ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ
και οι «εχθροί» της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου
(Του Προκόπη Παυλόπουλου στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 116 της 5/1/2012, σ. 92)
Ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται μια, ολοένα και εντεινόμενη, προσπάθεια να εμφανισθεί ότι η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου «βάλλεται», μάλιστα δε «συστηματικά», από «εχθρούς» και «πολέμιους» κατά την επιτέλεση της αποστολής που έχει αναλάβει. Αναζήτησα και εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, τους «δράστες» μιας τέτοιας «υπονομευτικής» επιχείρησης. Πλην όμως οφείλω να ομολογήσω ότι το εγχείρημά μου απέβη επί ματαίω. Και εξηγούμαι:
Ο πυρήνας του συστήματος των ΜΜΕ, τόσο του γραπτού όσο και του ηλεκτρονικού Τύπου, που είναι σε θέση να διαμορφώσει αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη «κοινή γνώμη» -και το απέδειξε εμπράκτως όταν το σύστημα αυτό, τουλάχιστον στη μεγάλη πλειοψηφία του, συνέβαλε καθοριστικώς στην πτώση της Κυβέρνησης Καραμανλή με το να τρώσει τον ηθικό της θώρακα φορτώνοντάς της είτε ανύπαρκτα, όπως αποδεικνύεται τώρα, σκάνδαλα είτε υπαρκτά πλην όμως «καταπράσινα» σκάνδαλα- όχι μόνο δεν «πολεμά» την Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου αλλά την στηρίζει παντοιοτρόπως. Αψευδής μάρτυρας είναι και το γεγονός ότι πολύ δύσκολα παρέχει forum ελεύθερης έκφρασης σε όποια πολιτική φωνή «τολμά» να την κριτικάρει αυστηρά. Ιδίως δε εκείνοι οι οικονομικοί κύκλοι, οι οποίοι έχουν διαχρονικώς την τάση να εμπλέκονται, δι’ ίδιον προφανώς λογαριασμόν, ενεργώς στα πολιτικά δρώμενα –και πάλι η «περιπέτεια» της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή τους φωτογραφίζει- αποδεικνύονται, κάθε μέρα και περισσότερο, πραγματικοί «στυλοβάτες» του κ. Λ. Παπαδήμου προσωπικώς αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της Κυβέρνησής του.
Υπό τα δεδομένα αυτά διερωτάται κάθε καλόπιστος σε ποιο χώρο βρίσκονται, τέλος πάντων, οι θρυλούμενοι «εχθροί» και «πολέμιοι» της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου; Εκτός αν οι διακινούντες μια τέτοια «πολεμική» θεωρία εκλαμβάνουν ως ηθικούς αυτουργούς και συνεργούς της κατά της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου «εκστρατείας» όσους προσπαθούν να καταδείξουν την ουσία της φύσης και της αποστολής της καθώς και τη συνακόλουθη ανάγκη διεξαγωγής εκλογών, προκειμένου να λήξει, όσο γίνεται πιο σύντομα, μια εκκρεμότητα η οποία κινδυνεύει να μετατρέψει την τραγική οικονομική κρίση που βιώνουμε και σε κρίση Δημοκρατίας, με τις εντεύθεν ακόμη πιο τραγικές συνέπειες.
Αν όμως είναι έτσι τότε η μόνη απάντηση που αρμόζει στους εξυφαίνοντες τα κατά της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου «πολεμικά» σενάρια είναι ότι μάλλον παραπέμπουν, με τη νοοτροπία τους, στο μύθο της Κασσάνδρας και της κατάληξης των μαντικών της ικανοτήτων.
- I. Αξίζει λοιπόν, νομίζω, να σταθούμε στα βασικά σημεία του μύθου αυτού, όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι κάθε μύθος- όχι βέβαια το κάθε παραμύθι- μπορεί, υπό προϋποθέσεις ιστορικής αλήθειας, να μας διδάξει πολλά.
Α. Κατά τον Όμηρο[1] η Κασσάνδρα ήταν μια από τις ωραιότερες κόρες του Πριάμου και της Εκάβης, προικισμένη με ιδιαίτερες μαντικές ικανότητες. Για την ιδιομορφία των ικανοτήτων της αυτών δεν υπάρχει άλλη ομηρική μαρτυρία. Κατά συνέπεια, τα όσα επ’ αυτής γνωρίζουμε σήμερα προκύπτουν από μεθομηρικές πηγές. Σπουδαιότερες τέτοιες πηγές είναι ο Πίνδαρος[2] και, κυρίως, ο Αισχύλος στην τριλογία «Ορέστεια»[3], οι οποίοι τοποθετούν την Κασσάνδρα, από πλευράς μαντικής τέχνης, στο επίπεδο της Πυθίας και της Σίβυλλας, υπό τις ακόλουθες ιδιαιτερότητες:
Β. Ο θεός Απόλλων ερωτεύθηκε την όμορφη Κασσάνδρα. Για να ενδώσει στα θέλγητρά του της έδωσε ως δώρο τη δύναμη να προβλέπει το μέλλον. Εκείνη όμως, στη συνέχεια, αρνήθηκε να υποκύψει στις απαιτήσεις του Απόλλωνα και περιορίσθηκε σ’ έναν απλό «ασπασμό». Ο θεός, για την «αγνωμοσύνη» της, την καταδίκασε στο μαρτύριο του να μην γίνονται πιστευτές οι δυσοίωνες προβλέψεις της. Και για του λόγου το ασφαλές όταν αργότερα, μετά την πτώση της Τροίας, η Κασσάνδρα έφθασε στο Άργος ως παλλακίδα, πλέον, του Αγαμέμνονα, του προέβλεψε την δολοφονία του από το δίδυμο Κλυταιμνήστρα-Αίγισθος. Δεν έγινε, και πάλι, πιστευτή. Κάπως έτσι τελείωσε, κατά το μύθο, μια από τις πιο ζοφερές πτυχές του «βίου και της πολιτείας» των Ατρειδών, μέσα από το σύμπτωμα του «συνδρόμου τους Κασσάνδρας».
- II. Και τώρα στα καθ’ ημάς, ως προς την Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου και τους «εχθρούς» της: Μήπως για κάποιους –γνωστούς από το παρελθόν τους ως εθισμένους στο να επηρεάζουν, αναρμοδίως, τα πολιτικά μας πράγματα- είναι ενοχλητικές ορισμένες φωνές που, απλώς και πάντα αποκλειστικώς στο πλαίσιο της δικής τους αποστολής και πεποίθησης, σπεύδουν ν’ αποτυπώσουν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα καθώς και να επισημάνουν τους κινδύνους, και για τη Δημοκρατία και για την οικονομία, από την αδικαιολόγητη παράταση της συμπεφωνημένης θητείας του υφιστάμενου κυβερνητικού σχήματος; Και ας δούμε πόσο «εχθρικές» είναι οι ουσιωδέστερες επισημάνσεις αυτής της πλευράς:
Α. Πόσο «εχθρική» φαντάζει η θέση, σύμφωνα με την οποία η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου δεν είναι «γνήσιο τέκνο» λαϊκής ετυμηγορίας- αλήθεια, το Εκλογικό Σώμα, ύστερα από πολιτική απάτη, δεν ψήφισε τον «λεφτά υπάρχουν», «Καπετάνιο του Τιτανικού», κ. Γ. Παπανδρέου, συκοφάντη της Χώρα μας διεθνώς περί διαφθοράς;- και δεν προήλθε καν από ελεύθερη συναίνεση των Πολιτικών Αρχηγών, όπως π.χ. η Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα; Δεν είναι ιστορικώς ακριβές ότι η Κυβέρνηση αυτή επεβλήθη, μετά την εξευτελιστική για τον Τόπο «εκπαραθύρωση» του κ. Γ. Παπανδρέου στις Κάννες, ως όρος για την καταβολή της 6ης δόσης και, άρα, υπό τα «καυδιανά δίκρανα» της πτώχευσης της Ελλάδας; Π.χ. ο κ. Α. Σαμαράς επιδίωξε το σχηματισμό της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου ή, ενώ είχε –και ορθώς- προτείνει ως δημοκρατικώς αναγκαία ημερομηνία εκλογών την 4η Δεκεμβρίου 2011, εξαναγκάσθηκε, για λόγους εθνικού συμφέροντος, απλώς να την στηρίξει;
Β. Κατόπιν τούτου πόσο «εχθρική» εμφανίζεται η διαπίστωση, που συνάδει απολύτως προς την δημοκρατική και κοινοβουλευτική μας τάξη, ότι η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου έχει συγκεκριμένη αποστολή –αυτήν που διαγράφεται ρητώς στη συμφωνία πάνω στην οποία βασίζεται η στήριξή της- και, επομένως, συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα; Ήτοι μόνον εκείνο, εντός του οποίου μπορεί και πρέπει να διεκπεραιωθεί η ως άνω αποστολή;
Γ. Συνακόλουθα, πόσο «εχθρική» είναι δυνατό να κρίνεται η άποψη, κατά την οποία κάθε υπέρβαση του θεματικού και χρονικού αυτού πλαισίου από την Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου συνιστά παραβίαση των κανόνων της δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής μας οργάνωσης και λειτουργίας; Πολλώ μάλλον όταν:
1. Την Κυβέρνηση αυτή, ως προς τα κρίσιμα για την συγκυρία Υπουργεία, συνθέτουν αποκλειστικώς οι ίδιοι Υπουργοί της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, οι οποίοι ευθύνονται, επίσης αποκλειστικώς, για την καταστροφική οικονομική πολιτική που μας οδήγησε στο τωρινό τραγικό αδιέξοδο. Υπουργοί που σήμερα, αφού «αποκηρύσσουν» μετά βδελυγμίας τον Αρχηγό τον οποίο προηγουμένως υμνούσαν και στήριζαν άνευ όρων, ασχολούνται μόνο με την εντός του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ «δελφινομαχία», προκειμένου να περισώσουν το πολιτικό τους «μέλλον».
2. Η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου ακολουθεί την ίδια καταστροφική οικονομική πολιτική, δίχως ίχνος αναπτυξιακής προοπτικής –αρκεί μόνο το εντελώς πρόσφατο παράδειγμα της γιγάντωσης των φορολογικών τεκμηρίων- που παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα και, ιδίως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική έκρηξη, αφού εξουθενώνει πλήρως τους οικονομικώς ασθενέστερους. Άλλωστε ο ίδιος ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν διακηρύσσει, urbi et orbi- με τη συνήθη για τις περιστάσεις συνδρομή των nepotes (όρα τον αδελφό του κ. Ν. Παπανδρέου) της familiae Παπανδρέου- ότι η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου συνεχίζει το «σωτήριο» έργο του, δίχως ο σημερινός Πρωθυπουργός να το διαψεύδει, έστω και «για τα μάτια του κόσμου»;
Δ. Επιπλέον, πόσο «εχθρικός» μπορεί να χαρακτηρισθεί ο συλλογισμός ότι, ύστερα από τα όσα εκτέθηκαν, η μακροημέρευση της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου, χωρίς να εγγυάται καμία σημαντική αλλαγή στο μελανό οικονομικό μας τοπίο, το μόνο στο οποίο μπορεί να χρησιμεύσει θα ήταν, ουσιαστικώς, να μεταθέσει τις τεράστιες πολιτικές –και όχι μόνον- ευθύνες της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και σ’ όσους τη στηρίξουν και, κατά λογική ακολουθία, να περισώσει τους ναυαγούς του πράσινου «Τιτανικού»; Δηλαδή τον κ. Γ. Παπανδρέου και το πολιτικό του «πλήρωμα», που τώρα τον κατηγορεί ευθέως για την πορεία προς το «παγόβουνο» της οικονομικής μας καταστροφής;
Ε. Τέλος- και το ουσιωδέστερο- ποιοι είναι εκείνοι που, κατ’ αποτέλεσμα, θεωρούν «εχθρική» την άποψη ότι τη διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα πρέπει να δώσει ο μόνος αρμόδιος, ήτοι ο Ελληνικός Λαός; Από πότε και για ποιο λόγο κάποιοι νομίζουν ότι έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν Κυβερνήσεις ερήμην του Εκλογικού Σώματος και, a fortiori, να προκαταλαμβάνουν ή και να «προβλέπουν» την ετυμηγορία του, με την άκρως αντιδημοκρατική «απόφανση» «ε και τι καλλίτερο πρόκειται να δώσουν οι εκλογές!»;
Εν κατακλείδι: Όλοι εκείνοι που αγωνιούν μπροστά στην «εντέχνως» καλλιεργούμενη προοπτική μιας, εκτός σύγχρονου δημοκρατικού πλαισίου, παράτασης του βίου της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου δεν είναι «εχθροί» της. Απλώς έχουν την -φυσικά κατά τη γνώμη των από καιρό «γνωστών» επίδοξων «κηδεμόνων» της πολιτικής μας σκηνής- «κακή συνήθεια» να πιστεύουν πάντα στην, θεσμικώς και πολιτικώς εξαγνιστική, ρυθμιστική δύναμη των δημοκρατικών κανόνων. Όπως και να μην ανέχονται η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου να μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» τόσο για τα «κατορθώματα» του κ. Γ. Παπανδρέου και των συν αυτώ όσο και για πολιτικές πρακτικές που, δίχως αμφιβολία, οδηγούν στην οριστική διάλυση του οικονομικού μας οικοδομήματος και στην ρήξη του κοινωνικού ιστού. Έτσι όμως αυτοί οι, δήθεν, «αιρετικοί» ουσιαστικώς μαζί με τη Δημοκρατία κατά βάθος υπερασπίζονται το όποιο κύρος της Κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου. Όπως και το αδιαμφισβήτητο κύρος του ίδιου του κ. Λ. Παπαδήμου ο οποίος πρέπει, νομίζω, ν’ αντιληφθεί πως θα ήταν άδικο να σπαταλήσει την τεχνοκρατική «προίκα» που οικοδόμησε χρόνια ολόκληρα, με φρόνηση και κόπο, ενδίδοντας στις «παροτρύνσεις» κατ’ επάγγελμα περιστασιακών κολάκων, οι οποίοι διαχρονικώς αποδεικνύουν ότι μόνο πραγματικό κίνητρο έχουν το ίδιο συμφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου