Οι Ηνωμένες Πολιτείες της
Ευρώπης, παραμένουν πάντα ο κορυφαίος στόχος των Ευρωπαίων γραφειοκρατών και
πολιτικών, που δεν κρύβουν τις φεντεραλιστικές τους επιδιώξεις*
Φοβήθηκαν και «φαινομενικά»
κάνουν πίσω, λασκάροντας λίγο τη πίεση. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν το βάζουν κάτω.
Το αντίθετο. Μπορεί το ευρώ ως project να απέτυχε παταγωδώς, αλλά το αυτί των ανθρώπων
των Βρυξελών (δηλαδή οι εντολοδόχοι του Βερολίνου), δεν ιδρώνει. Αυτοί δεν
θέτουν θέμα επιτυχίας ή αποτυχίας του ευρώ, δεν συζητούν, όπως εμείς, με αυτούς
τους όρους. Και αυτό για έναν πολύ βασικό λόγο: το ευρώ, δεν είναι οικονομικό project, αλλά (άκρως) πολιτικό. Παγκοσμιοποίηση και Παγκόσμια
διακυβέρνηση γαρ. Έτσι, αντί να απελευθερώσουν τις εθνικές οικονομίες και δη
αυτές του Νότου που στενάζουν υπό την τυραννία ενός «σκληρού» νομίσματος που
δεν το αντέχουν, για να λύσουν το πρόβλημα, απαντούν με περισσότερο...
πρόβλημα! Δηλαδή, περισσότερη ομογενοποίηση. Και μας λένε ότι αυτή είναι η
«λύση». Το είπε ο Μανουέλ Μπαρόζο, ο δοτός επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Και έκαναν την κρίση “ευκαιρία” για να προχωρήσουν στην ομοσπονδοποίηση της
Ευρώπης. Έτσι αποφάσισαν πρόσωπα χωρίς «δημοκρατική» νομιμοποίηση, διορισμένοι,
που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, προωθώντας και μάλιστα επιθετικά, τα φεντεραλιστικά
«ιδεώδη», που κρύβουν στο βάθος τους το φόβο για τους καυγάδες των
Γαλλογερμανών και για τα ριζοσπαστικά κινήματα. Το τυρί; Η αμοιβαιοποίηση του
χρέους. Η φάκα; Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
«Γερμανική» λύση
Μάθαμε λοιπόν την
περασμένη Πέμπτη πως ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), Μάριο
Ντράγκι, ανακοίνωσε ένα νέο πρόγραμμα αγορών ομολόγων. Και αυτό γιατί φοβούνται
την κλιμάκωση της αναστάτωσης στις χρηματοοικονομικές αγορές. Στο βάθος, ο
φόβος της ιταλικής κατάρρευσης αλλά και η γενικότερη αναστάτωση που «πρέπει» να
αποφευχθεί, καθώς οι ΗΠΑ οδεύουν προς την κάλπη (και αργότερα Ιταλία και
Γερμανία σε εξίσου κρίσιμες αναμετρήσεις) και ο Ομπάμα ζητά επιμόνως
«σταθεροποίηση».
Και έτσι, φτάσαμε στον
παραπάνω συμβιβασμό, χωρίς να ακολουθηθεί από τους Ευρωπαίους το «ακραίο»
σενάριο που οι Αμερικανοί ζήτησαν, μιας και το έχουν για ψωμοτύρι: κοπή
χρήματος. Πάλι οι Γερμανοί επέβαλαν τη «λύση» τους (δεν ήθελαν να συζητήσουν
για κοπή χρήματος). Και μπορεί ο «τεχνοκράτης» Μόντι να καθησυχάζει (χωρίς όμως
να αποκλείει προσφυγή στον μηχανισμό στήριξη στο μέλλον), αλλά τι άλλο θα
μπορούσε να κάνει; Μία απρόσεκτη δήλωση και σε μια ημέρα θα μπορούσαν να χαθούν
τεράστιες περιουσίες με το άνοιγμα των χρηματαγορών. Όμως, η Ιταλία δεν είναι
ούτε Ιρλανδία, ούτε Πορτογαλία, ούτε Ελλάδα. Είναι μια μεγάλη βιομηχανική χώρα,
που παράγει σχεδόν τα πάντα. Και μόνο η αίσθηση ότι μπορεί μεσοπρόθεσμα να
κινδυνεύσει, είναι «βλαπτική» για τις αγορές. Και η ΕΕ δεν είναι για τέτοια,
στη φάση μάλιστα που κρίνονται πολλά...
«Όροι» και «προϋποθέσεις»
Προσέξτε τώρα: το νέο
πρόγραμμα της ΕΚΤ, το οποίο φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο «Monetary Outright Transactions», προβλέπει «απεριόριστες» παρεμβάσεις της ΕΚΤ
στη δευτερογενή αγορά. Όμως, πολλή προσοχή εδώ: υπό πολύ συγκεκριμένους «όρους»
και «προϋποθέσεις». Γιατί; Μα, για να «διασφαλιστεί» η εφαρμογή της
νομισματικής πολιτικής σε όλα τα μήκη και πλάτη της ευρωζώνης. Με λίγα λόγια:
δίδεται μια ανάσα στις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αρχίζει δειλά-δειλά
η διαδικασία αμοιβαιοποίησης του χρέους, αλλά, παραχωρούνται εθνική κυριαρχία
και αρμοδιότητες στις
Βρυξέλες (δηλαδή στο Βερολίνο, μιας και οι γερμανικές τράπεζες ελέγχουν την
κατάσταση). Ο έλεγχος, θα είναι όπως όλα δείχνουν, ασφυκτικός.
Όρια στην παρέμβαση του
νέου μηχανισμού, δεν τέθηκαν. Άλλωστε, το να ζητήσει κάποιος στην ΕΚΤ να βάλει
πλαίσιο στον εαυτό της, θα ήταν μάλλον αφελές. Η Τράπεζα μάλιστα, θα σταματά
τις αγορές ομολόγων αφήνοντας χωρίς ρευστότητα όσους «δεν κάθονται καλά». Για
ποιες «εθνικές» κυβερνήσεις μιλάμε, όταν χάνεται κάθε δυνατότητα εθνικού
δημοσιονομικού ελέγχου; Όταν όλα θα ελέγχονται κεντρικά; Όταν οι εθνικές
κυβερνήσεις θα παράσχουν «δημοκρατικά» άλλοθι και η παρουσία τους θα είναι απλά
συμβολική; Προσέξτε και κάτι άλλο εδώ, που αναδεικνύει το ότι όλα αυτά
αποτελούν το πρώτο μέρος στη διαδικασία για την επιβολή της παγκόσμιας
διακυβέρνησης: όπως λέει ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΚΤ, θα πρέπει να επιδιώκεται
στο παραπάνω πρόγραμμα και η συμμετοχή του... Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου!
«Διεθνοποιείται» πολύ το πράγμα!
Θα δούμε πολλά!
Όπου αντιμετωπίσουν
δυσκολίες στην Ευρώπη, οι γραφειοκράτες θα επιστρατεύσουν ένα άλλο κόλπο: Θα
κοτσάρουν στα κεφάλια μας αριστεριστές, που θα παράσχουν το «προοδευτικό»
άλλοθι για να περάσουν τα πιο ακραία μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Θυμόσαστε τον ανεκδιήγητο αριστεριστή & οικολόγο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, τον
«πρωταγωνιστή» του Μάη του ‘68, που κατακεραύνωσε τους «συντρόφους» του, του
ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμνημονιακή ρητορική τους, αφήνοντας σύξυλους τους πάντες
στην Κουμουνδούρου; ‘Η τον «πράσινο» Γερμανό αντικαγκελάριο και ΥΠΕΞ Γιόσκα
Φίσερ, που κάποτε πετούσε μολότοφ σε αστυνομικούς και αργότερα έγινε το «κανίς»
του ΝΑΤΟ, συναινώντας στις ένοπλες επεμβάσεις του; Τέτοια θα δούμε πολλά ακόμα.
Αν μη τι άλλο, θα δούμε και το απόλυτο «ξεβράκωμα» της ταυτισμένης με τις
απόψεις του Τζορτζ Σόρος, αριστεράς.
* Άρθρο που δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 9/9/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου