Η «θολοκουλτούρα», απειλή για τον πατριωτισμό!

Γράφει: Αθανάσιος Δέμος

O πατριωτισμός, είναι ένας όρος, ο οποίος κακοποιείται βάναυσα στις ημέρες μας. Οι κοσμοεξουσιαστές στην προσπάθειά τους να θολώσουν την εικόνα του πατριωτισμού αλλάζουν τη σημασία των λέξεων και δίνουν τη δική τους ερμηνεία.

Συνεργούς έχουν και τους διεθνιστές, οι οποίοι μετά την κατάρρευση του διεθνισμού βρήκαν στέγη στη «θυγατρική» τάση, την παγκοσμιοποίηση. Γιʼ αυτό και εφαρμόζουν κατά γράμμα το «δόγμα Κίσσινγκερ».

Παρόμοιο φαινόμενο εμφανίζεται και στους αρχαίους χρόνους.

Όπως τότε δηλαδή που οι διάφορες πόλεις με την πολυμήχανη υπουλότητα των επιθέσεών τους κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως τη σημασία των λέξεων, διά των οποίων δηλούνται τα πράγματα, έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι κοσμοεξουσιαστές εφαρμόζουν την «Θουκυδίδειον ρήσιν», όταν έγραφε: «Ιστορίαι» Βιβλ. Γʼ, Κεφ. 82 §4): «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαίσει» (= Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων». Αυτά αναφέρει ο μεγάλος ιστορικός.

Έτσι, η Νέα Τάξη σήμερα θεωρεί τον πατριωτισμό κάτι το σκοταδιστικό, κάτι το αναχρονιστικό, το συντηρητικό, αλλά και φασιστικό.

Οι ίδιοι υπερηφανεύονται ότι είναι κοσμοπολίτες, διεθνιστές και καλούν τους άλλους Έλληνες να ξεχάσουν τις ρίζες τους και να προσχωρήσουν σε μια παγκόσμια κοινότητα, χωρίς πατρίδα, χωρίς ιστορία, χωρίς ταυτότητα.

Αν οι Έλληνες του 1940 είχαν τη νοοτροπία των σημερινών διανοουμένων του Κολωνακίου, θα είχαν καταδικάσει την πατρίδα τους με μια ταπεινωτική ήττα και με μόνιμη κηλίδα ντροπής στην ιστορία της.

Γιατί, όπως γράφει ο σερ Τζον Άντερσον, «Η Ιστορία στους νικημένους μπορεί να λέει: κρίμα! Όμως δεν αλλάζει ούτε συγχωρεί!».

Ο Τζορτζ Όργουελ (ψευδώνυμο του Έρικ Άρθουρ Μπλερ) ανάμεσα στα άλλα έγραψε «Η φάρμα των ζώων» και το προφητικό πολιτικό αντιολοκληρωτικό βιβλίο «1984».

Μεταξύ άλλων τονίζει: «Ο πατριωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με το συντηρητισμό. Στην πραγματικότητα είναι το αντίθετό του, καθώς βασικά πρόκειται για την αφοσίωση σε μια ιδέα που συνεχώς αλλάζει και ωστόσο, μυστηριακά, η αίσθησή της παραμένει η ίδια. Κανένας πραγματικός επαναστάτης δεν υπήρξε ποτέ διεθνιστής».

Σήμερα, πολλοί είναι οι παίζοντες το παιχνίδι των κοσμοεξουσιαστών.

Για να το επιτύχουν όμως πρέπει να αφαιρέσουν μέσα από κάθε λαό το στοιχείο, που τον χαρακτηρίζει και τον διαφοροποιεί ως έθνος.

Να αλλάξουν τη σημασία των λέξεων, να κάνουν τους λαούς να μισούν ό,τι έπρεπε να αγαπούν και το αντίθετο.

Όποιος σήμερα αγαπά την πατρίδα του, όποιος σκέπτεται εθνικά, δηλαδή, όποιος φρονεί εθνικά, λέγεται ορθώς «εθνικόφρων».

Αλλά για να δικαιολογούν οι κοσμοεξουσιαστές τις πράξεις τους έχουν αλλάξει την σημασία της λέξης. Έτσι βλέπουμε ακόμη και σε κάποια λεξικά να γράφουν:

εθνικόφρονας είναι ο εμφορούμενος από εθνικά φρονήματα, ο συντηρητικός εθνικιστής, αντίθετος προς τις αριστερές τάσεις.

Έτσι διαστρεβλώνεται η αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι:

Εθνικόφρων είναι αυτός που πιστεύει στο έθνος του. Αυτός που πιστεύει ότι με τη στάση του και τις ενέργειές του εξυπηρετεί τα ιδεώδη και συμφέροντα του έθνους του.

Εθνικισμός είναι η αγάπη και η προσήλωση στο έθνος του και σε όσα ανήκουν και αναφέρονται σʼ αυτό.

Εθνικισμός είναι ο ψυχικός και πνευματικός σύνδεσμος του ανθρώπου προς το έθνος του, η αγάπη και η αφοσίωσή του σʼ αυτό. Η γνήσια και ανιδιοτελής εκδήλωση του εθνικού συναισθήματος, που αποβλέπει στην καλλιέργεια και προαγωγή όλων των κοινωνικών και ανθρώπινων ιδανικών εντός των ορίων μιας και της ίδιας εθνότητας.

Όπως βλέπουμε, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αλλά κάποιοι προσπαθούν να τα θολώσουν. Και προσποιούνται ότι ο πατριωτισμός δεν συνδέεται άμεσα με την πατρίδα:

«Πατρίς», λοιπόν, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και λεξικά είναι «η γη των πατέρων» (πατρίς γη, πατρική γη). Επομένως, η αγάπη προς την πατρίδα και ο αγώνας γιʼ αυτήν ονομάζεται Πατριωτισμός.

Είναι δυνατό να γίνουν δεκτά τα κηρύγματα της Νέας Τάξης ότι ο πατριωτισμός είναι σκοταδισμός, αναχρονισμός, συντηρητισμός ακόμη και φασισμός;

Από όσα είδαμε πιο πάνω προκύπτει ότι ο Εθνικισμός και ο Πατριωτισμός είναι στην ουσία δύο αλληλένδετες έννοιες.

Επομένως, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο καλός εθνικιστής είναι και καλός πατριώτης και αντίστροφα.

Την αποστομωτική απάντηση, όμως, στους διεθνιστές τη δίνει ο «Πατέρας της Δημοκρατίας» Αλέξανδρος Παπαναστασίου στο έργο του «Εθνικισμός» από το 1924.

Το έργο αυτό το έχουν εξαφανίσει από την αγορά, διότι τους ξεμπροστιάζει, τραβώντας τους την ψεύτικη λεοντή.

Γράφει, λοιπόν, ο Παπαναστασίου: «Ημπορούμεν να ορίσωμεν τον Εθνικισμόν ως την προσπάθειαν ενός έθνους προς επιβολήν του, εντός των ορίων του διʼ αποκρούσεως αλλοεθνούς επιβολής ή διά συγχωνεύσεως εις εν όλον των χωρισμένων μερών του αυτού Έθνους.

Εις την πρώτην περίπτωσιν η εθνικιστική ιδέα εκδηλώνεται εις την καταπολέμησιν της ξενικής επιδράσεως, εις δε την δευτέραν εις την κατάπνιξιν των τοπικιστικών τμημάτων του αυτού Έθνους. Και εις τας δύο αυτάς περιπτώσεις το ουσιώδες είναι η προσπάθεια προς κυριαρχίαν της υποστάσεως ολοκλήρου του Έθνους».

Ο σπουδαίος αυτός Έλληνας, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου είχε καταλάβει από τότε (1924) τη θολοκουλτούρα. Και δεν είχε επισημάνει μόνον την αλλαγή των ορισμών αλλά και τις ριζοσπαστικές μεθόδους καταστροφής του έθνους.

Ο ίδιος είχε επισημάνει τον καθοριστικό ρόλο της γλώσσας στην διατήρηση της εθνικής ταυτότητας.Για το θέμα αυτό, γράφει:

«Όταν η εισβολή ξένων (γλωσσικών) στοιχείων είναι τόσον μεγάλη, ώστε κατʼ ουσίαν αποτελεί τάσιν παραγκωνίσεως της γλώσσης του σχετικού Έθνους από ξένην, όπως η αθρόα εισβολή λατινικών στοιχείων εις την ελληνικήν γλώσσαν κατά τους πρώτους αιώνας της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σημαίνει ότι εκ παραλλήλου γίνεται προσέγγισις εθνική που τείνει να μεταβάλη τον χαρακτήρα του σχετικού Έθνους, να το αφομοιώση με άλλο».

Παλαιότερα οι «προοδευτικοί» ανέφεραν δέκα φορές την ημέρα το όνομα του Παπαναστασίου με τον τίτλο: «Πατέρας της Δημοκρατίας».

Τα τελευταία χρόνια εξαφάνισαν από την αγορά το έργο του «Εθνικισμός» και δεν θυμούνται καθόλου το όνομά του.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τον ήρωα της Εθνεγερσίας (1821) Γιάννη Μακρυγιάννη. Παλαιότερα ορκιζότανε στο όνομά του. Από τότε, όμως, που δημοσιεύτηκε το έργο του «Οράματα και θάματα» το εξαφάνισαν από την αγορά και ξέχασαν τελείως το όνομά του.

Οι κάργα δημοκράτες αναλόγως ενεργούν και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

Πηγή:Πρωινός Λόγος