Εκλογές: οι υπήκοοι καλούνται να νομιμοποιήσουν την προδοσία

Μιλάμε φυσικά για υπηκόους και όχι για πολίτες. Γιατί εμείς οι Έλληνες, δεν είμαστε πολίτες, αλλά υπήκοοι ενός κράτους που το διαχειρίζεται μια συγκεκριμένη ελίτ. Πολίτης, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες είναι ο μόνιμος κάτοικος πόλεως κράτους που έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Αν στην πράξη, είχαμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε εμείς για τις ζωές μας, θα είχαμε κληθεί να δώσουμε εμείς τη λύση για το «οικονομικό αδιέξοδο» της χώρας. Θα είχαν τεθεί σε ψηφοφορία, οι προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις. Πριν υπογραφεί το οτιδήποτε. Αλλά σύμφωνα με την κυρίαρχη ελίτ, εκείνοι αποφασίζουν και οι Έλληνες υπακούουν και ακολουθούν.

Το πρόγραμμα όμως το οποίο υλοποιεί τώρα η ολιγαρχία, είναι ιδιαίτερα βαρύ και προκαλεί αντιδράσεις. Πρόκειται για την πλήρη παράδοση της χώρας, στα ξένα συμφέροντα. Και μάλιστα, χωρίς να δώσει μάχη. Ούτε για την «τιμή των όπλων». Αμαχητί οι Έλληνες πολιτικοί, παρέδωσαν την Ελλάδα στις αγορές. Υποτάχθηκαν στις επιταγές της, αφήνοντας άφωνο τον κόσμο ολόκληρο, από την υποχωρητικότητά τους.

Θα έλεγε κανείς ότι απλώς έκαναν πολλά λάθη, ότι τα έδωσαν όλα γιατί δεν είχαν μάθει να αγωνίζονται. Οι περισσότεροι, «παρέλαβαν την εξουσία» από τους μπαμπάδες και τους παππούδες τους. Δεν βγήκαν ποτέ στον κόσμο της πραγματικής εργασίας. Δεν αντιμετώπισαν π.χ. τον ανταγωνισμό που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις. Δεν ήταν ποτέ ανάγκη να «στύψουν το μυαλό τους», όπως το κάνει ένας άνεργος για να τα βγάλει πέρα με ελάχιστα οικονομικά. Δεν πιέστηκαν να βρουν χρόνο για πάμπολλες υποχρεώσεις, όπως κάνει μια νοικοκυρά. Πού να εξασκήσουν λοιπόν το μυαλό τους; Που να μάθουν να αγωνίζονται; Σε ποιο πεδίο να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους; Αφού ένας και μόνος τομέας προοριζόταν για αυτούς: να κυβερνούν την Ελλάδα.

Αν και θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι η παράδοση της Ελλάδας είναι θέμα ανικανότητας, δυστυχώς η πρακτική των δύο κομμάτων εξουσίας, μας αναγκάζει να υποψιαζόμαστε πως εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.

Γιατί; Γιατί, αν υπήρχε ο ελάχιστος σεβασμός των πολιτικών στους Έλληνες, η όποια συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., θα τελούσε υπό την έγκριση του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον με μορφή δημοψηφίσματος. Ακόμα και το Σύνταγμα, που εκείνοι, -όχι ο Ελληνικός λαός-, ψήφισαν, επιτρέπει κάτι τέτοιο. Αλλά ένα τέτοιο εξουθενωτικό για το λαό πρόγραμμα, δεν θα περνούσε, αν το έθεταν στην κρίση του εκλογικού σώματος.

Για αυτό και μηχανεύτηκαν, δεν ξέρουμε ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσουμε, την «νομιμοποίησή του» δια της πλαγίας οδού.

Υποστηρίζει η Ν.Δ. ένα «άλλο μείγμα» πολιτικής, αλλά δεν θέτει θέμα κατάργησης του μνημονίου. Το όποιο άλλο δείγμα όμως, θα πρέπει να «εγκριθεί» από την Τρόικα.

Το μνημόνιο, ή το δέχεσαι και συζητάς για λεπτομέρειες ή το καταργείς. Δεν υπάρχει μέση λύση. Μιλάει και το ΠΑΣΟΚ για πιθανές αλλαγές, αλλά υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια το μνημόνιο. Έχουμε επομένως δυο κόμματα εξουσίας, που το ένα λέει ναι στο μνημόνιο, (άρα η ψήφος εκεί θα θεωρηθεί υπέρ), και το άλλο, προτείνει διαφορετικό μείγμα, αλλά μη ζητώντας την κατάργηση του μνημονίου, η ψήφος και σε αυτό θα θεωρηθεί υπέρ. Αθροίζοντας τις ψήφους των υποψηφίων που υποστηρίζονται από τα δυο μεγάλα κόμματα, το μνημόνιο …πέρασε, χωρίς ποτέ να τεθεί άμεσα στην κρίση του λαού. Αυτός είναι ο πλάγιος τρόπος να περάσεις κάτι.

Φτιάχνεις ένα ψευτοδίλημμα, που ότι και να απαντήσει ο άλλος, είναι χαμένος.

Όποιο και να είναι λοιπόν το αποτέλεσμα της κάλπης, δεν θεωρούμε ότι υπάρχει νομιμοποίηση μνημονίου. Υπάρχει απλώς επιβολή του από την άρχουσα τάξη. Και πολλά τερτίπια (εκλογικά στην προκειμένη περίπτωση) για να φαίνεται πως «έχουμε τη σύμφωνη γνώμη» του λαού. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το στοίχημα είναι να λειτουργήσουμε όλοι χωρίς αυταπάτες και να πράξουμε αναλόγως.

Α.Κ.

economist.gr