Η αλήθεια για τα γεγονότα του 1993

Ο στρατηγός ε.α. Νίκος Γρυλλάκης που τόσο αμφισβητήθηκε στο παρελθόν για τα πεπραγμένα του επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει και τον πατριωτισμό του και την εντιμότητά του, παραμένει ακόμα και τώρα «μητσοτακικός». Άβυσσος ως γνωστόν η ψυχή του ανθρώπου…. Σήμερα όμως που η κ. Μπακογιάννη αποφάσισε να φέρει μέσω του κ. Μεϊμαράκη στο προσκήνιο τα γεγονότα του 1993 έχει ιδιαίτερη αξία να παραθέσουμε εδώ τι έγραφε στο βιβλίο του «Από πρώτο χέρι» (Εκδόσεις Κάκτος, 2005) για τα γεγονότα εκείνα.
Ο εξαναγκασμός του Σαμαρά σε αποχώρηση από τη ΝΔ

…Μια άλλη μεθόδευση που ακολούθησε η εσωκομματική αντιπολίτευση και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι μας ήταν να διατηρηθεί με κάθε μέσο αγεφύρωτο του χάσμα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Μητσοτάκη – Σαμαρά, ώστε να αποκλεισθεί η επάνοδος του τελευταίου στη ΝΔ. Υπόψη ότι από πλευράς Σαμαρά η επάνοδός του στο κόμμα ήταν και απόλυτα εφικτή και πανεύκολη. Αντιδρούσαν όμως και έβαζαν συνεχώς φυτίλια οι εγκάθετοι της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στο περιβάλλον του Μητσοτάκη. Η δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης ήταν κυρίως αποτέλεσμα των μηχανορραφιών του Έβερτ και των πρόωρων ηγετικών φιλοδοξιών της Ντόρας Μπακογιάννη που «έστησαν» ο καθένας για δικούς του λόγους το χάσμα Μητσοτάκη – Σαμαρά.

Πιο συγκεκριμένα, μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του 1990 στη ΝΔ οι δυο πτέρυγες της ΝΔ , η «καραμανλική» με αρχηγό τον Έβερτ και η «μητσοτακική» με αρχηγό τον Σαμαρά συνεργάζονταν αρμονικά μεταξύ τους, επειδή κοινός αντίπαλός τους ήταν η διεφθαρμένη εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς εθεωρείτο ο κύριος εκφραστής της πάλαι ποτέ «αβερωφικής» πτέρυγας του κόμματος, της «δεξιάς» δηλαδή πτέρυγας της ΝΔ. Και μπορούμε σήμερα να πούμε ότι χάρις κυρίως στην στήριξη Σαμαρά, ο Μητσοτάκης επικράτησε παλαιότερα στον αγώνα διαδοχής στην ηγεσία της ΝΔ, επειδή μέχρι τότε εθεωρείτο «ξένο σώμα» από τους αμιγώς δεξιούς της παράταξης.

Η ύπαρξη κάτω από την ίδια στέγη δυο έντονα ανταγωνιστικών πολιτικών πτερύγων απέβαινε στην αρχή προς όφελος του Μητσοτάκη, επειδή δημιουργούσε ένα εξισορροπιστικό Status Quo μέσα στο κόμμα που του έδινε τον πλήρη έλεγχο του κόμματος. «Διαίρει και Βασίλευε» που λένε. Η υφέρπουσα εχθρότητα και αντιπάθεια μεταξύ Έβερτ και Σαμαρά καθιστούσε ανέφικτη κάθε σοβαρή προσπάθεια αμφισβήτησης της ηγεσίας Μητσοτάκη, γεγονός που επιβεβαιώθηκε περίτρανα μετά τις εκλογές του 1989, όταν επιχειρήθηκε τότε από τον Έβερτ προσπάθεια αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα , με πρόφαση την αναποτελεσματικότητά της σε τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις (1985 , Ιούνιος 1989 και Νοέμβριος 1989). Η απόπειρα εκείνη απέτυχε παταγωδώς.

Ο παράγων που άλλαξε σε βάρος του Μητσοτάκη εκείνη την ισορροπία δυνάμεων ήταν δυστυχώς οι ηγετικές φιλοδοξίες της κόρης του, Ντόρας Μπακογιάννη. Ύστερα από τη δολοφονία του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη από τη 17Ν και την υπουργοποίηση της, η Ντόρα μπήκε και η ίδια στον παρασκηνιακό αγώνα διαδοχής επειδή ήταν θυγατέρα του Πρωθυπουργού και στη χώρα μας ισχύει ακόμα το «κοτσαμπασισμός». Για την ανέλιξη όμως της Ντόρας Μπακογιάννη στην ηγεσία της μητσοτακικής πτέρυγας της ΝΔ, το πρώτο εμπόδιο που έπρεπε να εξαλειφθεί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Και ο μόνος τρόπος για την παράκαμψη του Σαμαρά από τη Ντόρα ήταν η δημιουργία σοβαρών τριβών στις σχέσεις του με τον πρωθυπουργό πατέρα της , ώστε δια της πρωθυπουργικής δυσμένειας να οδηγηθεί ο πανίσχυρος τότε υπουργός Εξωτερικών στην πολιτική αποδυνάμωση και τον παραγκωνισμό.

Οι πρόωρες και ανεπίκαιρες ηγετικές φιλοδοξίες της Ντόρας Μπακογιάννη αποτέλεσαν την αχίλλεια πτέρνα του Πρωθυπουργού Μητσοτάκη και για έναν άλλο λόγο: Ο μονίμως παρών στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδος ξένος παράγων ήταν τότε ιδιαίτερα ενοχλημένος με την φιλοσερβική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι διέγνωσε και αποκρυπτογράφησε τις καταστροφικές για τον τότε Πρωθυπουργό φιλοδοξίες της κόρης του και τις καλλιέργησε επειδή ήταν μια ουρανόπεμπτη ευκαιρία για να υπονομεύσουν και τον Μητσοτάκη και το κόμμα της ΝΔ.

Παράλληλα, η αντιηγετική τριανδρία των Έβερτ – Κανελλόπουλου – Δήμα επέλεξε κι αυτή την κερκόπορτα που άνοιξε η κόρη του Πρωθυπουργού για να στήσει έναν πραγματικό «χορό του Ζαλόγγου» για τη ΝΔ και τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Με την βοήθεια των εγκαθέτων τους στο πρωθυπουργικό περιβάλλον, του ξένου παράγοντα και της διαπλοκής πέτυχαν σταδιακά την απομάκρυνση του Α. Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών, τον παραγκωνισμό του από τα κυβερνητικά και κομματικά δρώμενα , τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση από βουλευτής της ΝΔ και τελικά την εξώθησή του στην ίδρυση δικού του κόμματος εκ των σαρκών της ΝΔ, της Πολιτικής Άνοιξης. Οι προϋποθέσεις για την εκλογική ήττα της ΝΔ είχαν πλέον δημιουργηθεί. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Ο τρόπος αποπομπής του Αντώνη Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι οι χειρισμοί του Σκοπιανού ήταν η αφορμή για την απομάκρυνσή του από την κυβέρνηση, ουσιαστικά όμως εκδιώχθηκε άκομψα από την κυβέρνηση για να διαταραχθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες εις βάρος του Μητσοτάκη. Κατά την άποψη μου η εκπαραθύρωση του Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών ήταν έργο της υπό τον Έβερτ εσωκομματικής αντιπολίτευσης και του ξένου παράγοντα για τους λόγους που έχουν προαναφερθεί.

Οφείλω επίσης να επισημάνω ότι, κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος που αντέδρασε τότε ο Μητσοτάκης στις επικρίσεις που δέχθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο για τον Σαμαρά και την εξωτερική πολιτική ήταν ο χειρότερος που μπορούσε να γίνει για την ενότητα της κεντροδεξιάς παράταξης, για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων και ιδιαίτερα του Σκοπιανού και την τύχη του ίδιου ως ηγέτη της παράταξης. Αναγκάζοντας το Σαμαρά να φύγει από την κυβέρνηση και τελικά από τη ΝΔ, ο Μητσοτάκης κατάφερε πρώτον, να αυτοευνουχισθεί στο θέμα του ελέγχου του κομματικού μηχανισμού. Και δεύτερον, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να αρχίσει η ανοικτή δράση της αντιηγετικής τριανδρίας και να περνάει στη συνείδηση των οπαδών της παράταξης η άποψη ότι ο Έβερτ ήταν πλέον ο …Μεσσίας της ΝΔ.

Ο Μητσοτάκης έκανε λάθος στην περίπτωση Σαμαρά και για τον εξής λόγο: Όταν ένας πρωθυπουργός παραδεχθεί δημοσίως ότι η ασκούμενη από την κυβέρνησή του εξωτερική πολιτική είναι για οποιοδήποτε λόγο λανθασμένη, τα λάθη αντανακλούν πρωτίστως στον ίδιο και δευτερευόντως στον υφιστάμενό του υπουργό. Επειδή σύμφωνα με τα αυτονόητα «δια παν ό,τι πράττει ή παραλείψει να πράξει η κυβέρνηση» υπεύθυνος είναι πρωτίστως ο πρωθυπουργός. Κι αυτά χωρίς να του προσμετρήσω και τις ευθύνες του από τις παρεκκλίσεις στην ρήση «τα εν οίκω μη εν δήμω».

Αισθάνομαι επίσης την υποχρέωση, κυρίως απέναντι στις νεότερες γενιές, για να μην έχουν ψευδαισθήσεις, να προσθέσω και τα εξής που προκύπτουν από την πληροφόρηση που είχα ως Διευθυντής Ασφαλείας και Πληροφοριών της ΝΔ: Από το 1986 μέχρι το 1989 ήταν η τότε καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ που υπονόμευε τον Σαμαρά, λόγω της σαφούς πνευματικής και πολιτικής ανωτερότητά του έναντί του τότε δικού της δελφίνου, δηλαδή του Έβερτ. Μετά το 1989 και ιδίως μετά τη δολοφονία του συζύγου και την υπουργοποίησή της την αποδυνάμωση του Σαμαρά επεδίωκε πλέον και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη ,επειδή πίστευε ότι αποτελούσε εμπόδιο στις ηγετικές της φιλοδοξίες.

Παρόλα αυτά, η άκομψη απομάκρυνση του Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών θα παρέμενε απλώς ένα τραύμα που μπορούσε να γιατρευτεί, αν ο ξένος παράγοντας δεν μεγιστοποιούσε και δεν κλιμάκωνε τη διένεξή του με τον Μητσοτάκη προκειμένου να αποδυναμώσει και τελικά να ρίξει την κυβέρνηση της ΝΔ. Μεθοδεύτηκε έτσι και ο εξαναγκασμός του Σαμαρά σε αποσκίρτηση από τη ΝΔ, προκειμένου το τραύμα να καταστεί μη ιάσιμο. Η τακτική που ακολουθήθηκε προκειμένου να φτάσουμε στην αποσκίρτηση Σαμαρά και τη δημιουργία της «Πολιτικής Άνοιξης» ήταν η εξής: Αφενός μεν ενεθάρρυναν τις ηγετικές φιλοδοξίες της Ντόρας , ώστε να ασκεί αρνητική επιρροή στον πατέρα της ως προς την αποκατάσταση των σχέσεών του με τον Σαμαρά, αφετέρου δε καθησύχαζαν τον Μητσοτάκη ότι ο Σαμαράς δεν ακολουθείται παρά μόνο από ελάχιστους ψηφοφόρους της ΝΔ που δεν υπερβαίνουν το ….1/10 της εκατοστιαίας μονάδας

)…Το χαμηλό επιπέδου περιβάλλον του Μητσοτάκη έβλεπε τότε το τυρί, αλλά δεν έβλεπε και την φάκα που είχαν στήσει στον Μητσοτάκη η εσωκομματική αντιπολίτευση και ο ξένος παράγων. Τελικά ο Μητσοτάκης παγιδεύτηκε, αφοπλίστηκε και έπαυσε έτσι να είναι ο ρυθμιστικός παράγων της πολιτικής ζωής. Τελικά έπεσε.

Όταν ο Μητσοτάκης στελέχωνε την κρατική μηχανή και τα καίρια πόστα της ξέχασε την κρητική παροιμία «αλίμονο που΄ χει δικούς και πορπατεί με ξένους» . Όταν στην πορεία της διακυβέρνησή του το αντιλήφθηκε , ήταν αργά. Το πουλί είχε πετάξει μακριά. Με ουσιαστικό αρχηγό τον πανέξυπνο Κανελλόπουλο, η εσωκομματική αντιπολίτευση είχε καταφέρει να υποσκάψει μεθοδικά και συστηματικά το κύρος του ίδιου και της κυβέρνησή του και κατ΄ επέκταση της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι η κερκόπορτα για να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ στις εκλογές του 1993 δεν άνοιξε με την δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης ή την δραστηριότητα του ΠΑΣΟΚ. Άνοιξε κυρίως από την υπονόμευση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ένα και μόνο παράδειγμα τα λέει όλα: Ως γνωστόν ο Αλαφούζος ήταν τότε ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος πολέμιος της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στην δίκη του όμως του 1993 με την κατηγορία της διενέργειας ευρείας έκτασης λαθρεμπορίου πετρελαίου ο κυριότερος μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ο Μιλτιάδης Έβερτ, που αντάλλαξε την προδοσία της κυβέρνησης της ΝΔ με την πολιτική υποστήριξή του από το γνωστό συγκρότημα.

Παρά την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του, ο Μητσοτάκης επηρεάστηκε τότε από το χαμηλού βεληνεκούς περιβάλλον του ( ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου Πέτρος Παπαγεωργίου πρώην στενός συνεργάτης του Έβερτ μεταπήδησε στο πρωθυπουργικό γραφείο από τον ΟΑΕΔ που ήταν πρόεδρος μετά το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ).Περιβάλλον στο οποίο πρωταγωνιστούσε η κόρη του και το οποίο του τα παρουσίαζε όλα ρόδινα, με αποτέλεσμα να υποτιμήσει τους κινδύνους από την εσωκομματική αντιπολίτευση και να ξεχάσει ότι «τα κάστρα πέφτουν από μέσα». Έτσι όταν άρχισε να βάλλεται όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από τους πρώην πολιτικούς συμμάχους του στην Αριστερά βρέθηκε μόνος στο μάτι του κυκλώνα. Φτάσαμε έτσι το 1993 σε μια κατάσταση όπου ο αδιαμφισβήτητος πριν από δύο μόνο χρόνια νικητής της σύγκρουσης με το βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ να βάλλεται καταιγιστικά και μέσα από το ίδιο το κόμμα του και από όλο το φάσμα των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων.

Το βιβλίο γράφτηκε το Φθινόπωρο του 2005, σε μια περίοδο δηλαδή που η κυβέρνηση Καραμανλή είχε κλείσει ήδη αρκετούς μήνες στην εξουσία. Έχει λοιπόν κάποια σημασία να δούμε και τι έγραφε στη συνέχεια τότε ο Ν. Γρυλλάκης:

Το κομματικό κατεστημένο που κληρονόμησε και ο σημερινός άξιος αρχηγός της ΝΔ, Κώστας Καραμανλής, γνωστό και ως «οι βαρόνοι του κόμματος», εξακολουθεί και σήμερα να μην επιθυμεί κατά βάθος την αποκατάσταση των σχέσεων του Σαμαρά με τον Μητσοτάκη και την αξιοποίησή του σύμφωνα με αυτά που μπορεί να προσφέρει στον τόπο και την παράταξη. Κι αυτό γιατί μοιραία θα υποχρεωθούν να περάσουν από το κόσκινο της σύγκρισής τους με την πολιτική προσωπικότητα του Σαμαρά και φοβούνται ότι θα επισκιασθούν. Έτσι, οι «βαρόνοι», όπως συνέβη άλλωστε στο παρελθόν προς της επανόδου του Γεωργίου Σουφλιά στη ΝΔ, δεν διστάζουν να εξαπατούν ενσυνείδητα τον Πρόεδρο της ΝΔ , εισηγούμενοι την αναβολή τυχόν υπουργοποίησης του Σαμαρά ,λόγω του ότι οι σχέσεις του με τον Μητσοτάκη βρίσκονται ακόμα «επί ξηρού ακμής» και πρέπει να αποφευχθούν συναισθηματικές εκρήξεις του.

Είναι καιρός πια να σταματήσει το όψιμο αυτό ενδιαφέρον για τα συναισθηματικά του Μητσοτάκη, από τα στελέχη εκείνα της ΝΔ που δεν δίστασαν στο παρελθόν να υπονομεύσουν και τον ίδιο και να πρωταγωνιστήσουν στην εκπαραθύρωση του Σαμαρά από το κόμμα. Επειδή είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι ο Κώστας Μητσοτάκη είναι από γεννησιμιού του μεγαλόψυχος, μεγαλόκαρδος και ανεξίκακος, αυτή είναι η πραγματική αλήθεια κι αυτό πρέπει να πιστέψει ο σημερινός Πρωθυπουργός που είναι ανώτερος όλων αυτών και δεν τον αγγίζουν οι μικροψυχίες τους. Είναι καιρός να ξεχαστεί πια μια διένεξη που συνέβη πριν από 12 χρόνια, όταν οι υπερατλαντικοί σύμμαχοί μας ήθελαν τα Βαλκάνια ανταριασμένα για να περάσει πιο εύκολα ο ολετήρας της Νέας Τάξης πραγμάτων.

πηγή