Ανυπόστατος ο νομικός ισχυρισμός του ΠΑΣΟΚ ότι η Ιθαγένεια αποτελεί ατομικό δικαίωμα

Επιτρέπεται δημοψήφισμα για την ιθαγένεια;

Του Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου από το αναΜορφωση

[Ώς αντίλογο στις φωνές που ζητούν Δημοψήφισμα επί του νομοσχεδίου για την απόδοσης της Ελληνικής ιθαγένειας στους λαθρομετανάστες, το ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου, και οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν ότι],... το δημοψήφισμα θα ήταν συνταγματικώς ανεπίτρεπτο, επειδή “δεν χωρεί δημοψήφισμα σε θέματα δικαιωμάτων”.

Από τα διεθνή κείμενα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προκύπτει ότι υπάρχει ατομικό δικαίωμα στο έχειν ιθαγένεια γενικώς, το οποίο το σέβεται ήδη ο ΚΕΙ στο άρ. 1 παρ. 2 (“Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτά από τη γέννηση του και όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφόσον δεν αποκτά με τη γέννηση του αλλοδαπή ιθαγένεια ή είναι άγνωστης ιθαγένειας”). Το διεθνές δίκαιο απεχθάνεται τους ανιθαγενείς και θεωρεί ότι η ιθαγένεια, μία κάποια ιθαγένεια, αποτελεί ατομικό δικαίωμα [ταυτόχρονα αποτελεί μάλλον και υποχρέωση. Άλλο ζήτημα αυτό].

Δεν υπάρχει όμως ατομικό δικαίωμα στο έχειν την ελληνική ιθαγένεια ή στο έχειν την ιθαγένεια του τόπου κατοικίας ή του τόπου διακοπών ή του τόπου του οποίου την ποδοσφαιρική ομάδα υποστηρίζω. Αφής στιγμής κάποιος είναι ιθαγενής ενός κράτους, δεν έχει δικαίωμα, αξίωση, απαίτηση να αποκτήση την ιθαγένεια της αρεσκείας του. Απεναντίας, και οι πιο προοδευτικές [ή "προοδευτικές"] διεθνείς συμβάσεις καθιστούν σαφές ότι η χορήγηση ιθαγενείας αποτελεί προνομία του κράτους ως χαρακτηριστική έκφραση της κυριαρχίας του.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το άρ. 1 παρ. 2-3 της Σύμβασης του ΟΗΕ κατά των φυλετικών διακρίσεων “2. This Convention shall not apply to distinctions, exclusions, restrictions or preferences made by a State Party to this Convention between citizens and noncitizens. 3. Nothing in this Convention may be interpreted as affecting in any way the legal provisions of States Parties concerning nationality, citizenship or naturalization, provided that such provisions do not discriminate against any particular nationality.

Παρομοίως, σύμφωνα με το άρ. 16 ΕΣΔΑ (pdf) “Ουδεµία διάταξις τωv άρθρωv 10 [ελευθερία της έκφρασης], 11 [ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι] και 14 [απαγόρευση διακρίσεων] δύvαται vα θεωρηθή ως απαγoρεύoυσα εις τα Υψηλά Συµβαλλόµεvα Μέρη vα επιβάλλωσι περιoρισµoύς εις τηv πoλιτικήv δραστηριότητα τωv ξέvωv” [και πολλώ μάλλον στην χορήγηση σε αυτούς ιθαγενείας, που συνεπάγεται αναγκαστικά συμμετοχή στην πολιτική ζωή].

Τα ίδια υπαινίσσεται και η κλασσική υπόθεση Nottebohm του Διεθνούς Δικαστηρίου το μακρινό 1955: “It is for Liechtenstein [διάβαζε: Greece], as it is for every sovereign State, to settle by its own legislation the rules relating to the acquisition of its nationality, and to confer that nationality by naturalization granted by its own organs in accordance with that legislation. It is not necessary to determine whether international law imposes any limitations on its freedom of decision in this domain”.

Συνεπώς, η χορήγηση ιθαγενείας επαφίεται κατά 90% στην διακριτική ευχέρεια του κράτους [εκτός από την περίπτωση ανιθαγένειας θα προσέθετα εδώ και κάποιες περιπτώσεις ανενεργού ιθαγενείας].

Ως εκ τούτου, το αίτημα για δημοψήφισμα είναι νόμιμο και δεν μπορεί να γίνη καμία σύγκριση με ταυτότητες, μιναρέδες και όσες άλλες χαζομάρες διαβάζω αυτές τις ημέρες. Οι μετανάστες τους οποίους αφορά το σχέδιο νόμου έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία την ιδιότητα του πολίτη κάποιας χώρας, δηλαδή της χώρας καταγωγής τους, που είναι το μόνο ανθρώπινο δικαίωμα που υπάρχει. Την ιδιότητα του Έλληνος πολίτου δεν την έχουν μερικά δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μήπως και εκείνων παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα;

πηγή:Ελληνόψυχος