Ο δημοσιοϋπαλληλικός παρασιτισμός

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας είναι ο υπέρογκος δημοσιοϋπαλληλικός τομέας. Η γιγάντωση αυτού του τομέα γίνεται με δύο κυρίως τρόπους . Ο ένας μέσα από τη δημιουργία κρατικών επιχειρήσεων και ο άλλος μέσα από την επέκταση της γραφειοκρατίας.

Και στις δύο περιπτώσεις το συγκολλητικό στοιχείο είναι το κομματοκρατικό πελατειακό σύστημα. Αυτό το σύστημα αποφασίζει σε ποιους τομείς πρέπει να καταργήσει τον ανταγωνισμό και την ιδιωτική πρωτοβουλία και πόσο θα γιγαντώσει την γραφειοκρατία που είναι αναγκαία μιας νοοτροπίας ελέγχου των πάντων μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια .
Ο ιδιώτης που προβαίνει στο άνοιγμα μιας επιχείρησης έχει ως κριτήριο την λειτουργικότητα αυτής της επιχείρησης και το κέρδος που θα αποφέρει. Στη περίπτωση του πελατειακού συστήματος τα πράγματα αλλάζουν. Κριτήριο δεν είναι η αποδοτικότητα και η πρόοδος της επιχείρησης αλλά η εξυπηρέτηση της πελατείας των κομμάτων που παίρνουν διαδοχικά την εξουσία.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται μέσα στη κοινωνία ένας τεράστιος αντιπαραγωγικός όγκος , όπως ένα καρκίνωμα στο σώμα, ο οποίος τρέφεται αποκλειστικά από την εργασία της παραγωγικής βάσης διεκδικώντας ολοένα και περισσότερα σαν τα τέρατα στους αρχαίους μύθους. Το πελατειακό σύστημα από την άλλη , υποχωρεί στις συνεχείς συνδικαλιστικές πιέσεις του παρασιτικού όγκου ,διότι η ύπαρξη του συστήματος αυτού είναι αλληλένδετη με τον παρασιτισμό και τον δημοσιοϋπαλληλισμό.
Έτσι μέσα από αυτή την σχέση και αλληλεξάρτηση οι δημόσιοι υπάλληλοι εκτός του ότι αυξήθηκαν υπέρογκα , πέτυχαν πολλαπλά υψηλούς μισθούς και προνόμια που δεν έχει καμιά άλλη ομάδα του πληθυσμού.
Ο δημοσιοϋπαλληλικός παρασιτισμός μαζί με το πελατειακό κομματοκρατικό σύστημα , αποτελούν ένα αδιαίρετο σώμα όπως το σιχαμερό αρρενοθύληκο κτήνος που περιγράφει ο Πλάτων στο Τίμαιο.
Συνεπώς είναι άτοπο και άγονο να ελπίζουμε πως το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα θα διορθώσει τα πράγματα , θα περιορίσει την γραφειοκρατία , θα καταργήσει τις προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις και θα περιορίσει τις ληστρικές φορολογικές επιθέσεις στη παραγωγική κοινωνία. Είναι άτοπο να περιμένουμε την αυτοκατάργηση του απεχθούς αυτού συστήματος. Το αντίθετο πρέπει να περιμένουμε να συμβεί. Νέες φορολογικές επιθέσεις , νέες νομοθετικές κατοχυρώσεις του συστήματος , νέες υπόγειες δίοδοι της διαφθοράς και της τυραννίας και περισσότερη σκληρότητα προς τον λαό και τις εναπομείνασες ελευθερίες του.
Η λύση στο πρόβλημα επαφίεται στη παραγωγική βάση. Χρειάζεται γνώση και θέληση αλλαγής των πραγμάτων. Από τη γνώση και τη θέληση θα προκείψει ο σκοπός και η ιδέα που θα αντικαταστήσει το παρόν διεφθαρμένο σύστημα. Αν λείπει κάτι από αυτά τότε η αυξανόμενη οικονομική κρίση θα παράξει κενές διαμαρτυρίες και οχλαγωγίες που δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Με λίγα λόγια αν δεν υπάρξει μια ολοκληρωμένη ιδεολογία με συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα , οργάνωση και ορθή πολιτική πλοήγηση , το σύστημα θα επιβιώσει μέσα από χίλιες μικροαλλαγές και μεταμφιέσεις και ο λαός θα περιπέσει στη κατάσταση μιας παρατεταμένης δουλείας.

Λουκάς Σταύρου