Μήπως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε πρότυπα;Τον Φεβρουάριο ξεκίνησα τη σειρά «Η Ιστορία επαναλαμβάνεται»(*), με σκοπό να προκαλέσω το ενδιαφέρον για κάποιες αραχνιασμένες αλλά πολύ σημαντικές πλευρές της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου μας, που μας δείχνουν την άκρη του νήματος. Σε αυτή τη πρωτοβουλία με οδήγησε η διαπίστωση, πως οι δύο τελευταίες (τουλάχιστον) γενιές έχουν παρασυρθεί στη δίνη του ξέφρενου καταναλωτισμού και έχουν εκτεθεί σε μια άνευ προηγουμένου παραπληροφόρηση από τα …“fast food” των ΜΜΕ, που τους έκανε να χάσουν την επαφή με την πραγματικότητα και να παραπαίουν ανάμεσα στο ξέφρενο κυνήγι των εφήμερων απολαύσεων και της όλο και ποιο δύσκολης καθημερινότητας.
Η ανάγκη για γνώση, καλλιέργεια και πολιτισμό, αντικαταστάθηκε από την ανάγκη για μια …δεύτερη δουλειά, προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν ή να προλάβουν τους γείτονες στο παράλογο κυνήγι του life style.
Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί μια «ενδοοικογενειακή» ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας, είναι μάλλον το χαρακτηριστικό γνώρισμα της παγκοσμιοποίησης του σύγχρονου κόσμου.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας μπορεί να έκανε τη ζωή μας φαινομενικά ποιο εύκολη, άνοιξε όμως ταυτόχρονα τον ασκό του Αιόλου, διευκολύνοντας στην αμεσότερη χειραγώγηση του κόσμου. Οι κοινωνίες πλάθονται σήμερα πολύ ποιο εύκολα και ποιο αποτελεσματικά, ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες αυτών που θέλουν να τις έχουν υπό έλεγχο. Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει εξαίρεση. Όσο ποιο ανίδεος είναι ο κόσμος και όσο ποιο απασχολημένος με τα …«παιχνίδια» της όλο και ποιο γρήγορα αναπτυσσόμενης τεχνολογίας ή την εξασφάλιση των (επίσης ελεγχόμενων) μέσων επιβίωσης, τόσο λιγότερο θα αποτελεί εμπόδιο στην υλοποίηση των σχεδίων της διεθνούς εξουσιαστικής ελίτ.
Τώρα μπορεί να ρωτήσει βέβαια κάποιος: Τι με αφορούν εμένα τα διάφορα γεωπολιτικά παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων; Μήπως εγώ θα αλλάξω ή θα βελτιώσω τον κόσμο; Τι κατάφεραν όλοι αυτοί που αγωνίστηκαν να πετύχουν τις όποιες βελτιώσεις; Μήπως τελικά στον ίδιο παρανομαστή δεν καταλήγουμε, δηλαδή στην επιβουλή του θελήματος των ισχυρών; Πόσο αίμα δεν χύθηκε στις διάφορες επαναστάσεις, για να φτάσουμε τελικά στην εμφάνιση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος υψώθηκε σαν αερόστατο μέσα στις καρδιές των οραματιστών ενός ελεύθερου κόσμου, για να ξεφουσκώσει όμως τελικά μετά από ογδόντα χρόνια γκρεμίζοντας έτσι το όνειρο! Μήπως είναι άρα η ποιο ρεαλιστική πολιτική για εμάς τους απλούς ανθρώπους, η …«πολιτική» του Καραγκιόζη;
Αυτός θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο συλλογισμός του κάθε απλού ανθρώπου, και θα πρέπει τώρα να επιχειρηματολογήσει κάποιος πολύ πειστικά, για να δήξει, πως υπάρχει όντως ελπίδα ανατροπής της ισχύουσας κατάστασης, που είναι, Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ!
Αν παρουσιαζόταν κάποιος σήμερα ως φορέας μιας τέτοιας θεωρίας, ανατροπής δηλαδή του υπάρχοντος συστήματος, το λιγότερο που θα έπρεπε να περιμένει ήταν να τον πάρουν με τις …«λεμονόκουπες». Είναι τόσο μεγάλη η έκταση της διαφθοράς και της διαπλοκής (η οποία επεκτείνεται και μέσα στις ίδιες τις λαϊκές μάζες), που όσο και ιδανική να φανεί η όποια «επανάσταση», θα αποδυναμωθεί ήδη εν τη γενέσει της, διότι θα υπονομευθεί από τους ίδιους τους «φερόμενους» ως συντρόφους.
Άρα, ποιο είναι το συμπέρασμα; Αποδοχή του δόγματος «Yes sir!” ή το παλιό «στας διαταγάς σας πολυχρονεμένε μου Βεζίρη»; Κάποιοι ανάμεσά μας έχουν όντως αποδεχτεί αυτή τη στρατηγική ως την ποιο λογική και την ακολουθούν πιστά.
Ξέρεται ποιοι είναι αυτοί; Τους γνωρίζετε πολύ καλά… Είναι οι γνωστές μαριονέτες, που λέγονται πολιτικοί. Είναι αυτοί που υποδύονται σήμερα τον ρόλο του …Χατζιαβάτη και που στέλνονται στο (Εθνικό η Ευρωπαϊκό) Κοινοβούλιο, με την λαϊκή ψήφο, για να αποφασίσουν για τις τύχες όλων ημών –και πιστεύουν μάλιστα ότι ενεργούν για το συμφέρον του τόπου.
Τι σημαίνει άρα αυτό; Σημαίνει ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ!
Και τι μας μένει τότε;
Μας μένει να γνωρίζουμε που …πατάμε, ώστε να μη χάσουμε την εσωτερική ελευθερία την οποία μόνο αν το επιτρέψουμε μπορεί κάποιος να μας την κλέψει και να είμαστε άγρυπνοι, ώστε να διακρίνουμε τα σημεία των καιρών!
Πηγή:alkimosarchive
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου