ΜΟΝΟΝ όσοι διαβάζουν τις σομόν σελίδες οικονομικού περιεχομένου έμαθαν για τη «διεθνή» συνάντηση των τραπεζιτών όλου του κόσμου η οποία έγινε στη Βασιλεία της Ελβετίας στις 26-28 Ιουνίου υπό την αιγίδα της BIS Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Και μόνον το όνομά της σε κάνει να νομίζεις ότι πρόκειται για κάποιο διεθνή διακρατικό οργανισμό, εντύπωση η οποία ενισχύεται από το γεγονός ότι πληροφορείσαι ότι συμμετείχαν οι διοικητές των κεντρικών τραπεζών όλου του κόσμου. Μεταξύ αυτών ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ και ο διοικητής της FED της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Μπεν Μπερνάνκι.ΟΛΕΣ αυτές οι τράπεζες, αλλά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα είναι στην πραγματικότητα ιδιωτικές τράπεζες, αν και όλες οι κυβερνήσεις συμμετέχουν και στη διοίκησή τους και στα κεφάλαια με τα οποία σχηματίστηκαν. Το ίδιο ίσχυε και ισχύει και για την ελληνική «Τράπεζα της Ελλάδος». Ο κόσμος νομίζει ότι είναι μια κρατική τράπεζα, ενώ συμμετέχουν και ιδιωτικά κεφάλαια και συχνά η κυβέρνηση διορίζει μόνον τη μειοψηφία των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, ασκώντας φυσικά επιρροή…
ΟΥΤΕ είναι τυχαίο ότι η «διεθνής» των τραπεζών συνεδρίασε στις ίδιες ημερομηνίες με τους G-20, δηλαδή με τους πολιτικούς ηγέτες των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου. Οι πολιτικοί φτιάχνουν τους νόμους και οι τράπεζες ελέγχουν το χρήμα. Πείτε εσείς μέσα σας ποιος από τους δύο έχει την πραγματική εξουσία στα χέρια του, οι τράπεζες ή οι κυβερνήσεις; Αυτό δεν σημαίνει –για να μη γινόμαστε και λαϊκιστές– ότι οι πολιτικοί είναι υπάλληλοι των τραπεζών και εκτελούν μόνον τις εντολές τους. Το κάνουν κι αυτό, αλλά οι τράπεζες έχουν κατοχυρώσει νομοθετικά τα προνόμιά τους μέσω των Κοινοβουλίων εδώ και 300 χρόνια, έχουν χρηματοδοτήσει πολέμους για να προστατεύσουν αυτά τα προνόμιά τους, τους έχουν κερδίσει κι έτσι έχουν διαμορφώσει και ένα παγκόσμιο σύστημα που κατοχυρώνει τη θέση τους και τη διατήρηση των κερδών τους.
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι επί δέκα γενιές ανθρώπων βλέπουμε μπροστά μας τις τράπεζες, μας κάνει να τις θεωρούμε «θεσμό» και το γεγονός ότι οι κεντρικές τράπεζες έχουν γίνει ιδιωτικές εδώ και 100 χρόνια, αλλά το κρύβουν επιμελώς, μας κάνει επίσης να ξεχνάμε ότι η δουλειά τους είναι να δανείζουν με επιτόκιο δηλαδή με κέρδος, τις κυβερνήσεις. Αυτό έγινε παγκόσμιος θεσμός μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τις συμφωνίες του Μπρέτον – Γουντς μέσα από τις οποίες ιδρύθηκαν το Διεθνές Νομισματικό ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών με τις οποίες λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό και χρηματοοικονομικό σύστημα.
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ προνόμιο του να «κόβεις χρήμα» ή να «τυπώνεις χαρτονομίσματα» έχει εκχωρηθεί σε αυτές τις κεντρικές (ιδιωτικών κεφαλαίων και συμφερόντων) τράπεζες, και οι κυβερνήσεις μπορούν μόνον να δανείζονται από τις κεντρικές τους τράπεζες με το συγκεκριμένο επιτόκιο που εκείνες (οι τράπεζες) καθορίζουν. Όταν δηλαδή ο Μπαράκ Ομπάμα αποφασίζει να ρίξει στην αγορά ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, εκδίδει ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου, τα δίνει στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ κι εκείνες γράφουν έναν αριθμό στον υπολογιστή τους. Το χρήμα κόπηκε. Υποτίθεται ότι τυπώθηκε κιόλας, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπαίνουν στον κόπο να το τυπώσουν γιατί γνωρίζουν πού θα πάει: στις άλλες εμπορικές τράπεζες, δηλαδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα το πιστώσει σε διάφορους λογαριασμούς, εγγυήσεων, υπουργείων κ.λπ. μέσω τραπεζών, δηλαδή πάλι με κάποια νούμερα στους υπολογιστές τους.
ΟΙ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ τράπεζες, από τη στιγμή που έχουν στον υπολογιστή τους μια τέτοια «κατάθεση» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, μπορούν να προχωρήσουν σε «χρηματοδοτήσεις» σε πελάτες τους (με μεγαλύτερο επιτόκιο) διατηρώντας ένα «απόθεμα» ίσο με το 10% της «κατάθεσης» που έκανε η κυβέρνηση. Κι έτσι οι τραπεζίτες βγάζουν κέρδη (από τα επιτόκια) μέσω της «κατάθεσης» που έκανε η κυβέρνηση. Αρκεί τα αποθεματικά τους να είναι πάντα πάνω από 10%. Κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα εισπράξει φόρους ή θα δανειστεί από την Κίνα ή από άλλες τράπεζες και θα «επιστρέψει» στην ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ το ποσό που εκείνη έγραψε στον υπολογιστή της συν το επιτόκιο της κεντρικής τράπεζας που αποτελεί και το κέρδος της. Μπορεί να είναι μισό τοις εκατό, αλλά το τρισεκατομμύριο είναι τεράστιο, επομένως και τα κέρδη της είναι τεράστια και τα μοιράζονται οι μέτοχοι κατά το ποσοστό τους.
ΜΕ ΑΝΑΛΟΓΟ τρόπο λειτουργεί και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα και η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών. Κάποτε έτσι λειτουργούσε και η Τράπεζα της Ελλάδος και πιο παλιά η Εθνική Τράπεζα μέχρι που καταργήθηκε το προνόμιό της να «κόβει χρήμα» για να αποκρυβεί αποτελεσματικότερα ο ιδιωτικός της χαρακτήρας. Το προνόμιο αυτό έχει εκχωρηθεί τώρα στην ΕΚΤ. (Επομένως είναι εντελώς αστείο να λένε ορισμένοι αφελείς ότι «ακούν μηχανές στο Χολαργό που κόβουν χρήμα και επομένως ετοιμάζεται η επιστροφή στη δραχμή. Και τη δραχμή και το ευρώ το κόβουν οι ίδιοι οι τραπεζίτες και όχι οι κυβερνήσεις.) Οι τραπεζίτες μέσω των κερδών τους χρηματοδοτούν και τους αντίστοιχους πολιτικούς οι οποίοι υλοποιούν την πολιτική που τις εξυπηρετεί. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που θα επιθυμούσε. Ούτε ο Παπανδρέου μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική που θα επιθυμούσε. (Συγγνώμη για τη σύγκριση, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, όλοι οι πολιτικοί είναι εξαρτημένοι από τους τραπεζίτες.)
paraskevi13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου