"τους δύο λαούς, τον ελληνικό και τον ισραηλινό, τους ενώνουν πολλά και πάνω από όλα η Ιστορία"
Δ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ: Η Ελλάδα και το Ισραήλ, είναι γνωστό, καθυστέρησαν να εγκαθιδρύσουν de jure διπλωματικές σχέσεις. Προσπαθούμε τώρα να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί τους δύο λαούς, τον ελληνικό και τον ισραηλινό, τους ενώνουν πολλά και πάνω από όλα η Ιστορία. Η συνεργασία μας με το Ισραήλ είναι ειλικρινής και έντιμη. Δεν στρέφεται εναντίον κανενός. Αντίθετα, μπορεί να δημιουργήσει νέες πηγές πλούτου για τους δύο λαούς μας, αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής μας. Η Ελλάδα είναι χώρα φιλειρηνική. Και επιδιώκουμε συνεργασία και συνεννόηση με όλους, ανεξαίρετα, τους γείτονές μας αλλά και όλα τα έθνη της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.
Ε. ΜΠΑΡΑΚ: Η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ είναι τα ονόματα δύο πόλεων που έχουν αποτελέσει έμπνευση για γενιές καλλιτεχνών, ποιητών, φιλοσόφων, συγγραφέων, ακόμα και πολιτικών ηγετών. Και οι δύο βρεθήκαμε στο λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού. Και, ακόμα και σήμερα, μπορούμε να συνεισφέρουμε στο Δυτικό Πολιτισμό μέσω της συνεργασίας. Προσβλέπουμε το 2012, στη μέγιστη σύσφιξη των σχέσεων, στο καλύτερο επίπεδο που βρεθήκαν ποτέ οι δύο λαοί.
Αυτή η συνεργασία δεν ήταν ποτέ στενότερη και θα την συνεχίσουμε, καθώς και θα αναζητούμε ευκαιρίες για συνεισφορά στη δημιουργία μιας ειρηνικής και προοδεύουσας Μέσης Ανατολής. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για πολυεπίπεδη ανάπτυξη. Το ενδιαφέρον μας κυρίως εστιάζεται – και πρόκειται για κοινό ενδιαφέρον – στη σταθεροποίηση, την αποκλιμάκωση της έντασης και την επίλυση τυχόν διαφορών, μέσω της προσωπικής επαφής και της ανταλλαγής απόψεων μεταξύ ηγετών, οι οποίοι κατανοούν την ευθύνη και τη σπουδαιότητα του να προηγούμαστε των γεγονότων και να συνεργαζόμαστε για να βελτιώσουμε τα πράγματα.
(αποσπάσματα από τις δηλώσεις)
4 σχόλια:
Εδώ γελάει ακόμα και ο Κοραής, παιδί της Γαλλικής Επανάστασης που οργάνωσαν οι Σιωνιστές. Μπορεί αυτό να μην το έπιασε ο Κοραής, κατάλαβε όμως το άσβεστο μίσος των Εβραίων για τους χριστιανούς και ιδιαίτερα τους Έλληνες.
O Kοραής λοιπόν, που ζητούσε να διδάσκεται η εβραϊκή γλώσσα στα γυμνάσια, είπε "των εβραίων το προς ημάς μίσος ξεπερνά και αυτό των τούρκων"
Τα εβραϊκά είναι ελληνικά
Μέρος Α΄
Αθήνα, 11 Ιανουαρίου 2012
Κύριοι,
Το "άσβεστο" μίσος πυ αναφέρετε είναι στην ουσία πολιτκό μίσος μεταξυ των αντιμαχόμενων ιουδαί-τικων πολτικών ελίτ της εποχής του, όχι και τόσο καμψού και δημοκράτη, επίγονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Αντίοχου tου "επιφανούς", το "επιφανής"
επί ποίου θέματος και σε ποιόν τομέα καλό θα ήταν να ερευνηθεί.
Οι διαπλεκόμενοι της ιουδαίτικης (εξ Ιουδαίας, σημερινού νότιου Ισραήλ, κάτοικοι, άσχετα με την εθνική τους καταγωγή, σχεδόν πλήρως εξελληνισμένοι τότε)
πολτικής παράταξης που ο Αντίοχος ευνόησε και επωφελήθηκε των υπηρεσιών της δεν τον έβελεπαν,
ως είναι ευνόητο, ως ολέθριο ή απαράδεκτο, τουναντίον τον απεδέχοντο ως σύμμαχο και προστάτη τους, σε αντίθεση με την αντικατασταθείσα και αντιδράσασα πολιτική παράταξη. Το πολιτικό αυτό γεγονός, ενταγμένο στον ανταγωνισμό Πτολεμαίων - Σελευκιδών, ανταγωνιζομένων οίκων, επίγόνων του Μ. Αλεξάνδρου, ήτοι ανταγωνιζομένων, όπως και των
ιουδαιτων συμμάχων τους,
πολιτικών ηγεσιών μεταξύ Αιγύπτου και Συρίας, απόλυτα εξελληνι-σμένων, αλλά γεωπολιτικά αντιμαχομένων αλλήλους, ενέπελξαν στη διαμάχη τους κάθε πρόσφορο "όπλο" της ιδε-
ολογικής διαμάχης μη εξαιρουμένης,
συμπεριλαμβανομένων και των διαφόρων θρησκευτικών δοξασιών και ερμηνείων.
Οι αντικατασταθέντες από τον αντίοχο κυβερνώντες, μπρος στην αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν ένα σπαρασσόμενο αλλά συντεταγμένο κράτος όπως αυτό του Αντίοχου, συμμάχησαν και κάλεσαν σε βοήθειά τους την ανερχόμενη δύναμη , τη
Ρώμη, υπγράφοντας έτσι αι το τέλος τους.
Στη συνέχεια ο όλος μύθος πλάστηκε από χριστιανούς "λόγιους" και με βάση μεταγενέστερα γραμμένα,
στην ελληνική κείμενα, περί αντίστασης των ιουδαϊτών πιστών της "πατρογονικής" θρησκείας στη προσπάθεια αλλοίωσης της από τον Αντίοχο.
Επ΄ αυτού απάντηση δίνεται από τον Julius Wellhausen: <...ο βωμός που στήθηκε στο Ναό προς τιμή του Ολυμπίου Διός, είχε σχέση τόσο με τον Διόνυσο, προς τιμή του οποίου λάβαιναν χώρα οι τελετές της 25ης του Κισλέβ, όσο και του Γιαχβέ, δεδομένου ότι στη συνείδηση του λαού δεν υπήρχε σαφής διάκριση μεταξύ των τριών που τους αποκαλούσαν Μπέλ-Σεμίν, “Κύριος των Ουρανών“ ήταν ο τίτλος των δύο πρώτων “Θεός του Ουρανού“ απεκαλείτο ο τρίτος ...>. Κατά συνέπεια οι περί βεβήλωσης του "ναού" αιτιολογίες της στάσης των Ασμοναίων ή Μακκαβαίων, από θρησκευτικής απόψεως, στερούνται
βάσης.
Μεεκτίμηση,
Ιωάννης Στασινός
H Κύπρος τα κατάφερε μια χαρά, γιατί δεν έχει τα δικά σας κολλήματα.
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου