Χτες πριν φύγω για τη δουλειά βλέπω τη μάνα μου που ετοιμαζόταν πρωί πρωί. Τι έγινε λέω (αφού λαϊκή δεν υπήρχε). Πάω εφορία μου λέει με αποφασιστικό τόνο.
Η μάνα μου είναι ένα ιατρικό παράδοξο, έχει κλείσει τα 80 και τη ρωτάνε στα ΚΑΠΗ αν έβγαλε τη σύνταξη της πρόσφατα, γιατί χλωμό να τη κάνει κανείς πάνω από 65. Το μυστικό της δεν το ξέρω γιατί δεν μπαίνει στους κανόνες του εγχειριδίου "δέκα τρόποι για να διατηρείστε νέοι", δεν έχει κάνει άνετη ζωή, 40 χρόνια εργάτρια, δεν έχει λεφτά, συνταξιούχος των 480 ευρώ. Το μόνο που μπορώ να δώσω σαν εξήγηση είναι πως δεν ασχολείται παρά ελάχιστα με τον εαυτό της. Ασχολείται με όλους εμάς εκτός από τον ευαυτό της. Κι αυτός μάλλον την έχει αφήσει ήσυχη.
Πήγε λοιπόν στην εφορία γιατί δεν της έχει έρθει ακόμα το εκκαθαριστικό (με το πατέρα μου μαζί) Έχει συμπεράνει λοιπόν πως δεν τους έχει έρθει ακόμα γιατί κάτι μαγειρεύουν και θα έρθει κανένας αριθμός που θα πρέπει να το κρύψει από το πατέρα μου ο οποίος μετά από ένα πρόσφατο εγκεφαλικό δεν είναι για να έρχεται και πολύ σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα (μέχρι και ειδήσεις δεν τον αφήνουμε να δει γιατί έχει επιπλοκές μόλις βλέπει τα σούργελα)
Ο υπάλληλος τη πληροφόρησε πως ουδέν νεώτερο από το μέτωπο, πρέπει να περιμένει και θα βγει το μαγικό χαρτάκι. Μια και ήταν εκεί σκέφτηκε να κάνει, ως συνήθως, το σταυροφόρο και για μένα. Του λέει λοιπόν θέλω να δώσω κάτι για τη κόρη μου που δεν έχει να πληρώσει (η αιώνια Ελληνίδα γιαγιά) Κοιτάζει τι χρωστάω, της λέει η πρώτη της δόση είναι 340 ευρώ. Το ξέρω λέει η μάνα μου αλλά αν η κόρη μου πληρώσει αυτά που της ζητάτε πρέπει να γραφτεί στα συσσίτια της εκκλησίας για να εξασφαλίσει το φαΐ της. Πάρε ένα πενηντάρικο και βλέπουμε! Πλήρωσε λοιπόν ένα πενηντάρικο για μένα και σκέφτηκε , τώρα πότε θα δείτε το επόμενο πενηντάρικο θα σας γελάσω...., επέμενε όμως να χτυπήσει στο κομπιούτερ να δει τι βγαίνει γι αυτούς.
Α, της λέει ο υπάλληλος έχετε 180 ευρώ που χρωστάτε. Καλά αυτό είναι από πέρυσι του απαντάει.
Είναι η έκτακτη συμφορά που δεν πληρώσαμε!!
Όταν μου το είπε, κατάλαβα το πρόβλημα της μνημονιακής μας κυβέρνησης. Δεν τους αντέχει. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Δεν αντέχει το χιούμορ τους, τη δύναμή τους, το γεγονός πως έχουν παλέψει κι αντέξει πολέμους, εμφυλίους, μαύρα χρόνια, δικτατορίες, φτάσανε στον αιώνα της πληροφορικής και της εξερεύνησης του διαστήματος ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΙΟΛΑΣ. Αυτό το τελευταίο δείγμα λεβεντιάς, που κουβαλάει ακόμα μέσα του αποθέματα για να πει παραμύθια στα εγγόνια, να βγάλει από το πουγκί κάτω από το μαξιλάρι το μικρό χαρτζιλίκι που θα βοηθήσει τα παιδιά, αυτές τις γιαγιάδες που κρατάνε δυο σπίτια για να δουλεύει η κόρη και να φροντίζουν τα παιδιά της, που ζουν με ελάχιστα πλεον, περιμένοντας από τα ξημερώματα στις ουρές του ΙΚΑ ακόμα κι όταν το κρύο παγώνει τα πάντα, που επιζούν από εμφράγματα, εγκεφαλικά, χρόνιες αρρώστιες και μαζεύονται ακόμα να παίξουν το τάβλι τους ή να πιούνε το ουζάκι τους στα παλιά καφενεία....
Δεν τους αντέχουν. Ναι, το ξέρω, είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια τους βγάζουν επάνω και τώρα χτυπιούνται, είναι οι ίδιοι (ένα μέρος από αυτούς) που έδωσαν για τελευταία φορά φιλί ζωής σ' αυτούς που τώρα τους τσακίζουν ανελέητα, αυτά τα γεροντάκια που λέγαμε να τα κρατήσουμε στο σπίτι την ημέρα των εκλογών να μην πάνε να ψηφίσουν.
Η τελευταία πολεμική γενιά που κουβαλάει στις γέρικες πλάτες την νεώτερη ιστορία αυτού του τόπου με όλες τις δόξες κι όλες τις αμαρτίες.... αλλά ξεχνάνε κάτι πολύ σοβαρό. Όσες αμαρτίες και να έκαναν, στάθηκαν βράχοι δίπλα στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Κι όταν αυτοί θα καταρρεύσουν ζητιανεύοντας ή πεθαίνοντας χωρίς να έχουν ούτε τα φάρμακά τους να πάρουν, όταν τα παιδιά και τα εγγόνια θα δουν τους γονείς και τους παππούδες να εξευτελίζονται και δεν θα μπορούν να τους βοηθήσουν γιατί δεν θα έχουν τα πράγματα θα αγριέψουν.
Γιατί μπορεί να μοιάζουν οι άνθρωποι σ΄αυτό το τόπο τελειωμένοι αλλά υπάρχουν πάντα ανάμεσά τους εκείνοι που θα σηκώσουν τη μάνα στους ώμους για να τη πάνε μέχρι το ναό.
Ότι και να μας κάνανε, πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορέσουμε να δούμε ψύχραιμα κι αδιάφορα τους γέρους μας να πεθαίνουν αβοήθητοι και ντροπιασμένοι. Η τιμή των ηλικιωμένων γονιών μας, των παππούδων είναι ένας άγραφος νόμος που μετράει τι ανθρωπιά έχει μείνει μέσα στη ψυχή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αίσχος από το να ατιμώσεις έναν άνθρωπο στα τελευταία βήματα του πριν το μεγάλο ταξίδι. Τα χέρια που μας τάισαν, που ξενύχτισαν κοντά μας στη χαρά και στη λύπη, που μας φύλαξαν και μας δίδαξαν, έστω κι αν δεν ήταν πάντα σωστοί, έστω κι αν έπεσαν σε λάθη, έστω κι αν δεν ήταν οι τέλειοι άνθρωποι, είναι η πρώτοι που μας δίδαξαν το πολυτιμότερο αγαθό "την αγάπη πέρα από όρους και προϋποθέσεις, την αληθινή αγάπη"
Δεν είναι αστείο, ούτε τροφή για ανέκδοτα, η δυστυχία χιλιάδων γερόντων αυτή τη στιγμή, είναι εθνική ντροπή. Η μεγαλύτερη ίσως. Είναι η εικόνα ενός κράτους ξεφτιλισμένου κι άτιμου. Που δεν αναγνωρίζει το σπόρο που τον έσπειρε, τη μήτρα που τον γέννησε, το χέρι που τον οδήγησε στα πρώτα βήματα της ζωής. Μια κοινωνία που χτυπάει τη τρίτη ηλικία είναι ένα δέντρο χωρίς ρίζες που το μόνο που θα βγάλει θα είναι σάπιους καρπούς.
Στο μέσα δωμάτιο έχω ένα γέροντα που υποστηρίζεται από οξυγόνο. Η συσκευή κάνει ένα συγκεκριμένο ποσό το μήνα και χρειάζεται ηλεκτρικό. Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν θα έχουμε να πληρώσουμε αυτή τη συσκευή ή κοπεί το ηλεκτρικό, και πάθει κάτι, τότε θα βγω από την ανωνυμία. Νομίζω και πολλοί άλλοι, γιατί όχι δεν είμαστε όλοι τρομαγμένα κουνέλια, μεζεδάκι στο πιάτο τους.
Είμαι από μια γενιά που ένα από τα μεγάλα ταμπού που είχε ήταν η ντροπή του να βλέπεις ένα παππού ή μια γιαγιά να σβήνουν μέσα στη θλίψη σε ένα απρόσωπο γηροκομείο, πεταμένοι, ενώ έχουν παιδιά κι εγγόνια. Είδα το πατέρα μου να γίνεται νοσοκόμος της γιαγιάς μου και να τη φροντίζει μέχρι τη τελευταία της στιγμή, είδα τη μάνα μου να έχει σαν μικρό κοριτσάκι τη γιαγιά μου και να τη πλένει, να τη χτενίζει, να τη ταίζει στο στόμα μέχρι να φύγει γαλήνια κι ευτυχισμένα.
Δεν έχω τη δυνατότητα να τους βοηθήσω οικονομικά, ευτυχώς έχουν τη σύνταξή τους ακόμα, εκείνοι βοηθάνε εμένα και τα παιδιά μου... αλλά όταν πάω στο μετρό και βλέπω ηλικιωμένους που τους ξέρω από τη γειτονιά, να με πλησιάζουν και να μου ζητάνε με ντροπή μια τυρόπιτα και να κοιτάνε γύρω μην τους βλέπει κάποιος και ξεφτυλίζονται, μπαίνει η μούρη μου στο χώμα.
Χτες βλέποντας τα 72 μέτρα σταμάτησα πάλι στο σημείο με τις συντάξεις. Κατάλαβα πως εγώ μάλλον δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη, ούτε και τα παιδιά μου γιατί όπως σας είπα σύντομα θα βγάλουμε και δελτία για να τρώμε... αλλά ρε πούστηδες πρώτα θα πληρώσουμε το οξυγόνο, μετά τα φάρμακα και το γιατρό, αν μας μείνει κάτι, θα φάμε ένα αξιοπρεπες φαί και μόνο τότε αν περισέψει ένα εικοσάρικο (και πάλι παίζεται) ίσως σκεφτούμε τις υποχρεώσεις μας στο κωλοκράτος σας.
Ιστορίες Συνωμοσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου