Ο πατριωτισμός των Αρμενίων διδάσκει

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου*

Όποιος αντέχει να βλέπει τα δελτία ειδήσεων των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών δέχεται ένα καταιγισμό απαισιοδοξίας για το μέλλον της χώρας και απαξίας για εμάς όλους.

Χωρίς να επαναστατούν οι συνειδήσεις όσων μας κυβερνούν δέχονται ταπεινωτικές παρατηρήσεις και ωμούς εκβιασμούς. Δεν ξέρω αν είναι συμβολικό πως στην Τράπεζα της Ελλάδος δεν κυματίζει η Ελληνική σημαία και μένει γυμνό το κοντάρι της. Ηθικά και κοινωνικά σήμερα είμαστε σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μας στην κατοχή. Στην κατάσταση αυτή ο πατριωτισμός των Αρμενίων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας.

Οι Αρμένιοι μοιάζουν σε πολλά με εμάς, τους Έλληνες. Είναι ένας μικρός σε πληθυσμό λαός, ανάμεσα σε ωκεανό εχθρικά διακείμενων προς αυτόν γειτόνων. Η επιφάνεια της σημερινής Αρμενίας είναι το 23% της επιφανείας της Ελλάδος και σ' αυτήν ζουν περίπου τρία εκατομμύρια Αρμένιοι. Άλλα τόσα ζουν στη διασπορά, όπου, με την εργατικότητα τους και την αξιοσύνη τους, έχουν δημιουργήσει ισχυρές, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, κοινότητες. Είναι Χριστιανοί και περιβάλλονται από πολυπληθή Ισλαμικά κράτη, πλην της μικρής χριστιανικής Γεωργίας στον Βορρά. Στα Ανατολικά συνορεύουν με το Αζερμπαϊτζάν, στα νότια με το Ιράν, στα Δυτικά με την Τουρκία. Και με τα τρία αυτά κράτη υπάρχει ένταση στις σχέσεις τους, ιδιαίτερα με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν. Οικονομικά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και στο πολιτικό σύστημα υπήρξε για χρόνια αστάθεια και προκλήθηκαν αιματηρές συγκρούσεις. Όμως αυτοί οι Αρμένιοι, που μεταξύ τους σφάζονται, στα εθνικά ζητήματα ομονοούν πλήρως, συντονίζονται με άψογο τρόπο και επιτυγχάνουν άριστα αποτελέσματα. Ο κύριος εθνικός τους σκοπός είναι η Τουρκία να αναγνωρίσει τη σε βάρος τους Γενοκτονία και δεν διστάζουν να τα βάλουν μαζί της, όπως ο Δαυίδ τάβαλε με τον Γολιάθ.

Αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας

Από χρόνια οι Αρμένιοι και ιδιαίτερα μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους, το 1991, εργάζονται μεθοδικά και αποτελεσματικά για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των ομοεθνών τους. Σκοπός τους είναι η εκστρατεία τους να κορυφωθεί το 2015, όταν θα είναι η 100ή επέτειος της έναρξης της Γενοκτονίας από τους Νεότουρκους. Τελευταία, στον αγώνα που κάνουν, είχαν τέσσερις σημαντικές επιτυχίες: 1) Το Γαλλικό Κοινοβούλιο ψήφισε Νόμο, με τον οποίο ποινικοποιείται η άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων. 2) Στις ΗΠΑ η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο ζητείται από την Κυβέρνηση της Τουρκίας να επιστρέψει στους Αρμενίους τις εκκλησίες και τις ιδιοκτησίες που έχει από τότε δημεύσει. 3) Η αρμόδια Ισραηλινή κοινοβουλευτική επιτροπή προωθεί στην Ολομέλεια της Κνεσέτ απόφαση για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, και 4) στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο των ΗΠΑ υπάρχει θετική εισήγηση για να ληφθεί απόφαση υπέρ του να δοθούν αποζημιώσεις στους Αρμενίους που έχασαν τη ζωή και την περιουσία τους κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας.

Στην εκ μέρους των Αρμενίων αποτελεσματική προώθηση της αναγνώρισης της σε βάρος τους Γενοκτονίας η κυβέρνηση της Τουρκίας αντιδρά παρορμητικά και κάνει λάθη, που της στοιχίζουν. Συγκεκριμένα μετά την απόφαση της Γαλλικής Βουλής να ψηφίσει το Νόμο για τη Γενοκτονία των Αρμενίων η κυβέρνηση Ερντογκάν απέσυρε τον πρεσβευτή της από το Παρίσι και πάγωσε τις οικονομικές συμφωνίες με την εν λόγω χώρα. Είναι η μέθοδος επίδειξης ισχύος που συνηθίζει η Τουρκία, προσπαθώντας με την ισχύ της να επιβάλει τη δική της άποψη, έστω κι αν είναι προφανώς ανακριβής και άδικη. Όμως αν από κάθε χώρα που αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων η Τουρκία ανακαλεί τον πρεσβευτή της και διακόπτει τις σχέσεις της με αυτήν, τότε έως το 1915, θα της μείνουν λίγες χώρες να έχει σχέσεις μαζί τους, σχολίασε Γάλλος διπλωμάτης…!

Εκτός από την επιχείρηση να πείσει με την ισχύ της τη Γαλλία να μην αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων η Τουρκία προσπάθησε για πρώτη φορά να μη μείνει στο στείρο και απόλυτο αρνητισμό των τραγικών γεγονότων του 1915, αλλά να περάσει και σε ιδεολογική αντιπαράθεση. Έτσι στο Παρίσι δεκάδες διαδηλωτές, με τουρκικές σημαίες, διαμαρτυρήθηκαν, γιατί ο Νόμος για τη ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας των Αρμενίων παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Γάλλων πολιτών… Είναι θετικό, πώς, έστω και με αυτό τον τρόπο, έστω και εκτός των συνόρων της χώρας τους, οι Τούρκοι άρχισαν να ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα…Στην Τουρκική άποψη απάντησε με άρθρο του ο συγγραφέας Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Κατά την άποψη του ο Νόμος τιμωρεί τους πολίτες εκείνους, που αρνούμενοι τη Γενοκτονία των Αρμενίων διαιωνίζουν τη λογική διάπραξης ανάλογης αποτρόπαιης πράξης. Ο Γάλλος διανοούμενος διερωτάται τι θα συνέβαινε παγκοσμίως αν οι Γερμανοί είχαν τον ίδιο αρνητισμό για τη Γενοκτονία των Εβραίων με αυτόν που δείχνουν οι Τούρκοι στη Γενοκτονία των Αρμενίων και σημειώνει πως οι Γενοκτονίες στην σύγχρονη ιστορία είναι τέσσερις, στους Αρμενίους, στους Εβραίους, στη Ρουάντα και στην Καμπότζη. Δυστυχώς δεν αναφέρεται στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και, γενικά, της Μικράς Ασίας.

Η Ελλάδα αδρανεί για τη Γενοκτονία των Ποντίων και Μικρασιατών

Η Γενοκτονία των Ποντίων και των άλλων Μικρασιατών, στο διάστημα 1914-1922 έγινε; Όχι υποστηρίζει ο κ. Μπίστης, πρώην στέλεχος της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, και άλλοι ιδεολόγοι του " κι εμείς τα κάναμε, πόλεμος ήταν". Η Βουλή των Ελλήνων, το 1994, αποφάσισε ομόφωνα την αναγνώριση της Γενοκτονίας. Ο Κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Τζορτζ Πατάκης καθιέρωσε την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Η Αρμενία από την πλευρά της αναφέρεται στη Γενοκτονία των Ελλήνων στην πρώτη αναφορά της στον Ευρωπαϊκό Χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις γλώσσες των μειονοτήτων. Στην Αυστραλία το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων έθεσε η Υπουργός Δικαιοσύνης της Αυστραλίας, Τζένη Μικάκος, το 2006. Τον ίδιο χρόνο ο Στέφεν Πάουντ, μέλος της Βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων, έκανε μια σύνδεση της Γενοκτονίας των Αρμενίων με αυτή των Ποντίων. Τέλος στις 11 Μαρτίου του 2010 η Βουλή της Σουηδίας αναγνώρισε επίσημα τη Γενοκτονία του 1915 "σε βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Συρίων και Χαλδαίων και των Ελλήνων του Πόντου". Όμως πρέπει να παραδεχθεί κανείς ότι μπρος στο μέγεθος της τραγωδίας που έζησαν οι Έλληνες στην Τουρκία η αναγνώριση είναι περιορισμένη και δεν έχει τεθεί στον ΟΗΕ, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Είναι να διερωτάται κανείς γιατί οι Έλληνες διστάζουμε να προβάλουμε, όπως οι Αρμένιοι, τη σε βάρος μας Γενοκτονία. Έχουμε κυβερνήσεις που φοβούνται, την ώρα που αυτές της Αρμενίας δείχνουν περισσό θάρρος; Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας κ. Κωνσταντίνος Φωτιάδης δίνει τη δική του απάντηση στο ερώτημα. Κατά την άποψη του η περιορισμένη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων οφείλεται στους ακόλουθους λόγους:

*Της Γενοκτονίας των Ποντίων προηγήθηκε αυτή των Αρμενίων.

*Στη Συνθήκη της Λωζάνης δεν γίνεται οποιαδήποτε αναφορά στη Γενοκτονία των Ελλήνων. Αυτό ενίσχυσε την, από τότε έως σήμερα, μεθόδευση της Τουρκίας να λησμονηθεί η σε βάρος των Ελλήνων εθνοκάθαρση στη Μικρά Ασία.

*Στην Ελληνο - Τουρκική Συνθήκη, που υπογράφτηκε το 1930, η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε οικειοθελώς δικαιωμάτων της, με σκοπό να διατηρηθούν οι Ελληνικές Κοινότητες στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο και στην Τένεδο. Και

*Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις που ακολούθησαν υποχρέωσαν την Ελλάδα να εστιάσει την προσοχή της στην κοινωνικο - οικονομική επιβίωση της περισσότερο παρά να ασχοληθεί με την αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Σημειώνεται πως οι Αρμένιοι πέρασαν μεγαλύτερες δυσκολίες από τους Έλληνες, εντός της ΕΣΣΔ και μετά, αλλά ουδέποτε παραιτήθηκαν της επιδίωξης τους να αναγνωριστεί η Γενοκτονία των ομοεθνών τους, έστω κι αν έρχονται σε σύγκρουση με την ισχυρή γειτόνισσα τους, έστω κι αν είναι αποκλεισμένοι στα δυτικά τους σύνορα. Ο πατριωτισμός στους Αρμενίους παραμένει ζωντανό κομμάτι στη ψυχή τους και πάνω από οποιονδήποτε ωφελιμισμό. Εμείς δείχνουμε σα να τον έχουμε ξεχάσει και με το "ξύλο" που τρώμε προσαρμοζόμαστε στα θελήματα των κηδεμόνων μας. Μεταξύ αυτών δεχόμαστε την με τον βούρδουλα μετατροπή της χώρας μας σε "πολυπολιτισμική" (!!!), χωρίς πατρίδα, ρίζες, ιστορία, μνήμη και πολιτισμό.

* Ο Γιώργος Παπαθανασόπουλος (geonpap@otenet.gr), είναι δημοσιογράφος καλύπτοντας διπλωματικά και εκκλησιαστικά θέματα