“Παιδιά, προσέχετε, παίζουν οδηγοί”.Αν σκότωναν οι αστυνομικοί πέντε άτομα τη μέρα, όχι για ένα χρόνο συνεχώς, αλλά για μια βδομάδα, θα είχε καεί -και δικαιολογημένα- όλη η χώρα.
Αν σκότωναν -από αβλεψία- οι γιατροί πέντε άτομα τη μέρα στα νοσοκομεία, θα γινόταν η χώρα μπάρμπεκιου.
Αν σκότωναν οι τρομοκράτες πέντε άτομα ανά εικοσιτετράωρο, θα γινόταν μέχρι και δικτατορία, σε λίγες μέρες.
Αν σκοτώνονταν πέντε εργάτες τη μέρα σε μια βιομηχανία, ή σε έναν οργανισμό, θα ξεσπούσε ο τρίτος εμφύλιος.
Αλλά για το ότι σκοτώνονται πέντε Έλληνες τη μέρα, κάθε μέρα, όλο τον χρόνο, κι όλα τα τελευταία χρόνια, στα τροχαία, δεν κουνιέται φύλλο.
Διότι η ζωή, ως αξία, έχει διαφορετική κλίμακα εκτίμησης εν Ελλάδι, εφόσον δεν εξυπηρετεί κάποια κομματική αντιπαλότητα.
Θαρρείς και αν σκοτωθείς στο δρόμο Λαρίσης - Παλαιοφαρσάλων έχει για σένα νόημα το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία. Αν σκοτωθείς επί ΠΑΣΟΚ, ο θάνατός σου έχει άλλη διάσταση από το αν είχες διαμελιστεί επί Νέας Δημοκρατίας.
Οι υπερευαίσθητοι των δύο πλευρών και της Αριστεράς ποσώς ανησυχούν για το φαινόμενο -που σημαίνει:
αν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είχε σκοτωθεί με μηχανάκι, ή με το όχημα που του είχε πάρει ο πατέρας του, ο θάνατός του δεν θα απασχολούσε ούτε καν μονόστηλο.
Κι αυτό δείχνει όχι μόνο την αδιαφορία των κομμάτων, των οργανώσεων και των γκρουπούσκουλων, αλλά και τη θανάσιμη υποκρισία τους.
Απλώς ψάχνουνε για μάρτυρες, για εύκολα σύμβολα που αντικαθιστούν την ανυπαρξία πολιτικού λόγου.
Μέσα από το μελό, βρίσκουνε εύκολη ρητορική και μέσα από την τραγωδία ανυποψίαστων επινοούν λόγο ύπαρξης και αντιπολίτευσης οι ίδιοι.
Αν ήταν αλλιώς, κάποιος θα σκεφτότανε επιτέλους τους χίλιους εξακόσιους Έλληνες που πεθαίνουνε, οι περισσότεροι με φριχτό θάνατο, ετησίως, στην Ελλάδα, ως νενομισμένο νούμερο ομήρων για φάγωμα, που πρέπει να στέλνουμε, σε ενιαύσια βάση, στον Μινώταυρο.
Κι αν υπάρχει κάποια ευαισθησία, εκδηλώνεται τις μέρες που είναι αφιερωμένες στην οδική ασφάλεια, και σε λίγο ξεχνιέται η μόνιμη και καθημερινή τραγωδία των τροχαίων, που είναι κανονική γενοκτονία.
Προ ημερών ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη Σπύρος Βούγιας έκανε κάποιες ανακοινώσεις αντιμετώπισης του προβλήματος που είναι πολυδιάστατο. Υπουργέ, πρέπει να επιμείνεις πολύ στο ζήτημα, που είναι πλέον απ’ τα σπουδαιότερα εθνικά θέματα. Να επιμείνεις ανελέητα. Και στη διδασκαλία οδικής συμπεριφοράς απ’ τα σχολεία και στη φροντίδα απ’ την Τροχαία και σ’ ό,τι άλλο χρειάζεται. Βέβαια, την ορμονική οδήγηση του ήδη στρεβλού Έλληνα και τα κόμπλεξ κυριαρχίας και πρωτιάς που έχει δεν μπορείς να τα ξεριζώσεις, αλλά πιέζοντας συστηματικά, για λίγα χρόνια, κάποιοι μπορεί να σωθούν. Και οι γονείς, ας μην κάνουνε τους δάσκαλους μόνο στα παιδιά τους, αλλά να κόψουν τις προσπεράσεις και τα σαλτανάτια πρώτα οι ίδιοι. Μετά, βλέπουμε.
Σε μια διασταύρωση υπάρχει η τραγική-ειρωνική ταμπέλα που γράφει: “Παιδιά, προσέχετε, παίζουν οδηγοί”.
Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Makthes.gr
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου