H Σύνοδος Κορυφής, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες, έφερε νέο άνεμο στην Ευρώπη. Στο εξής θα μιλάμε για την Ευρώπη των δύο επικυριάρχων και των 25 υπηκόων. Είναι έξω από την πραγματικότητα να θεωρούμε ότι οι σκανδιναβικές χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο (Βρετανία) . είναι σε θέση να μην υποκύψουν στο σχεδιασμένο από την Γερμανία, κυρίως, και την Γαλλία, δευτερευόντως, μέλλον της ΕΕ. Το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, που κατ' αρχήν εγκρίθηκε, δένει χειροπόδαρα τις υπόλοιπες χώρες. Με αφορμή την φορολογική εναρμόνιση Γαλλία και Γερμανία, που έχουν την μεγαλύτερη φορολόγηση από τις υπόλοιπες χώρες (34,4% και 29,8% αντίστοιχα), θα εξισωθούν με την Ιρλανδία, που φορολογεί τις επιχειρήσεις με 12,5% και είναι μία χώρα ελκυστική για επενδύσεις.Σύμφωνα με το σχέδιο δεν θα επιβληθεί ενιαίο φορολογικό μέτρο, αλλά ένα κατώτατο όριο. Όμως μία διαφορά φορολόγησης της τάξης του 5-7% ανάμεσα σε Γερμανία- Γαλλία και τις άλλες χώρες θα κλίνει την πλάστιγγα των επενδύσεων προς τις δύο κυρίαρχες χώρες, αφού διαθέτουν τις καλύτερες υποδομές παραγωγής.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, το όριο αυτό θα είναι γύρω στο 20%. Ένα άλλο πονηρό σημείο του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας» είναι η αλλαγή στα όρια συνταξιοδότησης. Είναι λάθος η δημοσιογραφική διατύπωση ότι θα οριστεί σαν όριο ηλικιακό τα 67 χρόνια. Οι δύο αφέντες ζητούν κάτι παραπάνω, συνδέουν το όριο συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής. Έτσι εάν επιμηκυνθεί το προσδόκιμο ζωής λίγο περισσότερο, τότε το όριο συνταξιοδότησης θα ξεπεράσει τα 67 χρόνια, που έτσι κι αλλιώς έχουν θεσμοθετήσει αρκετές χώρες. Το δεύτερο πονηρό σημείο είναι η αποσύνδεση της αύξησης των αποδοχών από τον τιμάριθμο. Με άλλα λόγια με πληθωρισμό 2% δεν θα αυξάνονται ανάλογα και οι αμοιβές, αλλά θα είναι δυνατό να μειωθούν ακόμα. Με άλλα λόγια προετοιμάζουν την Ευρώπη των ελάχιστα αμειβομένων και των εργαζομένων μέχρι ενός βήματος από τον τάφο.
Μέτρα χωρίς αντίκρισμα
Αυτή η εξαθλίωση των Ευρωπαίων εργαζομένων, που ακολουθείται και με περικοπή των παρεχομένων κοινωνικών υπηρεσιών, δεν πρόκειται να φέρει την οικονομική ανάκαμψη στην ΕΕ. Το ευρώ στις διεθνείς αγορές είναι ένα ισχυρό νόμισμα, που δεν αφήνει ευνοϊκά περιθώρια για αύξηση του μεριδίου εξαγωγών των ευρωπαϊκών προϊόντων στην παγκόσμια αγορά. Όσο και να μειωθεί το κόστος εργασίας στην ΕΕ, δεν πρόκειται ποτέ να ανταγωνιστεί η Ευρώπη το Γιουάν (κινέζικο νόμισμα) και το κινέζικο κόστος εργασίας. Ούτε καν με το αμερικανικό κόστος παραγωγής των ΗΠΑ δεν μπορεί να εξισωθεί το ευρωπαϊκό, ιδιαίτερα με ένα νόμισμα ακριβότερο από το δολάριο.
Η μόνη αγορά που μένει πρόσφορη για τις γαλλικές και γερμανικές εξαγωγές είναι η ευρωπαϊκή. Όμως για να λειτουργήσει η εσωτερική αγορά χρειάζεται προστατευτικούς κανόνες. Αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει, αφού τόσο οι χώρες της ΕΕ μεμονωμένα όσο και η ίδια ΕΕ είναι μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που έχει σχεδιάσει και επιβάλλει την ελεύθερη αγορά. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει ποσόστωση στις εισαγωγές της ή δασμούς ή και να απαγορεύσει επενδύσεις σε επιχειρηματίες εκτός ΕΕ. Άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί η ΕΕ να αντιμετωπίσει την παγκόσμια αγορά. Αυτό που μένει είναι ο εκβιασμός προς τις χώρες μέλη να δεχθούν την ισχυρή θέση της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Αυτό θα συμβεί, εάν τελικά περάσει η πρόταση της Γερμανίας να συμπεριληφθεί στα εθνικά Συντάγματα το 3% σαν ανώτερο όριο ελλείμματος των προϋπολογισμών. Με το ενιαίο λογιστικό σύστημα που θέλουν να επιβληθεί και τον καθορισμό ενιαίας οικονομικής πολιτικής, όλες οι αποφάσεις που θα αφορούν τις εθνικές οικονομίες θα καθορίζονται από την Κομισιόν κατά πλειοψηφία. Έτσι Γαλλία και Γερμανία άνετα θα περνούν την θεραπεία των δικών τους συμφερόντων. Με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» που βρίσκεται σε εξέλιξη, άνετα οι δύο αυτές χώρες θα εδραιωθούν στην ευρωπαϊκή ηγεσία.
Χάνουμε και το τελευταίο ίχνος εθνικής κυριαρχίας
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η χειρότερη οικονομία της ευρωζώνης είναι η ελληνική. Επίσης δεν υπάρχουν αντιρρήσεις ότι, εάν η χώρα μας πτωχεύσει, θα υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις για όλες της χώρες της ευρωζώνης, που θα κινδυνεύσει με διάλυση. Η διάλυση όμως της ευρωζώνης θα φέρει σε πιο μειονεκτική θέση την Γαλλία και την Γερμανία, που θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Για τον λόγο αυτό και η Γερμανία πρότεινε σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου σε μια συνέντευξή του- ποταμό, που ακολούθησε την Σύνοδο Κορυφής, διαβεβαίωσε τον ελληνικό λαό ότι δεν πρόκειται να ληφθούν και νέα μέτρα κατά την εφαρμογή του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας», γιατί έχουν ληφθεί όσα απαιτούνται από την εφαρμογή των μνημονίων.
Αυτό που απέκρυψε από τον ελληνικό λαό είναι ότι μας περιμένουν νέα σκληρότερα μέτρα με την εφαρμογή του σχεδίου διάσωσης, αλλά και για την καταβολή της δόσης του δανείου το καλοκαίρι. Ήδη η κατηφόρα της ελληνικής οικονομίας φάνηκε από την ανάγκη να αυξηθούν τα ζητούμενα έσοδα από τα 12,5 δις ευρώ στα 19 δις ευρώ.
Από μόνη της η ανάγκη αυτή σημαίνει μεγαλύτερη αύξηση των φορολογικών εσόδων και την σκλήρυνση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Από την άλλη η επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου, ακόμα και για όλο το εξωτερικό δημόσιο χρέος και με χαμηλότερο επιτόκιο, δεν αποτελεί την ουσιαστική λύση. Μπορεί να κάνουμε περισσότερα χρόνια να ξεχρεώσουμε τους δανειστές, αλλά το τελικό ποσό που θα πληρώσουμε θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο του προβλεπομένου από το μνημόνιο, αφού για περισσότερα χρόνια θα μας αρμέγουν οι δανειστές μας.
Εργαζόμενοι: ο μεγάλος χαμένος
Η επιμήκυνση θα φέρει όμως και την πλήρη υποτέλειά μας προς την Κομισιόν, αφού εκεί πλέον θα συντάσσεται ο προϋπολογισμός και ελεγκτές της τρόικα, ανά τρίμηνο, θα ελέγχουν την εφαρμογή του και στην πρώτη απόκλιση θα ζητούν και θα επιβάλλουν ακόμα σκληρότερα μέτρα.
Όμως χωρίς ανάπτυξη αυτό θα είναι ένας αέναος φαύλος κύκλος. Η εισπρακτική πολιτική μέχρι σήμερα αντί να βελτιώσει τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, μας έχει βουλιάξει σε μεγαλύτερη ύφεση. Άρα η εκ των πραγμάτων αδυναμία είσπραξης, θα φέρει σε χειρότερο ακόμα χάλι την οικονομία. Ο δανεισμός θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο και θα ξεπεράσει τα 500 δις ευρώ. Η ελληνική αγορά θα έχει χάσει την τάξη των μικρομεσαίων και η ανεργία θα έχει ξεπεράσει κατά πολύ την ισπανική, ενώ, συμφωνά με ανεπίσημους υπολογισμούς, αλλά πιο κοντά στην πραγματικότητα, την έχουμε ήδη πλησιάσει.
Τότε θα παρουσιαστεί η ανάγκη να αρχίσουμε να ξεπουλάμε όχι μόνον τα ασημικά, αλλά και τα μπακίρια. Οι πολυεθνικές αλυσίδες νέμονται το μεγαλύτερο μερίδιο της ελληνικής αγοράς και το λιανεμπόριο περνά σταδιακά στα κινέζικα καταστήματα που συνεχώς ξεφυτρώνουν με γεωμετρική πρόοδο. Ο νέος ασφαλιστικός νόμος ήδη προβλέπει τη σύνδεση των ορίων συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, που οι μεγαλοαναλυτές τύπου Στέφανου Μάνου, που έστειλε στον αγύριστο την προσωπική επιχείρησή του, δεν έχουν κάνει κουβέντα γι' αυτό και κυριολεκτικά έχει περάσει στα μουγκά ακόμα και από την «επαναστατική» αριστερή αντιπολίτευση. Ήδη για να πάρουμε την δόση του καλοκαιριού πρόκειται να απελευθερώσουμε ακόμα περισσότερο την αγορά εργασίας.
Η απελευθέρωση αυτή ακολουθείται από την εντολή για μείωση του εργατικού κόστος κατά 7%, που συνεπάγεται δραστική περικοπή των αμοιβών στον ιδιωτικό τομές. Με άλλα λόγια, χωρίς εθνική κυριαρχία προσφερόμεθα φθηνό κρέας στα δόντια του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και κατ' επέκταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ που ελέγχεται κατά 70% από τους Ρότσιλντς και κατά 20% από τους Ροκφέλερς. Με άλλα λόγια ετοιμαζόμαστε για φθηνό κρέας στα δόντια του διεθνούς σιωνιστικού κεφαλαίου. Δεν θα έπιανε αλλιώς ο πόνος το Ισραήλ να συνάψει συμφωνίες συνεργασίας από την γεωργία μέχρι την εθνική άμυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου