Την ώρα που ο βιοπαλαιστής πρόεδρος του ΣΕΒ, αυτό το φτωχαδάκι ο Δασκαλόπουλος, αποφασίζει πως ο παχυλός μισθός των 700€ που παίρνω πρέπει να μειωθεί για να σωθεί ο ίδιος και το καπιταλιστικό σινάφι του σφάζοντας εμένα, την ώρα που ο τρισμέγιστος υπουργός ανάπτυξης συμφωνεί μαζί του και ζητά και τυπικά τη συγκατάθεση μου απευθυνόμενος στον μαχητή και ήρωα πρόεδρο μου, τον πρόεδρο των απανταχού ταλαιπωρημένων εργαζομένων και εργατοπατέρα μου Παναγόπουλο, την ώρα που περιμένω την έλευση των σωτήρων της τρόικας που έρχονται για να υπογράψουν τον αφανισμό μου, την ώρα που γίνονται όλα αυτά για εμένα χωρίς εμένα, εγώ μένω απλός θεατής.
Το βλέπω το έργο μα δεν συμμετέχω. Φοβισμένος από αυτά που γίνονται και από αυτά που θα γίνουν, βλέπω τα όνειρα μου να γκρεμίζονται. Τα με αίμα κεκτημένα μου να χάνονται μέσα σε μια νύχτα από τους νονούς του χρήματος. Από τους διορισμένους Παναγόπουλους, που θα βολέψουν τους ευτραφείς κώλους τους σε βουλευτικές καρέκλες υπερασπιζόμενοι το δίκιο του εργάτη. Από τους προέδρους των βιομηχάνων που τόσα πρόσφεραν για την ανάπτυξη της τσέπης τους. Από την ίδια την κυβέρνηση. Τον στοχαστή πρόεδρο και τους υπουργούς της που παλεύουν για τη σωτηρία της ψυχής μου και τη μετά θάνατο συνταξιοδότηση μου.
Με ρώτησε ο πιτσιρικάς, αν είναι εύκολο να γίνεις βουλευτής. Πολύ εύκολο παιδί μου του απάντησα, αρκεί να έχεις κάποια βασικά προσόντα. Να είσαι πρόεδρος της ΓΣΕΕ, να αγαπάς τους Αμερικάνους, να μην έχεις σχέση με το σοσιαλισμό, να φιλάς κατουρημένες ποδιές, και να είσαι εναντίον των εργατών και των συνταξιούχων. Μα εγώ δεν έχω τίποτα απ' όλα αυτά ρε πατέρα, μου είπε ο μικρός. Έχει όμως ο Παναγόπουλος παιδί μου. Έχει ο Παναγόπουλος...
koniortos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου