Όπως είναι γνωστό, τα κύρια χαρακτηριστικά ενός έθνους είναι η ενότητα του χώρου (η έννοια της κοινής πατρίδας) και της πολιτικής οργάνωσης, η γλώσσα, η θρησκεία, η πολιτιστική κληρονομιά πού συνδέεται με ένα κοινό παρελθόν και κοινές επιδιώξεις για το μέλλον - χαρακτηριστικά πού το καθένα δεν είναι μόνο του αρκετό και απαραίτητο, η σύνθεση όμως πολλών από αυτά διαμορφώνουν την ξεχωριστή ταυτότητα ενός έθνους και την κοινή συνείδηση. Αυτά τα χαρακτηριστικά θέλησαν να δώσουν στη δημοκρατία της «Μακεδονίας»" θέλησαν δηλ. να κατασκευάσουν ένα έθνος. Τα μέσα πού χρησιμοποίησαν ήταν τα ακόλουθα:Χωριστή κρατική οργάνωση:
Όλα τα τοπικά κρατικά όργανα, πού δημιουργήθηκαν, με κέντρο τα Σκόπια, μέσα στα πλαίσια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης τής Γιουγκοσλαβίας, ονομάστηκαν «Μακεδονικά»: «Μακεδονική κυβέρνηση», «Μακεδονική βουλή» κλπ. Έτσι ό όρος απέκτησε μια νέα πολιτική και κρατική διάσταση, πού με τον καιρό καθιερώθηκε.
Ιδιαίτερη γλώσσα:
Με το Γιουγκοσλαβικό Σύνταγμα αναγνωρίστηκε ως επίσημη γλώσσα μια τοπική διάλεκτος, ονομάστηκε «μακεδονική» και θεωρήθηκε ισότιμη με τη σερβοκροατική και τη σλοβένικη. Η διάλεκτος αυτή, πού ως τότε εθεωρείτο διάλεκτος τής βουλγαρικής γλώσσας, πού περιείχε όμως, εκτός από τα σερβικά, και στοιχεία ελληνικά, τουρκικά και αλβανικά, «αποκαθάρθηκε» από στοιχεία γλωσσικά πού μπορούσαν στο μέλλον να δημιουργήσουν αμφισβητήσεις και έγινε η επίσημη γλώσσα της περιοχής και η γλώσσα πού διδάσκεται από τότε στα σχολεία. Έτσι, όποια και αν ήταν η γλώσσα ή η διάλεκτος πού μιλούσαν στο σπίτι τους τα παιδιά, άρχισαν να εθίζονται και να χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα. Η νέα μεταπολεμική γενιά τής περιοχής απέκτησε έτσι ένα νέο γλωσσικό όργανο, πού επιβλήθηκε «εκ των άνω», από την κρατική βούληση και από πολιτική σκοπιμότητα.(Σήμερα οι Σκοπιανοί προσπαθούν να αποδείξουν ότι το κατασκεύασμα τους , είναι η μία γλώσσα που μιλούσαν οι Βαλκάνιοι του 5000 π.Χ αλλά και επίσημη γλώσσα επί εποχής Πτολεμαίου)
Ανεξάρτητη Εκκλησία:
Παρά το γεγονός ότι η κομμουνιστική κοσμοθεωρία δεν δέχεται τη θρησκεία, το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν βαθύτατα ριζωμένο στους κατοίκους της περιοχής και η Εκκλησία ήταν στενά δεμένη με την ιστορική τους παράδοση. Για αυτό το 1964, με την παρέμβαση του κόμματος, ιδρύθηκε «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία», με έδρα την Αχρίδα, παρά τις έντονες αντιδράσεις του Σερβικού Πατριαρχείου. Η χειραφέτηση αυτή αποτέλεσε κατάφωρη παραβίαση των νομικών κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και έγινε για να ενισχυθεί η αυτονομία της «Μακεδονίας» απέναντι στη Σερβία - αυτονομία πού εκφραζόταν με το σύνθημα «ένα Κράτος, μια Εκκλησία, ένα Έθνος».
Χωριστή εθνότητα:
Για να ικανοποιηθεί αυτό το τελευταίο σημείο, αλλά και για να εδραιωθεί η πολιτική τους υπόσταση και να ενισχυθούν οι γενικότερες πολιτικές τους επιδιώξεις, ήταν απαραίτητο να αποκτήσει ο πληθυσμός της περιοχής τη συνείδηση ότι οι Μακεδόνες, στο σύνολο τους, αποτελούν χωριστή εθνότητα. Για το σκοπό αυτό επιδίωξαν να διαμορφώσουν και να διαδώσουν στους κατοίκους τής Νότιας Γιουγκοσλαβίας μια «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Στην προσπάθεια τους αυτή ήταν απαραίτητο να προβληθεί ένα ξεχωριστό ιστορικό παρελθόν, να «κατασκευασθεί» μια «μακεδονική» ιστορία. Γι' αυτό επιστρατεύθηκαν οι ιστορικοί και ιδρύθηκε στα Σκόπια το «"Ίδρυμα Εθνικής Ιστορίας», πού αμέσως στελεχώθηκε με πολλούς επιστήμονες, οι όποιοι άρχισαν να πραγματοποιούν εκτεταμένες έρευνες σε βιβλιοθήκες και αρχεία, να συγκεντρώνουν ένα τεράστιο υλικό και να εκδίδουν με εντυπωσιακό ρυθμό βιβλία και περιοδικά. Με τις μελέτες και τις εκδόσεις τους επιχειρούν να ανακατασκευάσουν και να έπανερμηνεύσουν τα ιστορικά δεδομένα, ώστε να ανταποκρίνονται στους στόχους τους.
Πρώτος στόχος τους ήταν να αποκόψουν κάθε δεσμό των λεγόμενων «Μακεδόνων» με τούς Βουλγάρους, αλλά και με τούς Σέρβους, και να πείσουν το λαό ότι ανήκει σε μια χωριστή σλαβική εθνότητα, τη «Μακεδονική». "Έτσι έπρεπε να «άποκαθαρθή» η ιστορία της περιοχής, όπως και η γλώσσα, όχι μόνο από κάθε βουλγαρικό αλλά και από κάθε σερβικό στοιχείο. Όλα τα βουλγαρικά και τα σερβικά ιστορικά δεδομένα πού συνδέονταν με αυτό το χώρο - είτε πρόκειται για ιστορικά γεγονότα, είτε για πρόσωπα, είτε για δραστηριότητες και έργα πνευματικά - έπρεπε να μετονομασθούν σε «μακεδονικά», για να μπορέσουν να ενταχθούν στη νέα «Μακεδονική» ιστορία πού τώρα κατασκευαζόταν, ή, αν δεν συμφωνούσαν με το νέο ιστορικό σχήμα και τις νέες κατευθυντήριες γραμμές, να αποκηρυχθούν ως εχθρικά.
Δεύτερος στόχος ήταν ο αφελληνισμός της Μακεδονίας και της Μακεδονικής ιστορίας με την ελαχιστοποίηση της ελληνικής παρουσίας σ' αυτό το χώρο και με παρερμηνεία ή φαλκίδευση του ρόλου και ειδικότερα της πνευματικής προσφοράς του Ελληνισμού, του ορθόδοξου ελληνικού κλήρου και των ελληνικών σχολείων.(Χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα είναι η αλλαγή του διεθνούς αναγνωρισμένου ιστορικού όρου «Ελληνιστική περίοδος» με το όρο «μακεδονική περίοδος» στα βιβλία τους)
Τρίτος στόχος ήταν η έρευνα, κατασκευή και προβολή της ιστορικής εξέλιξης του λεγόμενου «Μακεδονικού λαού», με σκοπό να αποδειχθεί η ξεχωριστή εθνική ταυτότητα α των «Μακεδόνων», αλλά και η συνοχή και η συνέχεια τους από την αρχαιότητα ως σήμερα. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η προσπάθεια ακολούθησε αντίστροφη από τη φυσιολογική μέθοδο: δηλ. άρχισαν πρώτα να μελετούν τη νεότερη ιστορία και αργότερα στράφηκαν στη μελέτη της αρχαιότητας.(Η αιτία που το έκαναν αυτό ήταν καθαρά τεχνοκρατικός μιας και η αποβουλγαροποίηση έπρεπε να γίνει με γοργούς ρυθμούς προκείμενου οι νέες γενιές να μην συναντήσουν οτιδήποτε Βουλγαρικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Μανιφέστο του Κρουσόβου που ενώ γράφτηκε στα Βουλγαρικά οι Σκοπιανοί το άλλαξαν και επίσης τα γράμματα του Ντέλτσεφ που ήταν και αυτά στην Βουλγαρική γλώσσα. Μάλιστα η πρώτη γενιά που έμαθε την γλώσσα δεν μπορούσε να κατανοήσει τα αναφερόμενα ιστορικά κείμενα)
Τέταρτος στόχος ήταν η δημιουργία μιας Μεγάλης Ιδέας, πού θα ευαισθητοποιούσε τα πλήθη. Έτσι οι ιστορικοί των Σκοπίων άρχισαν να διακηρύσσουν ότι η Μακεδονία, στο σύνολο της, είναι χώρα σλαβική και ως προς την ιστορική της παράδοση και ως προς την εθνική της σύσταση.(Σήμερα αυτό πλέον έχει αλλάξει και θεωρούν ότι δεν υπάρχει «Μακεδόνας» αρχαίος ή μοντέρνος, αλλά μόνο «Μακεδόνας», ενώ και οι Σλαβικές επιρροές είναι ελάχιστες). Γι' αυτό έπρεπε να ενωθεί και να αποτελέσει ένα ενιαίο κρατικό σχήμα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ένα μόνο τμήμα της, το γιουγκοσλαβικό, αποκαταστάθηκε εθνικά στά πλαίσια τής Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Τα άλλα δύο, η Μακεδονία του Αιγαίου και η Μακεδονία του Πιρίν, θα έπρεπε να αποκατασταθούν με τη σειρά τους, δηλ. να ενωθούν με τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία.(Αυτό είναι πάγια Συνταγματική επιδίωξη της fYROM)
Από δω αρχίζει μια έντονη παραποίηση όχι μόνο των ιστορικών δεδομένων αλλά και των σύγχρονων αριθμητικών στοιχείων και στατιστικών, πού αναφέρονται στη σύνθεση του πληθυσμού τής Ελληνικής Μακεδονίας.
Πηγή: Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Το Μακεδονικό Ζήτημα, 1988
Δική μας πηγή:akritas-history-of-makedonia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου