοινοβούλιο θα τους ακυρώνουν οι οπαδοί τους κατά βούλησιν, με άσκηση βίας στους δρόμους.

Δεύτερη λογική συνέπεια του χρέους πολιτικής ειλικρίνειας δίχως μισόλογα: Οσοι σέβονται και τιμούν τα κοινωνιοκεντρικά οράματα που συνιστούν την Αριστερά, την αδιαπραγμάτευτη αξίωση ελευθερίας, οφείλουν να καταγγέλλουν τη διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ σε φασιστικές πρακτικές ως καπηλεία και προδοσία της Αριστεράς. Απερίφραστα.

Τρίτη συνέπεια: Αν το Σύνταγμα της χώρας είναι καταστατικός χάρτης δημοκρατικού πολιτεύματος και όχι διακοσμητικό αξεσουάρ θεσμοποιημένης σε κόμματα αυθαιρεσίας, τότε η πιστότητα στο Σύνταγμα επιβάλλει να ανακαλείται η άδεια λειτουργίας κομμάτων που αρνούνται τη λογική και τις αρχές του κοινοβουλευτισμού. Η δημοκρατία προϋποθέτει πλουραλισμό πολιτικών απόψεων, ελευθερία φρονήματος, έκφρασης και δράσης. Αποκλείει, όμως, με θεσμικά οργανωμένη αυτοάμυνα, τη βίαιη επιβολή μειοψηφικών απόψεων και φρονημάτων.




Αυτοί που καίνε φοιτητικές κάλπες, βιαιοπραγούν σε πρυτάνεις και κρατούν σε ομηρεία συγκλήτους, έχουν θέση δίπλα στους επιζώντες αυτουργούς του «εθνοσωτηρίου» πραξικοπήματος του 1967 και όχι στη Βουλή. Αυτονόητα.

Βέβαια, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, οι φασιστικές πρακτικές τους δεν έχουν την ειλικρίνεια μιας δηλωμένης αντιπαλότητας προς τη δημοκρατία. Είναιμάλλον φτηνά στρατηγήματα ψηφοθηρίας.


Εμποδίζουν την εφαρμογή νόμων ψηφισμένων από τη Βουλή, όχι για να συντονιστούν τα κόμματα με κάποια έκτακτη, αυθόρμητη έκρηξη λαϊκής οργής, όχι για να συστρατευθούν με ανθρώπους κατάφωρα αδικημένους ή πεινασμένους. Το κάνουν μόνο και ολοφάνερα για να κολακέψουν ανερμάτιστες μάζες, ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις ατόμων αδίστακτων σε αντικοινωνική βαναυσότητα. Συναγωνίζονται τα δύο έκνομα κόμματα, ποιο θα πλειοδοτήσει σε λαϊκισμό καπηλείας της Αριστεράς, σε φαντασιωσικές μάχες με στερεότυπα αποδιοπομπαίων τράγων. Παίζουν με την παρακμιακή ευήθεια και απαιδευσία συνανθρώπων μας το αδίστακτο επαγγελματικό τους παιχνίδι εξουσίας.

Θα μπορούσε να επιχειρηθεί προσφυγή σε δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσει ο λαός για την τύχη των φασιστικής αυθαιρεσίας κομμάτων.

Αλλά το δημοψήφισμα το τρέμουν τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ. Το τρέμουν, επειδή και αυτά τα κόμματα μόνο για λόγους ψηφοθηρικής ιδιοτέλειας τηρούν προσχήματα δημοκρατίας, η δημοκρατία ούτε τα ενδιαφέρει ούτε τη χρειάζονται.

Απόδειξη, ο φεουδαρχικός απολυταρχισμός της εσωτερικής τους οργάνωσης, η ραγιάδικη υποταγή και ο γλοιώδης λιβανωτός σε ασήμαντους αρχηγίσκους. Αλλά και η τέλεια αδιαφορία τους όταν στο τηλεοπτικό «ντιμπέιτ» των αρχηγών ή και από το βήμα της Βουλής, οι κάπηλοι της Αριστεράς ναρκισσεύονται θρασύτατα για τον φασισμό τους. Τέλεια η αδιαφορία τους, τριάντα χρόνια τώρα και για την ασήμαντη αριθμητικά ομάδα ψυχανώμαλων τραμπούκων που καταλύει κάθε τόσο το κράτος, καταστρέφει, καίει, πλιατσικολογεί, επιβάλλει τρομοκρατία στους πολίτες.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τρέμουν το δημοψήφισμα, επειδή και δική τους πάγια τακτική είναι να παραπλανούν, να ξεγελάνε τον λαό, όχι να ζητάνε τη γνώμη του.

Αν τολμήσουν δημοψήφισμα για να αποκλειστούν από το Κοινοβούλιο οι φασιστοειδείς κάπηλοι της Αριστεράς, θα βρίσκουν μετά μπροστά τους συμπαγή την απαίτηση για κοινωνική έγκριση και κάθε άλλης, καίριας για τη ζωή μας πρωτοβουλίας: Για το ασφαλιστικό, για το Σκοπιανό, για τα ελληνοτουρκικά, για το ανίατο εκπαιδευτικό πρόβλημα, για τον έλεγχο της συνδικαλιστικής (δημοσιοϋπαλληλικής) κακουργίας, για την εκποίηση ή όχι της κοινωνικής περιουσίας.

Δεν συμβιβάζεται η στυγνή κομματοκρατία με δημοψηφίσματα, δεν την συμφέρει η αντίσταση στον φασισμό.

Τη βολεύει ο ολίγος φασισμός, η συχνή κατάλυση της έννομης τάξης, ο βιασμός της πλειοψηφίας. Της επιτρέπει να παίζει με την ευήθεια των αφελών, των ψυχολογικά ευάλωτων, να υπόσχεται συνεχώς δήθεν μεταρρυθμίσεις, «επανίδρυση του κράτους», «ανάκαμψη της οικονομίας» – χαίρεται η κομματοκρατία όταν λειτουργεί ως φόβητρο το ενδεχόμενο να βρεθούν στην εξουσία τα φασιστοειδή της δήθεν Αριστεράς.

Ολα τα δεινά (ο εμπαιγμός ή ο βασανισμός μας) είναι συνάρτηση της δραματικής κοινωνικής μας παρακμής: του επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Ελλάδα σήμερα.

Είμαστε μια κοινωνία δίχως πια τη δυνατότητα να κρίνουμε ή έστω να διερωτηθούμε, με ποια αξιοπιστία επιβιώνουν στο πολιτικό προσκήνιο οι «πολυσυλλεκτικοί» αχταρμάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, κόμματα ασπόνδυλα, με αποδεδειγμένο μηδενιστικό αμοραλισμό και κορυφαίες επιδόσεις ανικανότητας, ανυποληψίας, διαφθοράς.

Με ποια αξιοπιστία συνεχίζουν να ζητάνε την ψήφο εχέφρονων πολιτών κόμματα της μαρξιστικής - λενινιστικής ιδεολογίας, η οποία, όποτε και όπου έγινε εξουσία, γέννησε μόνο ολοκληρωτισμό και εφιαλτική τυραννία, μεθοδικό έγκλημα, ωμή απανθρωπία.

Και δεν διανοήθηκαν ποτέ οι Ελληνες μαρξιστές - λενινιστές να προβληματιστούν για τη διεθνή και τραγική αποτυχία των ιδεολογημάτων τους, να ψάξουν, να παλαίψουν για το «νόημα» της Αριστεράς, για μιαν ανιδιοτελή, πραγματικά κοινωνιοκεντρική Αριστερά.

Δεν χωράνε μισόλογα. «Ή με τον φασισμό είσαι ή εναντίον του». Ή με τη ζούγκλα και την παράνοια ή στον αγώνα να υπερασπίσεις τα μέγιστα και τίμια της ζωής.

Πηγή:Καθημερινή