Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

«Οι Άγνωστοι Στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974»



Βιβλιοπαρουσίαση: «Οι Άγνωστοι Στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974» του Αθανασίου Γρ. Χρυσάφη

Κυκλοφόρησε πρόσφατα το βιβλίο του Ελδυκάριου πολεμιστή του 1974 Αθανασίου Γρ. Χρυσάφη: «Οι Άγνωστοι Στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974».

Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και ως «Το ΕΠΟΣ της ΕΛΔΥΚ». Το βιβλίο μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά δεν είναι. Σ’ αυτό καταγράφονται με μαρτυρίες στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ με συγκλονιστικές λεπτομέρειες οι μάχες της ΕΛΔΥΚ. Ο αναγνώστης μέσα από ολοζώντανη αφήγηση βιώνει το δράμα και την αγανάκτηση του συγγραφέα αλλά και των υπολοίπων αφηγητών για την προδοσία. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και το πλούσιο φωτογραφικό υλικό αναδύεται η ελληνική λεβεντιά, η οποία σφραγίζει ανεξίτηλα με αίμα το πεδίο της τιμής.

Ανάμεσα στους πολλούς ήρωες παρελαύνει η μορφή του λοχία Θεμιστοκλέους Ελευθερόπουλου, στον οποίο ο συγγραφέας αφιερώνει και το βιβλίο. Ο λοχίας Ελευθερόπουλος «αυτοπροαιρέτως» αποφασίζει να επιστρέψει στο στρατόπεδο όπου η δόξα του επεφύλαξε τον τίτλο της αθανασίας! Εκεί όπου, κατά τον συγγραφέα, «γεννιούνταν ήρωες, πέθαιναν οι Τιτάνες, εκεί χηρεύαν οι μικρές, μαυροφορούσαν μάνες»! Μάταια προσπαθούσαν οι άλλοι να τον συγκρατήσουν. Ούτε και η γλυκιά νοσταλγία της ζεστής αγκαλιάς της αρραβωνιαστικιάς του, της όμορφης δασκαλίτσας η οποία τον ανέμενε στη Λαμία για να τελέσουν τον γάμο, στάθηκε ικανή να τον μεταπείσει! Αυτός βάδισε ολόισια προς τον θάνατο μη πλήρη συνείδηση του καθήκοντος αποστομώνοντας τους λοιπούς: «και να πεθάνουμε, θα ζήσουμε για πάντα στην Ιστορία»!

Η λεβεντιά του Δημητρίου Συμήτα! Ολοίδιος ο Αθανάσιος Διάκος, μόνος με τον Λουκά Βαρελτζή, ημίγυμνος και ολόρθος κυκλωμένος από τα μεχμετζίκ να σκορπά τον θάνατο και τον όλεθρο σ’ αυτούς που τόλμησαν να μαγαρίσουν τα Άγια Χώματα της Κύπρου, μέχρι που μια ριπή πολυβόλου τουρκικού άρματος τον έκοψε στα δυό!

Η ανδρειοσύνη του Βασιλείου Ευσταθόπουλου, ο οποίος ξημερώματα της 22ας Ιουλίου 1974, σαν άκουσε το σύρσιμο του τούρκου καταδρομέα να πλησιάζει το όρυγμα, πετάχτηκε σαν αίλουρος πάνω από το ανάχωμα και καθώς καβαλλούσε τον βάρβαρο και με το ίδιο το μαχαίρι του τούρκου τον έστελνε στον αγύριστο, φώναζε στον συμπολεμιστή του: «έχε το νου σου στον πίσω, αυτόν τον καρύδωσα»!

Το βιβλίο δεν χαρίζεται στους ριψάσπιδες και προδότες. Αυτούς που έστειλαν την Εθνική Φρουρά για ύπνο ενώ τα αποβατικά των Τούρκων βρισκόντουσαν έξω από το Πέντε Μίλι. (βλ. Ελευθερίου Σταμάτη «Κύριοι πάτε για ύπνο»). Κολάζει ονομαστικά και θαρραλέα τους εφιάλτες. Καταφέρνει έτσι ο συγγραφέας να καταγραφούν τα ονόματα των πουλημένων και να παραμείνουν λεκιασμένα στους αιώνες των αιώνων στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας!

Το βιβλίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως απάντηση στο βιβλίο του Γκουρογιάννη, το οποίο διαφημίσθηκε ακόμη και από έντυπα όπως η «Ένωσις» και το «Άρδην». Αυτός ο Γκουρογιάννης, προφανώς όχι φτιαγμένος από την ίδια πάστα των ηρώων, προσπαθεί να ποδοπατήσει το ήθος των πολεμιστών και να σπιλώσει τη θυσία τους.

Για όσους θέλουν να ενδιατρίψουν, να ψαύσουν το άρωμα της εποχής και να ενταχθούν στο πνεύμα αντίστασης και αυτοθυσίας που πλανάτο στα μαρμαρένια αλώνια του τότε, στην παραλιακή λωρίδα της Κερύνειας, στις πλαγιές του Πενταδακτύλου και στην πεδιάδα του Κιόνελι, αυτών των δεκαοκτάχρονων και εικοσάχρονων παιδιών που τους καλημέριζε η αυγή, οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε μέσο που είχαν στη διάθεσή τους να ανακόψουν την προέλαση του Αττίλα στις προδομένες Κυπριακές Θερμοπύλες, τους παραπέμπουμε επίσης στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του Χάρη Κουπάτου «Κύπρος 1974 όταν σπάζει η σιωπή».

Το βιβλίο του Α. Χρυσάφη, εκτός από το βιβλιοπωλείο ΜΑΜ στη Λευκωσία, δεν διατίθεται σε άλλα βιβλιοπωλεία στην Κύπρο. Διατίθεται όμως από το Κίνημά μας όπως και το βιβλίο του Χάρη Κουπάτου. Το Κίνημά μας είχε την τιμή να χρηματοδοτήσει την έκδοση και να γράψει τον επίλογο του βιβλίου του Α.Χρυσάφη.

Σ’ αυτόν τον επίλογο κωδικοποιούμε το Χρέος: «Η δικιά μας γενιά αλλά και οι επόμενες, έχοντας ως ιερή παρακαταθήκη τον αγώνα των νεκρών Ηρώων μας, εκεί που πλανώνται αδικαίωτες οι ψυχές των, στη ματωβαμένη πεδιάδα του Κιόνελι και στις ματωβαμένες πλαγιές του Πενταδακτύλου οφείλουμε να τους προσφέρουμε τη δικαίωση, υψώνοντας το γαλανόλευκο λάβαρο της λευτεριάς εκεί όπου σήμερα θολώνουν τον ορίζοντα τα μιαρά σύμβολα της κατοχής. Να κάνουμε πραγματικότητα τη νικηφόρα παρέλαση στη Λεωφόρο Ελλάδος στην Κερύνεια, την οποία ήταν ταγμένοι να πραγματοποιήσουν ΕΚΕΙΝΟΙ που όμως δεν πρόλαβαν.

Δικαιώνοντας έτσι τους ηρωικούς νεκρούς, δικαιώνουμε την Ιστορία, δικαιώνουμε τα Εθνικά Πεπρωμένα και δικαιώνουμε συνάμα τα ιδανικά της Ανθρωπότητας, τα οποία οι Προπάτορες των Ηρώων μας θεμελίωσαν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και αντάμωσαν τις ζωές τους επί γενεές γενεών, για να βρουν οι άνθρωποι το δρόμο τους και να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση».

Για παραγγελίες Κύπρος 00357 99 440041, Ελλαδικός χώρος 0030 69 70067544

Παναγιώτης Κλεοβούλου
Δικηγόρος
Στέλεχος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης

πηγή:antistasi.org

2 σχόλια:

v-lukas@otenet.gr είπε...

Ονομάζομαι Καφούρος Λουκάς του Χαραλάμπους και είμαι από την Σαντορίνη.
Είμαι 52 χρονών. Έχουν περάσει 33 χρόνια περίπου από τότε που υπηρέτησα την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό.
Θέλω να πω λίγα φτωχά λόγια για την περίοδο εκείνη που με συγκίνησαν αφάνταστα και συνεχίζουν να με συγκινούν.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι είμαι περισσότερος Ελληναράς. Αλλά αυτά τα συναισθήματα που έχουν μπει βαθιά στην ψυχή μου με έχουν κάνει να αισθάνομαι ρε παιδιά ότι τελικά ο Έλληνας είναι ένας και μοναδικός στην υφήλιο.
Στις 12/12/1979 και μετά από ένα χρόνο υπηρετώντας σε διάφορες μονάδες, πήγα μαζί με πολλά άλλα παιδιά στην Κύπρο στην ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Τι να πω και από πού να αρχίσω; Το τάγμα το δικό μου εγκαταστάθηκε στον Άγιο Ιωάννη Μαλούντας (1 Τ.Π. ΕΛΔΥΚ).
Ήμουν στον Λόχο Δ/σεως με ειδικότητες: διαβιβαστής ΠΖ και ταυτόχρονα ήμουν στο 1 γραφείο δαχτυλογράφος.
Η εκπαίδευση σκληρή όπως αρμόζει σε Έλληνα στρατιώτη και πόσον μάλλον να υπηρετείς στην Κύπρο, με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Θέλω να πω σε εσάς που πολεμήσατε και χύσατε το αίμα σας, που είδατε για έναν ολόκληρο μήνα την καταστροφή, που χάσατε αγαπημένους σας φίλους, ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μπορεί η πολιτεία και το κράτος μας να σας αγνόησε, αλλά να ξέρετε ότι ζείτε και υπάρχετε στις καρδιές των απλών Ελλήνων και ειδικά σε όλους όσους έχουν υπηρετήσει μετά από εσάς και συνεχίζουν να υπηρετούν σε αυτά τα ματωμένα εδάφη που εσείς χύσατε το αίμα σας. Και θέλω να σας πω και να είστε σίγουροι γι αυτό, ότι και η δική μου σειρά ήταν έτοιμη να σας μιμηθεί, αλλά πιστεύω και όλες οι υπόλοιπες που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να πηγαίνουν να υπηρετούν στην Κύπρο.
Θέλω να σας πω πολλά για την εμπειρία της ζωής μου στο (1 Τ.Π. της ΕΛΔΥΚ). Αλλά ίσως σας φανώ πολύ φλύαρος.
Ένα μόνο που νιώθω πολύ έντονα μέσα μου θα σας πω και εσείς θα καταλάβετε πολλά.
Μου έχει μείνει στην μνήμη μου η εικόνα στο κέντρο του στρατοπέδου μου με την μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των 20χρονων παιδιών και φίλων σας, που έδωσαν την ζωή τους, τα νιάτα τους, το αίμα τους και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτή την εικόνα θα την έχω μέχρι να πεθάνω. Καθόμουν με τις ώρες, ειδικά τα απογεύματα και κοιτώντας αυτή την μαρμάρινη πλάκα το αίμα μου σκιρτούσε. Έλεγα μέσα μου τα εξής λόγια: Όντως αξίζει να ζεις και να ζεις σαν Έλληνας. Και αυτό συνέβαινε και με άλλα παιδιά φυσικά.
Φεύγοντας δε από την ΕΛΔΥΚ μετά από ένα χρόνο 15/12/1980, κλαίγαμε όλοι μαζί. Όχι γιατί είμαστε γυναικούλες, αλλά γιατί είχαμε δεθεί τόσο πολλοί ο ένας με τον άλλον.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους εσάς ζώντες και μη, της μαύρης εκείνης περιόδου.
Για μένα είστε και θα είστε ΗΡΩΕΣ και ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Με αδελφική αγάπη και εκτίμηση,
Ένας απλός στρατιώτης της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Λουκάς Καφούρος από Σαντορίνη

Ανώνυμος είπε...

Ονομάζομαι Καφούρος Λουκάς του Χαραλάμπους και είμαι από την Σαντορίνη.
Είμαι 52 χρονών. Έχουν περάσει 33 χρόνια περίπου από τότε που υπηρέτησα την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό.
Θέλω να πω λίγα φτωχά λόγια για την περίοδο εκείνη που με συγκίνησαν αφάνταστα και συνεχίζουν να με συγκινούν.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι είμαι περισσότερος Ελληναράς. Αλλά αυτά τα συναισθήματα που έχουν μπει βαθιά στην ψυχή μου με έχουν κάνει να αισθάνομαι ρε παιδιά ότι τελικά ο Έλληνας είναι ένας και μοναδικός στην υφήλιο.
Στις 12/12/1979 και μετά από ένα χρόνο υπηρετώντας σε διάφορες μονάδες, πήγα μαζί με πολλά άλλα παιδιά στην Κύπρο στην ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Τι να πω και από πού να αρχίσω; Το τάγμα το δικό μου εγκαταστάθηκε στον Άγιο Ιωάννη Μαλούντας (1 Τ.Π. ΕΛΔΥΚ).
Ήμουν στον Λόχο Δ/σεως με ειδικότητες: διαβιβαστής ΠΖ και ταυτόχρονα ήμουν στο 1 γραφείο δαχτυλογράφος.
Η εκπαίδευση σκληρή όπως αρμόζει σε Έλληνα στρατιώτη και πόσον μάλλον να υπηρετείς στην Κύπρο, με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Θέλω να πω σε εσάς που πολεμήσατε και χύσατε το αίμα σας, που είδατε για έναν ολόκληρο μήνα την καταστροφή, που χάσατε αγαπημένους σας φίλους, ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μπορεί η πολιτεία και το κράτος μας να σας αγνόησε, αλλά να ξέρετε ότι ζείτε και υπάρχετε στις καρδιές των απλών Ελλήνων και ειδικά σε όλους όσους έχουν υπηρετήσει μετά από εσάς και συνεχίζουν να υπηρετούν σε αυτά τα ματωμένα εδάφη που εσείς χύσατε το αίμα σας. Και θέλω να σας πω και να είστε σίγουροι γι αυτό, ότι και η δική μου σειρά ήταν έτοιμη να σας μιμηθεί, αλλά πιστεύω και όλες οι υπόλοιπες που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να πηγαίνουν να υπηρετούν στην Κύπρο.
Θέλω να σας πω πολλά για την εμπειρία της ζωής μου στο (1 Τ.Π. της ΕΛΔΥΚ). Αλλά ίσως σας φανώ πολύ φλύαρος.
Ένα μόνο που νιώθω πολύ έντονα μέσα μου θα σας πω και εσείς θα καταλάβετε πολλά.
Μου έχει μείνει στην μνήμη μου η εικόνα στο κέντρο του στρατοπέδου μου με την μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των 20χρονων παιδιών και φίλων σας, που έδωσαν την ζωή τους, τα νιάτα τους, το αίμα τους και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτή την εικόνα θα την έχω μέχρι να πεθάνω. Καθόμουν με τις ώρες, ειδικά τα απογεύματα και κοιτώντας αυτή την μαρμάρινη πλάκα το αίμα μου σκιρτούσε. Έλεγα μέσα μου τα εξής λόγια: Όντως αξίζει να ζεις και να ζεις σαν Έλληνας. Και αυτό συνέβαινε και με άλλα παιδιά φυσικά.
Φεύγοντας δε από την ΕΛΔΥΚ μετά από ένα χρόνο 15/12/1980, κλαίγαμε όλοι μαζί. Όχι γιατί είμαστε γυναικούλες, αλλά γιατί είχαμε δεθεί τόσο πολλοί ο ένας με τον άλλον.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους εσάς ζώντες και μη, της μαύρης εκείνης περιόδου.
Για μένα είστε και θα είστε ΗΡΩΕΣ και ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Με αδελφική αγάπη και εκτίμηση,
Ένας απλός στρατιώτης της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Λουκάς Καφούρος από Σαντορίνη