ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΗ?Είναι φυσιολογικό να κοιμάσαι οργισμένος και να ξυπνάς πάντα πικραμένος?
Σίγουρα δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι και πώς να μην νιώθω με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μου, γύρω μας. Τις τελευταίες μέρες... η σκηνή του Σολωμού να σκαρφαλώνει στον ιστό γυρνά συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, πως έγινε αυτό? Η δολοφονία ενός συνομήλικου μου, (παιδί πολύτεκνης οικογένειας και πατέρας ο ίδιος), ο εορτασμός της μαύρης επετείου, η μνήμη αυτών που χάθηκαν στην κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους. Το όνομα Σολωμός Σολωμού σας θυμίζει τίποτα αλήθεια; Έτυχε να ζήσω από κοντά όλη αυτή την θυσία.
Το κακό ή μπορεί και καλό, είναι ότι νιώθω και εγώ κάθε μέρα όπως ο Σολωμός πριν θάψει τον ξάδελφο του, πριν ανέβει στον ιστό. Νιώθω την οργή, νιώθω προδομένη όχι από σένα πατρίδα αλλά από το «σύστημα» που μου έκλεψε την χαρά να ζω με την οικογένεια μου σε μια χώρα ευλογημένη.
Ο Σολωμός ήξερε πριν ανέβει στον ιστό να κατεβάσει την τουρκική σημαία ότι πριν «τελειώσει» θα δει το σπίτι του στα κατεχόμενα, θα δει ότι του έκλεψαν. Και σκέφτομαι….. νιώθει κανείς ότι ανεβαίνοντας στον ιστό ο Σολωμός προτίμησε να ζήσει ελεύθερος μια στιγμή και για πάντα στις μνήμες μας και όχι πουλημένος μια ζωή εύκολη, γεμάτη υποκρισία, ψέμα και προδοσία?
Έτσι νιώθω και εγώ όταν βλέπω κάθε μέρα την Ελλάδα να γονατίζει μπροστά στα χιλιάδες προβλήματα της. Αναρωτιέμαι είμαστε πάνω στον ιστό και περιμένουμε το τέλος ή πρέπει να ανέβουμε? γιατί δεν μπορώ να αφήσω στα παιδιά μου τέτοια κληρονομιά.
ΟΧΙ δεν μπορώ να κατεβάζω σημαίες από τις βραχονησίδες, να φιμώνω την αλήθεια, να γράφω βιβλία που ντροπιάζουν όλους αυτούς που υπηρετούν την πατρίδα με εθνική συνείδηση και μιλώ για τα παιδιά του απλού Έλληνα που είναι στα σύνορα και όχι στα πολεμικά μουσεία, για τους αξιωματικούς όλου του ελληνικού στρατού που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, που είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεται η πατρίδα.
ΟΧΙ δεν μπορώ να δεχτώ την ισοπέδωση ανθρώπων, ιδεών, θεσμών, ακόμη και την ισοπέδωση του πιο μικρού και απλού ονείρου ενός παιδιού στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από την οικονομική καταστροφή.
ΟΧΙ δεν μπορώ να σκέπτομαι ότι έχετε ρημάξει τα πάντα, ιστορία, θεσμούς, ήθη, έθιμα, φιλότιμο ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει ο Έλληνας και το χειρότερο…… δεν θέλετε να αφήσετε τίποτε όρθιο για την επόμενη γενιά. Χτυπάτε ανελέητα την παιδεία με μηνύματα τέτοια όπως …….η ελληνική γλώσσα είναι μια μικρή γλώσσα, ότι τα Ίμια δεν είναι ελληνικά ή ότι η Χαρά Νικοπούλου δημιουργεί πρόβλημα στην Θράκη….
Η απάντηση σε όλους εσάς που αυτά πράττεται χωρίς εθνική συνείδηση είναι στα ελληνικά σε χιλιάδες λέξεις αλλά δεν μου επιτρέπει η ιδιότητα της μητέρας να τις γράψω.
Είμαι πάνω στον ιστό σαν το Σολωμό και περιμένω να δω το τέλος ή πρέπει να ανέβω? και πως ανεβαίνεις σε ένα ιστό για να «τελειώσεις» όταν και αυτό τον έκλεψαν. Που να πιαστώ να δείξω στα παιδιά μου ότι οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες. Δεν δέχομαι από κανένα να προδίδει την ιδιότητα που μου χάρισαν με το αίμα τους οι ήρωες του 21 και του 40, και σήμερα οι ένοπλες δυνάμεις όλο το 24ωρο συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο.
Θέλω να είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα και αυτό μαθαίνω στα παιδιά μου. Στα παιδιά μας πρέπει να και θα παραδώσουμε ότι παραλάβαμε, θέλουν δεν θέλουν κάποιοι. Είναι αποδεδειγμένο αφού ξεχνάμε την ιστορία μας πρέπει να την ξαναγράψουμε καθώς θα την ξαναζούμε.
Ο Έλληνας γεννήθηκε για να ζει ελεύθερος και έτσι θα ζήσει, απλά πρέπει να θυμηθεί τις ρίζες του και αυτές είναι η οικογένεια του, η πίστη του, η ιστορία του.
Ο Σολωμός Σολωμού δεν χάθηκε άδικα, έμεινε στην νεότερη ελληνική ιστορία να μας θυμίζει ποσό «μικροί» μπροστά του είναι πολιτικοί, δημοσιογράφοι , άνθρωποι που κατέχουν ένα αξίωμα, μια θέση μέσα στο σύστημα γιατί κανένας τους δεν αντιστάθηκε όπως αυτός.
Εμείς οι απλοί Έλληνες δεν είμαστε το σύστημα, θα βρούμε ιστό και θα ανέβουμε πάνω όχι για να χαθούμε αλλά για να ξαναγεννηθούμε, να γράψουμε ιστορία όπως ξέρουμε και πρέπει.
(ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ)
από staratalogia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου