Μία ..ματιά στα “φρικτά” Καρούλια του Αγίου Όρους

Στην έρημο του Αγίου Όρους πιο εύκολα συναντάς άγγελο παρά άνθρωπο.

Είναι τόσο σκληρός ο τόπος που δεν αντέχουν οι άνθρωποι και τόσο άυλος που τον ζηλεύουν οι άγγελοι. Αυτοί εδώ πλεονάζουν.΄΄,μου είπε στο πλοιάριο ένα γεροντάκι που χαμηλόφωνα έλεγε μία ευχή με τον κομποσχοίνι του. Με έκπληξη τον κοίταξα και μέσα μου γεννήθηκαν διάφορες σκέψεις.. Μόλις είχα ξεκινήσει το ταξίδι μου από την Ουρανούπολη της Χαλκιδικής για το Άγιο Όρος. Ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα, μία περιήγηση σε έναν διαφορετικό κόσμο..

Το πλοίο έφτασε στη Δάφνη,το λιμανάκι του Αγίου Όρους και από εκεί επιβιβάστηκα στο καραβάκι ΄΄Αγία ΄Αννα΄΄, με προορισμό τα Κατουνάκια, τα Καρούλια, την Μικρά Αγία Άννη και τα Καυσοκαλύβια. Αυτή είναι η περιοχή της Ερήμου που ξεκινάει από τη Μονή της Μεγίστης Λαύρας μέχρι τη Μονή του Αγίου Παύλου. Σε λιγότερο από μισή ώρα αποβιβάστηκα στον αρσανά των Καρουλίων, έτσι λέγεται κάθε λιμανάκι των Μονών και σκητών στην Αθωνική Πολιτεία.



Οι απότομες ψηλές και βραχώδεις κορυφές και οι βουνίσιες μυρωδιές, κέρδισαν τις πρώτες εντυπώσεις μου..Οι άνθρωποι μοιάζουν διαφορετικοί, ζούν σε λιτά κελιά, καλύβια, και σπηλιές. Ο χρόνος εδώ φαίνεται να έχει ..σταματήσει. Οι Ερημίτες μετακινούνται με μουλάρια μέσα από τα αυτοσχέδια μονοπάτια, που σε ορισμένα σημεία, καλύπτονται από βελανιδιές και φρασκοσυκιές και οι περισσότεροι ζουν με ξηρά τροφή.

Το τοπίο άγριο και απόκρυμνο. Όλο βράχια. Ελάχιστο χώμα, σπάνια βλάστηση. Σκόρπιες εδώ και εκεί μερικές φραγκοσυκιές και αμυγδαλιές υπενθυμίζουν τη πιθανότητα ζωής στον τόπο.

Η ψυχή τελικά περπατάει μόνο εκεί που δεν υπάρχει άνεση η εκκοσμίκευση και η καταστροφική ΄΄επιτυχία΄΄ του σύγχρονου πολιτισμού.Η ασκητές δείχνουν να συντρίβουν το λεγόμενο κατά φύσι και λειτουργούν μονίμως με τους νόμους και τις συνθήκες με κάτι που θυμίζει υπερφυσικό.

Με οπλα τη πίστη και την ασκηση οι ησυχαστές δίνουν το καθημερινό πνευματικό αγώνα τους .

Μία ..ματιά στα “φρικτά” Καρούλια.

Πρώτος σταθμός μας, τα λεγόμενα “φρικτά” Καρούλια.Στο αρσανά, το λιμανάκι των Καρουλίων, ζήτησα πληροφορίες από κάποιον νέο μοναχό. Με κατατόπισε πλήρως και με βοήθησε σημαντικά στην περιήγηση που ακολούθησε. Αρνήθηκε όμως να τον φωτογραφίσω.Ήξερε πολλά για την περιοχή και μου καθοδήγησε στα άδυτα της Αγιορείτικης Ερήμου. Εκεί, όπου δύσκολα φτάνει κάποιος χωρίς να το …γνωρίζει. Μετά από μιάμιση ώρα πεζοπορία, μέσα από ένα αυτοσχέδιο μονοπάτι, φτάσαμε στο πιο απόκρημνο μέρος του Αγίου Όρους.

(“Τρυπωμένοι μέσα σὲ σπηλιές, ζοῦν ἐκεῖ καὶ προσεύχουνται γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, καθένας μακριὰ ἀπὸ τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν καὶ τὴν παρηγοριὰ νὰ βλέπουν ἀνθρώπους, οἱ πιὸ ἄγριοι,οἱ πιὸ ἅγιοι ἀσκητὲς τοῦ Ἁγ. Ὄρους” αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης στο «Ἀναφορὰ στὸν Γκρέκο» ,ἐκδ. Ἐλ. Καζαντζάκη, 1964.Ο Καζαντζάκης επισκέφθηκε τα Καρούλια σε νεαρή ηλικία για να γνωρίσει από κοντά τους Σπηλαιώτες ασκητές.)



Η άγρια ομορφιά,οι απότομες πλαγιές και τα πελώρια βράχια,σου προκαλούν ανάμικτα συναισθήματα. Δέος από τη μία, φόβο από την άλλη.Μα για αυτό ονομάζονται “φρικτά” Καρούλια,λόγω του φρικτού τοπίου, μου είπε ο π.Δανιήλ. Ξεροί βράχοι, καχεκτικοί θάμνοι, στεγνό χώμα.Ξαφνικά δύο ασκητές, νεαρής ηλικίας, κατέβαιναν το στενό μονοπάτι για να περάσουν στα Καρούλια. Χωρίς δισταγμό,πιάστηκαν από την αλυσίδα και τοποθέτησαν τον ειδικό ιμάντα στη μέση τους και έφθασαν …στον προορισμό τους.Αυτό μου έδωσε θάρρος..

Τελικά με την βοήθεια του π.Δανιήλ και υποβασταζόμενοι από τις αλυσίδες που ήταν καρφωμένες στα βράχια, κατεβήκαμε στα απόκρημνα Καρούλια.

Συναντήσαμε τον μοναχό Αναστάσιο από τα Ιωάννινα.Αν και μεσήλικας, αρκετά γηρασμένος, αλλά με μία λάμψη στο πρόσωπο που εξέπεμπε ηρεμία και πραότητα. Για εφτά ολόκληρα χρόνια εγκαταβοιεί μόνος του σε ένα καλύβι κοντά στο πρώην Κυριακό του Αγίου Γεωργίου.

Η συνέχεια την επόμενη Κυριακή…

briefingnews.gr