Το δημοψήφισμα του 2004 έδειξε πως ο κυπριακός ελληνισμός στη συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμούσε δύο πράγματα . Πρώτο , τη διατήρηση της κυπριακής δημοκρατίας και δεύτερο τη συνέχιση αυτής μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση .Για τον ελληνισμό της Κύπρου , η κυπριακή δημοκρατία αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια βεβαιότητα , μια δοκιμασμένη πραγματικότητα , ένα όργανο που διασφαλίζει την εθνική του ταυτότητα και τη προκοπή του , παρά τα πολλαπλά προβλήματα που γεννοβολούν οι όροι που οι κατακτητές επέβαλαν στο σύνταγμα της. Ο κυπριακός ελληνισμός , ακόμα και με αυτή τη δοτή μορφή δημοκρατίας μπόρεσε να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί , μέσα από αμέτρητες αντιξοότητες και καταστροφές . Η προοπτική ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση του αναπτέρωνε την ελπίδα πως μέσα στις νέες συνθήκες της ένταξης όλα τα αρνητικά στοιχεία και οι όροι που επέβαλαν οι κατακτητές θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο έτσι ώστε με μια εθνική και σώφρονα πολιτική θα φυλλορροούσαν και θα έπεφταν από το δέντρο της Ζυριχικής δημοκρατίας. Θα επικρατούσε επιτέλους ο κοινός πολιτισμός της Ευρώπης και στη δική μας πατρίδα , η κοινή αντίληψη και πρακτική της δημοκρατίας που πρυτανεύει σε όλη την Ευρώπη.
Με το ΟΧΙ του 2004 , απώθησε ο ελληνισμός μας το παραλογισμό και την αβεβαιότητα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας . Απέτρεψε την εγκαθίδρυση ενός Οθωμανικού πολιτεύματος το οποίο θα ήλεγχαν οι άγγλοι και οι συνεταίροι τους.
Το δημοψήφισμα του 2004 είναι μια ξεκάθαρη λαϊκή εντολή για τη πορεία που όφειλε να ακολουθήσει η πολιτική . Πορεία προς εμπέδωση μιας ευρωπαϊκής πλειοψηφικής δημοκρατίας , που με την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιφορτίζεται με το καθήκον της επέκτασης της νομιμότητας της Κυπριακής δημοκρατίας στη κατεχόμενη επικράτεια της .
Θα έπρεπε ως εκ τούτου να αναληφθεί ένας αγώνας από τη πολιτική ηγεσία του τόπου προς δύο κατευθύνσεις Α) προς την αναθεωρητική προσαρμογή του συντάγματος της κυπριακής δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο και Β) προς τη διεκδίκηση των κατεχομένων εδαφών μας καλώντας τους τουρκοκύπριους να επιλέξουν ποιο δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν . Αν δηλαδή θα εξακολουθήσουν να είναι όργανα του τουρκικού επεκτατισμού ή αν θα σεβαστούν την νομιμότητα της ευρωπαϊκής πλειοψηφικής δημοκρατίας και να αγωνιστούν από κοινού με τους έλληνες για την άρση της κατοχής και την επικράτηση της νομιμότητας σε όλη την επικράτεια της κυπριακής δημοκρατίας .
Δυστυχώς όμως τίποτα δεν έγινε από όσα ο λαός έταξε δια του δημοψηφίσματος . Τουναντίον ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο εξακολουθεί να υποκύπτει στο οθωμανικό-αποικιοκρατικό «δίκαιο» και να πισωγυρίζει το τόπο . Ούτε τους τουρκοκύπριους κατήγγειλε ως συνεργάτες του τουρκικού επεκτατισμού , ούτε την αναθεώρηση του Ζυριχικού συντάγματος επεχείρησε , ούτε έπραξε οτιδήποτε που να αποτελεί βήμα προς τα εμπρός .
Ακόμα και ο πρόεδρος του ΟΧΙ , ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος υπέκυψε στις πιέσεις του άθλιου και ξενοκίνητου κατεστημένου και σύρθηκε στην 8η Ιουλίου με την οποία αρχίζει το αναμάσημα της ίδιας τροφής , της ίδιας φρασεολογίας της ίδιας τακτικής της υποχώρησης και του ραγιαδισμού .
Το δημοψήφισμα του 2004 , ήταν μια ευκαιρία αλλαγής στρατηγικής που δεν αξιοποιήθηκε . Γιατί άραγε δεν εισακούστηκε η φωνή του λαού ;
Διότι το πολιτικό κατεστημένο της Κύπρου στηρίζεται και στηρίζει αλληλέγγυα ντόπια και ξένα συμφέροντα που η ύπαρξη τους εξαρτάτε από την διατήρηση των παλαιών γεωπολιτικών ρευμάτων και την απώθηση της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής και γεωπολιτισμικής επέκτασης στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της εξ αυτού εξακτίνωσης του στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική .
Οι νέες ευρωπαϊκές γεωπολιτικές συνθήκες που άρχισαν να γίνονται κατανοητές και αντιληπτές από το 2004 και εντεύθεν απαιτούν νέες ηγεσίες , νέες αντιλήψεις και προ πάντων νέες εθνικές πολιτικές δυνάμεις . Οι παλαιές πολιτικές δυνάμεις της βαθιάς υπόκλισης και του ραγιαδισμού , επιβάλλεται να παραμερισθούν και τη θέση τους να πάρουν οι εθνοκεντρικές ευρωπαϊστικές πολιτικές δυνάμεις .
Οι καιροί έθεσαν το αίτημα της μεταπολίτευσης στη κυπριακή πολιτική πραγματικότητα . Το κατεστημένο της υποχώρησης προσπαθεί εναγωνίως να παρατείνει την άθλια ύπαρξη του . Το νέο σχέδιο που ετοιμάζει σε συνεργασία με τους εχθρούς του έθνους και του πολιτισμού αποτελεί την έσχατη προσπάθεια επιβεβαίωσης του .Όμως ένα νέο ΟΧΙ , θα γίνει ο εφιάλτης του και ο δήμιος του .
Η μεταπολίτευση τότε θα έρθει με όλα εκείνα τα στοιχεία της λαϊκής οργής .
Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν εκείνες οι δυνάμεις που θα καθοδηγήσουν το λαό και θα αποκρυσταλλώσουν πολιτικά τη θέληση του .
Η δουλειά που πρέπει να κάνουμε εμείς οι εθνικιστές τούτες τις κρίσιμες ώρες είναι να καλλιεργήσουμε το ΟΧΙ στο νέο σχέδιο και να κατευθύνουμε ενάντια στην υποταγή και την παρακμή τον πυρφόρο χείμαρρο της λαϊκής εναντίωσης .
Τούτο θα το πετύχουμε , όχι με ψεύτικες νίκες και βεγγαλικά δημοσιότητας , αλλά με οργανωτική δουλειά στα λαϊκά στρώματα .
Όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης εμείς θα είμαστε η ατσάλινη δύναμη που θα γνωρίζει τι θέλει και με ποια μέσα θα το επιτύχει .
Να προετοιμάσουμε τις συνθήκες μιας ελπιδοφόρου μεταπολίτευσης . Αυτό πρέπει να είναι το έργο του ελληνικού εθνικισμού μας .
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου