Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

NYT: Αυτά δεν πρέπει να λέγονται κινητά τηλέφωνα. Πρέπει να τα ονομάσουμε "συσκευές εντοπισμού"




σχόλιο ID-ont: Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο των NEW YORK TIMES με το οποίο καταλαβαίνει κανείς σε τι παιχνίδι έχει εμπλακεί εν αγνοία του. Βέβαια το θέμα είναι αφού ενημερωθεί και πάψει να υφίσταται η άγνοια, σε τι ενέργειες θα προβεί;

Θα το πετάξει, θα το κρατήσει για να το χρησιμοποιήσει για αυτό που φτιάχτηκε και μόνο όταν το έχει απόλυτη ανάγκη; ή θα συνεχίσει να το κουβαλάει εν ήδη φετίχ και θα αυτοθαυμάζεται επιδεικνύοντάς το;

Διαβάστε το δημοσίευμα και ταυτόχρονα  προβληματιστείτε με το θέμα:

ΝΥΤ: Σας παρακαλούμε να ξανασκεφθείτε εάν η συσκευή στην τσάντα σας ή στο τζιν σας είναι ένα κινητό τηλέφωνο. Πρόκειται για μια συσκευή εντοπισμού, που τυγχάνει να πραγματοποιεί και κλήσεις. Ας σταματήσουμε να τα αποκαλούμε τηλέφωνα. Στην ουσία είναι «συσκευές εντοπισμού».

Οι περισσότερες αμφιβολίες για την κύρια λειτουργία αυτών των συσκευών εξαλείφθηκαν πρόσφατα όταν αποκαλύφθηκε πως οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας (πάροχοι) ανταποκρίθηκαν 1,3 εκατομμύρια φορές το προηγούμενο έτος στα αιτήματα από πλευράς του νόμου για παροχή πληροφοριών για δεδομένα κλήσεων. Μάλιστα αυτός δεν είναι ο ακριβής αριθμός, επειδή η T-Mobile, μία από τις μεγαλύτερες των μεταφορέων, δεν αποκάλυψε σε πόσα αιτήματα ανταποκρίθηκε. Φαίνεται ότι εκατομμύρια χρήστες κινητών τηλεφώνων έχουν γίνει αντικείμενο  κυβερνητικής παρακολούθησης τόσο όσον αφορά το περιεχόμενο των κλήσεών τους όσο και το σημείο από το οποίο αυτές έγιναν. Μάλιστα πολλές αστυνομικές υπηρεσίες δεν λαμβάνουν καν εντάλματα έρευνας, όταν ζητούν δεδομένα θέσης από τους παρόχους.

Χάρη στην δραματική εξάπλωση της τεχνολογίας του GPS και των εφαρμογών για τα  «έξυπνα τηλέφωνα» (smartphone
s), οι συσκευές αυτές λαμβάνουν γνώση: για το τι αγοράζουμε, πού και πότε θα το αγοράσουμε, πόσα χρήματα έχουμε στην τράπεζα, σε ποιόν στέλνουμε ένα κείμενο ή/και e-mail, τι ιστοσελίδες επισκεφθήκαμε, πώς και πού ταξιδεύουμε, τι ώρα πάμε για ύπνο, τι ώρα ξυπνάμε - και πολλά άλλα. Μεγάλο μέρος των εν λόγω στοιχείων, διαμοιράζεται σε εταιρείες που θα τα χρησιμοποιήσουν για να μας προσφέρουν υπηρεσίες που πιστεύουν ότι εμείς θέλουμε.

Έχουμε όλοι ακούσει για τα θαύματα του ανεμπόδιστου διαμοιρασμού (frictionless sharing), όταν δηλ. τα κοινωνικά δίκτυα, αυτόματα, ενημερώνουν τους φίλους μας για το τι διαβάζουμε ή ακούμε, αλλά αυτό που λιγότερο ακούμε είναι για την ανεμπόδιστη επιτήρηση (frictionless surveillance). Αν και προκαλούμε μόνοι μας κάποια παρακολούθηση - σκεφτείτε τα αιτήματά μας σε
on-line ηλεκτρονικούς χάρτες καθώς προσπαθούμε να βρούμε ένα εστιατόριο σε ένα παράξενο μέρος της πόλης - ένα μεγάλο μέρος της όμως, γίνεται εν αγνοία μας.

«Κάθε χρόνο, οι ιδιωτικές εταιρείες ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη νέων υπηρεσιών για να ανιχνεύουν, να αποθηκεύουν και να διαμοιράζονται τα λόγια, τις κινήσεις ακόμη και τις σκέψεις των πελατών τους», γράφει ο
Paul Ohm, καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. «Αυτές οι υπηρεσίες εισβολής (invasive services) –σημ: εννοεί στην προσωπική ζωή- έχουν αποδειχθεί ακαταμάχητες για τους καταναλωτές, και εκατομμύρια πλέον κατέχουν εξελιγμένες συσκευές εντοπισμού (smartphones), κατάσπαρτες με αισθητήρες και πάντα συνδεδεμένες με το Internet.»

Ο κ. Ohm χαρακτηρίζει αυτές τις συσκευές (smartphones) ως συσκευές εντοπισμού (tracking devices). Το ίδιο κάνει και ο Jacob Appelbaum, ένας προγραμματιστής και εκπρόσωπος του έργου Tor, το οποίο επιτρέπει στους χρήστες να περιηγηθούν στο Web ανώνυμα. Οι μελετητές έχουν αποκαλέσει αυτές τις συσκευές (smartphones) ως μικρούς Η/Υ και ρομπότ. Ο καθένας πασχίζει να βρει τη σωστή ετικέτα, επειδή «κινητό τηλέφωνο» και «έξυπνο τηλέφωνο» είναι ανεπαρκείς. Αυτό δεν είναι ένα σημειολογικό παιχνίδι. Τα ονόματα παίζουν σημαντικό ρόλο. Στην πολιτική και τη διαφήμιση, η διαμόρφωση του ονόματος θεωρείται απαραίτητη, διότι ο τρόπος που ονομάζετε κάτι παίζει ρόλο στο τι σκέφτεστε για αυτό. Γι 'αυτό και γίνονται μάχες πάνω από τις ετικέτες «Obamacare» και «πάνελ θανάτου.» (σημείωση: προφανώς αναφέρεται στην εσωτερική πολιτική επικαιρότητα της Αμερικής).

Μόλις τα τελευταία χρόνια, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας έχουν αξιοποιήσει στο έπακρον τη «γεωγραφική» τεχνολογία, η οποία έχει τη δυνατότητα ανίχνευσης του κινητού σε ένα χάρτη με μεγάλη ακρίβεια (
pinpoint). Η επιτήρηση και οι επιπτώσεις στην ιδιωτική ζωής είναι αρκετά απλές. Αν κάποιος ξέρει ακριβώς όπου είστε, πιθανώς ξέρετε τι κάνετε. Τα κυψελωτά συστήματα συνεχώς ελέγχουν και καταγράφουν την τοποθεσία όλων των τηλεφώνων στα δίκτυά τους - και αυτά τα δεδομένα είναι ιδιαίτερα πολύτιμες πληροφορίες από τις υπηρεσίες της αστυνομίας και τους online διαφημιστές. Οι εταιρείες κινητής διατηρούν κατά κανόνα τις γεωγραφικές πληροφορίες σας για ένα χρόνο ή περισσότερο, σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Και που είναι το πρόβλημα; Το Εφετείο της Περιφέρειας της Κολούμπια, αποφαινόμενο σχετικά με τη χρήση των συσκευών εντοπισμού της αστυνομίας, σημείωσε ότι τα δεδομένα GPS μπορεί να αποκαλύψουν εάν ένα άτομο κάθε εβδομάδα πηγαίνει στην εκκλησία, είναι βαρύς πότης, είναι τακτικός στο γυμναστήριο, είναι άπιστος σύζυγος, είναι εξωτερικός ασθενής που λαμβάνει κάποια θεραπεία, είναι συνεργάτης συγκεκριμένων ατόμων ή πολιτικών ομάδων - και δεν αποκαλύπτουν μόνο μια από τις ανωτέρω πληροφορίες για ένα πρόσωπο, αλλά όλες αυτές μαζί! "Ακόμα και ο πιο «κοινωνικός» τύπος, μπορεί να μην αποκαλύψει όλες αυτές τις πληροφορίες στο Facebook.

Υπάρχει ένα ακόμα πιο συναρπαστικό και συνάμα διαβολικό στοιχείο για το τι μπορεί να γίνει με τις πληροφορίες θέσης. Μια νέα έρευνα δείχνει ότι από τη διασταύρωση των γεωγραφικών σας δεδομένων με αυτά των φίλων σας, είναι δυνατόν να προβλεφθεί που θα είσαστε, με ένα πολύ υψηλότερο βαθμό ακρίβειας.

Αυτό είναι γνωστό ως «προγνωστική μοντελοποίηση» (predictive modeling) και δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από τα δεδομένα της γεωγραφικής σας θέσης που προκύπτουν από το κινητό σας.

Εάν είμαστε αφελείς μπορούμε να συνεχίσουμε να τα αποκαλούμε τηλέφωνα, εάν όχι πως πρέπει να τα πούμε; Η Eben Moglen, καθηγήτρια νομικής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, υποστηρίζει ότι είναι ρομπότ, για τα οποία εμείς, - οι υπερήφανοι ιδιοκτήτες τους – είμαστε απλώς τα χέρια και τα πόδια τους. «Βλέπουν τα πάντα, έχουν επίγνωση της θέσης μας, της σχέση μας με άλλα ανθρώπινα όντα και άλλα ρομπότ, μεσολαβούν στη ροή πληροφοριών γύρω μας» είπε. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότερο χρησιμοποιούμε αυτές τις συσκευές σύμφωνα με τον αρχικό τους σχεδιασμό. Μια πρόσφατη έρευνα από την O2, μια βρετανική εταιρεία τηλεφωνίας, έδειξε ότι η πραγματοποίηση κλήσεων είναι η πέμπτη πιο δημοφιλής δραστηριότητα, για τα smartphones. Πιο δημοφιλείς χρήσεις είναι η περιήγηση στο Web,  η είσοδος στα κοινωνικά δίκτυα, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το άκουσμα μουσικής. Τα
smartphones έχουν αναλάβει επάνω τους τις λειτουργίες που έκαναν για εμάς οι φορητοί υπολογιστές, οι φωτογραφικές μηχανές, οι πιστωτικές κάρτες και τα ρολόγια.

Αν θέλετε να αποφύγετε κάποια επιτήρηση, η καλύτερη επιλογή είναι να χρησιμοποιήσετε τα καρτο-κινητά τηλέφωνα που δεν απαιτούν ταυτοποίηση. (σημείωση: αυτό για την Αμερική, στην Ελλάδα δεν ισχύει). Τα τηλέφωνα αυτά μεταδίδουν πληροφορίες για τη θέση σας στην εταιρεία κινητής και καταγράφει τους αριθμούς που καλείτε, αλλά δεν είναι συνδεδεμένα με το όνομα σας. Καταστρέψτε το τηλέφωνο ή απλά ρίξτε το σε ένα κάδο απορριμμάτων, και τα δεδομένα του δεν μπορούν να συνδεθούν με εσάς. Αυτά τα κινητά τηλέφωνα, είναι που συνδέουν τους ακτιβιστές της ιδιωτικής ζωής, τους διαφωνούντες της Βιρμανίας καθώς και τους εμπόρους της κοκαΐνης. (σημείωση: δεν είναι κατανοητό)

Τα καρτο-κινητά τελικά όμως είναι μπελάς. Τι μπορούμε όλοι εμείς να κάνουμε; Αφήνοντας το smartphone σας στο σπίτι θα βοηθούσε, αλλά τότε τι νόημα έχει να το αγοράσετε; Κλείνοντας την μπαταρία, όταν δεν το χρησιμοποιείτε, θα βοηθούσε επίσης, επειδή θα σταματήσουμε να «εκπέμπει» τη θέση σας στην εταιρεία κινητής, αλλά ποιος το κάνει αυτό; Κλείνοντας την μπαταρία δεν είναι σίγουρο ότι σταματά να λειτουργεί – το κακόβουλο λογισμικό μπορεί να το κρατήσει αναμμένο χωρίς να το συνειδητοποιείτε. Ο μόνος τρόπος για να είμαστε σίγουροι είναι να βγάλουμε τη μπαταρία. Για μαντέψτε όμως: Εάν έχετε ένα iPhone, θα χρειαστείτε ένα μικρό κατσαβίδι για να αφαιρέσετε το πίσω κάλυμμα. Και εάν το κάνετε θα ακυρώσετε την εγγύησή σας.

Ο Matt Blaze, ένας καθηγητής της επιστήμης των υπολογιστών και της πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, έχει γράψει εκτενώς για τα θέματα αυτά και πιστεύει ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύο επιλογές: «Δεν έχετε κινητό τηλέφωνο ή απλά αποδέχεστε ότι ζείτε στο Πανοπτικό».

Υπάρχει και μια ακόμη επιλογή. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να αποκαλούν τα τηλέφωνα ως «συσκευές εντοπισμού». Είναι ένας ουδέτερος όρος, διότι καλύπτει τις θετικές δραστηριότητες – οργάνωση ραντεβού, τραπεζικές καταθέσεις, φίλους – και προβληματικές, όπως η κυβέρνηση και οι διαφημιστές που μας παρακολουθούν.

Μπορούμε να αγαπάμε ή να μισούμε αυτές τις συσκευές – ή να αγαπάμε και να τις μισούμε ταυτόχρονα – αλλά θα ήταν λογικό να τις αποκαλούμε αυτό που είναι για να καταλαβαίνουμε πλήρως τι κάνουν.

News Analysis
That’s No Phone. That’s My Tracker.
By PETER MAASS and MEGHA RAJAGOPALAN

Published: July 13, 2012THE device in your purse or jeans that you think is a cellphone — guess again. It is a tracking device that happens to make calls. Let’s stop calling them phones. They are trackers.Most doubts about the principal function of these devices were erased when it was recently disclosed that cellphone carriers responded 1.3 million times last year to law enforcement requests for call data. That’s not even a complete count, because T-Mobile, one of the largest carriers, refused to reveal its numbers. It appears that millions of cellphone users have been swept up in government surveillance of their calls and where they made them from. Many police agencies don’t obtain search warrants when requesting location data from carriers.

Thanks to the explosion of GPS technology and smartphone apps, these devices are also taking note of what we buy, where and when we buy it, how much money we have in the bank, whom we text and e-mail, what Web sites we visit, how and where we travel, what time we go to sleep and wake up — and more. Much of that data is shared with companies that use it to offer us services they think we want. 

We have all heard about the wonders of frictionless sharing, whereby social networks automatically let our friends know what we are reading or listening to, but what we hear less about is frictionless surveillance. Though we invite some tracking — think of our mapping requests as we try to find a restaurant in a strange part of town — much of it is done without our awareness. 

“Every year, private companies spend millions of dollars developing new services that track, store and share the words, movements and even the thoughts of their customers,” writes Paul Ohm, a law professor at the University of Colorado. “These invasive services have proved irresistible to consumers, and millions now own sophisticated tracking devices (smartphones) studded with sensors and always connected to the Internet.” 

Mr. Ohm labels them tracking devices. So does Jacob Appelbaum, a developer and spokesman for the Tor project, which allows users to browse the Web anonymously. Scholars have called them minicomputers and robots. Everyone is struggling to find the right tag, because “cellphone” and “smartphone” are inadequate. This is not a semantic game. Names matter, quite a bit. In politics and advertising, framing is regarded as essential because what you call something influences what you think about it. That’s why there are battles over the tags “Obamacare” and “death panels.” 

In just the past few years, cellphone companies have honed their geographic technology, which has become almost pinpoint. The surveillance and privacy implications are quite simple. If someone knows exactly where you are, they probably know what you are doing. Cellular systems constantly check and record the location of all phones on their networks — and this data is particularly treasured by police departments and online advertisers. Cell companies typically retain your geographic information for a year or longer, according to data gathered by the Justice Department. 

What’s the harm? The United States Court of Appeals for the District of Columbia Circuit, ruling about the use of tracking devices by the police, noted that GPS data can reveal whether a person “is a weekly church goer, a heavy drinker, a regular at the gym, an unfaithful husband, an outpatient receiving medical treatment, an associate of particular individuals or political groups — and not just one such fact about a person, but all such facts.” Even the most gregarious of sharers might not reveal all that on Facebook. 

There is an even more fascinating and diabolical element to what can be done with location information. New research suggests that by cross-referencing your geographical data with that of your friends, it’s possible to predict your future whereabouts with a much higher degree of accuracy. 

This is what’s known as predictive modeling, and it requires nothing more than your cellphone data. 

If we are naïve to think of them as phones, what should we call them? Eben Moglen, a law professor at Columbia University, argues that they are robots for which we — the proud owners — are merely the hands and feet. “They see everything, they’re aware of our position, our relationship to other human beings and other robots, they mediate an information stream around us,” he has said. Over time, we’ve used these devices less for their original purpose. A recent survey by O2, a British cell carrier, showed that making calls is the fifth-most-popular activity for smartphones; more popular uses are Web browsing, checking social networks, playing games and listening to music. Smartphones are taking over the functions that laptops, cameras, credit cards and watches once performed for us. 

If you want to avoid some surveillance, the best option is to use cash for prepaid cellphones that do not require identification. The phones transmit location information to the cell carrier and keep track of the numbers you call, but they are not connected to you by name. Destroy the phone or just drop it into a trash bin, and its data cannot be tied to you. These cellphones, known as burners, are the threads that connect privacy activists, Burmese dissidents and coke dealers. 

Prepaids are a hassle, though. What can the rest of us do? Leaving your smartphone at home will help, but then what’s the point of having it? Turning it off when you’re not using it will also help, because it will cease pinging your location to the cell company, but are you really going to do that? Shutting it down does not even guarantee it’s off — malware can keep it on without your realizing it. The only way to be sure is to take out the battery. Guess what? If you have an iPhone, you will need a tiny screwdriver to remove the back cover. Doing that will void your warranty. 

Matt Blaze, a professor of computer and information science at the University of Pennsylvania, has written extensively about these issues and believes we are confronted with two choices: “Don’t have a cellphone or just accept that you’re living in the Panopticon.” 

There is another option. People could call them trackers. It’s a neutral term, because it covers positive activities — monitoring appointments, bank balances, friends — and problematic ones, like the government and advertisers watching us. 

We can love or hate these devices — or love and hate them — but it would make sense to call them what they are so we can fully understand what they do. 

Peter Maass and Megha Rajagopalan are reporters on digital privacy for ProPublica, the nonprofit investigative newsroom.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: