Οι σκέψεις μου αιχμάλωτες της ιστορίας !

γράφη ο αρχιμήδης ο θεσσαλονικίος

Μέσα στην τραγική κατάσταση που ζω και την ανατροπή πραγμάτων που έχει πάρει μορφή καταιγίδας έκανα μια αναζήτηση. Προέκυψαν ιστορικά στοιχεία που θεωρώ πως είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα. Το παραπάνω ενισχύεται και από την διαπίστωση πως αυτά τα στοιχεία έχουν τεθεί σε ένα περιθώριο, παρά του ότι βοηθούν να γίνουν αντιληπτές αιτίες που αποτελούν πηγή των όσων βιώνει σήμερα ο κόσμος και ιδιαίτερα η Ελλάδα. Εντυπωσιασμένος από τα ιστορικά ευρήματα προσπάθησα να τα στοιχειοθετήσω. Αυτό έγινε από την ανάγκη μου να έχω μια περιληπτική καταγραφή αλληλοσυνδεόμενων γεγονότων που διαδοχικά ξετυλίγουν το νήμα του χρόνου.
Πιστεύω πως η πνευματική ιδιοκτησία δεν πρέπει να υφίσταται. Η παραγωγή γνώσης πρέπει ελεύθερα να διαχέεται στην ανθρωπότητα ώστε να την βοηθά να εξελίσσεται και να προχωρά. Τα στοιχεία που συγκέντρωσα προέρχονται από ανθρώπους που δούλεψαν απείρως περισσότερο από μένα, γι' αυτό και φροντίζω να τους αναφέρω.
Σε όποιον λοιπόν ενδιαφέρεται να μαθαίνει καινούργια πράγματα, χαρίζω τις παρακάτω γραμμές με την ελπίδα να τις αναλύσει, να τις κρίνει αλλά και να με κρίνει βοηθώντας την αλήθεια. Η σύνδεση παλαιότερων γεγονότων με βάση την λογική και η κρητική τους, με ένα καθαρό μυαλό από δογματισμούς, νομίζω πως είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσει ένας άνθρωπος τη ζωή του βελτιώνοντας και όχι επαναλαμβάνοντας.

1893

Όταν η Ελλάδα πτώχευσε, το Παλάτι της εποχής και οι μεγάλοι χρηματιστές δεν επέτρεψαν ούτε καν μια έντιμη διαπραγμάτευση με τους ξένους ομολογιούχους του ελληνικού χρέους. Έτσι μαζί με τους πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) έστησαν τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.
Είχε προηγηθεί η πτώση του Χ.Τρικούπη ο οποίος συγκρούστηκε με το παλάτι σχετικά με τους όρους ενός νέου δανείου για τη στήριξη της χώρας (έχει αναφερθεί ότι ο Τρικούπης επιχείρησε να αποφύγει επαχθείς όρους του δανείου), καθώς και μία μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση υπερσυσσώρευσης χρηματιστικών κεφαλαίων (ξεκίνησε από την Αμερική όταν οι Τράπεζες βρέθηκαν με χρεόγραφα, υπερδανεισμός, εκφρασμένα σε αποθέματα χρυσού που δεν υπήρχαν!). Από το 1879 εώς το 1893 η Ελλάδα δανειζόταν με την μέθοδο "υπό το άρτιο" , δηλ. έπαιρνε το 80% του δανείου αλλά χρεωνόταν το 100% του ποσού! Παράλληλα η δραχμή ήταν σκληρό νόμισμα κλειδωμένη με το χρυσό φράγκο της Λατινικής Ένωσης (ιδρύθηκε από την Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία και Ελβετία το 1865, ενώ η Ελλάδα προσχώρησε το 1868) .
Ο πόλεμος λοιπόν του 1897 χαρακτηρίστηκε οπερέτα από τον στρατιωτικό σύμβουλο του Σουλτάνου, στρατηγό Φον ντερ Γκολτς. Ο Ελληνικός στρατός είχε διακριθεί για την ταχύτητα της οπισθοχώρησής του! Ο βουλευτής Γεώργιος Φιλάρετος (δημοκρατικός) έλεγε "εικονικός ψευδοπόλεμος, την εκτέλεσιν του οποίου η διπλωματία ενεπιστεύθη εις στο στέμμα". Ενώ ο καθηγητής Ανδρέας Ανδρεάδης είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι "η πραγματική αιτία του ελληνοτουρκικού πολέμου ήταν το ελληνικό δημόσιο χρέος". Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν όταν ένοπλοι της "Εθνικής εταιρείας", ομάδας εθνικιστών που υποστηριζόταν από το παλάτι και κατά εντολή του, με την βοήθεια ενός Ιταλικού λόχου (2000 συνολικά) επιτέθηκαν σε τουρκικά (οθωμανικά) τμήματα στη μεθόριο (τότε τα σύνορα ήταν στην Θεσσαλία, η Μακεδονία και η Θράκη ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία). Το γεγονός αυτό σήκωσε Διεθνή κατακραυγή και αναγνώρισε στους Οθωμανούς το δικαίωμα της άμυνας!
Ο πόλεμος έληξε μέσα σε 30 ημέρες! Μετά το τέλος, την υπογραφή της συνθήκης τερματισμού των εχθροπραξιών ανέλαβαν για λογαριασμό της Ελλάδας και χωρίς την παρουσία της, οι μεγάλες δυνάμεις. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε σε πολεμική αποζημίωση του Σουλτάνου και στην επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Φυσικά δανείστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις (αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το χρέος και με όρους επαχθείς) αλλά τα χρήματα δεν τα είδε ποτέ. Ούτε όμως και ο Σουλτάνος, γιατί συμψηφίστηκαν με παλαιότερα δάνειά του. Για να μην προκληθούν αντιδράσεις στην Ελλάδα ο οικονομικός έλεγχος μετονομάστηκε σε Διεθνή Οικονομική Επιτροπή παρά του υπουργού οικονομικών! Όπως ήταν φυσικό επιβλήθηκε αυστηρή δημοσιονομική πολιτική.
Τα παραπάνω έχουν καταγραφεί και σε ένα τετράτομο έργο γάλλου επιτετραμμένου που το 1919 ανέλαβε να στοιχειοθετήσει τα αρχεία του υπουργείου εξωτερικών της Ελλάδας. Η μελέτη αυτή έχει εκδοθεί μόνο στη γαλλική γλώσσα και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ γιατί σε κάποιο σημείο έγινε ανάκληση του παραπάνω κυρίου! Κανένας εκδοτικός οίκος στην Ελλάδα δεν έχει μεταφέρει στα Ελληνικά τη μελέτη.

1912 - 1913, Βαλκανικοί πόλεμοι.
Η Ελλάδα απελευθερώνει με την ευλογία των μεγάλων δυνάμεων τα εδάφη που κατείχε η Οθωμανική αυτοκρατορία, της οποίας την διάλυση πλέον επιθυμούσαν. Τα χρέη όμως του Σουλτάνου που αφορούν τα εδάφη αυτά τα αναλαμβάνει μετά την υπογραφή των συνθηκών (μετά το τέλος και της μικρασιατικής καταστροφής) η Ελλάδα! Αυτό έγινε για να επιτρέψουν οι μεγάλες δυνάμεις την προσάρτησή τους και επιπλέον χρεώθηκαν και τα χρέη της Μικράς Ασίας. Το παραπάνω για να δικαιολογηθεί νομικά βασίστηκε στην παραδοχή, ότι η Ελλάδα δεν έκανε απελευθερωτικό πόλεμο αλλά ιμπεριαλιστικό!! Επομένως ως κατακτητής θα έπρεπε να αναλάβει τις οικονομικές υποχρεώσεις αυτών των εδαφών. Την συμφωνία υπογράφει ο Ε.Βενιζέλος (Συνδιάσκεψη των Παρισίων, 1919) ώστε να τύχει της συνέχισης υποστήριξής του από τις μεγάλες δυνάμεις. Έχει προηγηθεί η πραγματοποίηση της στήριξης αυτής με την συμμετοχή των δυνάμεων της Αντάντ στο κίνημα Εθνικής Αμύνης το 1915. Εδώ όμως πρέπει να σημειωθεί πως καμία άλλη βαλκανική χώρα δεν δέχθηκε το βάρος αυτό (Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο) των εδαφών που απελευθέρωσε, όμως ούτε και ο Κεμάλ κατά την ίδρυση του νέου έθνους της Τουρκίας, στηριζόμενος στο πλέον αυτονόητο ότι η νέα κρατική οντότητα δεν έχει καμία σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία!

1915, Ά παγκόσμιος πόλεμος
Κατά την διάρκεια του Ά παγκόσμιου πολέμου οι δυνάμεις της Αντάντ (Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία) αποβιβάζουν στρατεύματα στην Θεσσαλονίκη (με την συναίνεση του Ε. Βενιζέλου και παρακάμπτοντας την βουλή) , καταλαμβάνοντάς την (Σεπτέμβριος 1915). Με τη συμμετοχή και του κινήματος Εθνικής Αμύνης υποστηρίζουν τον Βενιζέλο ενώ ζητούν την είσοδο της χώρας στον πόλεμο. Οι μεγάλες δυνάμεις ανοίγουν έναν πιστωτικό λογαριασμό 800 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων ως δωρεάν βοήθεια για το πολεμικό υλικό του ελληνικού στρατού. Η κυβέρνηση Βενιζέλου πραγματοποιεί την απαίτηση και η Ελλάδα εισέρχεται στον πόλεμο. Μετά το τέλος του πολέμου έχουν δοθεί μόνο τα 265 εκ. Ενώ άλλα 260 εκ. ως αποζημίωση πολεμική, που είχαν υποσχεθεί, ποτέ δεν δόθηκαν. (Νικόλαος Πολίτης, υπουργός εξωτερικών, ομιλία στη Ζυρίχη 1923).
1917-1918
Πραγματοποιείται η κατάληψη του Πειραιά και της διώρυγας Κορίνθου από τις δυνάμεις της Αντάντ. Ο διάδοχος Κωνσταντίνος διώκεται ως φιλογερμανός (1917) και τη θέση του αναλαμβάνει ο γιος του Αλέξανδρος ο οποίος συνεργάζεται πλήρως με την κυβέρνηση Βενιζέλου.
Τη χρονιά αυτή έχει γίνει και η επανάσταση των Μπολσεβίκων (1917-1920). Το ενδιαφέρον είναι ότι οι τελευταίοι μετά την εγκαθίδρυση της λαϊκής δημοκρατίας έκαναν μονομερώς διαγραφή των χρεών των Τσάρων των οποίων ο κύριος όγκος ανήκαν στην Γαλλία και η αποτίμησή τους ήταν σε χρυσά φράγκα. Η Γαλλία για να μετριάσει την ζημιά μετέτρεψε τα χρέη των τότε προτεκτοράτων της σε χρυσό δολάριο το οποίο ήταν ισχυρότερο. Η Ελλάδα "φυσικά" αποδέχθηκε την μετατροπή! ( Πραγματικά καταπληκτικό το γεγονός πώς οι αποφάσεις και κινήσεις ενός λαού επιδρούν ακούσια στο μέλλον ενός άλλου).
Προκειμένου την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, ο Ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στη Σμύρνη (1918). Στην Ελλάδα όμως οι αντιδράσεις για το κόστος του πολέμου σε ζωές και υλικό είναι πολύ μεγάλες. Η αρχή της μεγάλης Εθνικής καταστροφής έχει ήδη ξεκινήσει!
1920
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος πεθαίνει (σηψαιμία από δάγκωμα του οικόσιτου πιθήκου της βασιλικής οικογένειας!). Ορίζεται Αντιβασιλέας ο Ναύαρχος Κουντουριώτης. Γίνονται εκλογές στο μέσο ενός μεγάλου εθνικού διχασμού. Το κόμμα του Βενιζέλου συντρίβεται και επικρατεί η Ενωμένη αντιπολίτευση, ενώ ο ίδιος δεν εξελέγεται ούτε βουλευτής. Αμέσως μετά το αποτέλεσμα αυτό οι μεγάλες δυνάμεις (δυσαρεστημένες από το γεγονός της ήττας του πολιτικού που στηρίζουν) μετατρέπουν τις πολεμικές πιστώσεις και την βοήθεια, σε χρέος! Η χώρα βρίσκεται με επιπλέον 860 εκ. χρυσά φράγκα δημόσιο χρέος ενώ ποτέ δεν είχε λάβει αυτό το ποσό! Η μόνη δύναμη που μεσολάβησε για να μην γίνει αυτό ήταν οι ΗΠΑ διότι τότε δεν είχαν ακόμη ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή ενώ η κοινή γνώμη της χώρας ήταν πολύ θετική προς την Ελλάδα.

1922
Μετά την μικρασιατική καταστροφή η Ελλάδα αναλαμβάνει τα χρέη και της Μικράς Ασίας καθώς και τα χρέη των απελευθερωμένων εδαφών από τους βαλκανικούς πολέμους. Της επιβάλλεται Διεθνής οικονομικός έλεγχος και τα χρέη της που ήταν 600 εκ. χρυσές δραχμές και 2 εκ. χάρτινες γίνονται αντίστοιχα 1700 εκ. χρυσές και 7 δις χάρτινες. Σε αντάλλαγμα τις "προσάρτησης !" των εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναλαμβάνει τα χρέη της τελευταίας (προς Βρετανία και Γαλλία) που φτάνουν τα 20 εκ. χρυσές λίρες Αγγλίας. (Νικόλαος Πολίτης, υπουργός εξωτερικών, ομιλία στη Ζυρίχη 1923)
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι για την μεταφορά των προσφύγων από τη Μικρά Ασία η Ελλάδα πλήρωσε στους έλληνες εφοπλιστές το ποσό των 200 εκ. δραχμών (Οι πατριώτες Έλληνες εφοπλιστές προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Έθνος!). Οι μεγάλες δυνάμεις δεν θέλησαν να συμμετέχουν στη μεταφορά. Μόνη θετική προσφορά ήταν αυτή της κομμουνιστικής πλέον Ρωσίας που έστειλε καράβια, αφιλοκερδώς, για να μεταφέρουν τους Έλληνες πόντιους και να τους γλυτώσουν από τη σφαγή που γινόταν παράλληλα στα παράλια και την ενδοχώρα του πόντου. Οι ΗΠΑ επίσης είχαν δώσει διαταγή στην πρεσβεία τους στη Σμύρνη να δέχεται πρόσφυγες και τα αμερικανικά στρατιωτικά αγήματα στην πόλη να συνοδεύουν τους πρόσφυγες. Όσον αφορά τη Ρωσία βέβαια πρέπει να σημειωθεί ότι είχε δώσει πολεμικό υλικό στον Κεμάλ διότι η Ελλάδα ήταν απειλή για αυτήν καθότι σύμμαχος των δυτικών δυνάμεων. Δεν ήθελε η νίκη των Ελλήνων να φέρει τους Βρετανούς και τους Γάλλους στο μαλακό υπογάστριο της νέας τότε Σοβιετικής Ένωσης.
1932
Μετά από μια δεκαετία επιτροπείας και αλλεπάλληλων δανείων η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας ακόμη τεράστιας διεθνούς κρίσεως υπερσυσσώρευσης χρηματιστικών κεφαλαίων (ξεκίνησε με το μεγάλο χρηματιστηριακό κράχ του 1929 στην Αμερική). Για ακόμη μία φορά η δραχμή είναι σκληρό νόμισμα συνδεδεμένο με την Χρυσή λίρα Αγγλίας. Παρά τις επίμονες προτροπές του τότε υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Κυριάκου Βαρβαρέσου προς τον Βενιζέλο να εγκαταλειφθεί η παραπάνω οικονομική τακτική αυτό δεν γίνεται. Ακολουθεί η χρεωκοπία του 1932. Η χώρα τίθεται και πάλι υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο (επιτροπεία) και εφαρμόζεται για ακόμη μια φορά αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη σε καταιγιστικούς ρυθμούς και έρχεται η δικτατορία του Μεταξά.
Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεοκοπίας του 1932 τόνιζε την ανάγκη οικονομικής αυτονομίας αναγνωρίζοντας την ως μόνη λύση, παρ' ότι δεν ήταν οπαδός αυτού το δόγματος, λέγοντας: "Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πώς θ' ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκ του ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν".
1950
Μετά τον καταστροφικό εμφύλιο που διαδέχθηκε τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα προσπαθεί να αναπτυχθεί. Δημιουργείται ένα πανελλήνιο επιστημονικό μέτωπο με την επωνυμία Επιστήμη Ανασυγκρότηση. Όλη η επιστημονική κοινότητα της χώρας εκδίδει μελέτες και πονήματα σχετικά με τον τρόπο που η Ελλάδα πρέπει να αναπτυχθεί. Σοβαρότατο κομμάτι αποτελεί η ερευνητική εργασία του Δ.Μπάτση (ο οποίος ήταν αριστερός και εκτελέστηκε μαζί με τους καταδικασθέντες στη δίκη Μπελογιάννη) σχετικά με την βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Η συγκεκριμένη μελέτη διδάσκεται ακόμη και σήμερα στην Οξφόρδη ως πρότυπο μάθημα. Την ευθύνη του προγράμματος αναλαμβάνει μετά από "προτροπή" της Αμερικής ο νέος οικονομολόγος και καθηγητής του πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ Α. Παπανδρέου. Το πρόγραμμα ποτέ δεν υλοποιείται.

1964
Ο υπουργός οικονομικών Κ. Μητσοτάκης της κυβέρνησης του "μεγάλου" γέρου της δημοκρατίας Γ. Παπανδρέου, μετά από 2 δεκαετίες που οι πιστωτές κυνηγούν σε διάφορα δικαστήρια τη χώρα, υπογράφει την αναγνώριση όλων των προπολεμικών χρεών της χώρας στο Άρτιο. Όχι μόνο λοιπόν αναγνωρίζει χρέη από το 1898 ενώ είχαν μεσολαβήσει δύο επίσημες πτωχεύσεις, άρα και παραγραφή, αλλά αναγνωρίζει και ότι δεν είχε δοθεί καμία δόση!!! Παράλληλα η συμφωνία παρέχει την αναγνώριση τόκων υπερημερίας αλλά και προμήθεια (Bonus) που ανέρχεται στο 70% των τόκων υπερημερίας με την αιτιολογία της κάλυψης του πιστωτικού κινδύνου, (αρκετά επίκαιρο γεγονός αν αντιπαραβληθεί με τα σημερινά δεδομένα). Τα παραπάνω οδηγούν στον διπλασιασμό των εξωτερικών απαιτήσεων της επίμαχης περιόδου! Ουσιαστικά μπαίνουν οι ρίζες του χρέους της μεταπολίτευσης. Βεβαίως η παραπάνω υπογραφή αποτελεί δώρο στο παλάτι, που έχει στα χέρια του χρεόγραφα της εποχής εκείνης, καθώς και σε κάποιες πλούσιες οικογένειες εντός της χώρας. Το σύνολο αυτών των χρεογράφων υπολογίζονται στο 30% του συνολικού χρέους!

1980
Η Ελλάδα εισέρχεται στην ΕΟΚ. Από την δεκαετία του 1950 μέχρι και τώρα μεγάλοι οικονομολόγοι όπως ο Αγγελόπουλος, ο Ζολώτας κ.α. επισημαίνουν τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα να μετατραπεί σε απλό αγοραστή των μεγάλων οικονομιών της Ευρώπης. Η άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίου και στις εισαγωγές κρίνεται ως Δούρειος Ίππος για να αλωθεί η Ελληνική οικονομία. Άνθρωποι της οικονομίας θεωρούν και προειδοποιούν πως δεν πρόκειται η ανεπτυγμένη Ευρώπη να επιτρέψει και να βοηθήσει την χώρα, όπως και κάθε άλλη υπό ανάπτυξη χώρα της Ευρώπης, να αναπτύξει την βιομηχανική παραγωγή της καθόσον έτσι η Ελλάδα δεν θα αποτελεί πελάτη των προϊόντων των πλούσιων χωρών.
Παρ' όλα αυτά οι πολιτικοί της εποχής μιλούν για το μεγαλείο της ενωμένης Ευρώπης. Στα τριάντα χρόνια που ακολουθούν καταργούνται (σταδιακά) παντελώς οι έλεγχοι εισόδου και εξόδου κεφαλαίων από την χώρα και οι δασμοί εισαγωγής ακόμη και από χώρες εκτός ένωσης. Αποτέλεσμα, τα Ελληνικά προϊόντα να γίνουν ακριβότερα από τα εισαγωγής και κατά συνέπεια η Ελληνική βιομηχανία και αγροτική παραγωγή να συρρικνωθούν σε τεράστιο βαθμό παρ΄ ότι οι μισθοί της χώρας είναι από τους χαμηλότερους της Ευρώπης. Είναι όμως δυνατόν να ανταγωνιστούμε σε τιμή προϊόντα χωρών με εργατικό κόστος στα επίπεδα του 1900 χωρίς δασμούς; Είναι δυνατόν η βιομηχανία μας να ανταγωνιστεί τις βιομηχανίες της βόρειας Ευρώπης που έχουν την υψηλή τεχνολογία στο χέρι τους και το εργατικό κόστος χαμηλό, ιδίως της Γερμανίας, που έχει μειωθεί από την εποχή του Σρέντερ με ειδική μισθολογική πολιτική; Παράλληλα, τα κεφάλαια που υπήρχαν στη χώρα φεύγουν σε επενδύσεις χρηματιστηριακές στο εξωτερικό χωρίς κανέναν έλεγχο ενώ τα ξένα μπαίνουν κερδοσκοπώντας στο Ελληνικό χρηματιστήριο και φεύγουν με τα κέρδη για άλλα χρηματιστήρια και καταθέσεις του εξωτερικού. Ανοίγεται ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας, αυτό των χρηματιστηρίων. Πλέον δεν υπάρχει λόγος να γίνονται παραγωγικές επενδύσεις που έχουν μεγάλους επενδυτικούς κινδύνους (υλικό, εργασία, μακροπρόθεσμη απόδοση). Τα χρηματιστήρια παρέχουν τεράστιες αποδόσεις σε αυτούς που ξέρουν τους κανόνες του παιχνιδιού.

2001
Η Ελλάδα εισέρχεται στην ευρωζώνη εγκαταλείποντας το νόμισμά της και παραδίνοντας τον εθνικό νομισματικό και πιστωτικό της έλεγχο στην Ε.Ε . Τη δεκαετία που ακολουθεί τα ισοζύγια πληρωμών της χώρας επιδεινώνονται ραγδαία. Το εξωτερικό χρέος εκτινάσσεται σε επίπεδα καταστροφικά. Η άνευ ελέγχου κίνηση κεφαλαίων απογειώνεται. Τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στο χρηματιστήριο και η εκροή κεφαλαίων στο εξωτερικό είναι τεράστια. Οι όποιες επενδύσεις που γίνονται στη χώρα αφορούν κυρίως εξαγορές και ρευστοποιήσεις επιχειρήσεων καθώς και συγχωνεύσεις. Οι παραγωγικές επενδύσεις αποτελούν πλέον παρελθόν και οι λίγες που πραγματοποιούνται αφορούν παροχή υπηρεσιών που θα μπορούσε κάλλιστα να ελέγχει το κράτος , όπως τα λιμάνια. Ακόμη και οι εξαγωγές αφορούν κυρίως μεταπρατικές δραστηριότητες όπως αυτή τον διυλιστηρίων (ανήκουν πλέον στη μεγάλη οικογένεια του καρτέλ καυσίμων της Ευρώπης), καθώς και την εισαγωγή και επανεξαγωγή προϊόντων από τις μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες τροφίμων που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις διαφορές τιμών. Το ΑΕΠ της χώρας παρουσιάζει αυξήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική οικονομία.
Έχουν γραφεί πολλά σχετικά με την αναγκαιότητα της εισόδου της χώρας στην Ευρωζώνη, ενδιαφέρον όμως έχει η άποψη ενός σημαντικού πολιτικού του 19ου αιώνα σε αντιπαραβολή με τα λεγόμενα του πατριάρχη της οικογένειας των Rothschild, της μεγαλύτερης ίσως δυναστείας τραπεζιτών του κόσμου (Barclays, Goldman Shacks, JP.Morgan κ.α.):
" Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία, άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επανέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του χαρτονομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη, όλες οι συζητήσεις για εθνική κυριαρχία του Κοινοβουλίου και της δημοκρατίας είναι ανώφελες και μάταιες."
(Mackenzie King, 10ος πρωθυπουργός του Καναδά)
"Δώστε μου το δικαίωμα να κόβω χρήμα και σας χαρίζω το δικαίωμα να φτιάχνετε νόμους."
(Amschel Mayer Rothschild, 1773-1855)
Τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν ληφθεί υπ' όψη η δομή του Ευρώ. Το Ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα. Κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να κόψει Ευρώ. Είναι ένα τραπεζικό νόμισμα που έγινε για να διευκολύνει τις τραπεζικές συναλλαγές της Ε.Ε (εύκολος και ανέξοδος διατραπεζικός δανεισμός). Η κυκλοφορία του νομίσματος βάσει των συνθηκών που υπογράφηκαν είναι σταθερή (προκειμένου χαμηλό πληθωρισμό) και η ισοτιμία του πρέπει να είναι υψηλή σε σχέση με το Δολάριο και τα άλλα νομίσματα ώστε να αποτελεί ελκυστικό αποθεματικό μέσο καθώς παρέχει την δυνατότητα σε επενδυτές να έχουν υψηλές και ασφαλείς, λόγω της σταθερότητάς του, αποδόσεις χρηματιστικών τίτλων. Τον απόλυτο έλεγχο για την κυκλοφορία του έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) η οποία δεν πρόκειται να επιτρέψει ποτέ υποτίμηση του νομίσματος (κοπή νέου ή διολίσθηση) προκειμένου οι εξαγωγές να γίνουν ελκυστικές (ιδιαίτερα για ελλειμματικές χώρες όπως η Ελλάδα κ.α). Το νομικό πλαίσιο λειτουργίας της ΕΚΤ, που απορρέει από τις συνθήκες που υπογράφηκαν, δεν επιτρέπει καμία παρέμβαση στην πιστωτική πολιτική της από οποιοδήποτε κράτος της Ε.Ε.! Με βάση λοιπόν τις βασικές αρχές της οικονομικής θεωρίας η μόνη εναλλακτική που υπάρχει είναι αυτή της υποτίμησης της εργασίας (εσωτερική υποτίμηση). Αν ένα κράτος της Ε.Ε. έχει ανάγκες χρηματικές ο μόνος τρόπος που του μένει είναι ο δανεισμός από τις "αγορές" μέσω ομολόγων. Αυτό συμβαίνει διότι η νομοθεσία απαγορεύει η ΕΚΤ να δανείσει απευθείας μία χώρα. Μπορεί να δανείσει μόνο της Τράπεζες της Ένωσης με το ιδιαίτερα χαμηλό επιτόκιό της (1 % - 0%) δεχόμενη ως εγγύηση κρατικά χρεόγραφα που αυτές έχουν αγοράσει. Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο! Αναγκάζονται οι χώρες να γίνουν βορά των περίφημων "αγορών" πουλώντας ομόλογα με υψηλά επιτόκια. Στη συνέχεια οι αγοραστές (κυρίως τράπεζες, που έχουν τεράστιο συμφέρον να προκαλούν αύξηση των επιτοκίων των ομολόγων μέσω τον οίκων αξιολόγησης που τους ανήκουν) καταθέτουν τα ομόλογα στην ΕΚΤ ως εγγύηση (την εκπλήρωσή τους εγγυώνται τα κράτη) και παίρνουν εξαιρετικά χαμηλότοκα δάνεια που χρησιμοποιούν για να ξαναγοράσουν ομόλογα ή να χορηγήσουν υψηλότοκα καταναλωτικά δάνεια. Εισπράττουν έτσι τεράστιες προμήθειες χωρίς κανένα πιστωτικό κίνδυνο δημιουργώντας παράλληλα το περίφημο χρήμα "φούσκα". Το Ευρώ επομένως από τη φύση του είναι ένας μηχανισμός παραγωγής χρέους! (Σπύρος Λαβδιώτης, ΕΥΡΩ- Η θηλιά στο λαιμό της Ελληνικής οικονομίας, Έσοπτρον, 2012). Απ' ότι φαίνεται το όνειρο των Rothschild, και κάθε τραπεζίτη, αποτελεί πλέον πραγματικότητα!
" Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα παράγει χρήμα από το τίποτα. Η διαδικασία είναι ίσως η πιο εξέχουσα μορφή ταχυδακτυλουργίας που έχει εφευρεθεί. Το τραπεζικό σύστημα επινοήθηκε μέσα στην ανισότητα και μέσα στην αμαρτία...Πάρτε αυτή τη δύναμη από πάνω του και όλες οι μεγάλες περιουσίες, όπως η δική μου, θα εξαφανιστούν, και τότε αυτό θα μπορούσε να επιφέρει έναν καλύτερο και πιο ευτυχισμένο κόσμο να ζήσουμε. Αλλά αν εσείς επιθυμείτε να είσθε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της σκλαβιάς σας, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήμα και να ελέγχουν την πίστωση."
(Sir, Joseph Stamp (1880-1941), δημόσιος υπάλληλος, οικονομολόγος, βιομήχανος, τραπεζίτης και συγγραφέας. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας της Αγγλίας και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Αγγλίας, ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Τέξας το 1927)
"Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα. Η δημιουργία παραγωγής χρήματος αποτελείται από μια λογιστική εγγραφή σε ένα βιβλίο. Αυτό είναι όλο. Κάθε φορά που η τράπεζα χορηγεί ένα νέο δάνειο, νέα τραπεζική πίστωση δημιουργείται, εντελώς καινούργιο χρήμα."
(Graham Towers, (1897-1975) 1ος Κυβερνήτης της Bank of Canada (1934-1955), κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Τραπεζικών Υποθέσεων και Εμπορίου του Καναδά. Δημοσιεύθηκε στο άρθρο του, Towers, Monetary Reform Online, 1996, Victoria Times Colonist.)
"Η τράπεζα δημιουργεί μια εγγραφή: καταχωρεί στο παθητικό της την πίστωση του οφειλέτη με το ποσό του δανείου που χορηγεί, το οποίο μετονομάζει "κατάθεση", και ισοσκελίζει την εγγραφή με το αντίστοιχο ποσό του δανείου στο ενεργητικό της, ως περιουσιακό στοιχείο, διότι της προσπορίζει εισόδημα υπό μορφή περιοδικών πληρωμών τόκων...Μια απλή λογιστική εγγραφή, δημιούργησε νέο χρήμα ως δια μαγείας - και το καταπληκτικό, τη χρεώνει με τόκο!"
(Σπύρος Λαβδιώτης, ΕΥΡΩ - Η θηλιά στο λαιμό της Ελληνικής οικονομίας, Έσοπτρον, 2012 (οικονομολόγος, καθ. πανεπιστημίου του Τορόντο), σελ.84.)

2010
Η Ελλάδα είναι για τρίτη φορά επίσημα πτωχευμένη. Βρίσκεται και πάλι στη δίνη μιας τεράστιας κρίσης υπερσυσώρρευσης χρηματιστικών κεφαλαίων που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ (κρίση ακινήτων 2008). Για μια ακόμη φορά κατά διαβολική σύμπτωση έχει σκληρό νόμισμα. Επίσης κατά διαβολική σύμπτωση αντί της άμεσης αναδιάρθρωσης και μιας περιόδου χαριστικής παύσης πληρωμών ώστε να δοθεί χρόνος ανάκαμψης, τουλάχιστον, τις παρέχονται νέα δάνεια ώστε το χρέος να αυξηθεί. Άραγε έχουν στα χέρια τους οι μεγάλες πολιτικές οικογένειες και πλούσιοι της χώρας ομόλογα των οποίων η αξία δεν πρέπει να απομειωθεί; Της επιβάλλεται και πάλι "συμπτωματικά" Διεθνή επιτροπεία παρά του υπουργού οικονομικών (1897), ενώ της ζητείται να υποθηκεύσει την εθνική περιουσία μέσω μιας δανειακής σύμβασης που αναφέρεται σε ξένο δίκαιο (Αγγλικό, που έχει τις ρίζες του στην αποικιοκρατία) και υπογράφει την "άνευ όρων και αμετάκλητα παραίτησή της από οποιοδήποτε δικαίωμα άσκησης εθνικής κυριαρχίας" που παρέχεται από το διεθνές δίκαιο. Επιβάλλεται και πάλι δημοσιονομική πειθαρχία και εξορκίζονται οι δημόσιοι υπάλληλοι (χιλιάδες απολύσεις το 1897 και 1932). Οι Έλληνες κατηγορούνται ως φοροφυγάδες, ρουσφετολόγοι, ανάξιοι. Κατηγορούνται οι επαγγελματικές ομάδες μεταξύ τους και αναπτύσσεται μια διεθνείς κατακραυγή για τα Ελληνικά στατιστικά. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος που έφτιαξε τα στατιστικά αυτά μαζί με τον τότε πρωθυπουργό "τιμωρήθηκε" τόσο αυστηρά από τους εταίρους μας που τον έκαναν αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της οποίας τα στελέχη απολαμβάνουν την δια βίου νομική ασυλία με βάση την Ευρωπαϊκή νομοθεσία, και αργότερα χάρηκαν που έγινε πρωθυπουργός. Ίσως είναι αλληλεγγύη από τους άλλους εταίρους μιας και οι καημένοι Τρισέ, Μπαρόζο, Στρος Καν ενεπλάκησαν σε οικονομικά σκάνδαλα και στις δικές τους χώρες.
Μόνο που ο ίδιος αυτός ανάξιος λαός το 1980 (εκτός και αν έγινε κάποια "επείγουσα" γενετική μετάλλαξη!) είχε τα ναυπηγεία του να δουλεύουν δυναμικά, ήταν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς χαρτιού στην Ευρώπη, ήταν ο πρώτος παραγωγός ηλιακών συστημάτων στην Ευρώπη, είχε βιομηχανίες τσιμέντων και χάλυβα δυναμικές, και το κυριότερο, όχι μόνο αυτάρκεια γεωργικών προϊόντων αλλά έκανε και εξαγωγές. Κατά έναν "περίεργο" όμως τρόπο 30 χρόνια μετά η βιομηχανία του είναι για κλάματα, εισάγει το 70% των αγροτικών προϊόντων και στα ναυπηγεία του κάνουν οι γλάροι φωλιές.
Άραγε γιατί να μην πάμε καλά αφού με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π) ,της δεκαετίας 1980, επιδοτούνταν οι αγρότες για να μην παράγουν, οπότε μη έχοντας τι άλλο να κάνουν πήγαιναν για δουλειά στις πόλεις ως φτηνά εργατικά χέρια ή μετατρέπονταν σε εκούσιους ανέργους αφήνοντας εκτάσεις ακαλλιέργητες, περίεργο! Άραγε οι ποσοστώσεις (κανονισμοί κατά τους οποίους κάθε κράτος έχει δικαίωμα να παράγει μόνο ορισμένο όγκο προϊόντων ενώ ο επιπλέον ενεργοποιεί πρόστιμα!) που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα π.χ για το γάλα, δεν την ωφέλησαν; Μα αφού το γάλα που εισάγουμε από Γαλλία και Γερμανία είναι πολύ πιο νόστιμο! Μήπως φταίγανε οι ποσοστώσεις που επιβλήθηκαν σε όλο το φάσμα της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής; Μήπως αυτό οδήγησε να κλείσουν μεγάλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας (πρόσφατα έκλεισε η βιομηχανία ζάχαρης σε εποχή που η τιμή της στη Διεθνή αγορά είναι ιδιαίτερα υψηλή) μη έχοντας ουσιαστικά αντικείμενο δραστηριότητας; Ε, όχι δεν νομίζω. Μήπως η χώρα για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού της άρχισε τις τεράστιες εισαγωγές δανειζόμενη φυσικά; Μήπως η Ελλάδα έγινε ο πελάτης καταναλωτής των προϊόντων των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, όπως προειδοποιούσαν μεγάλοι οικονομολόγοι της χώρας κάποτε; Μήπως εφαρμόζεται για ακόμη μια φορά (αν ποτέ σταμάτησε) το δόγμα του Μερκαντιλισμού που κυριάρχησε τον 16 και 18 αιώνα, βάση του οποίου ένα κράτος πρέπει να έχει θετικό εμπορικό ισοζύγιο έναντι των άλλων ώστε να υπάρχει ευημερία, ένα δόγμα στο οποίο στηρίχθηκε η αποικιοκρατία των παλαιότερων χρόνων, αν όχι και των σημερινών; Μήπως είναι κατά λάθος η δήλωση της τωρινής διευθύντριας του ΔΝΤ Κ.Λαγκάρντ κατά την οποία "τα πλεονάσματα των μεγάλων χωρών της Ευρώπης είναι τα ελλείμματα του Νότου"!
Δεν πειράζει όμως έχουμε τον τουρισμό. Μπορούμε κάλλιστα να γίνουμε η Ταϊλάνδη της Ευρώπης, η Αϊτή, ο Άγιος Δομίνικος που θα έρχονται οι έχοντες χρήμα να απολαμβάνουν τοπία και τις ντόπιες πλέον ωραίες ιερόδουλες. Κατά μια περίεργη σύμπτωση οι χώρες που είναι μεγάλοι τουριστικοί προορισμοί βρίσκονται σε διαδικασία μόνιμης πτώχευσης εδώ και δεκαετίες, ο πολιτισμός τους αποτελεί φολκλορικό θέαμα, οι γυναίκες επιδίδονται σε ωραία "καλλιτεχνικά" επαγγέλματα και ανά πάσα στιγμή μια ταξιδιωτική οδηγία της Αμερικής ή οποιασδήποτε ανεπτυγμένης χώρας μπορεί να βυθίσει τα τουριστικά τους έσοδα στο μηδέν. Επομένως θα μπορούσαμε να στηριχτούμε στην εκπληκτική τουριστική βιομηχανία!
Συνοψίζοντας
Με βάση την πολύ φτωχή ιστορική αναδρομή που έγινε, γεννιέται ένα ερώτημα. Άραγε οι Διεθνείς Επίτροποι αυτή τη φορά θα λειτουργήσουν με βάση το συμφέρον των Ελλήνων εξορκίζοντας το κακό τους παρελθόν; Θα μπορούσα να προσπαθήσω να μην τους δω με καχύποπτο μάτι. Η Ιστορία όμως με αφήνει; Θα μπορούσα να λάβω υπ' όψη μου τις δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών πως προκειμένου την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση η χώρες θα πρέπει να απεμπολήσουν ένα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, και να θεωρήσω πως γίνεται για το κοινό καλό. Το καλό όμως ποιων; Των πολιτών ή των Τραπεζών που θέλουν το ευρώ ισχυρό ώστε να ελκύει επενδυτικά κεφάλαια και να πωλούνται τα χρηματιστικά τους προϊόντα; Των ανθρώπων της ηπείρου ή των τραπεζιτών που κρίνουν πως η ποιο προσοδοφόρα επένδυση είναι να δανείζουν κράτη ολόκληρα και μάλιστα με την εγγύηση ενός ευρωπαϊκού ταμείου του οποίου τα κεφάλαια θα παρέχουν τα ίδια τα κράτη και πάλι δανειζόμενα; Μήπως οι εκλεγμένες από τους πολίτες της Ευρώπης κυβερνήσεις έχουν μετατραπεί σε υπαλλήλους των Τραπεζιτών;
Οι τακτικές αντιμετώπισης της κρίσεως που βιώνουμε επαναλαμβάνονται δεκαετίες τώρα με "αξιοθαύμαστη" εμμονή. Η οικονομική ιστορία του πλανήτη θα μπορούσε να αντικαταστήσει την στρατιωτική και πολιτική ιστορία παρέχοντας υψηλή υπηρεσία στη διαλεύκανση των γεγονότων. Ό,τι γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια (αιώνες) το ίδιο γίνεται και τώρα. Σε όποιες χώρες του κόσμου εφαρμόστηκαν συνταγές τύπου Δ.Ν.Τ επήλθε οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Στην ουσία οι επεμβάσεις του ταμείου αφορούν στην εξασφάλιση της πληρωμής των χρεών από τους λαούς, στους πλούσιους δανειστές τους. Το καταπληκτικό είναι ότι ακόμη και το ίδιο το Δ.Ν.Τ (IMF) παραδέχεται την λάθος τακτική του, αποδεικνύοντας τον παραλογισμό του:
"Η αποκατάσταση της ισότητας με την ανακατανομή του εισοδήματος από τους πλούσιους στους φτωχούς δεν θα ικανοποιούσε μόνο τους Ρομπέν των Δασών αυτού του κόσμου, αλλά θα μπορούσε επίσης να συμβάλει στη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας από μια άλλη μεγάλη κρίση"!!!
(IMF, Finance & Development, December 2010, Vol. 47, No. 4)
Τα λόγια του Αϊνστάιν που είπε ότι "είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα να προσπαθείς να αλλάξεις μια κατάσταση εφαρμόζοντας συνεχώς την ίδια μεθοδολογία", νομίζω πως απηχούν μια μεγάλη αλήθεια, ενώ η ρήση που λέει ότι, λαοί που λησμονούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν, αποκτά σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.
Εντυπωσιάζει ακόμη το γεγονός ότι άνθρωποι που εκπροσωπούν το σύγχρονο χρηματοοικονομικό και οικονομικό μοντέλο φτάνουν να παραδέχονται την ήττα του:
"Οι επιχειρήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Στην πραγματικότητα δεν βοηθούν...Αν δεν προσλαμβάνεις εργάτες, δεν υπάρχει και αρκετό εργατικό εισόδημα, καταναλωτική εμπιστοσύνη, κατανάλωση, ούτε αρκετή τελική ζήτηση...Έτσι η ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου κάνει το πρόβλημα της ανεπαρκούς ζήτησης ακόμη χειρότερο. Ο Καρλ Μαρξ το είχε αντιληφθεί σωστά."
(Νουριέλ Ρουμπινί, συνέντευξη στην τηλεόραση της Wall Street Journal, 11/8/2011)
Όταν ένας καθαρός καπιταλιστής παραδέχεται τέτοιο πράγμα, τότε το σύστημα είναι πτωχευμένο! Βεβαίως ο Καρλ Μαρξ δεν είχε καμία σχέση με τον κομμουνισμό. Ο άνθρωπος αυτός χρησιμοποιώντας τις γνώσεις του και την λογική ανέλυσε ένα σύστημα (Καπιταλισμός) και παρέθεσε τα αίτια που θα το οδηγήσουν στην κατάρρευσή του.
Τέλος αναρωτιέμαι, γιατί οι δηλώσεις των ηγετών και επιτρόπων της Ε.Ε ταιριάζουν τόσο πολύ με τα λεγόμενα του Γκέμπελς το 1940;
"Τα κράτη θα διατηρήσουν την εθνική τους ταυτότητα, αλλά σε ορισμένους τομείς πρέπει να εκχωρήσουν τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας. Γι' αυτό χρειαζόμαστε θεσμική ενίσχυση της Ευρώπης, ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ώστε η απώλεια δικαιώματος συνολικής απόφασης των εθνικών κοινοβουλίων να μην οδηγήσει σε απώλεια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας"
(Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας, συνέντευξη στην Der Tagesspiegel am Sonntag, 28/8/2011)

"Δεν πρέπει να στρέφουμε τα μάτια μας πίσω για πάρα πολύ καιρό. Θέλω το σύμφωνο σταθερότητας να δαγκώνει. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να επιβάλλονται κυρώσεις εάν μια χώρα παραβιάζει τη διαρκή σταθερότητα κατά τα συμφωνηθέντα κριτήρια. Όσες χώρες θέλουν να πάρουν βοήθεια από την Ευρώπη θα πρέπει να είναι έτοιμες να χάσουν την εθνική κυριαρχία τους αν αυτό χρειάζεται."
(Γκούιντο Βεστερβέλε, υπ. Εξωτ. της Γερμανίας, συνέντευξη στην Hamburger Abendblatt, 8/11/2011)
"Μια Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο όταν μια κυρίαρχη δύναμη θα καθορίζει τη στρατιωτική, οικονομική, νομισματική και εξωτερική πολιτική. Σ' αυτούς τους τέσσερις τομείς η κυρίαρχη δύναμη πρέπει να φέρει το βάρος της κύριας ευθύνης για ολόκληρη την Ευρώπη. Τα μικρότερα κράτη πρέπει να τεθούν υπό την κηδεμονία των ηγετικών δυνάμεων, ειδικότερα σ' αυτές τις τέσσερις σφαίρες της πολιτικής ζωής, τόσο για το καλό το δικό τους όσο και για το καλό της Ευρώπης ως σύνολο. Είμαι πεπεισμένος ότι σε πενήντα χρόνια δεν θα σκεφτόμαστε πλέον με όρους εθνών, αλλά ηπείρων, και ότι τελείως διαφορετικά, ίσως πολύ μεγαλύτερα, προβλήματα θα απασχολούν την Ευρώπη. Μη νομίζετε ότι, καθώς φέρνουμε μια ορισμένη τάξη στην Ευρώπη, το κάνουμε για να βλάψουμε μεμονωμένα έθνη. Η ελευθερία των επιμέρους χωρών πρέπει να εναρμονιστεί με τις συνθήκες του παρόντος και με απλά ζητήματα πρακτικότητας. Ακριβώς όπως ένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράξει την ειρήνη όλων των άλλων, έτσι κι ένα μεμονωμένο έθνος δεν έχει το δικαίωμα να αντισταθεί στην ευρύτερη τάξη πραγμάτων."
(Γκέμπελς, υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ, ομιλία στην Τσεχοσλοβακία, 1941)



Χαιρετίσματα στην Ευρώπη των λαών!

promitheasblog