ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗΗ συγκέντρωση αγανακτισμένων Ελλήνων έξω από το σπίτι του Άκη Τσοχατζόπουλου, ήταν μια σαφής απόδειξη του πόσο βαθιές αλλαγές έχουν συντελεστεί στον ψυχισμό της κοινωνίας μας. Κυρίως λόγω της κρίσης και του Μνημονίου, στο οποίο μας οδήγησε το κόμμα που τίμησε επί δεκαετίες ολόκληρες ο «ωραίος Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ.
Ο πολίτης που βλέπει την Κυβέρνηση του κόμματος που ευθύνεται για τον σημερινό ξεπεσμό της χώρας, να επιτίθεται αδιακρίτως και χωρίς αιδώ σε δικαιώματα και κεκτημένα, είναι εύλογο να ξεσπά. Ο Άκης αποτελεί την «πρώτη ύλη» για να βρει αυτή η… εθνική μουρμούρα, αντικείμενο και προορισμό.
Μόνο που… Ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν υπήρξε ποτέ «μοναχικός καβαλάρης» της πολιτικής. Δεν έδρασε αυτόνομα. Δεν λειτούργησε ως αρχηγός, εμπνευστής ή εκφραστής φράξιας. Ο Άκης δεν έκανε ποτέ… του κεφαλιού του. Ο Άκης έκανε ό, τι ήθελε ο αρχηγός. Και μετά την απώλεια του Ανδρέα, ό, τι έκρινε σκόπιμο για το καλό του ΠΑΣΟΚ. Του «όλου ΠΑΣΟΚ», που θα έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Έχει διατυπωθεί και άλλες φορές η άποψη ότι στον Άκη Τσοχατζόπουλο προσωποποιείται η πολιτική, ιδεολογική και ιστορική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον άδικο, να βιώσει τη μοναξιά σήμερα, στον καταμερισμό των ευθυνών. Ή επειδή εκείνος κατάλαβε νωρίτερα και πιο σφαιρικά από τους υπόλοιπους, τι… σοσιαλισμό πρέσβευε το ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου