Ο Σοσιαλισμός είναι μια οικονομική και πολιτική θεωρία που υποστηρίζει την κοινή, δημόσια ή κρατική ιδιοκτησία και την συλλογική διοίκηση των μέσων παραγωγής και της κατανομής του πλούτου. Ο σοσιαλισμός συνιστά την πιο απάνθρωπη, αντικοινωνική, ανήθικη, αντιπαραγωγική, απολίτιστη, αφύσικη, τρομοκρατική, βίαιη, βάρβαρη, ανελεύθερη και αποτυχημένη ιδεολογία που υπήρξε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη.
- Ο Σοσιαλισμός είναι απάνθρωπος γιατί ο ορισμός του σοσιαλισμού, οποιασδήποτε απόχρωσης, συνιστά στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η γενικότερη σύλληψη του σοσιαλισμού είναι η
Η “κοινωνικοποίηση” λοιπόν του πλούτου συνίσταται στην αναδιανομή του κατά
Η αναδιανομή του πλούτου επί σοσιαλισμού
Συνεπώς η ατομική παραγωγή η οποία διέπεται από τις φυσικές δυνατότητες του ατόμου χάνει την ατομικότητά της και θεωρείται μέρος ενός κοινωνικώς παραχθέντα πλούτου. Οι φυσικές δυνατότητες του ατόμου δεν αλλάζουν και είναι σε όλους άνισες, π.χ. ανάπηροι - μη ανάπηροι, συνεπώς η ατομική συνεισφορά στον σοσιαλισμό είναι πάντοτε εξ ορισμού άνιση.
Οι απολαβές του κάθε ατόμου, σύμφωνα με τον σοσιαλισμό, διέπονται από τις ανάγκες του. Οι ανάγκες του μπορούν να δηλωθούν προσωπικώς, ή συλλογικώς, να γίνουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, να γίνουν αντικείμενο ψηφοφορίας και να αποφασιστούν από τρίτους (οι οποίοι ενδεχομένως να έχουν ανταγωνιστικές ανάγκες). Θεωρητικώς είναι άπειρες.
Έτσι λοιπόν η πιο απλοποιημένη εφαρμογή του σοσιαλισμού αποτελείται από 2 άτομα. Το ένα άτομο Α παράγει 100 μονάδες πλούτου ενώ οι ανάγκες του είναι 80 μονάδες πλούτου. Το άλλο άτομο Β παράγει 80 μονάδες πλούτου και έχει ανάγκη από 100. Ο σοσιαλισμός «λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων» παίρνοντας/
Αυτά αποτελούν τυπικό και συχνό παράδειγμα μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, προϋποθέτοντας ότι τα άτομα Α και Β έχουν διάθεση και δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν το 100% των δυνατοτήτων τους γιατί στις περισσότερες, ίσως και σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμογής του σοσιαλισμού κανείς δεν έχει ούτε κίνητρο να παράγει αλλά ούτε και τις δομικές δυνατότητες, καθότι και η παραγωγική διαδικασία και συνεπαγόμενα ο καταμερισμός της εργασίας δεν είναι ελεύθερα στην κρίση και συνεργασία του κάθε ατόμου, αλλά αποτέλεσμα ψηφοφορίας ή απόφασης που έχει καθολική και απόλυτο ισχύ για όλους τους εμπλεκομένους. Να σημειωθεί ότι το άτομο Α από την στιγμή που παρακρατήσει μέρος της παραγωγής και αρνηθεί να γίνει εφ’όρου ζωής σκλάβος του ατόμου Β απειλείται με ποινικές κυρώσεις, που ιστορικώς ουδέποτε απέκλεισαν την θανατική ποινή.
Συνεπώς ο σοσιαλισμός συνίσταται σε εφ’όρου ζωής εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
- Ο Σοσιαλισμός ως πολιτειακό σύστημα είναι το πιο αντικοινωνικό σύστημα που έχει εφευρεθεί. Έχων παρατηρήσει από κοντά τους σοσιαλιστές μπορώ να σας εγγυηθώ ότι ,κατά βάθος και πίσω από την φιλική μάσκα του, ο καθένας τους αυτόχρημα μισεί την κοινωνία.
Η ομαλή και αρμονική συμβίωση του ανθρώπου σε μια κοινωνία προαπαιτεί ένα βασικό στοιχείο: Τον σεβασμό. Ως σεβασμός μεταξύ ανθρώπων ορίζεται η εκτίμηση του ενός ατόμου προς ένα άλλο η οποία με την σειρά της χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να μην θιγεί ή αλλοιωθεί με κανέναν τρόπο το άτομο αυτό. Διότι εάν κάποιος κρίνει ότι πρέπει να αλλοιωθεί ολοκληρωτικά τότε τι το αξιοσέβαστο του βρίσκει;
Ο Σοσιαλισμός είναι το πολίτευμα που θεωρεί de facto τον άνθρωπο βλάκα, ανίκανο για να έχει ελευθερία (δηλαδή τον θίγει) και πιστεύει ότι πρέπει να διαμορφωθεί (αλλοιωθεί) προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, προς την οποία μόνο η νομενκλατούρα – όσο ευρεία και αν αυτή είναι – κρατάει τα κλειδιά της πολιτικής και πολιτειακής οργάνωσης.
Σημειώνεται δε το εύρος της λεγομένης
Εξ άλλου αν συνδυάσουμε το επιχείρημα κάποιων ότι «η κοινωνία έχει το δικαίωμα να καταστραφεί εάν το θελήσει» με το επιχείρημα «δεν έχει όμως το δικαίωμα να μην επιτρέπει να ακούγονται κάποιες απόψεις» θα πάρουμε τον απόλυτο παραλογισμό.
Πέραν του εγγενούς κοινωνικού πατερναλισμού που βρίσκεται αλληλένδετος με τον σοσιαλισμό βρίσκονται και άλλοι τομείς όπου ο σοσιαλισμός υποτιμάει την αξία του ανθρώπου. Η οικονομία είναι ένα λαμπρό παράδειγμα.
Ο σοσιαλισμός θεωρεί πως το άτομο δεν πρέπει να έχει ατομική ευθύνη για το που και εάν και κατά πόσο θα δουλέψει αλλά να έχει μια δουλειά και (σύμφωνα με την καλή του θέληση, η οποία θεωρείται κάτι ως δεδομένο!) να παράγει όσο μπορεί ή θέλει (στην προκειμένη δεν έχει πραγματική σημασία) και να καταναλώνει όσο θέλει και μπορεί! Το πρώτο πράγμα που συμβαίνει, και είναι ότι πιο λογικό υπάρχει στην φύση για έναν άνθρωπο που έχει τα λογικά του, σε ένα τέτοιο καθεστώς: είναι να μην θέλει να δουλέψει αλλά να θέλει να φάει. Οτιδήποτε άλλο πρέπει να είχε εξαιρεθεί από την εξελικτική διαδικασία εδώ και 4 δισεκατομμύρια έτη. Παρ’όλα αυτά ο σκοπός μας εδώ είναι να εξετάσουμε το «γιατί»!
Ο σοσιαλισμός εξοστρακίζει την ατομική ευθύνη και περιουσία διότι είναι σίγουρος(!) ότι εάν ανατεθεί στο άτομο η ευθύνη να διαχειρίζεται την δικιά του ατομική περιουσία, θα τον εκμεταλλευτούν(!!) διότι κάθε σύστημα που σέβεται την ατομική περιουσία είναι δομικά διεφθαρμένο (!!!). Έτσι με το να ορίζεται από άλλους, η διαδικασία της εξέλιξης της προσωπικότητας, των ενεργειών, και των ευθυνών ενός ατόμου, εκ των πραγμάτων, μηδενίζεται η έννοια της ατομικής ευθύνης. Ο σοσιαλισμός όχι μόνο θεωρεί τους ανθρώπους ανεύθυνους να διαχειριστούν τον εαυτό τους αλλά τους απαγορεύει κιόλας επί ποινή θανάτου να έχουν ατομικές ευθύνες υποβάλλοντας κάθε τι το ατομικό σε μια «συλλογικότητα» η οποία ψηφίζει, δολοπλοκεί, οχλαγωγεί, κάνει εκκαθαρίσεις, κάνει ότι θέλει ή ότι θέλει η νομενκλατούρα κτλ.
Όλα αυτά ωσάν οι επιθυμίες των ανθρώπων, οι διαφορετικότητες τους, οι ιδιοτροπίες τους ακόμα και τα ελαττώματα τους να μην υπάρχουν και η κοινωνία να μην αποτελείται από διαφορετικά άτομα, που ατομικά παράγουν και ατομικά καταναλώνουν, αλλά από ένα συλλογικό χέρι εργασίας, ένα συλλογικό μυαλό που ταΐζει ένα συλλογικό στομάχι και ικανοποιεί συλλογικές επιθυμίες. Όσο πιο συγκεκριμένο γίνεται τόσο εγγίζει προς την ουτοπία.
Εκτός όμως από το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός έχει μια συγκεκριμένη πατέντα-φόρμουλα μέσω της οποίας επιθυμεί να μονομορφοποιήσει τους ανθρώπους και να κατασπαράξει την έννοια της ατομικότητας** χρήζει δε προσοχής και ένα άλλο «γιατί». Ο σοσιαλισμός καταργεί την ατομική ευθύνη και περιουσία για να «επιβάλει «ισότητα». Δεν αξίζει να στοχαστούμε πολύ «στην επιβολή», πιστεύω, αλλά στην «ισότητα». Η ισότητα επιβάλλεται σύμφωνα με τους αριστερούς επειδή αυτό αποτελεί δικαιοσύνη. Γιατί η ανισότητα αποτελεί αδικία;
Τα φυτά τα κατασπαράζουμε και τα τρώμε, τα ζώα τα εκμεταλλευόμαστε, τα δολοφονούμε και τα τρώμε. Σύμφωνα με τα παραπάνω εάν τα ζώα είναι άνισα προς εμάς και είναι δίκαιο να τα τρώμε τότε ανισότητα και δικαιοσύνη συμβαδίζουν. Εάν τα ζώα είναι ίσα προς εμάς τότε γιατί είναι δίκαιο να τα τρώμε; Ή μήπως είναι άδικο; (!!!) Θα πει κανείς ότι δεν τίθεται σύγκριση (αν)ισότητας ανόμοιων πραγμάτων. Αυτό είναι πάλι αντιεπιστημονικό διότι η επιστήμη έχει αποδείξει ότι η διαφορά είναι ποσοτική όχι ποιοτική. Τα κριτήρια της (αν)ομοιότητας του χιμπαντζή και του ανθρώπου ή μεταξύ των φυλών μπορούν να είναι είτε αυθαίρετα (αναπαραγωγή) είτε ποσοτικά ( 95%, 99% κτλ κοινού γενετικού κώδικα). Αλλά και αυθαίρετα (π.χ. αναπαραγωγή) να είναι τότε ένα άλογο είναι όμοιο με ένα γαϊδούρι, είναι ίσα όμως; Εκτός από το γεγονός ότι η αυθαίρετη επιλογή κριτηρίων ομοιότητας οδηγεί σε συνεπαγόμενο αυθαίρετο ορισμό της «δικαιοσύνης» δεν καταργεί ούτε την ανισότητα, ούτε αποτελεί επιχείρημα υπέρ της ισότητας.
Έστω δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι είναι όμοιοι και δεν είναι ίσοι, το να πεις ότι «επειδή είναι όμοιοι πρέπει να είναι ίσοι» δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά παράνοια και την
Προφανώς ή μόνη απάντηση σε όλα αυτά (τα οποία αποκλείω και να τα αντιλαμβάνονται οι αγεωμέτρητοι σοσιαλιστές προλετάριοι, μπετατζήδες και λοιποί αμόρφωτοι )είναι ότι το άτομο φοβάται – φθονεί στην ουσία, επειδή μιλάμε για κοινωνικότητα – την ανωτερότητα ενός άλλου ατόμου, ακόμα και την ενδεχόμενη ανωτερότητα, την ιδέα της***. Για αυτόν τον λόγο ή μάλλον καλύτερα για αυτό το συναίσθημα φθόνου προς τον συνάνθρωπο, «κανείς δεν πρέπει να είναι ανώτερος από εμένα, ακόμα και αν για αυτό τον σκοπό η χρήση βίας είναι απαραίτητη», σκέφτεται ο αμπελοφιλόσοφος φιλοσοσιαλιστής… Πρακτικώς δεν καταργείται η ανισότητα, αλλά το μέτρο που την μετράει : η ηθική , οι αρχές και η λογική.
Είναι αυτονόητο ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να περιμένει μια κοινωνία όταν αφαιρείται – με τέτοιον απαξιωτικό τρόπο – η ελευθερία από τους πολίτες της, ή καλύτερα όταν άνθρωποι αφαιρούν την ελευθερία από τους ανθρώπους είναι να καταστρέψουν ΚΑΙ κάθε έννοια ατομικής ευθύνης και ενδεχομένως να καταστρέψουν την κοινωνία ολόκληρη (όπως ιστορικώς αποδεικνύεται).
- Ο σοσιαλισμός είναι ανήθικος γιατί οι ηθικές αξίες που τον διέπουν δεν υπεισέρχονται σε καμία ανώτερη πνευματική έννοια, αλλά παραμένουν σε κάτι παιδαριώδη πράγματα όπως είναι οι «ανάγκες» και οι ψήφοι. Επίσης ο σοσιαλισμός είναι ανήθικος γιατί καταργεί την ιεραρχία και για να καταργήσει την ιεραρχία καταργεί κάθε αξιακό σύστημα ανέλιξης σε οποιαδήποτε ιεραρχία. Αυτές οι αξίες είναι η εργατικότητα, η ευφυΐα, η ρώμη, η κοινωνικότητα (με ολίγες παρεξηγημένες εξαιρέσεις όσον αφορά το δημοκρατικό πολίτευμα), ο πατριωτισμός, κ.α.
Η ηθική του σοσιαλισμού, ως σύμφυτη με την αφύσικη δομή του, υποστηρίζει ότι κάθε άτομο πρέπει να αποφασίζει ισάξια για την κοινωνία. Αυτό όμως, όχι απλώς παραγνωρίζει ότι μερικά άτομα έχουν καλύτερη κρίση από κάποια άλλα, αλλά και τα προσβάλλει. Ο σοσιαλισμός προσβάλλει την θετική διαφορετικότητα, το να είσαι σε κάτι καλός και αγκαλιάζει την αρνητική διαφορετικότητα, το να είσαι σε κάτι κακός. Εάν είσαι έξυπνος δεν μπορείς να ηγηθείς ή έστω να αμειφθείς λίγο περισσότερο και απειλείσαι με κρεμάλα ενώ εάν είσαι ανάπηρος (ενίοτε και πνευματικά) ο σοσιαλισμός θα φροντίσει το προηγούμενο άτομο Α να δουλεύει μια ζωή για εσένα. Για τον σοσιαλισμό η προσωπικότητα είναι κάτι που δύσκολα κανείς θα καταλάβει από την στιγμή που μια αγαθή και στοργική μητέρα έχει την ίδια (ή μικρότερη) αξία με μια 15χρονη αγράμματη πόρνη.
Κάποιοι λογικό είναι να εξανίστανται για το ζήτημα της εργατικότητας και ιδίως του πατριωτισμού. Αληθεύει πως η εργατικότητα και ο πατριωτισμός αναγνωρίστηκαν ως αξίες, όπως αναγνωρίστηκαν, στην ΕΣΣΔ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έγιναν κατά παραβίαση του σοσιαλισμού. Αρκεί να αναγάγουμε το θέμα στην θεωρία. Οποιοσδήποτε λαμβάνει παραπάνω από τις ανάγκες του παραβιάζει την βασική συνθήκη που έθεσε ο Μαρξ. Συνεπώς μόνο εάν τεθεί ο πατριωτισμός ως απαραίτητη προϋπόθεση του σοσιαλισμού και μπορούν μόνο οι πατριώτες να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, θα ίσχυε ότι πατριωτισμός και σοσιαλισμός συνδυάζονται. Άλλο πατριώτης άλλο ήρωας όμως. Έτσι λοιπόν πρέπει να υπάρχουν 3 κλίμακες τώρα. Οι ήρωες ικανοποιούν τις ανάγκες τους, οι πατριώτες λίγο, και οι μη πατριώτες ίσως πάνε και στην κρεμάλα. Υπ’αυτήν την έννοια υπάρχει αξιοκρατία, η οποία όμως μπορεί να συνδέεται με βιολογικά χαρακτηριστικά που σημαίνει καταργείται η άλλη συνθήκη περί «ισότητας» και επίσης γίνεται φανερό ότι κινδυνεύουν οι ανάγκες να συνδεθούν με τις δυνατότητες του ατόμου, όπου και παραβιάζεται ολόκληρο το αναδιανεμητικό σύστημα του σοσιαλισμού. Πιο απλά: σοσιαλισμός και πατριωτισμός δεν συνδυάζονται. Ομοίως η εργατικότητα.
Η σεξουαλικότητα είναι μια υγιής έκφραση των
- Ο σοσιαλισμός είναι αντιπαραγωγικός καθότι αρνείται να κατανοήσει την άμεση συσχέτιση της προόδου του πολιτισμού ακόμα και των κοινωνικών ελευθεριών με το ελεύθερο αρρύθμιστο, μη κρατικό εμπόριο. Το σφάλμα δεν βρίσκεται μόνο στο αυτονόητο ρυθμιστικό κόστος, το οποίο επιδρά παρασιτικά στην παραγωγή, την οικονομία και τον λαό σε τελική ανάλυση αλλά στο ότι ένα σοσιαλιστικό «οικονομικό» σύστημα υπονομεύει την ίδια την παραγωγή, την εφευρετικότητα και την ελευθερία. Ιστορικώς από τις απαρχές της γνωστής ιστορίας ο περιορισμός του ελευθέρου εμπορίου συσχετίζεται με υποπαραγωγικότητα, ανομοιογένεια ζήτησης-προσφοράς και πληθωρισμό (αντικοινωνικό φαινόμενο), ενώ όπου και όταν η οικονομία της αγοράς απελευθερώθηκε από νομοθεσίες που καθιστούσαν αξίες μη εμπορεύσιμες, συμπεριλαμβανομένων των σημερινών «δικαιωμάτων», αυτό συνοδεύτηκε με την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης καθώς και αύξηση του παραγόμενου πλούτου και του γενικότερου πολιτιστικού επιπέδου.
Ακόμα και στον τομέα της Ασφάλειας (ο οποίος θεωρείται απαραίτητος για την
Ο σοσιαλισμός καταργώντας την ανισότητα, όσον αφορά τα περιουσιακά στοιχεία των ατόμων, καταργεί τα κίνητρα που αυτά άτομα θα μπορούσαν να έχουν για προσωπικό πλουτισμό και ατομική αξιοκρατική διάκριση. Χωρίς κίνητρα για αύξηση της παραγωγικότητας, και ανάδειξης των αληθινών δυνατοτήτων του, ότι ο άνθρωπος παράγει οφείλεται μόνο στον εξαναγκασμό και την συναισθηματική σχέση του ανθρώπου με το καθεστώς. Με άλλα λόγια δεν παράγει για τον εαυτό του, αλλά για το σύστημα, το οποίο υποτίθεται ότι θα τον θρέψει, με την σειρά του. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ του να έχει ερωτηθεί για το εάν θέλει ή να δύναται να αρνηθεί το συγκεκριμένο σύστημα που ορίζει την ζωή και δράση του.
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι όντως οι άνθρωποι (στους οποίους ο σοσιαλισμός δεν δίνει
Από εκεί και πέρα η θεωρητική τεκμηρίωση του γιατί ο σοσιαλισμός είναι ένα
Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τον σοσιαλισμό λαϊκή ανάγκη είναι ότι καπνίσει στην εκάστοτε πλειοψηφία (ή νομενκλατούρα). Εάν σήμερα π.χ. δεν είναι ανάγκη να έχεις μια πισίνα αυτό ισχύει επειδή δεν μαζεύονται οι απαραίτητοι ψήφοι, εάν όμως μαζευτούν θα είναι ανάγκη και είτε θα δανειστούμε χρήματα για να φτιάξουμε πισίνες σε όλους ή θα αναγκαστούμε να δουλέψουμε εμείς για να τις φτιάξουμε. Και επειδή οι κυρίες δεν είναι προορισμένες για να φτιάχνουν πισίνες, εμείς οι άντρες θα φτιάξουμε 2 ο καθένας (δεν μπορούμε να το αρνηθούμε). «Ας ψηφίσουμε και για αυτό λοιπόν».
Τέλος για να αντιληφθεί ο αναγνώστης καλύτερα το πόσο σοβαρά και άγρια ο σοσιαλισμός
Η τιμή ενός προϊόντος σύμφωνα με τον Μαρξ δίνεται από τον ακόλουθο τύπο
- Τιμή = Χρόνος εργασίας x Αξία μέσου παραγωγής
Είναι να αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι συμβαίνει όταν ένας Μαρξιστής κοπανάει το κεφάλι του για μια ώρα στον τοίχο…
- Ο σοσιαλισμός είναι απολίτιστος γιατί δε χρειάζεται να είσαι απολύτως τίποτα στην ζωή σου για να το ασπαστείς. Αρκεί να είσαι εγκληματίας, εγωιστής, κομπλεξικός, μίζερος, φοβισμένος ή εξαθλιωμένος και να δηλώνεις ότι «είσαι άνθρωπος με ευαισθησίες» ή ότι έχεις «δικαιώματα» για να πληρώσουν οι άλλοι τον κάθε σου εχέμυθο πόθο.
Το να ζητάς να δουλεύουν οι άλλοι για να έχεις εσύ είναι μια άποψη που (δικαίως σε αυτήν την περίπτωση) αντιστοιχεί στο επίπεδο ευφυΐας ενός βρέφους και κανένα λογικό επιχείρημα δεν έχει βρεθεί μέχρι στιγμής για να υποστηρίξει την εφαρμογή του σε ενήλικους ανθρώπους.
Η επιστημονική τεκμηρίωση του σοσιαλισμού αποτελείται από ποιητικές συλλογές (!) και λογοτεχνικά (ψευδοφιλοσοφικά) κείμενα. Πολλά από τα επιχειρήματα τους έχουν ως εξής «ο πλούτος είναι κλοπή», «κρεμάλες», «γκούλαγκ», «μελιγαλάς», «η αποταμίευση είναι εκμετάλλευση», «σύνταξη στα 18», «έρωτας – φύση - », «δικαιώματα σε όλους».
Όταν όμως προκαλέσεις οποιονδήποτε σοσιαλιστή να σου τεκμηριώσει αυτές τις θέσεις – εάν δεν σου απαντήσει με το γνωστό «αν δεν συμφωνείς με αυτά θα σε κρεμάσω» - δεν θα μπορέσει να βρει ούτε ένα λογικό επιχείρημα. Π.χ. γιατί ένα άτομο που δουλεύει περισσότερο και έχει περισσότερα κλέβει από κάποιον; Ή από ποιον τα κλέβει χωρίς να ορίσουμε δογματικώς (βάση της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας) την ιδιοκτησία εκ νέου και κατά το δοκούν;
Όταν ζητάει κάποιος δικαιώματα σε όλους, προφανώς εννοεί τους ανθρώπους, γιατί τα ζώα τα σκοτώνει για να τα φάει και τα εκμεταλλεύεται με διάφορους τρόπους. Συνεπώς δεν αγαπάει όλη την φύση αλλά λέει ότι λέει μόνο και μόνο από φόβο μήπως δεν έχει αυτός «δικαιώματα», έναντι άλλων ανθρώπων. Και προφανώς δεν το κάνει για κάποια έννοια δικαιοσύνης ανώτερη και μη ανθρωποκεντρική γιατί όταν ρωτήσεις όλους αυτούς που συνθηματολογούν υπέρ της φύσης ποιος είναι ο Δαρβίνος όλοι αρνούνται, είτε συνειδητά είτε από άγνοια να απαντήσουν. Που είναι λοιπόν ο πολιτισμός στο να απαιτούμε από τους άλλους να δουλέψουν για εμάς και να τους πάρουμε τα υπάρχοντά τους μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα έχουμε δικά μας υπάρχοντα; Και την ίδια ώρα να εξυμνούμε την «αεργία»…
Πάρτε για παράδειγμα όλους τους ήρωες των σοσιαλιστών: Είναι όλοι σφαγείς, δολοφόνοι και αντικοινωνικά στοιχεία. Αμέσως μόλις κάποιος π.χ. Παλαιοκώστας διαλύσει τους θεσμούς (δεν τους διέλυσε αυτός αλλά λέμε τώρα) θεωρούν ότι είναι «ήρωας» και τον υμνούν. Είναι άσχετο αυτό με τους σεξουαλικούς περιορισμούς που τους επιβάλλει η κοινωνική συμβίωση και τα καταπιεσμένα ένστικτά τους ή το να αναγορεύουμε τον οποιοδήποτε σφάζει τυφλά κόσμο ή εναντιώνεται στην κοινωνία σε ίνδαλμα αποτελεί αποκύημα επιστημονικής τεκμηρίωσης; Το ίδιο με τα παιδιά που πετάνε πέτρες σε όργανα της τάξης, σπάνε βιτρίνες, καίνε σημαίες, βεβηλώνουν εκκλησίες κτλ. Δεν είναι το δίκιο αλλά η εξαθλίωση (που τις περισσότερες φορές οφείλεται και στις έξεις τους) αυτό που τους ωθεί.
Όλα αυτά έρχονται προς επίρρωση της πραγματικότητας καθότι ο καθένας μπορεί να δει ότι πιο αμόρφωτο (ακόμα και πολυμαθές) υπάρχει στην κοινωνία να γίνεται σοσιαλιστής. Εργάτες που ουδέποτε στην ζωή τους άνοιξαν ένα βιβλίο, άβγαλτα μαθητούδια που αυνανίζονται και ακούνε ξένη «επαναστατική» μουσική χωρίς να γνωρίζουν καν αγγλικά, γέροι που έχουν ξεμωραθεί και είναι εθισμένοι στην πενιχρή τους σύνταξη γιατί ποτέ δεν πήραν την αποταμίευση στα σοβαρά και ζούσαν βίο σχετικά τρυφηλό, αγρότες απορροφημένοι από την κραιπάλη και τις βλακώδεις επιδοτήσεις της ΚΑΠ της ΕΕ, αγράμματοι και αυτοί ζητούν όλο και περισσότερα και τραμπουκίζουν κλείνοντας τους δρόμους όταν δεν τους περνάει «το δίκιο τους», αδύναμες γυναίκες με ζήλεια για το πέος (τον όρο το χρησιμοποίησε ο Φρόυντ πρώτα, για να προλάβω τους αγράμματους), ομοφυλόφιλοι, ανάπηροι, ναρκομανείς και η λίστα με τους σοσιαλιστές είναι ατελείωτη.
Σε όλους αυτούς δεν απευθύνονται οι αριστερίστικες προκηρύξεις; Αυτούς τους αμόρφωτους δεν θέλουν να ξεχύσουν στους δρόμους ως δύναμη ταραχών οι πνευματικοί ταγοί του σοσιαλισμού; Σε αυτό το target group δεν απευθύνονται όλοι οι δελφίνοι της σοσιαλιστικής νομενκλατούρας; Όλους αυτούς δεν θεωρούν φίλους τους, ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζουν, οι αναρχοαυτόνομοι ανεξάρτητοι αναρχικοί; Όλους αυτούς τους απολίτιστους δεν προσπαθούν να πείσουν οι σοσιαλιστές ότι το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός των περασμένων αιώνων είναι ότι μέσα στην αγραμματοσύνη και την αμορφωσιά τους, μέσα στην εξαθλίωση και την μιζέρια τους, ξαφνικά έχουν το δικαίωμα να ιδιοποιηθούν τον πλούτο της κοινωνίας, να σκοτώσουν, να βιάσουν και να κλέψουν (βάσει της κείμενης νομοθεσίας) τους κακούς καπιταλιστές/φασίστες/
«Με άλλα λόγια εάν είσαι κλέφτης, θα μπορούσαμε να πούμε πως δεν φταις εσύ, η κοινωνία σε έφερε σε αυτό το σημείο και να σε ονομάσουμε «προοδευτικό» και είσαι μαζί μας για αυτό ψήφισέ μας και θα σου δώσουμε τον πλούτο της κοινωνίας, άσχετα εάν δεν έχεις παράγει τίποτα στην ζωή σου. Εάν είσαι αμόρφωτος, το ίδιο, εάν είσαι ομοφυλόφιλος, κτηνοβάτης, γυναίκα, 14χρονος, χαζός, εγωιστής, δεν φταις εσύ. Οι κακοί καπιταλιστές φταίνε, πάντα, και όταν τους δολοφονήσουμε και τους ληστέψουμε τα πράγματα θα φτιάξουν. Όχι όπως έφτιαξαν στην Ισπανία ή στην Ρωσία, γιατί δεν επιθυμούμε να συζητάμε για αυτά τα πράγματα ή παρουσιάζουμε την καταστροφή ως ευτυχία. Αλλά θα φτιάξουν. Αρκεί να πιστέψεις ότι σου ανήκουν όλα και να τα κλέψεις. Οργανωμένα, αυτοοργανωμένα; Εκεί θα κολλήσουμε;»
- Ο σοσιαλισμός είναι αφύσικος γιατί η βάση του συγκεκριμένου κοινωνικού συμβολαίου δεν έχει καμία ορθολογική ή επιστημονική ερμηνεία. Στην ουσία ο σοσιαλισμός πιστεύεται ως (θρησκευτικό) δόγμα σε πείσμα της επιστήμης, της λογικής, της ιστορίας, βιολογίας, της οικονομικής επιστήμης κ.ο.κ. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που οι ρασιοναλέμπορες σοσιαλιστές αρνούνται δημοσίως, ιστορικές αλήθειες, γεγονότα, βιολογικές πραγματικότητες, πορίσματα και νόμους της φύσης κατηγορώντας τα ως αποκυήματα φαντασίας κάποιων «καπιταλιστών», «φασιστών», «αντιοικολόγων», «αντικομουνιστών» και διάφορα άλλα ονομαζόμενα και ως τσιτάτα.
Πρώτα από όλα οι σοσιαλιστές, βλέποντας πως ουδεμία ισότητα υπάρχει στην φύση (δηλαδή η πραγματικότητα τους χαλάει την «σούπα») προσπαθούν να αγνοήσουν την ιστορική αλήθεια πως η φύση έχει την τάση να διαφοροποιεί τις οργανικές υπάρξεις, πως όλες οι γνωστές κοινωνίες έχουν ως βάση τους την γενετική συγγένεια και τον γεωγραφικό διαχωρισμό, πως η φυσική επιλογή συνίσταται στο να επιβιώνουν οι ισχυροί και να δυσκολεύονται οι ανάπηροι. Όταν όμως δεν μπορούν πλέον να δικαιολογήσουν πράγματα όπως η ζωή, η κοινωνική ή ατομική εξέλιξη, (…και οι φόροι για τους ανάπηρους) συμπεριφέρονται ως εξής:
Είτε αρνούνται την φύση ευθέως «δεν υπάρχει φυσική επιλογή στους ανθρώπους» είτε προσπαθούν να την παρακάμψουν: «δεν εφαρμόζεται η φυσική επιλογή στους ανθρώπους και η ηθική μας δεν πρέπει να προσανατολίζεται προς ότι ισχύει στην φύση». Άρα ποια ηθική πρέπει (!) να εφαρμοστεί; Προφανώς αυτή που πηγάζει από τα ιερά τους βιβλία και δόγματα, η ηθική του να δουλεύει ένα άτομο και να δίνει το πλεόνασμα των +20 στο άτομο Β με το έλλειμμα παραγωγής πλούτου -20.
Φυσικά όλα αυτά τα πράγματα δεν αντέχουν στην βάσανο της λογικής για αυτό δεν πρόκειται να έχετε ακούσει ή να ακούσετε οποιονδήποτε σοσιαλιστή να λέει κάτι που μπορεί και να μην ακούγεται παραμυθένιο στα αυτιά του αποδέκτη γιατί απλούστατα οι σοσιαλιστές δεν μιλάνε την γλώσσα της αλήθειας. Αντ’αυτού μόλις τα λογικά τους επιχειρήματα τελειώσουν αρχίζουν οι άναρθρες κραυγές, οι κρεμάλες, τα γρυλίσματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα κονσερβοκούτια, οι διωγμοί και διάφορα άλλα «πασιφιστικά». Για όλα αυτά δεν χρειάζεται να είναι κανείς μορφωμένος για αυτό θα δείτε πως η συντριπτική πλειοψηφία των σοσιαλιστών, αυτών δηλαδή που πιστεύουν αυτό το δήθεν δίκαιο, δήθεν προοδευτικό, δήθεν επαναστατικό, δήθεν αρμονικό και εντέλει δήθεν κοινωνικό σύστημα να είναι αμόρφωτοι.
- Η πολιτική και κοινωνική εφαρμογή του σοσιαλισμού οδηγεί πάντοτε και στηρίζεται σε ένα καθεστώς μόνιμης και συνεχούς τρομοκρατίας. Χωρίς τρομοκρατία δεν υπάρχει σοσιαλισμός.
Θα προσέξατε ένα βασικό χαρακτηριστικό των θιασωτών του σοσιαλισμού : Τον φόβο. Ένας άνθρωπος που δεν φοβάται μήπως μείνει άστεγος, ανάπηρος, μήπως έρθει στην θέση της γυναίκας, μήπως χάσει τα λεφτά του, μήπως δεν έχει φίλους, μήπως αποτύχει επαγγελματικά, σεξουαλικά, κοινωνικά, μήπως «του ρουφάνε το αίμα» «κάποιοι καπιταλιστές» κτλ δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη ή λόγο για να γίνει σοσιαλιστής.
Η κάθε οργανωμένη κοινωνία απαιτεί, με τεκμήριο την λογική και ουσιαστική ωφέλεια της ισχύος των ανθρώπων που προκύπτει από την ένωσή τους, από τα μέλη τις κοινωνίας, κάποιες υποχρεώσεις. Π.χ. το να έχει ο κάθε άνθρωπος το δικαίωμα στην ζωή σημαίνει ότι οι πολίτες της κοινωνίας έχουν την υποχρέωση να μην τρώνε τα βρέφη ακόμα και να δημιουργήσουν ένα κατασταλτικό όργανο προς αποτροπή της βρεφοφαγίας και επιβολή των υποχρεώσεων. Όλοι οι άνθρωποι είναι κάποτε βρέφη άρα αυτό είναι ένα δικαίωμα όπου όλοι οι άνθρωποι κάνουν χρήση του και όλοι οι άνθρωποι το παρέχουν ισάξια, είτε με τον σεβασμό τους (νομιμοφροσύνη) είτε με τους φόρους για την συντήρηση σωμάτων ασφαλείας.
Αυτό το ομολογουμένως πολύ πονηρό αλλά συνάμα και γελοίο επιχείρημα που έρχεται να προσθέσει ο σοσιαλισμός στον τρόπο με τον οποίον δημιουργούνται οι οργανωμένες κοινωνίες είναι το εξής: «Εντάξει έχετε τα δικαιώματά σας, την ζωή σας, τον σεβασμό σας και την εθνική σας ασφάλεια, αλλά τι να το κάνεις εάν δεν έχεις να φας, τι να το κάνεις εάν δεν έχεις ένα κεραμίδι να βάλεις το κεφάλι σου από κάτω, τι να το κάνεις εάν δεν έχεις έναν εκπαιδευτικό να σε μορφώσει;» Πολύ ωραίο επιχείρημα θα ήταν εάν δεν ήταν η μισή αλήθεια. Αυτό που ΔΕΝ σου λέει ο σοσιαλισμός είναι ότι ΔΕΝ έχει αυτά που λέει να σου τα δώσει αλλά σε βάζει στο τριπάκι ότι δήθεν αυτός στην ουσία θα σου τα δώσει όλα αυτά ! Αυτό είναι ψέμα, διότι και αυτά από σένα θα τα πάρει και όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται θα πάρει πολύ περισσότερα από αυτά που θα σου δώσει !!!
Αυτό που αρνείται επίμονα ο σοσιαλισμός να σου πει είναι το εκλογικευμένο επιχείρημα «θέλεις να δουλεύεις για όλους ούτως ώστε να έχεις όχι αυτά για τα οποία θα δουλέψεις αλλά αυτά που θα σου δώσουμε για να αποφύγεις την εξαθλίωση;» και να παραδεχτεί ότι «εάν συμβεί αυτό, έτσι και δουλέψεις παραπάνω από τον μέσο όρο θα πάρουμε τον καρπό της εργασίας σου και θα τον δώσουμε στον άλλον, που δεν δουλεύει όσο και εσύ και μάλιστα αυτός μπορεί να παίρνει πολλά περισσότερα από σένα δουλεύοντας πολύ λιγότερο!» Να λοιπόν η αλήθεια που κρύβουν οι σοσιαλιστές!
Σε άμεση αλληλοσύνδεση με αυτό (και για να ρίξουν στάχτη στα μάτια) διογκώνουν την «απειλή της εξαθλίωσης», τον τρόμο δηλαδή για να σε κάνουν απερίσκεπτα να δώσεις το είναι σου στο σύστημά τους επειδή θα σου δώσουν ένα κομμάτι φαί (από όλη την δουλειά σου). Πάντοτε όταν μιλάνε για πολιτική, κάνουν επίκληση στο συναίσθημα και λένε «θα έχεις ασφάλεια και δεν θα αρρωστήσεις χωρίς γιατρό». Ενώ η αλήθεια είναι ότι μόνο όσοι είναι τεμπέληδες είναι εξασφαλισμένοι επί σοσιαλισμού με τα νοσοκομεία ενώ όσοι δουλεύουν, χωρίς τον σοσιαλισμό θα μπορούσαν να πληρώσουν έναν ιδιώτη γιατρό να τους παρέχει τις υπηρεσίες του και να τους μείνουν και ρέστα. Τώρα θα τους τα πάρει ο σοσιαλισμός για να έχουν «ασφάλεια» τα πρεζόνια, οι πόρνες και οποιοσδήποτε δουλεύει λιγότερο από τον άνθρωπο τύπου Α.
Έτσι θιασώτης του σοσιαλισμού δεν μπορεί να είναι παρά ένας άνθρωπος που , είτε γνωρίζει τις αληθινές του παραγωγικές δυνατότητες (και αυτές τυγχάνει να είναι ανεπαρκείς) είτε φοβάται επειδή οι σοσιαλιστές τον
Ο σοσιαλισμός φοβίζει τους ανθρώπους με διάφορους τρόπους, υπόσχεται μια ζωή παραμυθένια και παράλληλα τους τρομοκρατεί με κάτι φανταστικά τέρατα ονόματι «κακούς καπιταλιστές» που όσο η ανθρωπότητα προοδεύει αυτοί είναι η πάντα η εγγύηση ότι θα έρθουν χειρότερα, και ότι θα ενταθούν οι «ιμπεριαλιστικές διαμάχες και τα αντεργατικά μέτρα» ενώ την ίδια στιγμή το βιοτικό τους επίπεδο συνεχώς ανεβαίνει. Αυτό φυσικά είναι μόνο η ψυχολογική τρομοκρατία που στηρίζεται στους (και ψαρεύει τους) πιο ευπαθείς και φοβισμένους ψηφοφόρους, τους πιο εξαθλιωμένους και τους πιο μίζερους, γεμάτους φόβο, και οι οποίοι για να καλύψουν αυτό τον φόβο τους πρέπει να επιβάλλουν σε όλους τους άλλους την υποχρέωση της ικανοποίησης των «εξασφαλισμένων» τους αναγκών. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η φυσική τρομοκρατία.
Ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική θεωρία που εμπεριέχει στα «ιερά του βιβλία» την λέξη βία. Ο σοσιαλισμός είναι το μοναδικό σύστημα που επιβάλλεται με την βία. Η ελεύθερη αγορά είναι κάτι που επιβάλλεται με την λογική. Ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν οι πρώτοι μας κοινοί πρόγονοι συναλλάσσονταν ελεύθερα. Η πεφωτισμένη δεσποτεία (πιο κοντά στον σοσιαλισμό) είναι κάτι που επιβάλλεται δια της θρησκευτικής πειθούς και δια της βίας. Η σοσιαλιστική θεώρηση είναι το μοναδικό σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει καν σοβαρή συζήτηση για ήπια προσαρμογή. Όλοι οι επιφανείς θεωρητικοί υποστηρίζουν το ένα και το αυτό: «Για να επιβληθεί ο σοσιαλισμός πρέπει να στηθούν κρεμάλες, να γίνουν βασανιστήρια, να χυθεί αίμα και να καούν άνθρωποι».
Ακόμα και όσοι τολμούν , υπό την ανυπαρξία διαλόγου, να ψελλίσουν ότι τάσσονται κατά της βίας, την αμέσως επόμενη στιγμή βγαίνουν στον δρόμο και κρώζουν «έρχονται κρεμάλες και κονσερβοκούτια» ενάντια σε οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με τις απόψεις τους. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία (όχι όλοι επειδή πάντα υπάρχουν και οι ανίδεοι σε όλες τις ιδεολογίες και ακόμα περισσότεροι αν είναι αυτοί που συνειδητά τους παριστάνουν) των σοσιαλιστών υποστηρίζει και επικροτεί πράξεις βίας από την απόδραση του Παλαιοκώστα ως τις τρομοκρατικές ομάδες που προσκυνά το indymedia, από τον ρωσικό εμφύλιο ως το CNT, από τα βίαια επεισόδια επ’αφορμής του θανάτου ενός 15χρονου γιού πλουσίων, απολιτίκ και emo ως τον συμμοριτοπόλεμο και πάει λέγοντας. Το 99% των ένοπλων τρομοκρατικών οργανώσεων παγκοσμίως πρόσκεινται σε κάποιο είδος σοσιαλισμού.
Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι τα καθεστώτα όπου εφαρμόστηκε ο σοσιαλισμός υπήρξαν φοβερές εστίες τρομοκρατίας για τον εκάστοτε πολίτη όπου οι αντιφρονούντες πήραν τον δρόμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξολόθρευσης ή δολοφονήθηκαν βίαια και αυτοί που παρήγαγαν τον πλούτο έκαναν ότι έκαναν υπό την απειλή όπλων και απειλών με τα οποία τους τον έπαιρναν από τα χέρια τους και τους άφηναν λίγα ψίχουλα για να ζήσουν. Ερευνητές οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η επιβολή «ταβανιού» στις τιμές έχει ιστορικά συνδυαστεί με 2 πράγματα: σοσιαλισμό και τρομοκρατία, για την αποφυγή του φαινομένου της μαύρης αγοράς.
Εξάλλου ποια να είναι η μοναδική μέθοδος επικράτησης των ιδεών σου όταν οι ιδέες σου είναι αποδεδειγμένα
- Προσπαθήστε να φανταστείτε τους νόμους της φύσης σαν ένα μεγάλο μπολ και τα στοιχεία της φύσης, τα μόρια και οι δυνάμεις μεταξύ των να μπαίνουν μέσα σε αυτό το μπολ, σαν το νερό όπου σιγά σιγά όσο γεμίζει το μπολ και μορφοποιείται στο σχήμα του σκεύους. Το μόρια μπορούν να κινούνται ελεύθερα αλλά στην βάση των νόμων της φύσης εντός ορισμένης επικράτειας με λογικούς νόμους, να μην μπορούν να βγουν έξω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Αλλάξτε τώρα αυτά τα μόρια με ιδέες ή κάτι ισοδύναμο. Οι ιδέες μπορούν να κινούνται, να επενεργούν μεταξύ τους μα πάντα μέσα σε λογικά όρια και στην βάση λογικών διαδικασίων. Αυτό είναι ο κόσμος της πραγματικότητας και αυτό είναι το «βασίλειο» της λογικής, έχει αρχή και τέλος, καμία ιδέα δεν διαπερνάει την λογική στην πραγματικότητα.
Αλλάξτε τώρα αυτό το μπολ με ένα σουρωτήρι. Αυτό είναι ο σοσιαλισμός.
Ο σοσιαλισμός είναι τόσο κενή και τρύπια ιδεολογία που συνάμα έχει άποψη για όλα και δεν έχει άποψη για τίποτα.
Ισλαμικός φονταμενταλισμός
Άποψη για όλα: Δώστε τους δικαιώματα, δώστε τους λεφτά, ικανοποιείστε τις λαϊκές ανάγκες των ισλαμιστών. Δεν υπάρχει ισλαμιστής μόνο εργάτης
Άποψη για τον ευφυή σχεδιασμό ή την εξέλιξη : Ότι πει ο λαός (και ο Λυσένκο)
Άποψη για την κλειτοριδεκτομή : Ότι ψηφίσει ο λαός. Οι εκλογές ορίζουν τι είναι ορθό και τι όχι
Πορνεία
Άποψη για όλα : Δώστε τους λεφτά, δώστε τους δικαιώματα, ικανοποιήστε τις ανάγκες τους
Άποψη για την έκτρωση: Ότι πει λαός (ή στην χειρότερη) ότι πει η δολοφόνος
Άποψη για τον έρωτα: η κοινωνία διαμορφώνει το περιεχόμενο του έρωτα, δώστε λεφτά τους ερωτευμένους
Άποψη για τις υποχρεώσεις των γυναικών: Ότι ψηφίσουν οι γυναίκες
Άποψη για τις επιστημονικές μελέτες που
Όλα αυτά δεν είναι απλά πολιτικαντισμός και μάλιστα του εσχάτου είδους αλλά και παιδαριώδης πολιτικαντισμός. Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα μπορούσε ουδέποτε να συμφωνήσει να ζήσει μέσα σε μια κοινωνία που κυβερνάται από ένα καθεστώς ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ. Αυτή η κενότητα λοιπόν ΠΡΕΠΕΙ, σύμφωνα με τον σοσιαλισμό να επιβληθεί και να γίνει καθολική. Για να επιβληθεί κάτι με το οποίο σχεδόν κανείς δεν συμφωνεί κρίνεται πάντοτε απαραίτητη η χρήση της βίας.
Μην σας ξεγελάει το γεγονός εάν βγαίνει κάποιος , συνήθως εξαιρετικά απομονωμένος και χωρίς καμία σοσιαλιστική λαϊκή νομιμοποίηση και αρνηθεί την βία. «Ο κόσμος δεν αλλάζει με την βία» μπορεί να πει κάποιος επιτήδειος σοσιαλιστής, αλλά ο κόσμος όσο παραμένει και ελεύθερος δεν πρόκειται να αλλάξει προς την μεριά του σοσιαλισμού, όλο και κάποιος θα μορφωθεί και θα καταλάβει ότι δεν χρωστάει σε κανέναν να δίνει τον πλούτο που παράγει στους ανάπηρους. Όσο ο λαός αποκτάει μόρφωση τόσο ο λαός θα ζητάει λιγότερους φόρους γιατί ο φόρος είναι κλοπή. Όσο πληθαίνουν αυτές οι φωνές τόσο περισσότερο τα γελοία, αντιρασιοναλιστικά επιχειρήματα του σοσιαλισμού πως «ότι παράγει ατομικά ο άνθρωπος ανήκει σε όλους τους άλλους και οι άλλοι θα ψηφίσουν που θα πάει» δεν θα αρκούν για να πείσουν κανέναν, και όσο δεν αρκούν για να πείσουν κανέναν άλλο τόσο επιτακτική θα είναι η ανάγκη της γνωστότατης ιστορικά και πανθομολογουμένης Σοσιαλιστικής Βίας.
- Η ετυμολογία της αρχαίας λέξεως βαρβαρότης μας χαρίζει ένα νόημα του τύπου «μη ελληνικότητας, αλλοδαπής καταγωγής» η λέξη όμως έχει φτάσει να υπονοεί μια άγρια ή ημιάγρια, απολίτιστη κατάσταση. Ο σοσιαλισμός είναι βαρβαρότητα.
Η λεγόμενη «επανάσταση», για την οποία έχουν συνεχείς ονειρώξεις οι σοσιαλιστές, όποιου είδους και αν είναι αυτή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συλλογική σάρκωση ενός βάρβαρου απολίτιστου ανθρώπου, που με μοναδικό δίκαιο αυτό του ροπάλου του πηγαίνει με βίαιες διαθέσεις στον έχοντα (το οτιδήποτε) με μοναδικό σκοπό την αρπαγή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός δεν έχει καμία αξιοκρατία και συνεπώς καμία αρχή σύμφωνα με την οποία ζουν οι σοσιαλιστές. Η φιλοσοφική αιτιολόγηση αυτής της πράξης, ανύπαρκτη, μπορεί να συνοψιστεί στην εξής φράση «δώστο μου, είναι δικό μου!» Τι και αν έχει βγει με κόπο και ιδρώτα, τι και αν έχει βγει μέσα από στερήσεις. Ό,τι παράχθηκε κατ’αυτούς τους τρόπους, για τους σοσιαλιστές ανήκει στα «αντικείμενα κλοπής», τα οποία πρέπει να επιστραφούν στους αληθινούς «ιδιοκτήτες τους», τον λαό, δηλαδή όλα τα άτομα που συνιστούν τον λαό, ακόμα και αν δεν δούλεψαν ποτέ τους, ακόμα και εάν δεν μπορούν να παράγουν αυτά που αρπάζουν, ακόμα και δεν τα αξίζουν με κανένα σύστημα αξιών, τα αξίζουν με τον σοσιαλισμό, που δεν γνωρίζει αξίες.
Απόδειξη της εγγενούς προς τον Μαρξισμό βαρβαρότητας είναι η αιμοσταγής του στάση σε διάφορα ιστορικά γεγονότα και προπαντός απέναντι στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Ο σοσιαλισμός έχει ως ηθική του αρχή έναν σκοπό, την επικράτηση αυτού που νομίζει ως «εξουσία των εργατών», «ελεύθερης δημοκρατικής κοινωνίας», «δίκαιο του εργάτη», «κοινωνικοποίηση πλούτου» και διάφορα άλλα που προκαλούν θυμηδία και οργή. Στην εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού , αγιάζονται όλα τα μέσα και μηδενίζονται όλες οι ανθρώπινες ζωές ακόμα και εάν αυτές αριθμούν σε εκατομμύρια ανθρώπων.
Για την ακρίβεια ο Αδόλφος Χίτλερ, που και αυτός είχε κατά ιδικήν του δήλωσιν σοσιαλιστικές επιρροές, αυτός ο τόσο μισητός άνθρωπος για κάποιους, δεν έρχεται ούτε καν δεύτερος στα απολυταρχικά καθεστώτα του 20ου αιώνα με βάση τις κρατικές ανθρωποκτονίες. Οι δύο πρώτοι είναι οι ιδεολογικά καθαρόαιμοι σοσιαλιστές Ιωσήφ Στάλιν και Μάο Τσετούνγκ με αριθμούς σφαγιασμένων ανθρωπίνων ζωών που φτάνουν σε πενταπλάσια επίπεδα από αυτά του Χίτλερ. Παρ’όλα αυτά τα εκατομμύρια δολοφονημένων ο σοσιαλισμός επιχειρείται να επιβληθεί από κάποιους ως «προοδευτισμός».
Στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύονται όλα τα μέσα. Ένα παιδί σκοτώνεται σε συμπλοκή με αστυνομικό και αμέσως αρχίζει «επανάσταση» με σκοπό την κλοπή του πλούτου, απλά και μόνο επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή-πρόσχημα. Την ίδια στιγμή ένα άλλο παιδί δολοφονείται σε μια άλλη περιοχή του πλανήτη πάλι από αστυνομικό και επειδή δεν μπορεί να συνδεθεί με την αριστερά (είναι «ναζί») βγαίνουν και λένε «καλά να πάθει», δολοφονούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις: «καλά να πάθουν, τους άξιζε», δολοφονούν οι αριστεριστές κουκουλοφόροι στην Marfin: «καλά να πάθουν, δούλευαν για τους καπιταλιστές». Σε πείσμα όλη αυτής της καταφανούς και αιμοσταγούς χυδαιότητας και της απαξίωσης για την ανθρώπινη ζωή και την αξία της, εκατοντάδες εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι καλλιτέχνες ζητάνε την «δίκαια αμοιβή τους» προβάλλοντας δακρύβρεχτα προπαγανδιστικά θεάματα για τον «ανθρώπινο πόνο» (που δήθεν πάντα προκαλεί η οικονομική αξιοκρατία) και το «δικαίωμα στην ζωή» και την ίδια στιγμή υποστηρίζουν μια ιδεολογία που σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς ευθύνεται για περισσότερες από 100 εκατομμύρια σφαγές.
- Η ασφάλεια και η ατομική ελευθερία είναι έννοιες και κοινωνικές εφαρμογές αντιστρόφως ανάλογες. Όποιος είναι ασφαλής δεν μπορεί να είναι ατομικά ελεύθερος και όποιος είναι ελεύθερος δεν μπορεί να είναι ασφαλής. Ο σοσιαλισμός προς όφελος μιας ασφάλειας, για την οποία δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κοινωνικό κριτήριο πέραν της ψήφου, είναι η οικονομική και κοινωνική θεωρία που καταστρέφει κάθε έννοια της ατομικής ελευθερίας, καθυποτάσσει κάθε έννοια ελευθερίας στην (αυτό)οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινότητας και απαλλοτριώνει κάθε περιθώριο ελευθερίας κινήσεων, πράξεων, ακόμα και βούλησης του ατόμου στον βωμό μιας θεσμοθετημένης ψηφοφορίας ή ενός προαποφασισμένου (από την νομενκλατούρα) διατάγματος. Συνεπώς ο σοσιαλισμός είναι το πιο ανελεύθερο πολίτευμα που υπάρχει.
Ο σοσιαλισμός, μιας και θεωρεί το εμπόριο, δηλαδή τις σχέσεις των ανθρώπων με την ύλη, ως μοναδικό αντικείμενο που χρήζει φιλοσόφησης και ολόκληρη η φιλοσοφία του αφορά μόνο τα αγαθά και τίποτε άλλο, εφαρμόζει πρώτα από όλα το ανελεύθερο του καθεστώς στην παραγωγή των αγαθών. Πλειοψηφίες, συμβούλια, κεντρικοί σχεδιασμοί και γενικότερα ότι απέχει από την ατομική ελεύθερη βούληση γίνονται οι καθοριστικοί παράγοντες του τι θα παραχθεί, πως θα παραχθεί και πως θα διανεμηθεί.
Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο που δημιουργείται σε ένα σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα είναι η μαύρη αγορά. Τα αίτια της είναι το ίδιο το σύστημα. Ο σοσιαλισμός παράγει μαύρη
Για να αποτρέψει την εκτροπή του κεντρικού ή αποκεντρωμένου σχεδιασμού παραγωγής ο σοσιαλισμός, απέναντι στα αντιδραστικά φαινόμενα της αντικειμενικής τιμολόγησης, δεν έχει παρά να επιβάλλει την τρομοκρατία. Αυτό που κάνει λοιπόν είναι να απειλεί με ποινικές κυρώσεις (συνήθως σφαγή) τα φαινόμενα της μαύρης αγοράς και να τα εντοπίζει με ένα διευρυμένο δίκτυο κοινωνικής επόπτευσης, τους λεγόμενους πληροφοριοδότες ή χαφιέδες. Όταν δε η τρομοκράτηση αποτύχει και οι κοριοί συλλάβουν τον εγκληματία, που τόλμησε να εμπορευτεί, η πράξη του εξιλεώνεται με χρήση παραδειγματικής βίας.
Έτσι, απέναντι στην λογική, τα μέτρα που λαμβάνονται είναι μια κεντρικώς
Από εκεί και πέρα ο σοσιαλισμός δεν είναι
Ο σοσιαλισμός θεωρεί τον εαυτό του μονόδρομο. Κάθε τι εκτός του σοσιαλισμού είναι «εκμεταλλευτικό» (τι ειρωνεία!), «απάνθρωπο», «αντιδραστικό» κτλ. Έτσι όλα αυτά πρέπει να κατασταλούν και στο διαλεκτικό πεδίο. Φυσικά επειδή οι ιδέες δεν καταστέλλονται αλλά καταρρίπτονται, και επειδή ο σοσιαλισμός δεν καταρρίπτει τις αντίπαλες ιδέες (πως θα μπορούσε άλλωστε) αλλά τις αφορίζει, αυτό που στην ουσία μπορεί να κατασταλεί είναι ο φέρων την ιδέα, ο άνθρωπος και η ικανότητά του να σκέφτεται για το ατομικό του συμφέρον όσο και το κοινωνικό του συμφέρον, έξω από τον σοσιαλισμό.
Ιδέες όπως το ότι «η εξέλιξη της ιστορίας μπορεί να προφητεύεται εσφαλμένα στα βιβλία του Μαρξ», «ο σοσιαλισμός είναι ουτοπικό σύστημα», «η άνοδος των δημοκρατιών επήλθε στην βάση πληθυσμιακών συσχετίσεων», «όταν το άτομο έχει την ευθύνη για τον εαυτό του γίνεται καλύτερος άνθρωπος», «το ελεύθερο εμπόριο οδηγεί στην αύξηση της παραγωγής και ο σοσιαλισμός την μειώνει γιατί αδιαφορεί για τα βασικά της εργαλεία που είναι η ζήτηση και προσφορά», «κοινωνικός δαρβινισμός», το επίθετο «ατομικός», οι λέξεις «προσωπικότητα», «αυτοδιάθεση», «ανταγωνισμός» κτλ δεν είναι μόνο ιδέες κατακριτέες (με τον αφορισμό μόνο) αλλά και ιδέες αξιόποινες. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει με την ελευθερία του λόγου γιατί έχει στα βασικά ιδεολογικά του θεμέλια την έλλειψη ανοχής προς συγκεκριμένες έννοιες, όπως η ατομική ιδιοκτησία, ο ανταγωνισμός και η διαφορετική αξία των ανθρώπων.
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να στοχαστεί ελεύθερα, επί σοσιαλισμού, διότι κάποτε θα φτάσει σε συμπεράσματα τα οποία ανάγονται σε φυσικές, μη διαπραγματεύσιμες αξίες, και την ίδια στιγμή που θα κάνει αυτήν την σκέψη θα είναι ένας εγκληματίας, ένας αντιδραστικός αντεπαναστάτης εναντίον του οποίου το σοσιαλιστικό σύστημα θα έχει στήσει μια στυγνή δύναμη καταστολής, και θα έχει διαμορφώσει το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι που η, κατ’ουσίαν αμόρφωτη, νεολαία θα είναι εξ απαλών ονύχων διαποτισμένη με άσβεστο και τυφλό μίσος εναντίων του. Ο σοσιαλισμός μισεί την ελευθερία, η οποία πολλές φορές είναι δυνατότητα και όχι επιλογή, και φθονεί όσους την κατέχουν για αυτό θέλει να τους κάνει «ίσους» με τον πιο μίζερο τρομοκρατημένο του υποστηρικτή.
- Ο σοσιαλισμός είναι αποτυχημένος όχι επειδή απλώς απέτυχε ιστορικώς αλλά επειδή η αποτυχία είναι σύμφυτη στον ορισμό του.
Κατ’αρχήν αξίζει να πούμε ότι κανένας σοσιαλιστής δεν παραδέχεται την ιστορική αποτυχία του σοσιαλισμού. Εάν ρωτήσεις κάποιον (σοσιαλιστή) «Αποτύχατε στην Ισπανία;» Θα σου πει «Όχι». – «Μα πως;» - «Δεν πέτυχε το κίνημα γιατί δεν εφάρμοσε την θεωρία μας σωστά. Η θεωρία είναι σωστή η εφαρμογή της απέτυχε». Τα ίδια με την Ρωσία , τα ίδια με την Κίνα, τα ίδια παντού. Εφόσον όμως η θεωρία πουθενά δεν τεκμηριώνεται απλά πιστεύεται ως πίστη, ο καθένας θα μπορούσε να πει ότι «Η θεωρία της Φεουδαρχίας ήταν σωστή, απλά η εφαρμογή της απέτυχε» ή ότι «Ποτέ δεν εφαρμόστηκε Φασισμός στον πλανήτη» ή, μιας και όσο υπάρχουν κράτη δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπάρχει σε απόλυτο βαθμό η ελεύθερη αγορά, μπορούμε να πούμε ότι «Ο καπιταλισμός ουδέποτε εφαρμόστηκε σε καμία περιοχή του πλανήτη». Ας αφήσουμε λοιπόν το πώς προσπαθούν οι αμόρφωτοι σοσιαλιστές να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους (τα ίδια λένε και με την δημοκρατία).
Εάν λάβουμε απλούς συσχετισμούς του μοντέλου διακυβέρνησης με το χρέος υπ’όψιν θα διαπιστώσουμε ότι όσο πιο σοσιαλιστικό είναι το μοντέλο διακυβέρνησης τόσο περισσότερο χρέος γεννά. Πιο αποκαλυπτικά 12 από τις 21 χώρες με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ σε ολόκληρο τον πλανήτη ανήκουν στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης όπου οι κάθε εκλογές κρίνονται από το πιο κόμμα θα δώσει τα περισσότερα σοσιαλιστικά δικαιώματα στους ψηφοφόρους του και πιο κόμμα θα αυξήσει περισσότερο τις παροχές του κράτους. Εάν δοκιμάσουμε να μετρήσουμε το χρέος ως απόλυτους αριθμούς βρίσκουμε ότι οι 9 από τις 11 μεγαλύτερες οικονομίες με σοσιαλιστικά χρέη ανά τον κόσμο βρίσκονται στην Ε.Ε. Γιατί έχουν χρέη αυτές οι χώρες; Μα γιατί απλούστατα όλοι ζητάνε να καταναλώσουν, όλοι ζητάνε δικαιώματα και κανείς δεν επιθυμεί παράγει. Γιατί οι άνθρωποι τύπου Β ευδοκιμούν σε αυτά τα πολιτεύματα. Δεν τους βλέπετε γύρω σας;
Το αναμενόμενο που μπορεί να περιμένει κανείς από ένα σύστημα που στηρίζεται από αμόρφωτους και βασίζεται στον φόβο τους είναι η αποτυχία, όπως και ιστορικώς έχει γίνει. Από την απομάκρυνση του ατόμου από τα προσωπικά του οφέλη και τον εξαναγκασμό του ,για να ωφεληθεί, στην δωροδοκία ενός τεραστίου κράτους και συνεπαγόμενα απολύτως επιρρεπούς στην γραφειοκρατία, μέχρι την ωμή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την βίαιη καταστολή της σκέψης, ο σοσιαλισμός αποτελεί ένα ιστορικώς αποτυχημένο
Οι εκάστοτε σοσιαλιστές που είχαν την εξουσία και διαμόρφωσαν την έννοια της λέξης σοσιαλισμός κατηγόρησαν και κυνήγησαν όσους δεν ήθελαν να φτιάχνουν μια ζωή πισίνες ή όπλα του λαού, ως μικροαστούς, ως αντιδραστικούς, ως αντιφρονούντες. Όμως εκτός από τα συναισθήματα των αμόρφωτων ή εγκεφαλο-πλυμένων σοσιαλιστών που μπορεί να συνιστούν την έννοια του αφορισμού ενός ανθρώπου ως «αντιδραστικού» ή «αντεπαναστάτη», η ουσία είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, τα θύματά, ήταν λογικοί και αθώοι. Αυτοί οι άνθρωποι που κατέληξαν στα γκούλαγκ, που τους άνοιξαν την κοιλιά για να σφάξουν το καπιταλιστικό τους έμβρυο με το μαχαίρι, που τους κυνήγησαν και τους λήστεψαν ήταν τα θύματα, που η αναθεώρηση της Ιστορίας τους δεν μπόρεσε ακόμη να σβήσει το αίμα τους, και που επάνω στους τάφους τους ο αμετανόητος σοσιαλισμός στέκεται ακόμα εορτάζων και πρόθυμος για ακόμα περισσότερο αίμα.
Αυτό το αίμα και αυτό το χρέος λοιπόν είναι τα μόνα πράγματα που έχει αφήσει πίσω του ο σοσιαλισμός από όπου και να πέρασε. Οι σοσιαλιστές μπορεί να γλεντάνε πάνω από τους τάφους των θυμάτων τους, να λένε «καλά τους κάνανε», να ζητούν και άλλα από το κράτος, να ζητούν και την αντικατάσταση του κράτους με κάτι που θα το ελέγχουν καλύτερα και θα τους συμφέρει (μονομερώς) περισσότερο, να μας φορτώνουν και άλλους φόρους και άλλες υποχρεώσεις για τα δικαιώματά τους, μπορεί να δολοφονούν μέχρι και σήμερα, να σπάνε βιτρίνες, να βρίζουν, να χυδαιολογούν και να καταστρέφουν, ακριβώς γιατί απέναντι σε αυτό το σκοτάδι και το κακό οι άξιοι και καλοί άνθρωποι δεν αντιστέκονται και νωθρά το αφήνουν σιωπηρά και ύπουλα να επιβάλλεται.
Είναι εύκολο να καταστρέφεις όπως και κάθε κατηφόρα είναι εύκολη να την διαβείς, αλλά ο άνθρωπος εάν διαφοροποιήθηκε σε κάτι από τα άλλα ζώα αυτό ήταν η διορατικότητα του να
Αυτό το κείμενο γράφτηκε ως μια φωνή συμπαράστασης στους ανθρώπους που εκτιμούν την αξία της δημιουργίας στα χρόνια της καταστροφής.
*=Χρησιμοποιούνται διάφορες λέξεις γιατί παρατηρείται συχνά το φαινόμενο οι αριστεροί, στην προσπάθεια τους να προπαγανδίσουν, να λένε ότι υποστηρίζουν μια διαφορετική πραγματικότητα επειδή προφέρουν μια διαφορετική λέξη.
**=Δεν υπάρχει κείμενο αριστερό όπου η
***= Σύμφωνα με τον Matt Ridley όταν ρωτήσεις μικρά παιδιά «ποιος είναι ο δυνατότερος» εάν είναι μέχρι περίπου 8 χρονών θα πεταχτούν και θα σου πουν «εγώ», εάν είναι κάπως πιο ώριμα περίπου στα 13 θα δείξουν και θα σου πουν «αυτός». Είναι καταφανές ότι οι σοσιαλιστές έχουν μείνει στα 8.
Αναγνώστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου