Κερδοφόρες συντεχνίες

γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης

Στην συντελεσμένη πλέον καταστροφή που βιώνει ως απόλυτη κοινωνική τραγωδία αυτός εδώ ο τόπος, δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να διαπιστώσουν και να κατανοήσουν πολλοί, μέχρι χθες αδιάφοροι, τι ακριβώς είχε στηθεί και παιχτεί στην πλάτες αυτής της πατρίδας όλα αυτά τα χρόνια. Ποιες ήταν οι κοινωνικές (επί της ουσίας αντικοινωνικές) κάστες-elite οι οποίες δημιουργήθηκαν και πλούτιζαν παρασιτικά όχι απλά εις βάρος του κράτους, αλλά και εις βάρος μιας ολόκληρης αποκοιμισμένης κοινωνίας. Δεν νομίζουμε, δε, ότι ζούσαν εις βάρος του κράτους, μιας και αυτές οι κοινωνικές συντεχνίες ήταν, αν όχι το ίδιο το κράτος, αναμφισβήτητα μια σταθερά εμπροσθοφυλακή του. Και αυτό γιατί επί τόσα χρόνια υπήρξε ένα κράτος το οποίο δεν ανταποκρινόταν στις στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, δεν ήταν ικανό να επιλύσει τα στοιχειώδη κοινωνικά προβλήματα, δεν είχε την παραμικρή σχέση με τις πλέον οφθαλμοφανείς απαιτήσεις μιας στοιχειώδους πολιτισμένης κοινωνίας.

Από αυτό το γεγονός δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς, πως όταν ένα κράτος δεν μπορεί να λύσει τα βασικά προβλήματά του και η λειτουργία του δεν ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις έστω κοινωνικές ανάγκες, μοιραία καταρρέει, αυτοδιαλύεται. Από το 1981, στήθηκε στην πλάτη αυτού του λαού ένα τεράστιο φαγοπότι. Δημιουργήθηκαν παρασιτικές συντεχνίες οι οποίες όχι απλά κατασπάραξαν το δημόσιο χρήμα, αλλά επιπλέον παγιώθηκαν στην κοινή γνώμη ως το απόλυτο κοινωνικό πρότυπο επιτυχίας, ως οι μοναδικοί φορείς μιας «εξ αποκαλύψεως » αλήθειας, την οποία ουδείς τολμούσε να αμφισβητήσει. Η διάβρωση της ελληνικής κοινωνικής συνείδησης είναι το μεγαλύτερο έγκλημα το οποίο έχει συντελεστεί διαχρονικά σε αυτόν εδώ τον τόπο, ένα έγκλημα του οποίου τα θλιβερά αποτελέσματα βιώνει σήμερα η πλειοψηφία των Ελλήνων, ένα έγκλημα του αριστερισμού και των παρασιτικών συντεχνιών του: «διανοούμενοι», «καλλιτέχνες», δημοσιογράφοι, εκδότες, τηλεπαρουσιαστές, συνδικαλιστές, ανέμελες ταξιδεύτριες, «επώνυμοι». Αυτός ο πολυπλόκαμος μηχανισμός απλώθηκε κυριολεκτικά σε κάθε σπιθαμή της δημόσιας ζωής, σε μια άνευ προηγουμένου διαπλοκή με την πολιτική εξουσία, την οποία και ουσιαστικά αντικατέστησε. Ήταν η εποχή της «κότας με τα χρυσά αυγά», που η κάνουλα των ευρωπαϊκών χρημάτων έρρεε ασταμάτητα, δημιουργώντας μια παράνοια σε έναν αφιονισμένο και εξαχρειωμένο από την μανία της κατανάλωσης πληθυσμό.

Σήμερα, κατά το κοινώς λεγόμενον «έσφιξαν τα γάλατα». Τα ευρωπαϊκά «πακέτα» και τα «μεσογειακά προγράμματα» τελείωσαν και ως ήταν αναμενόμενο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού σ' έναν λαό, που τουλάχιστον με την ανοχή του οποίου, αυτό το κοινωνικό τέρας των συντεχνιών, κατασπάραξε μια πατρίδα και εξαχρείωσε τους ανθρώπους της.

Ωστόσο, ενώ θα περίμενε κανείς στις σημερινές καταστάσεις ολοκληρωτικής κοινωνικής κατάρρευσης, οι συντεχνίες της συμφοράς να το βουλώσουν επιτέλους, έχοντας έναν ελάχιστο βαθμό αυτοσυνειδησίας για την καταστροφή που επέφεραν σε αυτόν εδώ τον τόπο, όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν το κοινό αίσθημα, αυτή τη φορά έχοντας ενδυθεί τον μανδύα της συμπόνιας και την φιλανθρωπίας.

Άλλο ένα τραγικό συμπέρασμα της ολοκληρωτικής κοινωνικής διάλυσης: στα χρόνια των «παχιών αγελάδων» οι συντεχνίες πλούτιζαν με τον μανδύα της «γκλαμουριάς», του life style, του νεόπλουτου αριστερισμού και του εκ του ασφαλούς αγωνιστή. Σήμερα συνεχίζουν το λαμπρό τους έργο με το προσωπείο της φιλανθρωπίας: παριστάνουν τους αγανακτισμένους, τους επαναστάτες, τους αντιστασιακούς (παλιά τους τέχνη αυτό...), τους αδικημένους, τους ανιδιοτελείς υπερασπιστές των λαϊκών δικαίων, τους ρομαντικούς ιδεαλιστές που φτωχοί πλέον και αυτοί, βιώνουν την οικονομική κρίση!

Ενδεχομένως μια ερμηνεία αυτών των φαινομένων περιγράφει ο επιφανής μουσικός κ. Γιάννης Αγγελάκας, σε μια επιστολή του προς τον συνάδελφό του κ. Νταλάρα. Παραθέτουμε αυτούσια την επιστολή του κ. Αγγελάκα, σημειώνοντας μόνο ότι την θεωρούμε το σημαντικότερο και ουσιαστικότερο κείμενο που έχει γραφεί εδώ και χρόνια στην Ελλάδα: «Αγαπητέ κύριε Νταλάρα όλοι γνωρίζουν πως οι ενοχές είναι το βασικό ψυχολογικό υπόβαθρο κάθε μεγάλης δημιουργικής καλλιτεχνικής ψυχής και πως είναι φυσιολογικό όσο ο καλλιτέχνης γιγαντώνεται πνευματικά, να γιγαντώνεται παράλληλα και η υλική του περιουσία, πράγμα που μπορεί να τον οδηγήσει σε ψυχολογικό ηθικό και δημιουργικό αδιέξοδο. Κατανοώντας λοιπόν το δράμα που βιώνετε σαν τέτοιος καλλιτέχνης αυτό τον καιρό, παράλληλα με το άλλο μεγάλο εθνικό μας δράμα, έχω να σας προτείνω (απορώ πως δεν το σκεφτήκατε μόνος σας) να κρατήσετε για σας και την οικογένειά σας το απολύτως απαραίτητο κομμάτι της περιουσίας σας και να προσφέρετε την υπόλοιπη για να απαλύνετε τον πόνο μερικών έστω από τους εκατομμύρια αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας. Προχωρήστε άφοβα στην προσωπική και καλλιτεχνική σας απελευθέρωση και ενταχθείτε σιγά-σιγά στο κίνημα του συναισθηματικού κομμουνισμού που γιγαντώνεται και αυτό τελευταία στους κύκλους των καλλιτεχνών και των διανοούμενων της πατρίδας μας».

elkosmos