Πριν λίγες ημέρες παραβρέθηκα σε μια συνάντηση που έλαβε χώρα σε κάποια καφετέρια. Κεντρικό πρόσωπο εν ενεργεία βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πρώην υπουργός επί κυβερνήσεως Σημίτη. Δε θα αναφέρω το όνομά του από σεβασμό στον άνθρωπο που οργάνωσε την όλη συνάντηση και είχε τη σκέψη να με ενημερώσει για να παραβρεθώ.
Θα μοιραστώ όμως μαζί σας τα ευρήματα αυτής της εμπειρίας!
Επειδή έφτασα αργοπορημένος λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης για άλλη ιστοσελίδα δεν υπήρχε ιδιαίτερη άνεση όταν έφτασα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της καφετέριας. Από την άλλη αισθανόμουν ιδιαίτερα άβολα προτιμώντας να χαιρετίσω διακριτικά το γνωστό μου και να παραμείνω πίσω.
Άκουγα λοιπόν το βουλευτή να δίνει το λόγο με τη σειρά σε όποιον ήθελε να μιλήσει και ύστερα να απαντά. Μιλούσε αρνητικά για την παγκοσμιοποίηση, αναρωτιόταν δυνατά “Γιατί; Φτιάξαμε τις εφορίες; Διορθώσαμε τη δικαιοσύνη;” κι εγώ αισθανόμουν τη γλώσσα μου να με γαργαλάει…
Έπειτα παρατήρησα λίγο την υπόλοιπη σύνθεση της παρέας. Νεολαίοι, πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με μένα, με το τσιγαράκι, το φραπεδάκι και κάποιος με το γκομενάκι αγκαλιά. Ώρα για πολιτικό προβληματισμό λοιπόν!
Άκουγα να εκφράζουν τις ανησυχίες τους για την παράταξη και το κόμμα! Για την πατρίδα; σκέφτηκα. Για την Ελλάδα; Θα πει άραγε κανείς τίποτε;
Κι ενώ από τα αυτιά μου έβγαιναν καπνοί, ακούω το βουλευτή να λέει:
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι το γνήσιο αριστερό κόμμα! Κι όμως στον κόσμο μένει ότι αυτό παίρνει τα μέτρα!
Τι του λες τώρα; Και οι παρόντες τον άκουγαν με το στόμα ανοικτό. Αν αυτοί εκφράζουν το μέλλον της χώρας, καλύτερα να σηκωθούμε να φύγουμε γιατί τότε “δεν απομένει στον κόσμο ετούτο ελπίδα καμιά…”.
Ο κος βουλευτής πρώην καλό παιδί γνωστού οργανισμού που μας μιλούσε λες και έλειπε 20 χρόνια στον Καναδά έχοντας χάσει τις εξελίξεις. Λες και το γνήσιο αριστερό του κόμμα έκανε τις φιλελεύθερες κινήσεις του μόλις την τελευταία διετία. Όχι δεν είμαι αριστερός, ούτε δεξιός. Είμαι Έλληνας.
Παρόν επίσης και πολιτικό άτομο της εκεί τοπικής πολιτικής σκηνής. Από τους χαμένους των δημοτικών εκλογών προσπαθεί κάπου να πιαστεί όπως με πληροφόρησαν. Ομοίως και ο βουλευτής καθώς λίγη ώρα νωρίτερα ο ΓΑΠ τους κούφαινε για άλλη μια φορά όλους λέγοντας ότι θα φύγει μετά τις εκλογές.
Δύο λοιπόν επαγγελματίες πολιτικοί που προσπαθούν να εντοπίσουν τη θέση τους (;) την επόμενη μέρα αν υπάρχει και στο ακροατήριο πολιτικοί χάνοι που απλά ακουμπούν λίγη από τη χρυσόσκονη του βουλευτή και του τοπικού παράγοντα.
Σε κάποια στιγμή σημειώθηκαν οι πρώτες αποχωρήσεις. Βλέπετε κάποιοι πιο σοβαροί βαρέθηκαν να χάνουν το χρόνο τους κι είπαν να φύγουν. Χώρος άνοιξε. Μπορούσα να καθίσω. Σκέφτηκα να τον ρωτήσω:
Άραγε με όσα σας άκουσα να λέτε και αφού δε φτιάξατε τίποτε όπως είπατε, φαντάζομαι ότι θα πάτε από μόνος σας σπίτι λόγω προσωπικής υπευθυνότητας και δε θα περιμένετε να το πράξει ο λαός;
Αλλά προτίμησα να σηκωθώ να φύγω σιγοτραγουδώντας Πανούση “όχι δε θα πάρω άλλο, ευχαριστώ δεν είμαι φίλος”.
Φεύγοντας κατεβαίνει ο γνωστός μου που με είχε φωνάξει. “Φεύγεις;” μου λέει. “Μείνε”. “Μα τι να μείνω να ακούω ρε Γιώργο” του είπα, “τις μ…….ς που λέει;”. “Ε τι να πει κι αυτός, δεν καταλαβαίνεις;” μου απαντά.
Μα επειδή καταλαβαίνω φεύγω, αν δεν καταλάβαινα θα παρέμενα όπως κι οι άλλοι.
—–
πηγή φωτογραφίας: xiotikisfigga.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου