Η Αριστερά ξόφλησε…

Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Με έκπληξη παρακολούθησαν τα ξένα ΜΜΕ και οι ανταποκριτές τους στη χώρα μας την αποκαθήλωση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, χωρίς να "ανοίξει ούτε μύτη". Εντονη είναι και η εντύπωση στο εσωτερικό της χώρας, τόσο στους δημοσιογράφους όσο και στους παράγοντες των συνδικάτων.
Το κλίμα στην κοινωνία δείχνει εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως και το ΠΑΣΟΚ εντελώς άλλο από οποιαδήποτε έκφραση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, και φυσικά από τον ίδιο του τον εαυτό. Ουσιαστικά προχθές την Πέμπτη, εν μέσω σιγής, αποκαθηλώθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο το κοινωνικό κράτος και το σύνολο των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πάνω στα οποία βασίσθηκε η πολιτική παρουσία του ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες, στην εξουσία. Ενας Παπανδρέου, ο υιός, έκλεισε με τον πλέον άδοξο τρόπο τον κύκλο που άνοιξε ο πατέρας του τη δεκαετία του '80. Ολα κατέληξαν στη φαυλότητα και τη χρεοκοπία. Με υπογραφή άλλωστε Παπανδρέου παραχωρήθηκε η πολιτική, οικονομική, άρα και η εθνική κυριαρχία της χώρας στους μηχανισμούς των "μεγάλων δυνάμεων" της Ευρώπης και το ΔΝΤ, λίγους μήνες πριν καταρρεύσει το καθεστώς δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μιας πολιτικής οικογένειας, που έφερε την Κεντροαριστερά στην εξουσία, αλλά στο σύνολο της Αριστεράς, η οποία προχθές χρεοκόπησε πολιτικά και κοινοβουλευτικά, υπό τα κηρύγματα των εθνικά και κοινωνικά "λακέδων" πολιτικών εκφραστών της, στα ξένα κέντρα εξουσίας και στην εργοδοσία της Κλεπτοκρατίας, που κυριαρχεί στη χώρα μας. Επίσης το πρόβλημα για την Αριστερά, πέραν του Κοινοβουλίου, ήταν και στους άδειους από κόσμο δρόμους. Εκεί που οι αντικοινωνιστές του ΠΑΜΕ, η προκλητική μειοψηφία στο εργατικό κίνημα, προσπαθούσαν να προκαλέσουν για μια ακόμη φορά, μήπως και κάποιος τους προσέξει ή μήπως κάποιος από τους αστυνομικούς τούς βρίσει και τους δώσει την ευκαιρία να καταγγείλουν με περίσσιο ηρωισμό το κράτος της καταστολής. Η Αριστερά ουσιαστικά χρεοκόπησε ταυτόχρονα και στο Κοινοβούλιο και στους δρόμους. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές της, οι περιώνυμοι αξιωματούχοι του συστήματος της ενσωμάτωσης, έριξαν τις πενιές τους και γύρισαν στα γραφεία τους, απειλώντας για ραντεβού στη ΔΕΘ. Ολα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από χιλιοπαιγμένα πλάνα στην τηλεόραση, από "πουλημένους" αγώνες των εργαζομένων, από σειρά διεκδικήσεων μαξιμαλιστικών, που οδήγησαν τα συνδικάτα και όχι τους εργαζόμενους στο σύστημα προμηθειών και τη ρουσφετολογία σε θέματα προσωπικού, συγκροτώντας το παζλ της απόλυτης αναξιοκρατίας, μετριοκρατίας, κομματικής καμαρίλας και εκβιασμών, που χαρακτήρισε την Ελληνική Δημοκρατία τα τελευταία 20 χρόνια.

Ακόμη και στο επίπεδο των κομμάτων, πολιτικών φορέων της Αριστεράς, όλα δείχνουν ότι η απομυθοποίηση είναι κυρίαρχη και η χρεοκοπία έκδηλη. Το ΠΑΣΟΚ έχει μετεξελιχθεί σε "κυβέρνηση κατοχής", επιτρέποντας μάλιστα σε υπουργούς, τύπου Γ. Παπακωνσταντίνου, να "πρωθυπουργεύουν", χωρίς καμία πολιτική πείρα και με πολύ αμφισβητούμενη αντίληψη για την πορεία των πραγμάτων, να "γκρεμίζουν" τα πάντα, για τρία τάληρα στο ταμείο, και χωρίς να μπορούν να εγγυηθούν τίποτα παραπάνω από την όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστη εξυπηρέτηση των οφειλών στους ξένους πιστωτές μας, με κάθε κόστος για τον μέσο Ελληνα. Η περίφημη Ανανεωτική Αριστερά των κινημάτων, των δικτύων και της ιντελιγκέντσιας, κυρίαρχα υπεύθυνης τα χρόνια που πέρασαν για το σύστημα διαφθοράς που κυριάρχησε σε σχέση με τα κοινοτικά κονδύλια, τις μελέτες και τις επιχορηγήσεις, τους κουκουλοφόρους, τις καταλήψεις και τις καταστροφές στα πανεπιστήμια, τη διάλυση του εθνικού ιστού της χώρας, να διαλύεται σε κομματίδια, φατρίες και κινήματα των 2 και 3 ατόμων εκ προσωπικοτήτων.

Τέλος ο μπολσεβίκικος κομμουνισμός να εξαγγέλλει τον νέο "ανένδοτο", κλείνοντας τα λιμάνια και τα αεροδρόμια και προσπαθώντας να δημιουργήσει μέσα από μια φαρσοκωμωδία συνθήκες κυριαρχίας στο λαϊκό κίνημα αγανάκτησης. Το περίφημο και τιμημένο ΚΚΕ, με τον τρόπο αυτό και συγκρουόμενο με τον αντιπρόεδρο κ. Πάγκαλο, παίζει τον συστημικό του ρόλο της αντίδρασης στον "στρατό κατοχής", μην επιτρέποντας σε αυθόρμητες κοινωνικές δυνάμεις να αμφισβητήσουν με ουσία και περιεχόμενο την εκποίηση της χώρας και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της.
Παράλληλα με την Αριστερά σε συνθήκες πλήρους αποδόμησης και απαξίωσης βρίσκεται και ο "κεντρώος" χώρος, που από το 1985 και μετά είχε βρει όχι απλά κάλυψη αλλά και όχημα στη Δεξιά, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτόν το έλλειμμα δημοτικότητάς του στη μάζα των ψηφοφόρων. Μέσα από τις νόρμες του νεοφιλελευθερισμού σε πρώτη φάση, και του "μεσαίου χώρου" στη δεύτερη, οδήγησε σε ιδεολογικοπολιτικό Βατερλώ την κοινωνική Δεξιά και σε χρεοκοπία τη χώρα. Το σύστημα Καραμανλή - Μπακογιάννη με τον φατριονισμό και την εσωστρέφεια που καλλιέργησε εξέθρεψε και νομιμοποίησε στο χρονικό διάστημα της διαχείρισης της εξουσίας τη διαπλοκή, την ευνοιοκρατία και την απεθνικοποίηση, που προωθούσε το περίφημο "εκσυγχρονιστικό" ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα από το 1990 και μετά.

Στο παρόν οι εξελίξεις δεν μπορούν να είναι συστημικές. Εάν οι πολίτες αποφασίσουν να δείξουν με έμπρακτο τρόπο ότι το Μνημόνιο δεν τους αφορά, τη διέξοδο μπορεί να τη δώσει ο νέος αρχηγός της Ν.Δ., με κυβερνητικό σχήμα όμως που δεν θα κυριαρχείται από τους συσχετισμούς του κόμματος της Ν.Δ., μετά από έκτακτες βουλευτικές εκλογές τον Νοέμβριο.
Επίσης, κρίσιμη εξέλιξη θα είναι το κατά πόσον θα υπάρξουν τους επόμενους μήνες και νέες εξελίξεις και κομματικοί σχηματισμοί στη Δεξιά, που θα ακυρώσουν με την παρέμβασή τους στην κοινωνία τις αγκυλώσεις περί τάχα διπολισμού Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, που δεν σημαίνουν τελικά τίποτα παραπάνω από τη συνέχεια της ίδιας διαχειριστικής λογικής και στρατηγικής, απλώς με διαφορετικά πολιτικά συνθήματα και πρόσωπα. Κάτι σαν τη σειρά των υπουργών Οικονομικών, Χριστοδουλάκης-Αλογοσκούφης-Παπαθανασίου-Παπακωνσταντίνου.

Η επόμενη φάση της Ελληνικής Δημοκρατίας, η αποκατάσταση της εθνικής, πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και οι κανόνες κοινωνικής δικαιοσύνης, θα κριθούν από τις εξελίξεις στη Δεξιά και μόνον και στην ανατροπή των δεδικασμένων της που ήδη έχουν αρχίσει, με την εκλογή του Α. Σαμαρά από τη βάση του κόμματος και την αποχώρηση Μπακογιάννη από τη Ν.Δ. Φυσικά σε μια τέτοια περίπτωση και μετά από μια αλληλουχία γεγονότων και νέων δεδομένων, σε βάθος χρόνου και ο πόλος της Αριστεράς θα ανασυγκροτηθεί, όχι μόνον στο επίπεδο Ελλάδας, αλλά και στο ευρωπαϊκό, εκφράζοντας έναν νέο κοινωνισμό, μέσα από τη συγκρότηση μιας νέας στρατηγικής για την αναδιανομή του πλούτου. Για να υπάρξει όμως διανομή, θα πρέπει να προηγηθούν η ευημερία και η παραγωγή του πλούτου, κυρίαρχη αποστολή της νέας (αναθεωρητικής) Δεξιάς που θα συγκροτηθεί, ως παράταξη αρχών και αξιών και όχι ως ένα και μοναδικό κόμμα πολιτικής έκφρασης και άσκησης διακυβέρνησης.

10/07/2010