η ΚΟΠΩΣΗ που ΠΡΟΚΑΛΕΙ η ΣΥΜΠΟΝΙΑ για τα ΖΩΑ που ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ

Η μοιραία επιδημία της «κόπωσης συμπόνιας» που «χτυπάει» όσους εργάζονται για την ευημερία των ζώων, αλλά κανένας δεν μιλάει για αυτό το θέμα.

Τον Σεπτέμβριο του 2014, η 48χρονη Sophia Yin συμπεριφεριολόγος ζώων και best-seller συγγραφέας αυτοκτόνησε
Η Δρ Γιν ήταν ένας πρωτοπόρος στην κοινότητα εκπαίδευσης σκύλων. Έγραψε βιβλία –με θέματα συμπεριφοριστικής κτηνιατρικής- δημιούργησε εκπαιδευτικά βίντεο, και ανέπτυξε εργαλεία για την εκπαίδευση με θετική ενίσχυση (η θετική ενίσχυση στην εκπαίδευση ζώων λειτουργεί με τη χρησιμοποίηση επαίνων και θετικών ενεργειών ή ανταμοιβών)
Στην Huffington Post, η Anna Jane Grossman (Writer and Dog Trainer. Co-owner School For The Dogs in Manhattan, New York City) γράφει για την εξαιρετική συνεισφορά της Sophia΄s Yin στον κόσμο. Ίσως η αφοσίωση μέχρι θανάτου στα ζώα την οδήγησε να δώσει τέλος στη δική της ζωή. Σύμφωνα με τα πιο κοντινά της πρόσωπα η Δρ Γιν είναι πιθανόν να υπέφερε από «compassion fatigue »

Η κόπωση που προκαλεί η Συμπόνια για τα ζώα που υποφέρουν
Η κόπωση συμπόνιας ορίζεται ως συνδυασμός σωματικής, συναισθηματικής και πνευματικής εξάντλησης που σχετίζεται με δράσεις για τη διάσωση και περίθαλψη άρρωστων, τραυματισμένων και ορφανών ζώων.
Ο Charles Figley, Ph.D. ( a psychologist, family therapist, psychoneuroimmunologist, Distinguished Professor and Associate Dean for Research, in the School of Social Work) στο Tulane University και πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Τραυματολογίας στο Florida State univercity , ορίζει την έννοια «compassion fatigue » (κόπωση συμπόνιας ή δευτερογενές τραυματικό στρες) ως εξής:
«Συναισθηματική εξάντληση, που προκαλείται από το άγχος της φροντίδας για τραυματισμένα και πάσχοντα ζώα ή ανθρώπους »
Η κόπωση συμπόνιας είναι επίσης γνωστή ως «δευτερεύουσα διαταραχή μετατραυματικού στρες» ( STSD ). Τα συμπτώματα της STSD είναι παρόμοια με αυτά της PTSD (Post-traumatic stress disorder) Όπως και στην διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD) η κόπωση συμπόνιας μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας.

Η κόπωση συμπόνιας δεν είναι σπάνια και η ταλαιπωρία της Δρ.Yin δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο.
Η πρώτη έρευνα για την ψυχική υγεία των κτηνιάτρων έδειξε ότι ένας στους έξι από αυτούς έχουν σκεφτεί την αυτοκτονία.
18-3-2015    Study: 1 in 6 veterinarians have considered suicide
​Mental health study explores U.S. veterinary professionals’ well-being
πηγή
https://www.avma.org/News/JAVMANews/Pages/150401d.aspx
Μια πρόσφατη μελέτη από το American Journal of Preventive Medicine αποκαλύπτει ότι οι εργαζόμενοι στη διάσωση ζώων έχουν ένα ποσοστό αυτοκτονιών που ανέρχεται σε 5,3 ανά εκατομμύριο εργαζομένων.
Πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των Αμερικανών εργαζομένων? Αυτό το ποσοστό σχετίζεται μόνο με το ποσοστό για τους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς . Ο εθνικός μέσος όρος μέσος όρος αυτοκτονιών για τους αμερικανούς εργαζόμενους είναι 1,5 ανά εκατομμύριο.
Η Jessica Dolce (a Certified Compassion Fatigue Educator) λέει, «Η κόπωση Συμπόνιας είναι ένας επαγγελματικός κίνδυνος στο έργο μας με τα ζώα, είτε είσαι ένας υπάλληλος ελέγχου των ζώων είτε είσαι εθελοντής σε καταφύγιο μιας μικρής πόλης είτε ακόμα και αν είσαι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος κτηνίατρος. Η δουλειά μας απαιτεί να έχουμε συμπόνια και να ανταποκριθούμε αποτελεσματικά στη καθημερινή ανάγκη για βοήθεια, σε όσους υποφέρουν και μας καλούν.

Ωστόσο, κανείς δεν συζητά για αυτή την πολύ αληθινή και πολύ διαδεδομένη επιδημία. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, σκεφτόμαστε τη φροντίδα των ζώων, ως κάτι που συνδέεται με το πρακτικό (λειτουργικό) επίπεδο, παρά με το συναισθηματικό.
Η Justina Calgiano, (Director of Public Relations and Special Events at the Delaware County SPCA, a private lifesaving animal welfare organization just outside of Philadelphia) υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και οργάνωσης εκδηλώσεων στην ιδιωτική φιλοζωική οργάνωση SPCA στη Φιλαδέλφεια, λέει:
«είναι δύσκολο να βάλεις προσωπικά όρια σε θέματα καλής διαβίωσης των ζώων, επειδή δεν είναι απλώς μια δουλειά, αλλά είναι σαν θρησκεία»
«Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και υποθέσεις που έχουν πετυχημένη έκβαση, αφήνουν τις δικές τους ουλές στην ψυχή μας»
Στην πραγματικότητα σύμφωνα με την Colleen Mehelich της CompassionFatigue.org , η STSD ελάχιστα μόνο σχετίζεται με την ευθανασία.
Η Justina Calgiano θυμάται ένα ιδιαίτερο περιστατικό με ένα πιτ μπουλ που τα έλεγαν Precious και βρέθηκε από εγκλωβισμένο σε ένα πλημμυρισμένο υπόγειο. Σκελετωμένο δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει κα ούτε καν να κινήσει το κεφάλι του. Η μαμά του Angel ανακαλύφθηκε λίγο πιο πέρα νεκρή από την πείνα.
Τώρα ο Precious υιοθετήθηκε, αλλά το τραύμα από τη θέα του ζώου που πάλευε για να ζήσει, αποτυπώθηκε και δεν θα φύγει ποτέ από την ψυχή της Calgiano.
Οι υποθέσεις διάσωσης ζώων δεν έχουν πάντα επιτυχή έκβαση. Αυτό συχνά οφείλεται σε ιατρικούς λόγους, θέματα συμπεριφοράς, ή το πιο τραγικό για τους εργαζομένους διάσωσης, την έλλειψη χώρου.
Η Delco SPCA κάποτε λειτουργούσε περισσότερο ως μια μονάδα ελέγχου ζώων παρά σαν ένα καταφύγιο. Το 2009, 2.325 ζώα θανατώθηκαν, ενώ 1845 δόθηκαν για υιοθεσία.

Χάρη στη βοήθεια του διευθυντή τους, Richard Matelsky , η Delco SPCA είναι τώρα ένα καταφύγιο που δεν θανατώνει πια τα ζώα. Η ευθανασία γίνεται μόνο για ιατρικούς λόγους ή λόγους ακραίας συμπεριφοράς. Το καταφύγιο αναφέρεται τώρα ως ένα από τα καλύτερα στη χώρα. Κάθε καταφύγιο δεν έχει την ευκαιρία να μετατραπεί από "high-kill" ίδρυμα, σε εγκατάσταση μη -θανάτωσης αλλά ορθής περίθαλψης ζώων.
Οι ψυχικοί και σωματικοί στρεσογόνοι παράγοντες σε αυτά τα περιβάλλοντα, μπορεί να είναι εξουθενωτικοί για τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί.

ενώ είναι εύκολο να προτείνουμε σε αυτούς που εργάζονται για τη διάσωση των ζώων, να αφιερώσουν χρόνο για τον εαυτό τους, να φροντίσουν για τη δική τους ζωή και να διαχειριστούν το άγχος τους, δεν είναι εύκολο να γίνουν πράξη αυτές οι τεχνικές. Η πλειοψηφία των εργαζομένων για τη διάσωση των ζώων, είναι εθελοντές με ξεχωριστές καριέρες.

Κατ’ αρχήν, η αναζήτηση ανάδοχης οικογένειας για να υιοθετηθεί ένα ζώο είναι ένα πολύ δύσκολο καθήκον, συνήθως οι εργαζόμενοι στη διάσωση των ζώων αναγκάζονται να πάρουν όσα περισσότερα ζώα μπορούν στο δικό τους σπίτι. Πολλά από αυτά τα ζώα έχουν σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς ή υγείας και αυτό οφείλεται στον τρόπο που τα μεταχειρίστηκαν (κακομεταχειρίστηκαν) στο παρελθόν.
Η φύση της εργασίας δεν είναι το μόνο πράγμα που επηρεάζει την ψυχική υγεία των εργαζομένων για την καλή διαβίωση των ζώων.
Ο ψυχισμός των εργαζομένων πληγώνεται βαριά από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν

Η Molly Sumner, (a QPR trained Gatekeeper Certified Dog Behavioral Consultant (CDBC), Certified Professional Dog Trainer (CPDT-KSA), Owner of Kindred Companions) που βοηθά τους ανθρώπους σε περιόδους κρίσης, σημειώνει ότι:
«τα άτομα με βαθιά συμπόνια για τα ζώα, σηκώνουν ένα μεγάλο βάρος στους ώμους τους. Επειδή τα ζώα δεν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους, οι διασώστες αισθάνονται ότι πρέπει να σπάσουν τα δικά τους προσωπικά όρια για να δώσουν φωνή σε όσους έχουν ανάγκη.
Ο ψυχοθεραπευτής J. Eric Gentry είπε στο Sacramento Bee: «οι άνθρωποι που απασχολούνται με τη Φροντίδα των ζώων είναι μερικοί από τις πιο πληγωμένους –νιώθουν αβάσταχτο ψυχικό πόνο- ανθρώπους που έχω συνεργαστεί ποτέ»
«αυτό που τους καθιστά ιδανικούς στο χώρο εργασίας τους, η ενσυναίσθηση , η αφοσίωση και η αγάπη τους για τα ζώα, είναι το ίδιο που τους καθιστά ευάλωτους.»
οι εργαζόμενοι στη διάσωση των ζώων έχουν ελάχιστο χρόνο για να φροντίσουν τον εαυτό τους και είναι σημαντικό να τους παρέχουμε προγράμματα υποστήριξης.
Άνθρωποι όπως η Elizabeth Strand, (Founding Director of Veterinary Social Work at the University of Tennessee in Knoxville (UTK)) λαμβάνουν μέτρα για να αυξηθεί η πρόσβαση σε υπηρεσίες υποστήριξης.
Κοινωνικοί κτηνιατρικοί λειτουργοί -παρόμοιοι με τους τακτικούς κοινωνικούς λειτουργούς- καταρτίζονται για να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν τις ειδικές ανάγκες των εργαζομένων στη φροντίδα των ζώων.
Η κτηνίατρος Kate Knutson λέει στο SocialWorkers.org :
«Μαθαίνουμε τις τεχνικές και επιστημονικές δεξιότητες, αλλά αυτό που δεν είναι αρκετό, είναι η εκπαίδευση –κυρίως βιωματική- σε δεξιότητες επικοινωνίας. Οι κτηνίατροι χρειάζονται απεγνωσμένα καλύτερες δεξιότητες επικοινωνίας»
Το UTK (University of Tennessee College) έχει ξεκινήσει το S.A.V.E. | Suicide Awareness in Veterinary Education για την παρέμβαση για την αυτοκτονία στην κτηνιατρική εκπαίδευση, που παρέχει πληροφορίες για την ψυχική υγεία στους φοιτητές κτηνιατρικών θεμάτων.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Βασιλικό Κολέγιο Κτηνιατρικών Υπηρεσιών ξεκίνησε το Mind Matters Initiative τον Δεκέμβριο του 2014. Κύριος στόχος του προγράμματος είναι να μειωθεί το στίγμα, η προαγωγή της ευαισθητοποίησης και ο εντοπισμός των παραγόντων κινδύνου. Το πρόγραμμα επίσης περιλαμβάνει τη γραμμή βοήθειας Vet Helpline, που προσφέρει υπηρεσίες για τους ανθρώπους σε άμεση κρίση.

Εκτός από αυτές τις υπηρεσίες, πολλοί στον τομέα αυτό συμβουλεύουν ότι ο ρεαλισμός είναι μία από τα καλύτερες μεθόδους που θα επιτρέψουν να αποτραπεί η κρίση.
Η ακτιβίστρια Colleen Mehelich (Founder, Peternity.com ) Web: www.compassionfatigue.org) γράφει πως The "double-edged sword" phenomenon of working in the animal care industry – you’ve dedicated your life to making a positive difference for animals, but the emotional stress is draining, exhausting and taking a toll on you. You can’t imagine doing anything else with your life, but outside of your work, do you have a life? You work in the animal care industry, not
necessarily because you’ve chosen to, but because it’s chosen you. You cannot exist without doing all that you can to care for and save animals. You love what you do, but the heartbreak and emotional strain on you is sometimes too much to bear. There is a term for all of this, it’s called Compassion Fatigue (further referenced as CF) and it is normal, and very real.
πηγή http://www.compassionfatigue.org/pages/belladog.pdf

«δεν επιλέξαμε να το κάνουμε αυτό, αλλά αυτό μας επέλεξε…
δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να κάνουμε όλη αυτή τη δράση, για να σώζουμε και να φροντίζουμε τα ζώα. Η αγάπη για αυτό που κάνουμε μας οδηγεί σε συναισθηματική εξάντληση, η καρδιά μας ραγίζει και μερικές φορές είναι αδύνατον να το αντέξουμε. Υπάρχει ένας όρος για όλη αυτή την κατάσταση, λέγεται Κόπωση Συμπόνιας «Compassion Fatigue (further referenced as CF)» και είναι κάτι φυσιολογικό και πολύ αληθινό»
Η Mehelich θεωρεί ότι είναι σημαντικό να βιώνουμε και να αποδεχόμαστε τα συναισθήματα της θλίψης και της απώλειας. Όταν τα αποφεύγουμε, επιτρέπουμε σε αυτά να φουντώνουν και να μας κυριαρχούν.
H Jessica Dolce (Humane education, communications, teaching her new online compassion fatigue class for animal care workers) συμφωνεί:
«όταν αναγνωρίζουμε ότι κάτι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να επηρεάζεται από το έργο μας, μπορούμε να κάνουμε πιο εύκολα τα βήματα για να διαχειριστούμε καλύτερα τις επιπτώσεις της κόπωσης συμπόνιας, στις ζωές μας. Ξεκινούμε με την εκπαίδευση του εαυτού μας και του προσωπικού μας. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό που δεν καταλαβαίνουμε.
Διαβάζουμε ένα βιβλίο , παρακολουθούμε κάποιο μάθημα, ή webinar. »
Η Calgiano προσθέτει ότι ο καθορισμός με μικρά προσωπικά όρια είναι χρήσιμος. Κάτι απλό όπως ο έλεγχος των μηνυμάτων στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας για λίγες ώρες το Σαββατοκύριακο μπορεί να δώσει στα συναισθήματά μας χρόνο για να επαναφορτίσουμε.

σχεδόν όλοι όσοι εργάζονται για την ευημερία των ζώων, συμφωνούν ότι η πρώτη γραμμή άμυνας ενάντια στην κόπωση συμπόνιας είναι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα ότι δεν μπορούμε να σώσουμε όλα τα πλάσματα που κινδυνεύουν.
Κάνουμε μια πράξη βοήθειας κάθε φορά και δεν υποτιμούμε τη σπουδαιότητα που έχει η διάσωση μιας ζωής.
Αυτή η μοναδική δράση κάνει τη διαφορά στον κόσμο για το ζώο που σώζεται και τους ανθρώπους που θα το αγαπήσουν.
Πριν από ένα μήνα
πηγή
http://barkpost.com/compassion-fatigue-animal-workers/?utm_source=share&utm_medium=facebook&utm_campaign=above_thumbnail

Στην Ελλάδα, οι εθελοντές των  φιλοζωικών οργανώσεων γνωρίζουν την κοινωνική απαξίωση.
Αποκαλούν τη γυναίκα που φροντίζει αδέσποτα «σκυλού» «γατού» κλπ.
Οι περισσότεροι φροντιστές αδέσποτων ζώων είναι κυριολεκτικά κυνηγημένοι από την περιβάλλουσα «καθαρή»κοινωνία…
έτσι, εκτός των άλλων, ο κατεστραμμένος ψυχισμός των εθελοντών από τις κακοποιήσεις των ζώων που συναντούν καθημερινά,  βάλλεται από τον στιγματισμό και την απαξίωση της περιβάλλουσας κοινωνίας, για το σημαντικότατο έργο τους.

Οι παραπάνω έρευνες των επιστημόνων και σημαντικότατων ανθρώπων που συμβάλλουν στην ανθρώπινη εξέλιξη, είναι άγνωστες στον Έλληνα πολίτη.
Ο φιλόζωος που η Ελληνική κοινωνία φροντίζει να τον στείλει στον ψυχίατρο ή στον τάφο, συναντά συχνά έναν γιατρό που η έννοια της λέξης «συμπόνια» για τα ζώα, του είναι άγνωστη. Προσφέρει λοιπόν συνταγές με ψυχοφάρμακα στον ασθενή φιλόζωο, μέχρι να τον κάνει απαθή θεατή της βαρβαρότητας απέναντι στα ζώα  αλλά βέβαια και της ίδιας της ζωής του.
είναι πραγματικά αδύνατο, να συνυπάρχουν οι άνθρωποι που προσφέρουν για τη διάσωση της ζωής,  με αυτούς που δεν συγκινούνται όταν βλέπουν να χάνεται μια ζωντανή ύπαρξη.