Η εμμονή της Άγκυρας εναντίον κάθε είδους ΝΑΤΟϊκής επέμβασης στη Λιβύη, οδήγησε σε αδιέξοδο τις προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας ακόμα και για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.
Το ΝΑΤΟ κατόρθωσε να φθάσει σε συμφωνία για την επιβολή… εμπάργκο πωλήσεων όπλων στη Λιβύη (!) μια απόφαση που φαίνεται ότι θα προκαλέσει πλήθος χαμόγελα στη Μόσχα και το Πεκίνο, τουλάχιστον.
Για κάθε απόφαση που λαμβάνει η Ατλαντική Συμμαχία απαιτείται η έκδοση «οδηγίας εφαρμογής» που εκδίδει το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο, κάτι που θα μπορούσε να γίνει το νωρίτερο την ερχόμενη Τρίτη. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση οδηγείται σε απόλυτο αδιέξοδο, αφού η προϋπόθεση συμφωνίας όλων των κρατών-μελών δεν πληρείται.
Και να σκεφτεί κανείς ότι στην προκειμένη περίπτωση, η νέα επίδειξη τουρκικής «αυτονόμησης» δεν προκαλεί την οργή των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην μπει κανείς στον πειρασμό να σχολιάσει ότι η Άγκυρα έκανε τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, αφού ολοένα και αυξανόμενος αριθμός Αμερικανών αξιωματούχων αντιμετωπίζουν με αρνητισμό το ενδεχόμενο ανάληψης συντονισμένης στρατιωτικής δράσης.
Βασικό κίνητρο είναι το δυσβάσταχτο όπως έχει αποδειχθεί κόστος της εμπλοκής των αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και τις σοβαρές επιχειρησιακές επιπτώσεις που θα συνεπάγονταν σε περίπτωση που οι ΗΠΑ αναγκάζονταν να χρησιμοποιήσουν κονδύλια τα οποία το Κογκρέσο έχει διαθέσει γι’ αυτές τις αποστολές, στο πλαίσιο της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων υπεράνω της Λιβύης.
Η υπόθεση εξελίσσεται σε ένα τεράστιο φιάσκο για την Ευρώπη, κυρίως δε για τη Βρετανία και τη Γαλλία που πρωταγωνίστησαν στην εξαπόλυση πληγμάτων εναντίον του καθεστώτος Καντάφι, αυτονομούμενες από τον μηχανισμό του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ οι οποίες αρχικά ακολούθησαν και συμμετείχαν στα αεροπορικά πλήγματα, πλέον εμφανίζονται επιφυλακτικές με αποτέλεσμα να προβάλλεται πλέον ως μονόδρομος η αναζήτηση διπλωματικού διεξόδου από την κρίση.
Αυτό βέβαια αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης του Καντάφι στην εξουσία, έστω και αν υποχρεωθεί να προβεί σε σοβαρές υποχωρήσεις απέναντι στους εξεγερμένους, ακόμη και το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός ομοσπονδιακού κράτους, μια λύση η οποία θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αντιμετωπιστεί ως «νίκη» και για τις δυο πλευρές (win-win situation).
Αυτό που πρέπει αν θεωρείται δεδομένο, είναι όμως ότι ο διχασμός που επικρατεί στο «στρατόπεδο» της Δύσης ενισχύει τον Καντάφι, ενώ δημιουργεί και σοβαρά προβλήματα στις αραβικές χώρες που αποφάσισαν να στραφούν και στρατιωτικά εναντίον του λιβυκού καθεστώτος, αποστέλλοντας μαχητικά αεροσκάφη (κυρίως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Ο Λίβυος ηγέτης, αν μη τι άλλο, έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης.
Εναλλακτικά, Βρετανία και Γαλλία θα μπορούσαν να αποφασίσουν για λόγους «δημόσιας εικόνας» (να μην εμφανιστούν ότι υποχωρούν) να συνεχίσουν την εκστρατεία μόνες τους, σηκώνοντας όμως το δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος της επιβολής ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Σε αυτή την περίπτωση, εάν δεν εμπλέξουν στρατεύματα στο έδαφος, θα είναι απλώς θέμα χρόνου η ανακατάληψη της Βεγγάζης από τις δυνάμεις του Καντάφι και η εμπλοκή των δυο ευρωπαϊκών χωρών σε μία παρατεταμένη σύγκρουση η οποία θα οδηγήσει σε οικονομική «αιμορραγία» σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για τη διεθνή οικονομία.
Δεδομένων μάλιστα των γερμανικών αντιρρήσεων, η παροχή βοήθειας από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να αποκλειστεί, όχι βέβαια η διπλωματική εμπλοκή της ΕΕ, αφού οι τριγμοί στο εσωτερικό της θα είναι περισσότερο από ισχυροί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου