Η Ελλάδα είναι τόπος ευλογημένος. Ευλογημένος απ' τη Φύση και τον Θεό.
Το βλέπεις αυτό με το που αποφασίζεις να κάνεις την πρώτη σου εξόρμηση στην ύπαιθρο, ερχόμενος σε επαφή με τη φύση και τα τοπία της. Ολοι οι γνωστοί περιπατητές του 19ου Αιώνα που την επισκέφτηκαν και τη περπάτησαν απ' άκρη σ΄άκρη, εκεί κατέληξαν, σ' αυτό το συμπέρασμα, μαγεμένοι απ το μεγαλείο αυτής της μικρής γωνιάς της γής.
Δεν είναι τυχαίο που σ' αυτή τη μικρή γωνιά της γής γεννήθηκε ο η Ανθρώπινη Διανόηση, ο Φάρος, που με το άπλετο φώς του σκέπασε όλη την Ανθρωπότητα.
Και λέω "δεν είναι τυχαίο", επειδή όλα τα πράγματα έχουν τη γεννεσιουργό αιτία τους, έτσι και ό,τι γεννήθηκε εδώ, γεννήθηκε επειδή υπήρχαν ΟΛΕΣ οι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ για να γίνει. Οπως λέει και ο Αυστραλός συγγραφέας και διανοούμενος Τζών Μάθεσον, "Οι Ελληνες χρωστάνε την πηγή της Γνώσης τους στη μοναδικότητα του τόπου που τους γέννησε". Και δεν έχει άδικο. Εχει αποδειχτεί και επιστημονικά, οτι ορισμένοι λαοί υπέρχουν των άλλων, επειδή έτυχε η φύση να επιλέξει να γεννηθούν
σ' εναν τόπο ιδανικό για την μετέπειτα εξέλιξή τους. Ο τόπος λοιπόν αυτός, δεν είναι τυχαίο που γέννησε τα μεγαλύτερα μυαλά και την πιο γενναία και λεύτερη ανθρώπινη ψυχή...
Και όπως σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα "αλλά"... Η Δράση και η Αντίδραση, όπως έιχε αναπτύξει κι ο Αριστοτέλης στα "Φυσικά" του...
Αυτός ο τόπος ΔΕΝ γέννησε μόνο το Φώς του Κόσμου, έμελλε να γεννήσει και την Προδοσία, τη Διχόνοια, τον Ατομικισμό...
Οι Ελληνες ποτέ δε συμφώνησαν μεταξύ τους, απο αρχαιοτάτων χρόνων! Ποτέ δεν υπήρξαν αυτό που λέμε "Ενιαίος και Αδιαίρετος λαός". Ακόμη και σε στιγμές που η πατρίδα κινδύνευε, πάντα βρισκόταν αυτοί, που ενώ είχαν πιεί το ίδιο ελληνικό μητρικό γάλα, είχαν την ίδια θρησκεία, τις ίδιες γνωσεις, τα ίδια ήθη και έθιμα, εντούτοις έγιναν οι φονιάδες των ίδιων τους των αδελφών!
Ο κατάλογος μεγάλος, πολύ μεγάλος για να χωρέσει σ' ένα μικρό χώρο βήματος ενός απλού ιστολογίου. Εγώ θα αναφέρω πέντε περιπτώσεις, που τις θεωρώ και τις πλέον σημαντικές και κέραιες για το έθνος μας και την Ιστορία μας...
Εφιάλτης. Και μόνο το άκουσμα του ονόματός του προκαλεί φρίκη. Οι Ελληνες αργότερα, έδωσαν το όνομά του στα φρικιαστικά και τυρρανικά όνειρα που ο καθένας μας έχει κατα καιρούς βιώσει και που μέχρι σήμερα αποκαλούμε έτσι. Εφιάλτης. Ο απαισιότερος Προδότης, που για να ικανοποιήσει τα ταπεινά και ποταπά "θέλω" του, δολοφόνησε τις πιό γενναίες Ελληνικές Ψυχές στα στενά των Θερμοπυλών το 480π.χ. στην πιο σπουδαία μάχη πουέδωσε ποτέ τούτο το Γένος. Μια μάχη που υμνήθηκε απ' όλους τους μετέπειτα λαούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Οικουμένης.
Ηταν αυτός, που πούλησε τη ψυχή του στον Ξέρξη, Βασιλιά της Περσίας, που απελπισμένος και εξευτελισμένος απο κυριολεκτικά μια χούφτα Ελλήνων που δεν αγγιζαν ούτε κάν τη χιλιάδα!
Τριακόσιοι απ τη Σπάρτη με αρχηγό τον ανυπέρβλυτο Λεωνίδα και καμμιά εξακοσαριά Θεσπιείς, έκαναν τον μεγαλύτερο στρατό, την πιο φονική πολεμική μηχανή που είχε δεί ποτέ εκείνα τα χρόνια η Ανθρωπότητα να μοιάζει με μπουλούκι ανίδεων περιπατητών! Ο Λεωνίδας απλώς δεν αστειευόταν όταν και ξεστόμισε κατάμουτρα στον Ξέρξη το περίφημο και διαχρονικό "Μολών Λαβέ". Ο άλλος δεν τον πήρε στα σοβαρά.
Νόμιζε πως και μόνο η επέλαση των 200.000 στρατιωτών του, θα ήταν ικανή να ποδοπατήσει τα πάντα στο πέρασμά της. Επεσε όμως πάνω σ' αυτούς τους Ελληνες. Και λύγισε, εξευτελίστηκε, ντροπιάστηκε. Οχι μόνο στα μάτια των στρατιωτών του, αλλά στα μάτια τα δικά του! Ο,τι τέχνασμα είχε σχεδιάσει εναντίον των Ελλήνων δε του βγήκε. Επεφτε σαν χάρτινος πύργος.
Κι εκεί που όλα έδειχναν να είχαν τελειώσει, ήρθε ο Εφιάλτης και του έδωσε τη λύση. Κυριολεκτικά στο πιάτο! Και τί δεν του έταξε, του απαίσιου εκείνου ανθρώπου. Ο,τι πλούτο και ηδονές μπορούσε να χωρέσει η φτωχή και μισαρή ύπαρξη του. Ο Λεωνίδας και τα παλληκάρια του, βρέθηκαν σε χρόνο μηδέν κυκλωμένοι απο 100.000 στρατό! Τι ειρωνία Θεέ μου!
Ο μισαρός Ξέρξης, που μέχρι πριν λίγο λογάριαζε το πώς θα πάρει το στρατό του και να φύγει, γλυτώνοντας ό,τι μπορούσε, την αμέσως επόμενη στιγμή μετά την Προδοσία, λογάριαζε πώς θα ξεκουράσει το υπόλοιπο στράτευμα για την επόμενη κίνησή του που ήταν η Αθήνα! Μα ο Λεωνίδας δεν του έκανε το χατήρι. Ούτε τότε δεν παραδόθηκε, ούτε αυτός, ούτε κανένας απ τα παλληκάρια του.
Ο θάνατος για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ήταν γι αυτούς η ύψιστη τιμή! Και η δόξα τους σκέπασε για πάντα στους Αιώνες...
"Ω ξείν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, οτι τείδε κείμεθα, τοις κοίνων ρήμασι πειθώμενοι"
"Και σύ διαβάτη που περνάς, πες στους Σπαρτιάτες συμπατριώτες μας, οτι έδω πέσαμε όλοι, πιστοί στα ιδανικά της πατρίδας μας"
Καίσαρ Ιωάννης Δούκας. Πολλοί δεν τον ξέρουν. Ισως γιατί η Ιστορία μας, έτσι όπως διδάσκεται σήμερα, δεν δίνει και τόση μεγάλη έμφαση σε περιπτώσεις όπως η δική του. Κι όμως! Ο άνθρωπος αυτός και η Προδοσία του, εμελλε να είναι απο τις χειρότερες στην Ελληνική Ιστορία. Απο την απαίσια προδοσία αυτού του ανθρώπου, χάθηκε οριστικά η Μικρά Ασία για τους Ελληνες Βυζαντινούς και έγινε πλέον ορμητήριο των Τούρκων για να κατακτήσουν (παραλίγο) την μισή Ευρώπη!
Ηταν το 1071 μ.Χ., όπου ο Αυτοκράτωρας του Βυζαντίου Ρωμανός ο Δ' Διογένης, θα αντιμετώπιζε την απειλή που λεγόταν Σελτζούκοι Τούρκοι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι Τούρκοι ήταν απλώς νομάδες, που επιτίθεντο κατα καιρούς στο βόρειο κομμάτι της Μικράς Ασίας για πλιάτσικο κυρίως. Κανένα σοβαρό και οργανωμένο σχέδιο για κατάκτηση εδαφών. Ο προκάτοχος του Ρωμανού, Κωνσταντίνος Ι' Δούκας, είχε πάρει αψήφιστα την απειλή αυτή, θεωρώντας οτι είναι παρωδική. Εκανε όμως πολύ μεγάλο λάθος και μόνο ο Ρωμάνος που ήταν στο μεταξύ εξόριστος μπόρεσε να αντιληφθεί. Ετσι, όταν ανέλαβε αυτοκρατορικά καθήκοντα μετά το γάμο του με τη χήρα του Δούκα, Ευδοκία, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αναδιοργανώσει το στρατό που, δυστυχώς, ήταν κατά το 70% μισθοφορικός απο Σλάβους, Χαζάρους, Γότθους, Αλανους, Κουμάνους, Πετσενέγους, Φράγκους και Νορμανδους και το υπόλοιπο απο Ελληνες Βυζαντινούς.
Ο Ιωάννης Δούκας, αδελφός του νεκρού αυτοκράτορα Κων/νου Δούκα, ήταν η προσωποποίηση του φιλόδοξου αλλα και ανίκανου βασιλικού αδελφού που θέλησε να πάρει την εξουσία χωρίς να τα καταφέρει.
Και προτίμησε να προδώσει τη πατρίδα του γι αυτό, έχοντας στο πλευρό του τον άλλο διάσημο δολοπλόκο, γνωστο για τις φιλοσοφικές του ικανότητες και τη μόρφωσή του, Μιχαήλ Ψελλό.
Ο Ρωμανός ήξερε οτι αυτοί οι δύο του έσκαβαν το λάκκο. Ομως δεν πτοήθηκε και βάζοντας πάνω απ' όλα τη Πατρίδα, κινήθηκε να αντιμετωπίσει τον Σουλτάνο των Τούρκων, Αρπ Ασλάν, πρωτού αυτός γίνει πολύ σοβαρή απειλή για τη χώρα. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με ανορθόδοξο πόλεμο να κάνουν ζημιά στο στρατό του και στο τέλος αναγκάστηκαν να τον αντιμετωπίσουν στο Μαντζικέρτ, ενα μικρό χωριό κοντά στην Αρμενία. Ο Δούκας όμως είχε ήδη απλώσει τα πλοκάμια του στο στράτευμα του Διογένη, παίρνοντας με το μέρος του τους στρατηγούς Ταρχανειώτη και Ανδρόνικο Δούκα (συγγενής του) και περίμενε απλά την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει.
Ηξερε πως αν κέρδιζε ο Ρωμανός τον Αρπ Ασλάν θα εδραίωνε για τα καλά την εξουσία του και ο λαός θα τον λάτρευε. Και το όνειρό του για το θρόνο θα πήγαινε περίπατο... Για το θρόνο, οχι για τη πατρίδα!
Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωί του Αυγούστου του 1071, γράφτηκε μια απ τις μελανότερες σελίδες της Ιστορίας μας... Ο Ρωμανός με το ξεκίνημα της μάχης, έχοντας στήσει αριστοτεχνικά το στρατό, είχε πάρει φαλάγγι τους Τούρκους και όλα έδειχναν οτι η νίκη θα ήταν καταλυτική. Κι όμως! Η προδοτική κίνηση της ξαφνικής υποχώρησης που δόθηκε απο τον άλλον στρατηγό Ανδρόνικο Δούκα (ο Ταρχανειώτης στο μεταξύ είχε εξαφανιστεί με μεγάλο κομμάτι του στρατού), έβαλε σύγχιση στο στράτευμα που, ενώ νικούσε, ξαφνικά έδειχναν τα πράματα να είχαν πάρει άλλη τροπή! Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας αντιλαμβάνεται οτι έχει πέσει θύμα προδοσίας αλλά είναι πλέον αργά. Ο Αρπ Ασλάν έτριβε τα μάτια του απ την ανέλπιστη τύχη και σε χρόνο μηδέν κυκλώνει το υπόλοιπο κομμάτι του στρατού και το αποδεκατίζει, πιάνοντας αιχμάλωτο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα! Φοβερή στιγμή!
Οι απαίσιοι προδότες με επικεφαλής τον Δούκα, θα μπορούσαν τουλάχιστον να είχαν εξιλεωθεί έστω, αν υπέγραφαν τελικά τη συμφωνία εκεχειρίας που τους προσέφερε παραδόξως ο Αρπ Ασλάν και να τον αποθήσουν αργότερα οταν θα ήταν πιο έτοιμοι, αλλα φεύ! Την απέρριψαν ασηζητιτί, συνέλαβαν τον Ρωμανό και ολοκλήρωσαν την προδοσία τους με τον πιο εμετικό τρόπο! Τον τύφλωσαν και τον εξόρισαν. Ολα για χάρη της τυφλής εξουσίας....
Αθάνατε Ρωμανέ Διογένη!
Λόγιος Ἑρμῆς
Το βλέπεις αυτό με το που αποφασίζεις να κάνεις την πρώτη σου εξόρμηση στην ύπαιθρο, ερχόμενος σε επαφή με τη φύση και τα τοπία της. Ολοι οι γνωστοί περιπατητές του 19ου Αιώνα που την επισκέφτηκαν και τη περπάτησαν απ' άκρη σ΄άκρη, εκεί κατέληξαν, σ' αυτό το συμπέρασμα, μαγεμένοι απ το μεγαλείο αυτής της μικρής γωνιάς της γής.
Δεν είναι τυχαίο που σ' αυτή τη μικρή γωνιά της γής γεννήθηκε ο η Ανθρώπινη Διανόηση, ο Φάρος, που με το άπλετο φώς του σκέπασε όλη την Ανθρωπότητα.
Και λέω "δεν είναι τυχαίο", επειδή όλα τα πράγματα έχουν τη γεννεσιουργό αιτία τους, έτσι και ό,τι γεννήθηκε εδώ, γεννήθηκε επειδή υπήρχαν ΟΛΕΣ οι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ για να γίνει. Οπως λέει και ο Αυστραλός συγγραφέας και διανοούμενος Τζών Μάθεσον, "Οι Ελληνες χρωστάνε την πηγή της Γνώσης τους στη μοναδικότητα του τόπου που τους γέννησε". Και δεν έχει άδικο. Εχει αποδειχτεί και επιστημονικά, οτι ορισμένοι λαοί υπέρχουν των άλλων, επειδή έτυχε η φύση να επιλέξει να γεννηθούν
σ' εναν τόπο ιδανικό για την μετέπειτα εξέλιξή τους. Ο τόπος λοιπόν αυτός, δεν είναι τυχαίο που γέννησε τα μεγαλύτερα μυαλά και την πιο γενναία και λεύτερη ανθρώπινη ψυχή...
Και όπως σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα "αλλά"... Η Δράση και η Αντίδραση, όπως έιχε αναπτύξει κι ο Αριστοτέλης στα "Φυσικά" του...
Αυτός ο τόπος ΔΕΝ γέννησε μόνο το Φώς του Κόσμου, έμελλε να γεννήσει και την Προδοσία, τη Διχόνοια, τον Ατομικισμό...
Οι Ελληνες ποτέ δε συμφώνησαν μεταξύ τους, απο αρχαιοτάτων χρόνων! Ποτέ δεν υπήρξαν αυτό που λέμε "Ενιαίος και Αδιαίρετος λαός". Ακόμη και σε στιγμές που η πατρίδα κινδύνευε, πάντα βρισκόταν αυτοί, που ενώ είχαν πιεί το ίδιο ελληνικό μητρικό γάλα, είχαν την ίδια θρησκεία, τις ίδιες γνωσεις, τα ίδια ήθη και έθιμα, εντούτοις έγιναν οι φονιάδες των ίδιων τους των αδελφών!
Ο κατάλογος μεγάλος, πολύ μεγάλος για να χωρέσει σ' ένα μικρό χώρο βήματος ενός απλού ιστολογίου. Εγώ θα αναφέρω πέντε περιπτώσεις, που τις θεωρώ και τις πλέον σημαντικές και κέραιες για το έθνος μας και την Ιστορία μας...
Εφιάλτης. Και μόνο το άκουσμα του ονόματός του προκαλεί φρίκη. Οι Ελληνες αργότερα, έδωσαν το όνομά του στα φρικιαστικά και τυρρανικά όνειρα που ο καθένας μας έχει κατα καιρούς βιώσει και που μέχρι σήμερα αποκαλούμε έτσι. Εφιάλτης. Ο απαισιότερος Προδότης, που για να ικανοποιήσει τα ταπεινά και ποταπά "θέλω" του, δολοφόνησε τις πιό γενναίες Ελληνικές Ψυχές στα στενά των Θερμοπυλών το 480π.χ. στην πιο σπουδαία μάχη πουέδωσε ποτέ τούτο το Γένος. Μια μάχη που υμνήθηκε απ' όλους τους μετέπειτα λαούς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Οικουμένης.
Ηταν αυτός, που πούλησε τη ψυχή του στον Ξέρξη, Βασιλιά της Περσίας, που απελπισμένος και εξευτελισμένος απο κυριολεκτικά μια χούφτα Ελλήνων που δεν αγγιζαν ούτε κάν τη χιλιάδα!
Τριακόσιοι απ τη Σπάρτη με αρχηγό τον ανυπέρβλυτο Λεωνίδα και καμμιά εξακοσαριά Θεσπιείς, έκαναν τον μεγαλύτερο στρατό, την πιο φονική πολεμική μηχανή που είχε δεί ποτέ εκείνα τα χρόνια η Ανθρωπότητα να μοιάζει με μπουλούκι ανίδεων περιπατητών! Ο Λεωνίδας απλώς δεν αστειευόταν όταν και ξεστόμισε κατάμουτρα στον Ξέρξη το περίφημο και διαχρονικό "Μολών Λαβέ". Ο άλλος δεν τον πήρε στα σοβαρά.
Νόμιζε πως και μόνο η επέλαση των 200.000 στρατιωτών του, θα ήταν ικανή να ποδοπατήσει τα πάντα στο πέρασμά της. Επεσε όμως πάνω σ' αυτούς τους Ελληνες. Και λύγισε, εξευτελίστηκε, ντροπιάστηκε. Οχι μόνο στα μάτια των στρατιωτών του, αλλά στα μάτια τα δικά του! Ο,τι τέχνασμα είχε σχεδιάσει εναντίον των Ελλήνων δε του βγήκε. Επεφτε σαν χάρτινος πύργος.
Κι εκεί που όλα έδειχναν να είχαν τελειώσει, ήρθε ο Εφιάλτης και του έδωσε τη λύση. Κυριολεκτικά στο πιάτο! Και τί δεν του έταξε, του απαίσιου εκείνου ανθρώπου. Ο,τι πλούτο και ηδονές μπορούσε να χωρέσει η φτωχή και μισαρή ύπαρξη του. Ο Λεωνίδας και τα παλληκάρια του, βρέθηκαν σε χρόνο μηδέν κυκλωμένοι απο 100.000 στρατό! Τι ειρωνία Θεέ μου!
Ο μισαρός Ξέρξης, που μέχρι πριν λίγο λογάριαζε το πώς θα πάρει το στρατό του και να φύγει, γλυτώνοντας ό,τι μπορούσε, την αμέσως επόμενη στιγμή μετά την Προδοσία, λογάριαζε πώς θα ξεκουράσει το υπόλοιπο στράτευμα για την επόμενη κίνησή του που ήταν η Αθήνα! Μα ο Λεωνίδας δεν του έκανε το χατήρι. Ούτε τότε δεν παραδόθηκε, ούτε αυτός, ούτε κανένας απ τα παλληκάρια του.
Ο θάνατος για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, ήταν γι αυτούς η ύψιστη τιμή! Και η δόξα τους σκέπασε για πάντα στους Αιώνες...
"Ω ξείν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, οτι τείδε κείμεθα, τοις κοίνων ρήμασι πειθώμενοι"
"Και σύ διαβάτη που περνάς, πες στους Σπαρτιάτες συμπατριώτες μας, οτι έδω πέσαμε όλοι, πιστοί στα ιδανικά της πατρίδας μας"
Καίσαρ Ιωάννης Δούκας. Πολλοί δεν τον ξέρουν. Ισως γιατί η Ιστορία μας, έτσι όπως διδάσκεται σήμερα, δεν δίνει και τόση μεγάλη έμφαση σε περιπτώσεις όπως η δική του. Κι όμως! Ο άνθρωπος αυτός και η Προδοσία του, εμελλε να είναι απο τις χειρότερες στην Ελληνική Ιστορία. Απο την απαίσια προδοσία αυτού του ανθρώπου, χάθηκε οριστικά η Μικρά Ασία για τους Ελληνες Βυζαντινούς και έγινε πλέον ορμητήριο των Τούρκων για να κατακτήσουν (παραλίγο) την μισή Ευρώπη!
Ηταν το 1071 μ.Χ., όπου ο Αυτοκράτωρας του Βυζαντίου Ρωμανός ο Δ' Διογένης, θα αντιμετώπιζε την απειλή που λεγόταν Σελτζούκοι Τούρκοι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι Τούρκοι ήταν απλώς νομάδες, που επιτίθεντο κατα καιρούς στο βόρειο κομμάτι της Μικράς Ασίας για πλιάτσικο κυρίως. Κανένα σοβαρό και οργανωμένο σχέδιο για κατάκτηση εδαφών. Ο προκάτοχος του Ρωμανού, Κωνσταντίνος Ι' Δούκας, είχε πάρει αψήφιστα την απειλή αυτή, θεωρώντας οτι είναι παρωδική. Εκανε όμως πολύ μεγάλο λάθος και μόνο ο Ρωμάνος που ήταν στο μεταξύ εξόριστος μπόρεσε να αντιληφθεί. Ετσι, όταν ανέλαβε αυτοκρατορικά καθήκοντα μετά το γάμο του με τη χήρα του Δούκα, Ευδοκία, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αναδιοργανώσει το στρατό που, δυστυχώς, ήταν κατά το 70% μισθοφορικός απο Σλάβους, Χαζάρους, Γότθους, Αλανους, Κουμάνους, Πετσενέγους, Φράγκους και Νορμανδους και το υπόλοιπο απο Ελληνες Βυζαντινούς.
Ο Ιωάννης Δούκας, αδελφός του νεκρού αυτοκράτορα Κων/νου Δούκα, ήταν η προσωποποίηση του φιλόδοξου αλλα και ανίκανου βασιλικού αδελφού που θέλησε να πάρει την εξουσία χωρίς να τα καταφέρει.
Και προτίμησε να προδώσει τη πατρίδα του γι αυτό, έχοντας στο πλευρό του τον άλλο διάσημο δολοπλόκο, γνωστο για τις φιλοσοφικές του ικανότητες και τη μόρφωσή του, Μιχαήλ Ψελλό.
Ο Ρωμανός ήξερε οτι αυτοί οι δύο του έσκαβαν το λάκκο. Ομως δεν πτοήθηκε και βάζοντας πάνω απ' όλα τη Πατρίδα, κινήθηκε να αντιμετωπίσει τον Σουλτάνο των Τούρκων, Αρπ Ασλάν, πρωτού αυτός γίνει πολύ σοβαρή απειλή για τη χώρα. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με ανορθόδοξο πόλεμο να κάνουν ζημιά στο στρατό του και στο τέλος αναγκάστηκαν να τον αντιμετωπίσουν στο Μαντζικέρτ, ενα μικρό χωριό κοντά στην Αρμενία. Ο Δούκας όμως είχε ήδη απλώσει τα πλοκάμια του στο στράτευμα του Διογένη, παίρνοντας με το μέρος του τους στρατηγούς Ταρχανειώτη και Ανδρόνικο Δούκα (συγγενής του) και περίμενε απλά την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει.
Ηξερε πως αν κέρδιζε ο Ρωμανός τον Αρπ Ασλάν θα εδραίωνε για τα καλά την εξουσία του και ο λαός θα τον λάτρευε. Και το όνειρό του για το θρόνο θα πήγαινε περίπατο... Για το θρόνο, οχι για τη πατρίδα!
Εκείνο το αυγουστιάτικο πρωί του Αυγούστου του 1071, γράφτηκε μια απ τις μελανότερες σελίδες της Ιστορίας μας... Ο Ρωμανός με το ξεκίνημα της μάχης, έχοντας στήσει αριστοτεχνικά το στρατό, είχε πάρει φαλάγγι τους Τούρκους και όλα έδειχναν οτι η νίκη θα ήταν καταλυτική. Κι όμως! Η προδοτική κίνηση της ξαφνικής υποχώρησης που δόθηκε απο τον άλλον στρατηγό Ανδρόνικο Δούκα (ο Ταρχανειώτης στο μεταξύ είχε εξαφανιστεί με μεγάλο κομμάτι του στρατού), έβαλε σύγχιση στο στράτευμα που, ενώ νικούσε, ξαφνικά έδειχναν τα πράματα να είχαν πάρει άλλη τροπή! Ο ίδιος ο Αυτοκράτορας αντιλαμβάνεται οτι έχει πέσει θύμα προδοσίας αλλά είναι πλέον αργά. Ο Αρπ Ασλάν έτριβε τα μάτια του απ την ανέλπιστη τύχη και σε χρόνο μηδέν κυκλώνει το υπόλοιπο κομμάτι του στρατού και το αποδεκατίζει, πιάνοντας αιχμάλωτο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα! Φοβερή στιγμή!
Οι απαίσιοι προδότες με επικεφαλής τον Δούκα, θα μπορούσαν τουλάχιστον να είχαν εξιλεωθεί έστω, αν υπέγραφαν τελικά τη συμφωνία εκεχειρίας που τους προσέφερε παραδόξως ο Αρπ Ασλάν και να τον αποθήσουν αργότερα οταν θα ήταν πιο έτοιμοι, αλλα φεύ! Την απέρριψαν ασηζητιτί, συνέλαβαν τον Ρωμανό και ολοκλήρωσαν την προδοσία τους με τον πιο εμετικό τρόπο! Τον τύφλωσαν και τον εξόρισαν. Ολα για χάρη της τυφλής εξουσίας....
Αθάνατε Ρωμανέ Διογένη!
Λόγιος Ἑρμῆς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου