ΤΟΥ ΒΑΣΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥΚάνει κρύο και μερικές δεκάδες εγκλωβισμένοι αναμένουν στο δρόμο ή στα αυτοκίνητά τους τα φορτηγά των Ηνωμένων Εθνών τα οποία μεταφέρουν αλεύρι, νερό, φρούτα και πετρέλαιο για τους γεωργούς. Μιλάμε με κάποιους και λένε ότι η μεταφορά ειδών τροφίμων κάθε Τετάρτη επαναλαμβάνεται για χρόνια. Βρέξει-χιονίσει είσαι υπόχρεος, αν θέλεις να παραλάβεις ό,τι αντιστοιχεί στην οικογένειά σου ανάλογα με τον αριθμό των μελών της, να βρεθείς έξω από το παλιό παντοπωλείο του Ριζοκαρπάσου.
Παλαιότερα η διανομή γινόταν εντός του παντοπωλείου αλλά στη συνέχεια κάποιοι φρόντισαν να γεμίσουν με τρύπες τους αμιάντους της στέγης, να σπάσουν τα τζάμια και γενικά να κάνουν τους εγκλωβισμένους να σκεφτούν πως είτε μέσα βρίσκονται, είτε έξω, δεν κάνει διαφορά. Όμως το κρύο είναι κρύο, η βροχή-βροχή και ο καύσωνας-καύσωνας. Καλά, δεν θα υποβάλει κάποια υπηρεσία, κάποιο διάβημα; Αν δεν υπήρχε διαθέσιμο κτήριο (τα υπόλοιπα κατελήφθησαν με τον γνωστό τρόπο) θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτά συμβαίνουν και στην Αϊτή, αλλά το να υπάρχουν κτήρια και να μην επιδιορθώνονται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Τουλάχιστον, αξίζει να καταβληθεί προσπάθεια η οποία μπορεί να «σώσει» ένα ελληνοκυπριακό κτήριο στατικά, αλλά και από πλευράς ιδιοκτησίας. Εκτός και αν έγιναν διαβήματα και έπεσαν στο κενό, οπόταν και αυτό είναι ένα θέμα που μπορεί να τύχει διαφορετικού χειρισμού.
Ο κόσμος εξακολουθεί να αναμένει και ευτυχώς γύρω στις 12:40 φτάνει η αποστολή. Ένας γερανός ξεφορτώνει τα βαρέλια με πετρέλαιο και τις φιάλες υγραερίου από το ένα φορτηγό. Στο δεύτερο φορτηγό αναλαμβάνει έργο ο κοινοτάρχης ο οποίος φωνάζει τους αριθμούς που είναι γραμμένοι στα σακούλια. Πέντε για πενταμελείς οικογένειες, τρεις για τριμελείς κοκ. Οι νεαρότεροι αναλαμβάνουν να ξεφορτώσουν το φορτηγό και οι μεγαλύτεροι περιμένουν καρτερικά να πάρουν ό,τι τους αναλογεί. Σε μερικά χρόνια ποιος θα τους κουβαλά στο σπίτι τα τρόφιμα;
Ο χρόνος περνά και κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το Ριζοκάρπασο, οι ρυτίδες αυξάνονται και τα πρόσωπα ζαρώνουν όλο και πιο πολύ. Σε κάποιο, όχι πολύ μακρινό μέλλον, πολλοί δεν θα μπορούν να σύρουν τα πόδια τους, όχι να κουβαλήσουν και τρόφιμα ή φρούτα κ.λπ. Είναι ένα ζήτημα το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι διαθέτουν αυτοκίνητα ή και τρακτέρ στα οποία φορτώνουν το πετρέλαιο και το υγραέριο.
Όσο επανερχόμαστε στο Ριζοκάρπασο, τόσο περισσότερο το βλέπω σαν μουσείο. Οι άνθρωποι της Κύπρου πριν την τουρκική εισβολή που σε πολλές πτυχές της ζωής τους ελάχιστα πράγματα άλλαξαν. Οι νεαρότεροι έχουν περισσότερα κοινά με τους νέους στις ελεύθερες περιοχές αν και δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες μόρφωσης (ιδιαίτερα μαθήματα κ.λπ.) αν και ευτυχώς δεν έχουν και την ίδια ευχέρεια που έχουν τα παιδιά μας στις ελεύθερες περιοχές σε θέματα «ψυχαγωγίας». Οι μικρότεροι μιλάνε για μοτοσυκλέτες και μας ρωτάνε κάποια πράγματα και τους ρωτάμε κι εμείς. Είναι στιγμές που «δεν τους χωράει ο τόπος», αλλά όσοι δεν άλλαξαν αυτό τον τόπο μέχρι σήμερα, είναι δύσκολο να το πράξουν στο μέλλον.
Προσεγγίζω μια γιαγιά και τη ρωτώ πώς πάνε τα πράγματα. «Εν να περάσουμε γιέ μου, εν να περάσουμε».
Αφήνουμε τους εγκλωβισμένους να αναμένουν την εκφόρτωση των τροφίμων. Να περιμένουν υπομονετικά όπως περιμένουν τα τελευταία 36 και πλέον χρόνια. Εμείς μοιάζουμε με τουρίστες που τραβάνε φωτογραφίες και αποτυπώνουν μια στιγμή και όταν επιστέψουν στην πατρίδα τους, η ζωή τα φέρνει να ξεχάσουν όσα είδαν, όσους είδαν. Αντίο μέχρι την επόμενη φορά που θα μετρηθούμε πόσοι απομείναμε στην Καρπασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου