«Η ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΣΙΩΠΗ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΕΙ ΜΕ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΛΛΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ»Αυτό δήλωσε μεταξύ άλλων ο μητροπολίτης Αμβρόσιος στο αυθεντικό, υπεύθυνο και πατριωτικό «ξέσπασμά» του.
Ήταν ένα ξέσπασμα ευθύνης. Ήταν μια στάση αληθινού ποιμενάρχη που συναισθάνεται το ρόλο του και την ιστορική του αποστολή.
Και είναι από κάθε άποψη αληθινό το συμπέρασμα του Αμβρόσιου.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Εμείς δε θα επιχειρήσουμε - κι ας είναι πέραν του δέοντος οφθαλμοφανής - την όποια αυθαίρετη ερμηνεία - αποκωδικοποίηση, ούτε της θλιβερής αρχιεπισκοπικής παρουσίας στην Παπανδρεϊκή φιέστα, ούτε της από κάθε άποψη ένοχης αρχιεπισκοπικής σιωπής που την ακολούθησε.
Θα επιχειρήσουμε όμως να θέσουμε - γιατί αυτό μας αφορά όλους - το σύνολο των ιεραρχών, μπροστά στις μεγάλες και ιστορικές τους ευθύνες.
Το πολιτικό σύστημα επιχειρεί με κάθε τρόπο να προωθήσει τα πλέον ανίερα σχέδια σε βάρος του Ελληνισμού. Διατεταγμένη υπηρεσία εκτελεί άλλωστε. Κι αυτό το «καθήκον» ενσωματώνεται στις ανειλημμένες του υποχρεώσεις.
Το σίγουρο είναι, πως παρά τους όποιους φραστικούς του λεονταρισμούς, παραμένει ανασφαλές, θρασύδειλο και φοβισμένο, αυτό το άθλιο πολιτικό σύστημα.
Οι στρατηγικές του στοχεύσεις, επιβάλλουν κατά κανόνα δυο πράγματα να ξεχωρίζουν ως κυρίαρχα στην καθημερινή του πρακτική.
Το πρώτο είναι η συστηματική προσπάθειά του, να διαμορφώσει - ή μάλλον να πλασάρει - μια ψευδεπίγραφη, μια δήθεν κοινωνική αποδοχή στις εφιαλτικές επιλογές του.
Το δεύτερο και το σημαντικότερο γι αυτό, είναι οι στοχευμένες του πρωτοβουλίες, με στόχο τον ευνουχισμό και εν τέλει την αποδυνάμωση της κοινωνικής αντίστασης στην πολυεπίπεδη επιδρομή που επιχειρεί, σε βάρος του λαού και του τόπου. Σε βάρος της ιστορίας, των παραδόσεων, σε βάρος του πολιτισμού και των αξιακών αμυντικών μηχανισμών του λαού μας.
Επιχειρεί να διχάσει, να πολυδιασπάσει και εν πολλοίς να ακυρώσει, κοινωνικά και θεσμικά όλους εκείνους που εν δυνάμει μπορούν να ορθώσουν αναχώματα αντίστασης στα εφιαλτικά του σχέδια, και παράλληλα να ενώσει - συσπειρώσει φορείς, ιδεολογήματα, πολιτικούς και κοινωνικούς ομίλους, στην πιο ανίερη και ντροπιαστική συμμαχία, σε βάρος του Ελληνισμού και σε βάρος του τόπου.
Είναι θλιβερό να συναντά κανείς στις μέρες μας ιεράρχες που να μην συναισθάνονται τη μεγάλη τους ευθύνη απέναντι στα μελλούμενα.
Είναι θλιβερό να ενσωματώνονται σε μια καθημερινότητα παραδομένοι και άβουλοι, θεατές των εξελίξεων, ενώ φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες, αυθεντικοί λαϊκοί ηγέτες, αποφασισμένοι για μεγάλες ανατροπές, απέναντι σε ότι επιβουλεύεται τον Ελληνισμό και τη χριστιανική μας παράδοση.
Είναι πολύ περισσότερο επικίνδυνο σημείο των καιρών, να συναντά κανείς ιεράρχες - όπως τον ανεκδιήγητο μητροπολίτη Μεσσηνίας - να κιοτεύουν, να συστρατεύονται με το οργανωμένο ανθελληνικό παραλήρημα, να προσκυνούν τα ανίερα και να καθίστανται εκ των πραγμάτων εχθροί του λαού στους μεγάλους του εθνικούς και όχι μόνον αγώνες.
Επιχειρείται η διάσπαση της Εκκλησίας.
Τη θέλουν παροπλισμένη και διχασμένη.
Τη θέλουν αδύναμη και τοποθετημένη στο παρασκήνιο των εξελίξεων.
Τη θέλουν συμβιβασμένη με ότι την επιβουλεύεται.
Δεν τη θέλουν αυτοδύναμη και περήφανη.
Τη θέλουν ενταγμένη στο σύστημα.
Τη θέλουν να λειτουργεί συμπληρωματικά σε αυτό, για να προσδίδει νομιμότητα και ψευδεπίγραφο κύρος στις επιλογές τους.
Και κάποιοι μητροπολίτες, δυστυχώς προσκύνησαν και συμβιβάστηκαν με αυτή την προοπτική.
Το ερώτημα είναι τι θα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι.
Ο ελληνικός λαός, θέλει την ενότητα της Εκκλησίας. Αλλά τη θέλει σε μια βάση που η ίδια η Εκκλησία θα τιμά το ρόλο της και την ιστορική της αποστολή.
Αυτή η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός χωρίς χρώμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς αξιακή βάση πάνω στην οποία θα οικοδομείται.
Γιατί τότε θα είναι μια ενότητα επίπλαστη, ευνουχισμένη, συμβιβασμένη, αποξενωμένη από το λαό, ξεκομμένη και εχθρική απέναντι στην ίδια της την ιστορία.
Η εκκλησιαστική ηγεσία στο σύνολό της, οφείλει να αρνηθεί το στρουθοκαμηλισμό και να μην τον αναγορεύσει σε τακτική Πόντιου Πιλάτου.
Η εκκλησιαστική ηγεσία, οφείλει να καταδείξει το διακριτό των ρόλων ανάμεσα στο φιλανθρωπικό και το ανθρώπινο από τη μια και στο εθνικό και το ιστορικά αναγκαίο από την άλλη.
Η εκκλησιαστική ηγεσία, την ώρα που η πατρίδα βάλλεται, την ώρα που οι στοχεύσεις αυτών που την στοχοποιούν είναι σαφείς και αδιαμφισβήτητες, οφείλει να μη σφυρίζει αδιάφορη αλλά να επιλέξει με σαφήνεια αν θα συμπαραταχθεί με το λαό της ή με αυτούς που δηλητηριάζουν το μέλλον του.
Οι ελληνόψυχοι ιεράρχες οφείλουν ο ένας μετά τον άλλον να λύσουν τη σιωπή τους.
Οφείλουν να μην επιτρέψουν στον στρουθοκαμηλισμό να αναγορεύεται σε επίσημη πρακτική.
Οφείλουν να μην ανεχθούν τους προσκυνημένους στις γραμμές τους.
Οφείλουν να ξεσηκώσουν το εκκλησίασμα που περιμένει το νεύμα τους για να στείλει στον Καιάδα τον εθνομηδενισμό.
Οφείλουν να απαιτήσουν τη σύγκλιση της ιεραρχίας προκειμένου να πάρει θέση απέναντι στο εθνικό πρόβλημα, και ο κάθε κατεργάρης ας πάει στον πάγκο που επέλεξε.
Ο ελληνικός λαός, έχει το δικαίωμα να ξέρει ότι το σύνολο των ιεραρχών του δεν ταυτίζεται με τον αρχιεπισκοπικό στρουθοκαμηλισμό, όπως έχει και το δικαίωμα να ξέρει ποιοι από τους ιεράρχες του συμβιβάστηκαν, προσκύνησαν και σε τελευταία ανάλυση ταυτίστηκαν με τους εχθρούς του.
Αν αυτή η ιεραρχία στέκει ανίκανη και άβουλη να ανταποκριθεί στο ρόλο της σεβόμενη την ιστορία της και την αποστολή της, τότε οφείλει να παραδοθεί στον Ελληνικό λαό για να την κρίνει και να κριθεί μαζί της.
Τερματίστε τώρα το κρυφτό με την αλήθεια.
Ανακόψτε τώρα τον αφελληνισμό της Εκκλησίας που τον θέλουν ως όχημα χρήσιμο στη γενικευμένη τους επίθεση για τον αφελληνισμό του συνόλου της Ελληνικής κοινωνίας.
Η σιωπή είναι συνενοχή.
Η ανοχή στις ανθελληνικές φωνές που με πρόσχημα τη χριστιανική αγάπη χύνουν δηλητήριο σε βάρος του Ελληνισμού, είναι έγκλημα.
πηγή:Ελληνικό Φόρουμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου