Είναι αποδεκτό σε ένα στρατό με δραστηριότητες, να υπάρχουν ατυχήματα και απώλειες κατά την διάρκεια της ειρηνικής περιόδου. Οι απώλειες αυτές διακρίνονται σε συνήθεις ασθένειες και μικροτραυματισμούς οι οποίες δεν μπορούν να προβλεφθούν και να αποφευχθούν και οι απώλειες από σοβαρά ατυχήματα τα οποία προκαλούν σοβαρούς τραυματισμούς και θανάτους.Η ηγεσία κάθε στρατεύματος σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, επιβάλλεται να βρίσκεται πάντοτε σε εγρήγορση και συνεχή επαγρύπνηση έτσι ώστε να προλάβει κάθε δυσάρεστη εξέλιξη για το προσωπικό. Ιδιαίτερα στην ΕΦ στην οποία υπηρετούν οπλίτες μικρής ηλικίας οι οποίοι μπαίνουν στην σκληρή πραγματικότητα της στράτευσης κατευθείαν από την οικογενειακή τους ασφάλεια και φροντίδα, οι ευθύνες του κάθε προϊσταμένου στην ιεραρχία και ειδικότερα όσο ανεβαίνουμε τις βαθμίδες, είναι αυξημένες.
Το θέμα ασφάλεια προσωπικού στην ΕΦ αποτελεί από την ίδρυση της, στοιχείο δευτερευούσης σημασίας. Επικρατεί η αντίληψη ότι ο κάθε στρατεύσιμος και το κάθε στέλεχος έχει την ικανότητα αλλά και την υποχρέωση να προστατεύσει τον εαυτό του. Ποτέ δεν δόθηκε έμφαση στην εκπαίδευση σε θέματα ασφάλειας και ποτέ ή τουλάχιστον σε συστηματική βάση δεν οργανώθηκαν σεμινάρια και παρουσιάσεις από ειδικούς σε θέματα ασφάλειας προσωπικού. Τα θέματα ασφάλειας αποτελούν θέμα ρουτίνας το οποίο πολλές φορές δεν αναφέρεται καν.
Οι πλειοψηφία των αυτοκτονιών στην ΕΦ θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν οι αξιωματικοί προϊστάμενοι των αυτοχείρων είχαν την ικανότητα ή την εκπαίδευση να διακρίνουν τους υφισταμένους τους οι οποίοι παρουσίαζαν συμπτώματα κατάθλιψης, της ψυχικής πάθησης στην οποία οφείλονται το 90% των αυτοκτονιών.
Οι ιατρικές υπηρεσίες της ΕΦ έχουν στρέψει όλη τους την προσοχή στο θέμα των ναρκωτικών και δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο το οποίο αφορά την ψυχική και σωματική υγεία των μελών της ΕΦ. Φυσικά για την κατάντια αυτή δεν ευθύνονται οι καθ΄όλα ικανότατοι ιατροί της Δύναμης, αλλά οι κατευθύνσεις της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας οι οποίες θεωρούν τα στρατεύσιμα παιδιά μας που υποφέρουν από την μάστιγα των ναρκωτικών ως μίασμα και αμαύρωση του ονόματος τους και κατ΄επέκταση της θέσης που κατέχουν.
Το τραγικότερο όμως αποτελούν οι θάνατοι από ατυχήματα σε ώρα υπηρεσίας. Δεν πέρασε χρονιά στην οποία να μην θρηνήσουμε ένα τουλάχιστον θύμα στην ΕΦ σε ώρα καθήκοντος. Θάνατοι που προέρχονται είτε από κακή χρήση οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών είτε από τροχαία ατυχήματα. Θα αναφερθώ στον πρόσφατο θάνατο του νεαρού υπολοχαγού Χαράλαμπου Χαραλάμπους ο οποίος έχασε την ζωή του εν ώρα καθήκοντος.
Ένα νέο παιδί με όνειρα και μέλλον στη ΕΦ το οποίο σκοτώθηκε προσπαθώντας να παραλάβει τον νέο Λόχο του στην Γραμμή Καταπαύσεως του Πυρός. Και η ηγεσία δικαιολογείται και καλύπτεται πίσω από το πόρισμα που εξέδωσε το ΤΑΕ το οποίο αναφέρει ότι ο θάνατος προήλθε από δικό του λάθος. Σαν να μας λένε ότι έπαθε το έπαθε από το κεφάλι του άρα η ηγεσία, ο υπουργός, η κοινωνία δεν φέρουν καμία ευθύνη.
Στα 27 χρόνια υπηρεσίας μου στην ΕΦ δεν άκουσα ποτέ ένα πόρισμα να ρίχνει ευθύνες στο σύστημα. Πάντα οι ευθύνες φορτώνονται σε άτομα και κυρίως στα θύματα τα οποία δεν μπορούν να υπερασπίσουν πλέον τον εαυτό τους. Ίσως να ακούγομαι κυνικός και γι΄αυτό ζητώ συγνώμη από την οικογένεια του Χαράλαμπου, όμως πιστεύω ότι μόνο την σκληρή γλώσσα καταλαβαίνουν κάποιοι καρεκλοκένταυροι.
Αν η ίδια η ηγεσία και το Υπουργείο Άμυνας θεωρούν ότι ο θάνατος στρατιωτικού εν ώρα υπηρεσίας από προσωπικό του λάθος δεν τους αποδίδει ευθύνες τότε δεν αξίζουν τις θέσεις που κατέχουν. Ποιος πατέρας δεν θα θρηνούσε το παιδί του και δεν θα λάμβανε μέτρα για να αποφύγουν τα υπόλοιπα παιδιά του, παρόμοιο σφάλμα το οποίο στοίχισε την ζωή στο παιδί του; Τα στελέχη και οι οπλίτες της ΕΦ δεν είναι παιδιά κάποιου; Δεν έχουμε υποχρέωση να τα προστατεύσουμε;
Ποιος είχε την ευθύνη της εκπαίδευσης του Χαράλαμπου έτσι ώστε να διακρίνει τον κίνδυνο; Ποίος τον διέταξε να παραλάβει τα πυρομαχικά του Λόχου; Ποίος τον δίδαξε την χρήση και τις διαδικασίες πυρομαχικών και εκρηκτικών της ΕΦ; Μα προφανώς το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας της ΕΦ το οποίο καθορίσθηκε από τους νόμους και τους κανονισμούς λειτουργίας της μέσα από την διαδικασία νομοθέτησης.
Όμως ο εκάστοτε υπουργός άμυνας έχει την ευθύνη να ελέγχει και να βελτιώνει το εν λόγω σύστημα, παρεμβαίνοντας ο ίδιος και οι επιτελείς του και όχι να αφήνει την τύχη τόσων ανθρώπων στα χέρια συμβούλων που ενδεχομένως να μην έχουν την ικανότητα ή την θέληση να ασχοληθούν με το προσωπικό.
Θεόδωρος Ευθυμίου
Απόστρατος Αξιωματικός Κυπριακού Στρατού
artline@ spidernet.com
ΔEN ΞEXNΩ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου