«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», έλεγαν οι αρχαίοι. Και φαίνεται να ισχύει για μια ακόμη φορά τώρα, που μέσα απ’ τον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης, έρχονται στην επιφάνεια οι ηθικές (ή μάλλον οι ανήθικες) καταβολές της συνολικής κοινωνικής κρίσης.
Διατάχθηκε, όπως ακούσαμε, να γίνει απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων.
Και το μέτρο αυτό θα μπορούσε, όπως φαίνεται, να ήταν λογικό και δίκαιο.
Γιατί μπορεί να υπάρχουν κάποιοι, που απέναντι στην καταθλιπτική ανεργία των νέων, μισθοδοτούνται πολλαπλά, χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτε..…
Και το μέτρο αυτό θα μπορούσε, όπως φαίνεται, να ήταν λογικό και δίκαιο.
Γιατί μπορεί να υπάρχουν κάποιοι, που απέναντι στην καταθλιπτική ανεργία των νέων, μισθοδοτούνται πολλαπλά, χωρίς να προσφέρουν απολύτως τίποτε..…
Λογικό, λοιπόν και ηθικό θα μπορούσε να ήταν το μέτρο. Αρκεί οι «αποφασίζοντες και διατάσσοντες» να μην εξαιρούσαν, όπως συνήθως συμβαίνει, «εαυτούς και αλλήλους». Ή το οποιοδήποτε άλλο συνάφι γαλαζοαίματων χρυσοκάνθαρων.
Οι οποίοι, όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτε στη λειτουργικότητα των κοινωνικών δομών, αλλά είναι- με την αρπακτικότητά τους- και το επίκεντρο πάσης κακοδαιμονίας του κοινωνικού συνόλου. Και ασφαλώς οι αρχιτέκτονες της σημερινής επαχθέστατης εθνικής υποτέλειας στα αρπακτικά της τοκογλυφίας.
Και στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν διαφορετικά. Με αποτέλεσμα, όταν πήγε να εφαρμοστεί το μέτρο να προκληθεί παλιρροϊκό κύμα αντιδράσεων!
Από πολλά συνδικάτα προνομιούχων. Που απαίτησαν άρον-άρον να διαφοροποιηθούν και αυτοί, απ’ τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους.
Εκδηλώνοντας, έτσι, νοοτροπίες και κοινωνικές αγκυλώσεις, που μας επαναφέρουν με άλλους τρόπους κι από άλλους δρόμους στις φεουδαλικές και μεσαιωνικές αθλιότητες:!
Εκδηλώνοντας, έτσι, νοοτροπίες και κοινωνικές αγκυλώσεις, που μας επαναφέρουν με άλλους τρόπους κι από άλλους δρόμους στις φεουδαλικές και μεσαιωνικές αθλιότητες:!
Οι οποίες, δυστυχώς, προβλέπονται και από το Σύνταγμα. Αφού και το Σύνταγμα το φκιάνουν και το ψηφίζουν οι ίδιοι, που φκιάνουν και ψηφίζουν και τους παμπόνηρους φαταουλίστικους νόμους.
Νόμους, που παραπέμπουν στη μούχλα και τη σαπίλα παλιών κακών καιρών. Με τους κόμητες, τους δούκες, τους βαρόνους, τα libro d’ oro, τους πατρίκιους και τους πληβείους, τις κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις. Και άλλα τέτοια, πουθυμίζουν καταραμένους πύργους, με όλα τα αποκρουστικά συμπαρομαρτούντα της «καθωσπρέπει» κοινωνίας.
Και βέβαια η συμπεριφορά των πατρικίων αυτών θυμίζει το φαρισαίο της παραβολής, που ναρκισσεύονταν και έλεγε: «Ευχαριστώ σοι, Κύριε, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων»!
Αφού, μεταξύ άλλων δεν θέλουν, λέει, να χαρακτηρίζονται «δημόσιοι υπάλληλοι», αλλά να χαρακτηρίζονται δημόσιοι λειτουργοί. Γιατί το έργο, που προσφέρουν είναι ξεχωριστό και άλλης τάξεως. Όμως…
Ας πάρουμε ένα χονδρικό παράδειγμα:
Γιατί, τάχα, οι πανεπιστημιακοί να είναι λειτουργοί και μα μην είναι λειτουργοί οι δάσκαλοι όλων των άλλων βαθμίδων;
Δεδομένου ότι όσοι πέρασαν από όλες τις βαθμίδες της παιδείας ξέρουν κάτι παρά πολύ απλό:
Ότι σε όλες τις βαθμίδες υπάρχουν κάποιοι, που λειτουργούν φιλότιμα και δημιουργικά. Αλλά και κάποιοι άλλοι, που γίνονται γάγγραινα και αιτία πολλαπλής δυσλειτουργίας. Και για το χώρο της Παιδείας. Και γενικότερα του κοινωνικού συνόλου.
Και μπαίνει το ερώτημα:
Αν οι περισσότεροι απ’ αυτούς, που θεωρούν το ρόλο τους ξεχωριστό και ιδιαίτερο και θέλουν-σε αντίθεση με όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους-να χαρακτηρίζονται ως λειτουργοί, λειτουργούσαν πραγματικά και σωστά θα φτάναμε ποτέ ως εδώ, που φτάσαμε;
Σε καμιά περίπτωση!
Βλέπετε, τώρα, που θίχτηκαν τα προνόμιά τους και τα συμφέροντά τους «λειτούργησαν», προκειμένου να τα περισώσουν. Ενώ τόσα χρόνια, που δινόταν ρεσιτάλ αμοραλισμού σε βάρος της χώρας και του λαού της, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν και δεν έκανα τίποτε, προκειμένου να αναχαιτίσουν την επερχόμενη καταιγίδα…
Κι ένα άλλο ακόμη ερώτημα:
Μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη, χωρίς ισότητα; Και μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη κάποιοι, που δεν θέλουν να είναι ίσοι με τους «λοιπούς των ανθρώπων»!…
Λειτουργοί της Δικαιοσύνης είναι, στην πραγματικότητα αυτοί, που, απ’ οποιονδήποτε χώρο, αγωνίζονται, πριν απ’ όλα για την ισότητα όλων των ανθρώπων…
Λειτουργοί της Δικαιοσύνης είναι, στην πραγματικότητα αυτοί, που, απ’ οποιονδήποτε χώρο, αγωνίζονται, πριν απ’ όλα για την ισότητα όλων των ανθρώπων…
Και τέτοιοι λειτουργοί, για παράδειγμα, παγκόσμιου βεληνεκούς, ανεξαρτήτως της επαγγελματικής τους ιδιότητας ήταν ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Νέλσον Μαντέλα και πάμπολλοι άλλοι.
Σε αντίθεση με αυτούς, που αγωνίζονται και φωνάζουν για τα προνόμια και τα συμφέροντά τους και μάλιστα υποτιμώντας καταφανώς και απρεπέστατα τους συνανθρώπους τους.
Η λειτουργικότητα δεν είναι θέμα νόμων και θεσμών, που εκκολάπτουν και προωθούν παμπόνηρα προνόμια και συμφέροντα.
Είναι θέμα εσωτερικό και προσωπικό του καθενός. Σε όποιο χώρο και με όποια ιδιότητα κι αν λειτουργεί.
Και κινείται (η λειτουργικότητα) σταθερά και απαρέγκλιτα προς την κατάργηση των οποιωνδήποτε προνομίων…
Που όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο και ανηθικότερα κίνητρα έχουν και τόσο πονηρότερες διαδρομές ακολουθούν….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου