Η «δημοκρατία» που έχουμε ουσιαστικώς υποθάλπει μια 4ετή δικτατορία!

Με αφορμή τα έργα και ημέρες του ανεκδιήγητου αυτού ανθρώπου που εδώ και 17 μήνες κυβερνά την χώρα, κάθε φίλος και γνωστός, ακόμη και από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας, εκφράζει αφ’ ενός την απογοήτευσι του για το πολιτικό μας σύστημα και τους πολιτικούς, αφ’ ετέρου την ανάγκη πολιτικής μεταρρυθμίσεως. Ετσι ώστε να αποφεύγεται μεν η κατάχρησις της εξουσίας, παράλληλα όμως να ελέγχονται πραγματικά οι πράξεις και τα πρόσωπα της εξουσίας.

Συμφωνώ απόλυτα. Η ανάγκη πολιτικής μεταρρυθμίσεως έχει, πλέον καταστεί ευρύτατα αισθητή. Πέραν, όμως, ορισμένων ιδιωτών που, πράγματι, έχουν εκφράσει ενδιαφέρουσες απόψεις, ουδείς εκ των συγκροτημένων πολιτικών φορέων του Τόπου έχει τολμήσει να υποβάλλει σε σοβαρή κριτική το ισχύον σύστημα και εν συνεχεία να διαμορφώσει συγκεκριμένες προτάσεις.

Ο λαός αρκείται να προσέρχεται στις κάλπες κάθε 4 έτη. Τραγικά απληροφόρητος ή συστηματικά παραπλανημένος. Σκοπός, να αναδείξει για τα επόμενα 4 έτη έναν δικτάτορα (αισυμνίτη τον έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας) ο οποίος αποκτά συντριπτική δύναμι για να καθορίσει την τύχη εκατομμυρίων πολιτών. Είτε είναι άξιος, είτε όχι, είτε είναι ενάρετος, είτε αγύρτης, είτε κριτήριο των πράξεών του είναι η γενική προσδοκία ή, αντιθέτως, η ικανοποίησις των «ημετέρων» και του ατομικού του συμφέροντος.

Στην ανεξέλεγκτη κρίσι αυτού του ατόμου που εκλέγεται, πολλές φορές υπάγονται τα ιδιοτελή του συμφέροντα τα οποία τον καθιστούν ακόμη και πράκτορα ξένων κέντρων αποφάσεων που του παρέχουν και άφθονα τα μέσα προστασίας του. Τα 4 αυτά έτη της πρωθυπουργίας του, οι εκλογείς της μειοψηφίας τίθενται στο περιθώριο διότι, όπως θα έχετε ακούσει τον όρο «δεν ανήκουν στον δικό μας χώρο». Το έθνος των Ελλήνων καταμερίζεται σε «χώρους» τους οποίους λυμαίνονται οι αγύρτες της πολιτικής ή ακόμη και οι πράκτορες ξένων συμφερόντων, ιδιωτικών ή κρατικών.

Με την ίδια πράξι ο λαός (απληροφόρητος και παραπλανημένος) αναδεικνύει μια «Αντιπολίτευση» αφήνοντας στην ιδιοτελή της κρίση τον «έλεγχο» της Κυβερνήσεως. Πάντοτε, βεβαίως, όχι σύμφωνα με το γενικό συμφέρον αλλά σύμφωνα με τον στόχο του πολιτικού (εκλογικού) συμφέροντος, ήτοι του ψηφοθηρικού για… τις επόμενες εκλογές!

Γενικό κριτήριο ΟΛΩΝ, δεν είναι το συμφέρον του Εθνους, επαναλαμβάνω, αλλά το αποτέλεσμα που θα έχει στην προσέλκυσι ψηφοφόρων για την επόμενη τετραετία. Διότι αυτό είναι και το μοναδικό κριτήριο των μέτρων διακυβέρνησης. Παράλληλα με αυτά, ας σημειώσουμε ότι ως καθοριστικοί παράγοντες της πολιτικής ζωής δρουν τα παρακρατικά συμφέροντα τα οποία έχουν εδραιωθεί σε δύο κατηγορίες: Στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως (πόσο μου αρέσει ο προσδιορισμός ημών και υμών με τον όρο «Μάζα» δεν φαντάζεσθε!…) και «φυσικά» στα Συνδικάτα. Οι δύο αυτές κατηγορίες είναι οι ΜΟΝΑΔΕΣ ΚΡΟΥΣΕΩΣ που χρησιμοποιούνται είτε από την Κυβέρνησι είτε από την Αντιπολίτευσι με υπέρτατο κριτήριο την εξυπηρέτησι των συμφερόντων ενός ατόμου και αυτών που το περιβάλλουν. Ουχί πάντως του συμφέροντος του λαού και κατ’ επέκτασιν του Εθνους.

Αυτό το εξάμβλωμα, έχουμε συνηθίσει να το αποκαλούμε «δημοκρατία». Ένα σύστημα που, ουσιαστικώς, υποθάλπει μια τετραετή δικτατορία!… Η οποία ανανεώνεται στις επόμενες τετραετίες, με την δημαγωγία, την προπαγάνδα, τις άνομες παροχές, την παραπληροφόρηση και την εξυπηρέτηση εξαγορασμένων με τον Α’ ή Β’ τρόπο ψηφοφόρων. Εστω κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή της οικονομίας του Εθνους και την υποστολή της σημαίας μας στον κάθε ξένο παράγοντα για ό,τι αυτός επιθυμεί σε ό,τι αφορά τα ευρύτερα συμφέροντα της Πατρίδος.

Και ο λαός ο οποίος έχει την αυταπάτη ότι «ψηφίζει ελεύθερος» (ενώ η ψήφος του καθορίζεται από τις άνομες υποσχέσεις) αναδεικνύει 300 «αντιπροσώπους» για να διατηρεί την αυταπάτη ότι… «κατέχει την εξουσία». Και το σπουδαιότερο: Οι 300 «αντιπρόσωποί» μας ουσιαστικώς συνιστούν ένα κοπάδι άβουλων βουλευτών από τους οποίους απουσιάζει αυτόφωτη πολιτική γνώμη, καθώς κάθε στιγμή αστυνομεύονται από τον Αρχηγό και την κλίκα του. Εάν δε κάποιος εξ αυτών κάποια στιγμή επαναστατήσει και εκφράσει άποψι διαφορετική από εκείνη που του υπαγορεύει ο Αρχηγός και η κλίκα του, αυτομάτως αποβάλλεται από την «τάξι» και δεν ξαναβλέπει Θεού πρόσωπο ως πολιτικός.

Αυτό είναι το υφιστάμενο πολιτικό καθεστώς της χώρας μας, αυτή είναι η «δημοκρατία» που κάθε μέρα σαν καραμέλα πιπιλίζουν οι πολιτικοί «μας» άρχοντες και εμείς οι τραγικά απληροφόρητοι και παραπλανημένοι επαναλαμβάνουμε, ανεχόμεθα. Αυτή δε, σε βασικές γραμμές, ήταν και στην Αρχαία Αθήνα, της οποίας αυστηρότατοι κριτικοί υπήρξαν οι μέγιστοι του πνεύματος Σωκράτης και Πλάτων που την κατεδίκασαν απερίφραστα, αποκαλώντας την «πόλεως νόσημα» με τον Αριστοφάνη να την περιγράφει, με την ειλικρίνεια του αυτόπτου μάρτυρος ως μια πολύ ζοφερή εικόνα.

Οι πολύ μεγάλοι κριτικοί της «δημοκρατίας» της Αρχαίας Αθήνας, ο Σωκράτης και ο Πλάτων, επλήρωσαν τα επίχειρα της αυστηρότατης κριτικής του για αυτήν την «δημοκρατία». Ο Σωκράτης καταδικάζεται και πίνει το Κώνειο, μετά την πιο ένδοξη πολιτική δίκη της Ιστορίας (399 π.Χ.). Ο Πλάτων αναγκάζεται να εκπατρισθεί πάνω από 10 έτη μέχρις ότου κατευνασθούν τα πνεύματα της πρώτης στην Ελληνική Ιστορία «αντιχουντικής» διώξεως και εξεδηλώθη μετά πτώσι των Τριάκοντα Τυράννων.

Ο Σωκράτης εδιώχθη όχι μόνον διότι δεν ήταν «αντιστασιακός», αλλά, προ πάντός, διότι υπέβαλε καθ’ όλη την διδασκαλία Του σε δριμύτατη κριτική την «δημοκρατία» που ασκείται από το αμαθές πλήθος. Και αυτός και ο Πλάτων υπήρξαν θαυμαστές του δημοκρατικού πολιτεύματος της Κρήτης και της Σπάρτης που ήξερε να συνδυάζει την γνώση των ολίγων (των «επισταμένων») με την ελεύθερη βούληση των πολλών. Την πίστη τους αυτή επλήρωσαν πανάκριβα. Ειδικά ο Σωκράτης.

Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος

elora