Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας

Ο γάλλος πολιτικός Pierre Laval (1883-1945), διατελέσας επανειλημμένα πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου επί Γ΄ Γαλλικής Δημοκρατίας και δοσίλογος πρωθυπουργός της "Κυβέρνησης του Vichy". Εδώ με τον Carl Oberg, ανώτατο διοικητή της Αστυνομίας στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία.

Ο Pierre Laval, καθαρόαιμος σοσιαλιστής πασιφιστής πολιτικός (εκτελέστηκε το 1945 επί εσχάτη προδοσία), αποτελεί, πιστεύω, το κρυφό πρότυπο μιας σειράς δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων που κινούνται μεταξύ της άκρως φιλελεύθερης νεο-κεντροδεξιάς και της άκρως φιλελεύθερης νεο-αριστεράς, στον "ελευθεριακό" λεγόμενο χώρο.

Διαφορετικά, δεν εξηγείται η μανία που έχει πιάσει τα τελευταία χρόνια τους κκ. Στέφανο Κασιμάτη και Τάκη Καμπύλη της αλαφούζειας "Καθημερινής" (ποιάς άλλης άραγε;...), τον κ. Δημήτρη Ψυχογιό του "Βήματος", μπορεί και κάποιους άλλους (βλ. Athens Voice, Lifo , δηλαδή τον σοβαροφανή τύπο της lifestyle Αριστεράς), να ασχολούνται μονότονα με τις ημερομηνίες των εθνικών επετείων!

Κάθε εθνική επέτειος περικλείει ένα στοιχείο "μυθολογίας", μία σύμβαση αν θέλετε, κάτι που είναι απόλυτα θεμιτό και κατανοητό. Είχα ασχοληθεί σε παλιότερο δημοσίευμά μου με την αφελή προσπάθεια του κ. Δημήτρη Φύσσα (Athens Voice) να μας πείσει για το άτοπο, από ημερολογιακής πλευράς, του εορτασμού της εθνικής επετείου την 25η Μαρτίου. Λες και επρόκειτο για ζήτημα...αστρονομίας και όχι για μια πασίγνωστη και καθολικά αποδεκτή σύμβαση!

Τις τελευταίες μέρες, σε δύο απανωτά δημοσιεύματα στην "Καθημερινή" (εδώ και εδώ) οι Τ. Καμπύλης* και Σ. Κασιμάτης πρόβαλλαν ένσταση στο ότι είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που γιορτάζει την είσοδο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι το τέλος του. Προφανώς υπονοείται μ' αυτό συλλογική πολεμοχαρής διάθεση (!), κάτι που είχε ισχυριστεί ευθέως λίγους μήνες πρωτύτερα ο Δ. Ψυχογιός (Διόδωρος).

Οι λόγοι για τους οποίους γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940 και όχι την 8η Μαϊου 1945 είναι προφανείς σε οποιονδήποτε νοήμονα: Για τη χώρα μας, που μόλις είχε βγει από τον πρώτο (;) αιματηρό κύκλο του Εμφυλίου, η τελευταία ημερομηνία δεν σήμαινε απολύτως τίποτα. Ενώ η αποφράδα ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, ημέρα εισβολής μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης στα εδάφη μας, με στρατεύματα πολλαπλάσια των ελληνικών, σήμανε, παραδόξως και ανέλπιστα, την απαρχή μιας από τις ηρωικότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Αντίθετα, για τη Γαλλία δεν σήμαινε τίποτα η ημέρα εισβολής των Γερμανών, 10 Μαϊου του 1940, για τους γνωστούς λόγους (κατάρρευση της γαλλικής γραμμής άμυνας μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες).

Επειδή όμως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά στη χώρα μας συνεχίστηκε με τον Εμφύλιο (το αναγνωρίζει έμμεσα και ο Σ. Κασιμάτης, αλλά είναι πανθομολογούμενο άλλωστε), θα πρότεινα, άκρως προκλητικά και μπαίνοντας στο παιχνίδι των "αναθεωρητιστών", να μεταθέσουμε την εθνική μας εορτή:
Να εορτάζουμε πλέον ως δεύτερη εθνική εορτή, όχι την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά τη λήξη του στη χώρα μας, δηλαδή την 31η Αυγούστου, σε ανάμνηση της νίκης του Εθνικού Στρατού στον Γράμμο, το 1949!
Θα γλίτωναν οι "αναθεωρητιστές" και το "άγος" των σχολικών παρελάσεων, αφού με καμία δύναμη δεν πρόκειται να είναι ανοιχτά τα σχολεία τότε. Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια, δηλαδή!

Κάτι όμως μου λέει ότι οι οπαδοί του αναθεωρητισμού, αυτοί της "νέας αριστεράς" και οι "ελευθεριακοί" σύμμαχοί τους, δεν θα ήταν ούτε και τότε ευχαριστημένοι. Η άκρως πασιφιστική ιδεολογία τους μάλλον αυτήν του Pierre Laval προσεγγίζει. Προσωπικά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως, αν ο Τάκης Καμπύλης, ο Στέφανος Κασιμάτης, ο Δημήτρης Ψυχογιός και οι λοιποί της παρέας ζούσαν το 1940-41, θα ήταν οι πρώτοι που, ως γνήσιοι πραγματιστές, θα αναγνώριζαν "καλή τη προαιρέσει", την ανάγκη συνεργασίας με τον "Άξονα", όπως ακριβώς και ο σοσιαλιστής και ειρηνιστής Laval.

Γιατί άλλωστε να υπερβάλλουμε με άσκοπους ηρωισμούς; Όπως έλεγε και ο πραγματιστής Αρτέμης Μάτσας,"οι Γερμανοί είναι φίλοι μας".

*Το άρθρο του "ιεραπόστολου του αναθεωρητισμού" Τάκη Καμπύλη στην προχτεσινή "Καθημερινή της Κυριακής" μεγαλοποιούσε, με διάθεση εντυπωσιοθηρίας, κάποιο ασήμαντο και αμφίβολης αξίας αλβανικό ΟΧΙ - JO - στους Ιταλούς. Το κείμενο συνοδευόταν από φαιδρό σκίτσο του Μάνου Συμεωνάκη που θα το ζήλευε προπαγανδιστής σκιτσογράφος εποχής Εμβέρ Χότζα. Θα αναφερθώ εκτενώς στο άρθρο προσεχώς.

Υ.Γ.: Ο Alexis de Tocqueville, ήδη στα μέσα του 19ου αιώνα (στο βιβλίο του "Το Παλαιό Καθεστώς και η Επανάσταση", ελλ. έκδοση: εκδ. Πόλις), κάνει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σχετικά με την διάδοση ριζικά αναθεωρητιστικών ιδεών σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στην προεπαναστατική Γαλλία του 18ου αιώνα μέσω της μονοπώλησης αυτού που λέμε "πνευματική παραγωγή" από μία ελίτ διανοουμένων προσκείμενων στον Διαφωτισμό. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της συνεχούς επανάληψης των ίδιων "αιτημάτων" από διαφορετικούς ανθρώπους, που συχνά δεν ταυτίζονταν απόλυτα ιδεολογικά μεταξύ τους.

Πώς και το θυμήθηκα αυτό; Σήμερα το πρωί, 28 Οκτωβρίου, ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, στην εκπομπή του στον ΣΚΑΪ, έφερνε το θέμα τού γιατί να γιορτάζουμε την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως εθνική γιορτή για την Ελλάδα και όχι τη λήξη του. Είχε και έναν πανεπιστημιακό που μιλούσε για την προβληματικότητα από την άποψη της κατεύθυνσης της παιδείας που εκφράζει αυτή η επιλογή, κ.ά. (το πρόλαβα στο τέλος και δεν άκουσα τίποτα παραπάνω).

Επειδή δεν είναι δυνατό σε ένα συγκρότημα ΜΜΕ (Καθημερινή, Σκάι), τόσο πολλοί δημοσιογράφοι, συγκεκριμένης τάσης, να ασχολούνται τυχαία και επίμονα με το συγκεκριμένο θέμα και να παίρνουν θέση "αναθεωρητιστική", πιστεύω πως το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει μεταβληθεί συνειδητά στην ατμομηχανή του μεταμοντέρνου "αναθεωρητισμού" προς μία "ελευθεριακή" κατεύθυνση.

Ίσως αυτό και να είναι προσωπική επιλογή του Γιάννη Αλαφούζου. Θυμάμαι, τον είχα ακούσει στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ να μιλάει σε μία ημερίδα και να εκφράζεται πολύ απαξιωτικά για τον χριστιανισμό και τους χριστιανούς, θεωρώντας συλλήβδην τους τελευταίους αναφανδόν απορριπτικούς ως προς την θεωρία της εξέλιξης (προφανώς, για τον κ. Αλαφούζο ο χριστιανισμός ταυτίζεται με τον ευαγγελιστικό αμερικανικό προτεσταντισμό). Ενδεχομένως, λοιπόν, ο συγκεκριμένος προσανατολισμός του συγκροτήματος να μην είναι άσχετος με την κοσμοθεωρία του ιδιοκτήτη του, που δεν είναι απλώς ιδιοκτήτης απ' όσο λέγεται.

Η παραπάνω τάση "αναθεωρητισμού", πιστεύω, δεν περιλαμβάνει μόνο τις εθνικές επετείους, αλλά πολλά άλλα αξιακά ορόσημα της ελληνικής κοινωνίας.

Προσοχή: Δεν πρόκειται εδώ για καθολικά λαϊκά αιτήματα που αφορούν σε αλλαγή παρωχημένων δομών ή για σταδιακή εγκατάλειψη παλαιών αξιών λόγω υιοθέτησης νέων, αλλά για συνειδητή διάβρωση (μέσω της επαναφοράς των ίδιων και των ίδιων θεμάτων, δίκην προπαγάνδας) καθολικά αποδεκτών οροσήμων ή αξιών από συγκεκριμένες πολύ ολιγάριθμες ελίτ που κινούνται στον ιδεολογικό χώρο που περιέγραψα πιο πάνω στην ανάρτησή μου.

πηγή