Η ΗΘΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ

 Η ΗΘΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤ. ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Επιτ. Καθηγητού  Θεολόγου

1. Ο Ιερός πόλεμος (Τζιχάντ) κατά των απίστων.

Η μεγαλύτερη διαστροφή τού Μωαμεθανισμού όσον αφορά προς τους συνανθρώπους είναι ο ολοκληρωτισμός και η ωμή βία δηλ. ο δια μέσου των αιώνων θρησκευτικός φασισμός.

α. Ο φόνος κατά των απίστων, δηλαδή των μη Μωαμε­θανών, προέρχεται από τον θεόν και επιβάλλεται.

1) Κορ. Κεφ. 8, 17. «Δεν φονεύετε εσείς αυτούς (σ.σ. τους απίστους εχθρούς), αλλά ο Θεός. Όταν ακοντίζεις, δεν είσαι εσύ που ακοντίζεις, είναι αυτός ο Θεός, για να δοκι­μάσει τους πιστούς δια λαμπράς δοκιμασίας. Ο Κύριος ακούει και γνωρίζει τα πάντα».

β. Δεν ανέχεται την ανεξιθρησκία και πολεμεί δια της βίας μέχρις εξοντώσεως όλων των θρησκειών.

α) Κορ. Κεφ. 8, 40. «Πολεμείται αυτούς μέχρις ότου δεν θα υπάρχει πλέον πειρασμός, μέχρις ότου δεν θα υπάρχει άλλη θρησκεία παρά (η θρησκεία) τού μόνου Θεού. Εάν θέ­σουν τέρμα στην ασέβειά των, ο Θεός βεβαίως επιβλέπει τις πράξεις των».

β) Κορ. Κεφ. 47,4. «Όταν συναντάτε τους απίστους φο­νεύετε και κατασφάζετε, συγκρατούντες στερεά τα δεσμά τού αιχμαλώτου».

γ. Βλασφημία κατά των Αγίων Προφητών ότι ενήργη­σαν βιαίως.

Κορ. Κεφ. 8, 68. «Κανείς από τους προφήτες δεν μπόρε­σε στη γη να αποκτήσει οπαδούς χωρίς σφαγές...» (σ.σ. μέ­γα ψεύδος, βλασφημία τού Μωάμεθ).

δ. Η αρπαγή και λεηλασία κατά των εχθρών (απίστων) είναι νόμιμος.

Κορ. Κεφ. 8, 70. «Τρέφεσθε από τα αγαθά που νομίμως εκυριεύσατε από τον εχθρό, και φοβηθείτε τον Κύριο. Ο Θε­ός είναι μακρόθυμος και ελεήμων».

ε. Δεν επιτρέπεται να συνάπτουν σχέσεις οι Μωαμεθα­νοί μετά των Εβραίων και των Χριστιανών.

α) Κορ. Κεφ. 5,56. «Όσοι πιστοί! μη συνάπτετε σχέσεις μετά των Εβραίων, ούτε μετά των Χριστιανών αυτοί είναι φίλοι μεταξύ τους. Όποιος θα συνάψει φιλία μαζί τους, θα τους μοιάσει. Ο Κύριος δεν κατευθύνει καλά τους διεφθαρ­μένους».

β) Κορ. Κεφ. 4, 143. «Ω πιστοί! μη συνάπτετε φιλία με τους απίστους, παρά μόνο με τους πιστούς Μουσουλμά­νους. Ζητείτε να δώσετε στο Θεό τεκμήριο μεταξύ σας, τεκ­μήριο αναντίρρητο». 

στ. Το Κοράνιο συνιστά έχθρα και μίσος κατά των απί­στων Χριστιανών.

α) Κορ. Κεφ. 5, 17. «Και μετά των ονομαζόμενων Χρι­στιανών συνήψαμεν συνθήκη, αλλά και αυτοί ελησμόνησαν μέρος των διδαχθέντων. (Υποσημ. τού μεταφρ. «Η μεγαλύ­τερη μομφή που αποδίδει ο Μωάμεθ στους χριστιανούς είναι ότι διαστρέφουν τις Γραφές προκειμένου να αφαιρέ­σουν κάθε υπαινιγμό για την έλευση αυτού). Για τούτο διε­γείραμε μεταξύ αυτών την έχθρα και το μίσος που θα δια­τηρηθούν μέχρι της συντέλειας του αιώνος. Ο Κύριος θα υποδείξει σ' αυτούς τα έργα τους».

β) Κορ. Κεφ. 5, 19. «Άπιστοι είναι οι λέγοντες ότι ο Μεσσίας, ο υιός της Μαριάμ, είναι Θεός. Πες σ' αυτούς ποιος μπορεί να αναχαιτίσει το Θεό, εάν αυτός θελήσει να καταστρέψει τον Μεσσία, υιό της Μαριάμ και την μητέρα του και πάντα τα όντα της γης.

γ) Κορ. Κεφ. 9, 29. «Πολεμείτε εναντίον του μη πιστεύοντος στο Θεό, ούτε στην έσχατη ημέρα και μη θεωρούντος αθέμιτο ό,τι ο Θεός και ο απόστολος αυτού απηγόρευσαν πολεμείτε δε επίσης εναντίον των Εβραίων και των Χρι­στιανών, οι οποίοι δεν πιστεύουν την πίστη της αληθείας. Πολεμείτε εναντίον αυτών έως ότου όλοι ανεξαιρέτως πλη­ρώσουν τον φόρο και ταπεινωθούν».

ζ. Τα αποτελέσματα του Τζιχάντ (ιερού πολέμου).

α) Κορ. κεφ. 22, 44. «Πόσες χώρες ασεβείς κατεστρέψαμεν! Αυτές τώρα είναι έρημοι και επίπεδοι. Το φρέαρ είναι πλήρες από χώμα και οχυρωμένο φρούριο δεν υφίσταται».

η. Στο σχέδιο τού Τζιχάντ (ιερού πολέμου) συμπεριλαμ­βάνεται και η κοπή των δένδρων.

Κορ. Κεφ. 59,5. «Πολλά από τα φοινικόδενδρά τους κατεκόψατε με το να αφήσετε πολύ λίγα όρθια. Τούτο έγινε κατ' εντολή τού Θεού για ταπείνωση των ασεβών».

Τέλεια ευθυγράμμιση στην εντολή τού Κορανίου έκανε ο Ιμβραήμ στην Πελοπόννησο εφαρμόσας το σύστημα «φωτιά και τσεκούρι» στα δένδρα.

Τα παραπάνω χωρία από το Κοράνιο παρατίθενται προς σύγκριση προς το Ευαγγέλιο τού Χριστού μας που διδάσκει την ελευθερία και προ πάντων την αγάπη προς τους εχθρούς.

[…]

2. Ο Νόμος της Εκδικήσεως.

Το Κοράνιο συνιστά την εκδίκηση και όχι την ανεξικακία όπως διδάσκει το Ευαγγέλιο.

1) Κορ. Κεφ. 5, 31. «Εάν σηκώσεις το χέρι σου επάνω μου, για να με σκοτώσεις, εγώ δεν θα σηκώσω το δικό μου προκειμένου να σου αφαιρέσω τη ζωή, επειδή φοβούμαι το θεό που είναι Κύριος τού παντός».

2) Κορ. Κεφ. 42, 39. «Δεν ενοχοποιείται όποιος εκδικηθεί για αδικία που έγινε σ' αυτόν».

3) Κορ. Κεφ. 42,40. «Ενοχοποιούνται αυτοί που πιέζουν τους άλλους, που βιαιοπραγούν σε κάθε δικαιοσύνη. Σ' αυτούς επιφυλάσσεται σκληρή τιμωρία».

Η εκδίκηση στην Π. Διαθήκη εγένετο κατά δικαίωμα μό­νο προκειμένου να την περιορίσει και όχι κατά καθήκον. Διότι ο αδικούμενος είχε δικαίωμα μόνον να ζητήσει το αφαιρεθέν, δηλ. οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος μόνον, και όχι παραπάνω π.χ. το κεφάλι τού αδι­κητή.

Εξ άλλοι) η Π. Διαθήκη μιλάει για τον κατ' εξοχήν εκδι­κητή δηλ. τον Κύριο «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω, λέγει ο Κύριος» (Λευϊτ. 19, 18).

Ακόμη δε έχουμε μια αρχή ανεξικακίας, όχι ολοκληρω­μένη, στη Π. Διαθήκη: «Εάν ο εχθρός σου πεινά, δος του ψωμί να φάει, εάν διψά, πότισε τον διότι κάνοντας αυτό είναι σαν να τού σωρεύεις στο κεφάλι του αναμμένα κάρ­βουνα» (Παροιμ. 25, 21).

Αλλά για τον σκληροκάρδιο Εβραϊκό λαό, επειδή τού ήταν δύσκολη η ανεξικακία, έκανε ο Μωϋσής τις παραπάνω παραχωρήσεις κατά δικαίωμα μόνο και όχι κατά καθήκον.

Αλλά απείρως ασύγκριτη είναι η διδασκαλία τού Χρι­στού μας: «Ακούσατε ότι ειπώθηκε (από τον Μωϋσή) (Έξοδ. 21, 24)· οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Εγώ δε σάς λέγω να μη αντισταθείτε στον πονηρό (τον διάβολο), άλλ' όποιος σε κτυπήσει στο δεξιό μάγουλο στρέψε σ' αυτόν και το άλλο για να σε κτυπήσει. Και εκείνος που θέλει να κάμει δίκη μαζί σου και να σου πάρει το υπο­κάμισο άφησε του και το επανωφόριό σου. Και εκείνον που θέλει να σε αγγαρεύσει για να τον συνοδεύσεις ένα μίλι, πή­γαινε μαζί του δύο μίλια. Και σε εκείνον που σου ζητεί ελε­ημοσύνη, δίδε, πάντοτε με διάκριση, και να μη περιφρονή­σεις εκείνον που σου ζητεί δάνειο χωρίς τόκο» (Ματθ. 5, 38)

Το Κοράνιο αλλά και πολλοί σήμερα ακόμη και χριστια­νοί θεωρούν την ανεξικακία ότι είναι πράξη ανόητη και εξω­πραγματική και εκείνο που θα πρέπει να ισχύει είναι ο νό­μος της εκδικήσεως ή της ταυτοπαθείας δηλ. «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

(Απαντ. α) Εάν στηριχθούμε στο νόμο της ταυτοπαθείας ή εκδικήσεως, τότε κάποτε θα πρέπει να σταματήσουμε ή εξοντώνοντας τον αδύνατο ή αφήνοντάς τον τραυματισμέ­νο· οπωσδήποτε κάποτε θα πρέπει να σταματήσουμε. Αφού έτσι και αλλιώς θα σταματήσουμε, γιατί δεν σταματάμε με τη γένεση τού κακού, δηλ. με την πρώτη προσβολή, κτυπώντας έτσι το κακό «εν τη γενέσει του» όπως διδάσκει ο Κύριος; Πάντως το πράγμα δεν είναι λογικότερο και συμφερότερο όπως διδάσκει ο Κύριος;

β) Ποιος όμως έχει την δυνατότητα να κτυπήσει τον άλλον; Βεβαίως ο ισχυρός ή ο διαθέτων ισχυρότερα μέσα ή όπλα για τον άλλον. Τι συμφέρει λοιπόν τον αδύνατο; η αντίσταση με τον τρόπο που επιτίθεται ο ισχυρός ή αντί­σταση χωρίς βία και με ανεξικακία; Μάλλον συμφέρει το δεύτερο. Επομένως δικαιώνεται ο Κύριος. Αυτή την αντί­σταση χωρίς βία επραγματοποίησε και ο Ινδός Μαχάτμα Γκάντι και απελευθέρωσε την πατρίδα του από τους Άγγλους» (βλέπε βιβλίο μου: «Απαντώ στις απορίες σου» σελ. 8182, Γ’ έκδ., 1990).

3. Ο πλούσιος ανώτερος τού δούλου.

Γράφει το Κοράνιο κεφ. 16, 77. «Ο Θεός προτείνει να παραβάλετε δούλο που δεν διαθέτει τίποτε προς πλούσιον που διανέμει κρυφίως και δημοσίως τον πλούτον του σε ελεημοσύνες. Μήπως οι δύο αυτοί ομοιάζουν μεταξύ τους: Όχι με την χάρη τού Θεού. Οι περισσότεροι όμως το αγνοούν αυτό» (οι υπογραμμ. δικές μου).

Ο πλούσιος όμως έστω και ελεήμων, όπως τον θέλει το Κοράνιο δεν μπορεί να είναι ανώτερος από τον δούλο, διό­τι και οι δύο είναι πλάσματα τού Θεού και ομοούσιοι που έχουν δημιουργηθεί «κατ' εικόνα και ομοίωση αυτού» (Γέν.1, 26). Η μόνη διαφορά είναι ότι ο μεν πλούσιος υπερτερεί σε υλικά αγαθά και μπορεί να τα διαθέτει, ενώ ο πτωχός δούλος που στερείται (μάλλον που τού τα στερούν οι πλού­σιοι και οι δυνατοί) δεν μπορεί να διαθέτει τίποτε. Έτσι λοιπόν η σύγκριση μεταξύ τού ελεήμονος πλουσίου και τού πτωχού δούλου είναι ανόητος και βλάσφημος προς την ανθρώπινη ύπαρξη. Διότι και η απλή λογική μας πείθει ότι «δεν μπορείς να πάρεις τίποτε απ' αυτόν που δεν έχει» όπως σοφά έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Διότι, καθώς μας βεβαιώνει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο τρόπος τού πλουτισμού είναι «εν πολλοίς» άδικος.

[…]

4. Η διαιώνιση της δουλείας.

Η κληρονομική δουλεία στο Κοράνιο να νυμφεύονται οι δούλοι τις δούλες.

Γράφει σχετικά το κεφ. 24, 32. «Νυμφεύετε τους άγαμους και ενάρετους δούλους σας με τις δούλες σας. Εάν είναι πτωχοί, ο Θεός θα πλουτίσει αυτούς, καθότι είναι άπειρος και γνωρίζει τα πάντα».

Στον Μωαμεθανισμό όμως ισχύει το καθεστώς της δου­λείας. Γράφει σχετικώς ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος «το καθεστώς της δουλείας αναγνωρίζεται απερίφραστους στο Κοράνιο και συνδέεται με τον «Ιερό Πόλεμο». Κατά την επίσημη ισλαμική νομοθεσία, δούλος είναι ο αιχμάλωτος πολέμου, ο «άπιστος» αυτός που συνελήφθη σε επιδρομή εναντίον εχθρικής χώρας, τα παιδιά μιας δούλης, εφ' όσον ο πατέρας τους είναι δούλος ή ο μη κανονικός κύριος της δούλης ή καίτοι κύριος, δεν θέλει να αναγνωρίσει το τέκνο του. Έτσι, η τάξη αυτή εμεγάλωνε όχι μόνο με τον πόλεμο, αλλά και με τις γεννήσεις. Οι δούλοι και οι άλλες μορφές ιδιοκτησίας, είναι κατά την κλασσική ισλαμική νομοθεσία μεταβιβάσιμοι. Ένας μουσουλμάνος δικαιούται να πωλήσει ή να χαρίσει μια δούλη παλλακίδα. Βεβαίως δεν είναι απο­κλειστικότητα του μωαμεθανικού νόμου αυτά τα θεσπίσματα.

Στην τάξη των δούλων παραμένουν μόνον οι μη μου­σουλμάνοι· ο ομόπιστος είναι αδελφός. Πρόκειται περί βασικής αρχής, η οποία δεικνύει τις διαστάσεις της κατανοή­σεως της θρησκευτικής ελευθερίας υπό το Ισλάμ και απο­καλύπτει ένα ακόμη κίνητρο τού ρεύματος εξισλαμισμού» (Το Ισλάμ, σελ. 210  211).

[…]

5. Οι Άνδρες είναι ανώτεροι των Γυναικών.

Γράφει το Κοράνιον κεφ. 4, 38. «Οι άνδρες είναι ανώτε­ροι από τις γυναίκες λόγω της ιδιότητος με την οποίαν ο Θε­ός ύψωσε τους μεν (άνδρες) από των δε (γυναικών), και διό­τι οι άνδρες προικίζουν τις γυναίκες από τον πλούτο τους. Να υβρίζετε εκείνες των οποίων την απείθεια φοβείσθε θα ορίζετε σ' αυτές, χωριστή κοίτη, για να τις κτυπάτε».

Το παραπάνω κείμενο θα έπρεπε να μείνει ασχολίαστο διότι ομιλεί μόνον του. Η βασική αρχή της Χριστιανικής Ορθοδοξίας, στηριζομένη επί της Καινής Διαθήκης «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» (δεν υπάρχει διαφορά ανδρός και γυναι­κός) (Γαλάτ. 3,28) και της Παραδόσεως απορρίπτει την δια­φορά των φύλων. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει σχετικώς: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν» (Γέν. 1,27). Θα μπορούσε ίσως εδώ να πει η γυναίκα: «Τι σχέση έχουν με μένα τα λόγια αυτά; Ο άνδρας δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο. Δεν είπε την άνθρωπο, παρά απλώς τον άνθρωπο. Με την προσθήκη τού άρθρου δήλωσε το αρσενικό φύλο». Αλλά, για να μη νομί­σει κανείς από αμάθεια ότι το όνομα άνθρωπος εχρησιμοποιήθηκε μόνο για τον άνδρα, επρόσθεσε: «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γεν. 1,27)· για να μάθεις ότι και η γυναί­κα δημιουργήθηκε «κατ' εικόνα Θεού» όπως και ο άνδρας. Όμοιες λοιπόν πλάστηκαν οι φύσεις και των δύο, ισότιμες οι πράξεις τους, ισότιμα τα βραβεία, ισότιμη και η καταδίκη τους. Ας μη προφασίζεται η γυναίκα ότι είναι ασθενέστερη· η αδυναμία της βρίσκεται στο σώμα η ψυχή όμως επήρε την ίδια δύναμη με την ανδρική. Επειδή λοιπόν ετιμήθηκαν εξί­σου με το «κατ' εικόνα Θεού», για τούτο ισάξια είναι η αρε­τή και η εκδήλωση των καλών έργων τους» (Περί της τού άνθρωπου κατασκευής 22, Ε.Π. τόμ. 30, Migne).

6. Ο Μωαμεθανισμός υποτιμά την γυναίκα.

α) αστικώς και β) στην άλλη ζωή.

α) Γράφει το Κοράνιο κεφ. 4, 12. «Ο θεός δίδει εντολή σε σας κατά τη διανομή της περιουσίας σας προς τα τέκνα σας, να δίδετε στον υιόν σας το μερίδιο δύο θυγατέρων» και·

β) μεταθανατίως: «Κατά παράδοση του Imran Ibn Husain ο Προφήτης είπε: «Παρετήρησα τον Παράδεισον και είδα ότι οι περισσότεροι των κατοίκων του ήσαν πτωχοί· και πα­ρετήρησα την κόλαση και είδα ότι οι περισσότεροι των κα­τοίκων της ήσαν γυναίκες». (Αναστ. Γιαννουλάτου, Το Ισλάμ, σελ. 197).

Τα παραπάνω κείμενα ομιλούν από μόνα τους, διότι η Ορθοδοξία πιστεύει στην ισότητα όλων των ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) χωρίς διακρίσεις. Δεν υποτιμά κανένα μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας και επομένως τα παραπάνω κρίνονται ανόητα. Κανένας δεν γνωρίζει την κατάσταση της μεταθανάτιας ζωής κάθε άνθρωπου, παρά μόνον ο Θεός.

7. Η πολυγαμία των ανδρών (πολλές γυναίκες και απε­ριόριστος αριθμός παλλακίδων).

1) Το Κοράνιο κεφ. 4, 3 γράφει: «Εάν φοβήσθε μήπως αδικήσετε τα ορφανά, μη παίρνετε συζύγους παρά μόνο δύο, τρεις ή και τέσσαρες από τις γυναίκες της αρεσκείας σας. Εάν ακόμη μη (τυχόν) αδικήσετε αυτά, να μη νυμφευθείτε παρά μία μόνην, ή ό,τι προμηθευτεί η δεξιά σας (σημ. τού μεταφραστού «εννοεί δούλη αγορασμένη ή αιχμάλωτο»).

2) Κεφ. 4,28. (Απεριόριστος αριθμός παλλακίδων (ερω­μένων). «Δεν σάς επιτρέπεται να λαμβάνετε σύζυγο από τις ελεύθερες παντρεμένες γυναίκες, εκτός εάν τις κατακτήσετε δια της δεξιάς σας. Αυτός είναι ο νόμος τού Θεού για σάς. Εντούτοις σάς επιτρέπεται να παίρνετε συζύγους με εξαγο­ρά (σ.σ. θα τις αγοράζουν), τις οποίες θα μεταχειρίζεσθε ευπρεπώς. Δώσατε την υποσχεθείσα προίκα σε εκείνη με την οποία συζήσατε (σ.σ. αφού θέλετε να την χωρίσετε), τούτο είναι ιερό καθήκον. Δεν αμαρτάνει κανείς εάν κάνει συμφω­νίες (σ.σ. εξαγοράς) ανώτερες από εκείνες που διαλαμβάνει ο νόμος. Ο Κύριος είναι πολυέλεος και σοφός».

3) Κεφ. 23, 6. «Και περιορίζοντας τις τέρψεις αυτών μό­νο στις γυναίκες τους και τις αποκτημένες δια της δεξιάς των» (σ. τού μετάφρ.: εννοεί τις δούλες και αιχμάλωτες). Στην περίπτωση αυτή δεν υποπίπτουν σε κατηγορία».

4) Κεφ. 33, 49. Για τις γυναίκες και παλλακίδες τού Μω­άμεθ: «Ω Προφήτα! σου επιτρέπεται να συζευχθείς με τις γυναίκες που επροικοδότησες τις αιχμάλωτες τις οποίες με την δεξιάν σου απέκτησες, τις θυγατέρες των θείων σου και αυτών που σε ακολούθησαν, καθώς και με κάθε ευσεβή γυ­ναίκα που έχει αφιερώσει την ψυχή της, σε σένα τον προφή­τη, εάν θελήσεις να συζευχθείς μαζί της. Τούτο είναι προνό­μιο το οποίο σε σένα ιδίως δίδομε επί των άλλων πιστών». (Υποσημ. του μετάφρ. Γερ. I. Πεντάκη στη σελ. 310. «Και εκείνη την εποχή ο Μωάμεθ είχε εννέα γυναίκες, εκτός από τις δούλες. Από αυτό συμπεραίνουν ότι ο προφήτης είχε το δικαίωμα να διατηρεί εννέα νομίμους γυναίκες εκτός από τις δούλες. Οι δε λέξεις· «μα μάλακετ δαμίνα» (όσες ήθελες κυριεύσει δια της δεξιάς σου), εννοεί τις αγορασμένες (δούλες) και αιχμάλωτες)».

5) Κορ. κεφ. 70, 30. «Δεν είναι άξιοι κατηγορίας όσοι έχουν σχέση μόνον με τις γυναίκες τους και με τις αργυρώ­νητες (αγορασμένες) δούλες τους».

Αποτέλεσμα των πολλών γυναικών και παλλακίδων τα χαρέμια. Τώρα το κεφάλαιο αυτό παραμένει ασχολίαστο. Το κατά πόσο μπορεί να ταυτισθεί η πολυγαμία των ανδρών (πολλές γυναίκες και ερωμένες) με την ισότητα και την ομοουσιότητα του ανθρώπινου γένους, μόνο μία σχιζοφρενική διάνοια μπορεί να το κατανοήσει!!!;;

Την πολυγαμία των Μωαμεθανών στη θεωρία και την πράξη την εγκρίνουν πολλοί αιρετικοί τού Χριστιανισμού, όπως οι Νικολαΐτες Γνωστικοί, οι σημερινοί Μορμόνοι, οι διάφοροι μεγιστάνες τού πλούτου καπιταλιστές ασχέτως θρησκευτικής και φιλοσοφικής προελεύσεως.Ακόμη διατη­ρούν σιωπηρώς πολλές γυναίκες οι Εβραίοι όπως τους δι­δάσκουν οι ραββίνοι.

Λέγει για το ζήτημα αυτό ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος (μάρ­τυς +165):

«Εάν λοιπόν σας φιλοτιμούν τα διδάγματα των προ­φητών και εκείνου τού ιδίου (σ.σ. τού Χριστού) είναι προ­τιμότερο να ακολουθείτε τον Θεό παρά τους ασύνετους και τυφλούς διδασκάλους σας, οι οποίοι και μέχρι τώρα επι­τρέπουν να έχει ο καθένας από σας και 4 και 5 γυναίκες και, αν δει κανείς κάποια ωραία και την επιθυμήσει, επιτρέπεται να την λάβει» (Διάλογος προς τον Τρύφωνα 134, 1 σελ. 639, τόμος Α', Απολογηταί Ε.Π.Ε.).

Της ιδίας τακτικής είναι και οι Μαρξ  Έγκελς που γρά­φουν στο Μανιφέστο: «Μπορούσανε το πολύ  πολύ να κα­τηγορήσουν (σ.σ. οι αστοί  μπουρζουάδες) τους κομμουνι­στές πως θέλουν στη θέση της υποκριτικής μυστικής κοινο­κτημοσύνης των γυναικών (σ.σ. των αστών  καπιταλιστών) να μπάσουνε μια φανερή κοινοκτημοσύνη»!!! (τα θαυμαστι­κά δικά μου). (Μετάφραση, εισαγωγή, ιστορικά σχόλια κ.λ.π. Γιάννη Κορδάτου σελ. 61, έκδ. «Ακαδημαϊκόν» 1927). Δηλαδή με λίγα λόγια θέλουν να επισημοποιήσουν οι Μαρξιστές την κοινοκτημοσύνη των γυναικών διότι οι αστοί  καπιταλιστές την έχουν μυστική!!! Εύγε τους!!

Ακόμη υπέρ της πολυγαμίας και της κοινοκτημοσύνης των γυναικών τάσσεται ο άθεος, απαισιόδοξος και μισογύ­νης και βουδδιστής Σοπενχάουερ (βλέπε Χρήστου Ανδρού­τσου, «Σύστημα Ηθικής», σελ. 291  292). Ακόμη δε η κοι­νοκτημοσύνη των γυναικών καθίσταται δυνατή σαν φιλοσο­φικό σύστημα και τρόπος ζωής και έχει περάσει σ' όλες τις κοινωνίες της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης και Αμε­ρικής με το 2ο Ουμανιστικό (Ανθρωπιστικό; γράφε μάλλον απανθρωπιστικό) Μανιφέστο τού 1973 που εξεδόθη στις Η.Π.Α. Το εν λόγω κείμενο «επικυρώνει το δικαίωμα για τον έλεγχο των γεννήσεων (σ.σ. οικογενειακός προγραμμα­τισμός), τις εκτρώσεις (σ.σ. αποποινικοποίηση των εκτρώ­σεων σε πολλές χώρες), τα διαζύγια (σ.σ. εύκολο διαζύγιο σε πολλές χώρες, το λεγόμενο αυτόματο), την σεξουαλική ελευθερία (σ.σ. προγαμιαίες σχέσεις, εξωσυζυγικές, διαστροφικές), την ευθανασία (σ.σ. η ζωή τού ασθενούς ευρί­σκεται στη διάθεση κάθε απατεώνα της επιστήμης)» (Νικ. Βασιλειάδη: Χριστιανισμός και ανθρωπισμός σελ. 267, Εκδ. Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ» 1978).

Αλλά την επάθατε και οι αστοί  καπιταλιστές και οι μαρξιστές και ο Σοπενχάουερ και οι Ουμανιστές της Αμε­ρικής! Διότι σάς επρόλαβαν εδώ και αιώνες οι Μωαμεθανοί.

8. Το διαζύγιον είναι εύκολο μόνο για τον άνδρα.

1. Κορ. κεφ. 1, 226. «Όσοι απεφάσισαν να χωρίσουν τη γυναίκα των, δίδεται σ' αυτούς τετράμηνος προθεσμία. (Υποσημ. τού μετάφρ. «για να το σκεφθούν καλά και να μη τις διαζευχθούν απερισκέπτως»). Ίσως στο διάστημα τούτο γυρίσουν σ' αυτές· ο Κύριος είναι επιεικής και ελεήμων».

2. Κορ. κεφ. 2, 237. «Δεν είναι αμάρτημα να αποβάλετε γυναίκα με την οποία δεν συνεζεύχθητε ή στην οποία δεν ορίσατε προίκα, (σ.σ. Υπονοείται ότι υφίσταται παλλακεία, και η γυναίκα είναι δούλη). Δώστε σ' αυτήν τα στοιχειώδη ευπρεπώς, καθώς αρμόζει στους αγαθοεργούντας».

Ο Μωάμεθ διδάσκαλος τού εύκολου διαζυγίου.

3. Κορ. κεφ. 33, 37. «Ω Μωάμεθ! είπες στον από το θεό ευεργετηθέντα και πλουτισθέντα από τα αγαθά του· (σ.σ. υπονοεί τον πρώην δούλον τού Μωάμεθ) «διατήρησε την γυ­ναίκα σου και να φοβείσαι το θεό» ενώ συ υπέκρυπτες στην καρδία σου ό,τι ο θεός υστέρα από λίγο ήθελε καταστήσει σ' όλους γνωστό. Εφοβήθηκες τους ανθρώπους ενώ ώφειλες τον θεό μάλλον να φοβηθείς. Όταν όμως ο Ζέϊδ απεφάσι­σε να διαζευχθεί την γυναίκα του, εμείς δια τού γάμου ενώσαμεν αυτήν μαζί σου, για να μάθουν οι πιστοί, ότι δεν αμαρτάνουν νυμφευόμενοι τις γυναίκες των θετών υιών τους, αφού αυτοί διαζευχθούν απ' αυτές. Ό,τι αποφασίζει ο θεός πραγματοποιείται» (οι υπογραμ. δικές μου: Δηλαδή κάθε βρώμικη επιθυμία έχει έγκριση από το θεό!). (Περίλη­ψη της υποσημείωσης τού μετάφρ. Ο Μωάμεθ είχε απελευ­θερώσει και υιοθετήσει κάποιο δούλο του ονόματι Ζέϊδ. Κάποια ημέρα εμπήκε ο Μωάμεθ στο σπίτι τού Ζέϊδ, ενώ αυτός απουσίαζε. Βλέποντας ο Μωάμεθ την ωραιότατην γυ­ναίκα τού Ζέϊδ, την Ζηνοβία, της έκαμε πρόταση για να την νυμφευθεί άλλ' αυτή δεν τού απήντησε. Αυτή όμως κατόπιν ανεκοίνωσε αυτό στον άνδρα της Ζέϊδ, που αυτός τότε έκα­νε πρόταση στο Μωάμεθ να πάρει τη Ζηνοβία, αφού προη­γουμένως την διαζευχθεί. Έτσι και έγινε και ο γάμος αυτός, που ήταν ο επισημότερος γάμος για το Μωάμεθ).

4. Κορ. κεφ. 65, 1. «Ω προφήτα! εάν αποστραφήτε την σύ­ζυγό σας, να την διώξετε σε ωρισμένο χρόνο. (σημ. τού μετά­φρ. «Δηλ. όταν παρέλθουν τρεις περίοδοι των εμμήνων τους, για να βεβαιωθούν ότι δεν είναι έγκυοι). Υπολογίσατε τις ημέρες με ακρίβεια, φοβούμενοι τον Κύριο σας. Προ τού χρόνου αυτού δεν μπορείτε να αποβάλετε αυτές από το σπίτι σας, ούτε να αφήσετε να βγουν απ' αυτό παρά μόνον εάν ήθελαν διαπράξει αποδεδειγμένη μοιχεία. Αυτές είναι οι εντολές τού Θεού. Ο παραβάτης χάνει τον εαυτόν του. Ποιος γνωρίζει· ίσως ο θεός δημιουργήσει κάποια περίπτωση συμφιλιώσεως».

Σαν συμπέρασμα: Δύναται ευκόλως ο Μωαμεθανός να χωρίσει τη γυναίκα του, με το να τηρούνται οι παραπάνω περιορισμοί και·

5. Το διαζύγιο δύσκολο για τη γυναίκα.

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος: «Εάν η γυναίκα τολμήσει να ζητήσει διαζύγιο ο Μουσουλμάνος δικαιούται να την δείρει» (Ισλάμ, σελ. 199).

Κατά το Ευαγγέλιο όμως το διαζύγιο δίδεται κατά δικαί­ωμα και όχι κατά καθήκον, και μόνο για λόγους μοιχείας.

Το κείμενο που διαβάσατε είναι αποσπάσματα από το κεφάλαιο με τίτλο «Η ΗΘΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ» του βιβλίου ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ.

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον    www.egolpion.com