Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από το ηρωικό θάνατο του ήρωα μαθητή της Ε.Ο.Κ.Α Ευαγόρα Παλληκαρίδη και η γοργόφτερη μνήμη μας γυρνά πίσω πιο έντονα αυτές τις μέρες για να αναπολήσει να πονέσει αλλά και να θαυμάσει σκηνές ηρωισμού και αυτοθυσίας. Ήταν μεσάνυχτα της 13ης προς 14η Μαρτίου όπου η φωνή πάγωσε στο παγωμένο σκοτάδι που σαν πέπλο κάλυψε την καρδιά της Κύπρου εκείνη τη νύχτα του Μάρτη τη νύχτα που ένα ακόμη άστρο έλαμψε στον ουρανό των αθανάτων. Ο 17χρονος τότε μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε τα θρανία όχι από την ανία του σκασιαρχείου όπως κάνουν οι περισσότεροι νέοι σήμερα αλλά από πατριωτικό χρέος και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της πατρίδας πρόσφερε στον βωμό της ελευθερίας ως υπέρτατη θυσία την ίδια του τη ζωή. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης διαβαίνοντας τα’ ακροσύνορα της ιστορικής αθανασίας, με τη θυσία του έγινε δρομοδείχτης για κάθε σκλαβωμένο, εξάγγελος κι αρχάγγελος, σηματωρός της λευτεριάς σε κάθε αγώνα, έγινε σύμβολο πολύτιμο στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και των χαμένων ιδανικών. O Eυαγόρας Παλληκαρίδης ανήκει στη χορεία των ελαχίστων, των εκλεκτών, που υπείκων στη φωνή της σκλάβας πατρίδας , ξεκίνησε για τα σύνορα του χρέους.
Πολέμησε τους Άγγλους αποικιοκράτες με τη γραφίδα και το όπλο και έκανε να αναβιώσουν στο πρόσωπό του ημέρες τρισένδοξου παρελθόντος. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του υπήρξε σεμνός και λιτός, γενναίος και τολμηρός. Τόσο γενναίος και τολμηρούς που οι Άγγλοι κατακτητές τον φοβόντουσαν ακόμα και νεκρό γι’ αυτό άλλωστε και μετά τον απαγχονισμό του τον έθαψαν στις κεντρικές φυλακές.
Αλήθεια πόσοι από εμάς σήμερα θα τολμούσαμε να πάρουμε την ανηφοριά και τα μονοπάτια που πήρε ο 18χρονος Βαγορής για να συναντήσουμε την Πανώρια Κόρη; Δυστυχώς, αντίθετα με την γενιά του Ευαγόρα, ο έλληνας κύπριος έχει από καιρό συμβιβαστεί με το να ζει την μισή του ελευθερία, χωρίς τις εθνικές του ρίζες, απολαμβάνοντας την θαλπωρή της ευδαιμονίας του, εφησυχασμένος από την Ευρωπαϊκή του ταυτότητα. Όσο η πράσινη γραμμή εξακολουθεί να χωρίζει την πατρίδα μας στα δυο το όνειρο του Ευαγόρα αλλά και των υπολοίπων παλληκαριών που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς παραμένει ανεκπλήρωτο. Τριάντα επτά χρόνια μετά την βάρβαρη τουρκική εισβολή και στις δύσκολες στιγμές που περνά ο Κυπριακός Ελληνισμός, κάτω από την σκιά της περήφανης προτομής του Ευαγόρα Παλληκαρίδη δεν μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα να διαπράξουμε το λάθος, γιατί όχι μόνο θα τον πληγώσουμε και θα προδώσουμε τον αγώνα του αλλά θα διαλύσουμε το’ όνειρο του μαζί με το δικό μας.
Έχουμε λοιπόν ιερό χρέος όλοι εμείς οι μεταγενέστεροι Έλληνες να τιμούμαι και να μνημονεύομαι τον 18χρονο ήρωα – ποιητή, υμνωδό της λευτεριάς και της Ελλάδας Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ιδιαίτερα σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η πατρίδα μας, οφείλουμε να γυρίζουμε πίσω στο παρελθόν και να παραδειγματιζόμαστε από ηρωικά πρότυπα όπως ήταν ο έφηβος ήρωας ποιητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, και όσοι προσπαθούν να σπιλώσουν την θυσία όλων των παλληκαριών του επικού έπους της Ε.Ο.Κ.Α θα βρουν μπροστά τους τείχος ανυπέρβλητο το έθνος των Ελλήνων. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τα λόγια του πατέρα του Ευαγόρα, ο οποίος μετά την μαρτυρική θυσία του γιού του είπε χαρακτηριστικά «χτυπάτε κάθε άτιμο κάθε στιγμή και ώρα, μη λησμονείται το σχοινί παιδιά του Ευαγόρα»
Ας είναι αιωνία του η μνήμη.
Υ.Γ. Στην Κύπρο την περήφανη την Κύπρο τη γενναία είναι καιρός να στήσουμε ΕΛΛΗΝΙΚΗ σημαία.
Υ.Γ2. Να πεθαίνει κανείς για την ΕΛΛΑΔΑ είναι μεγάλο πράγμα.
Υ.Γ3. Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται.
Τιμή σ' αυτούς οπου όρισαν στην ζωή τους να φυλάττουν θερμοπύλες
Μετά τιμής
Γ.Κ.
elamcy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου