Ἔχουμε πόλεμο, ῥέέέέέέέέέ! Δὲν εἶναι ἀστεῖο!

Ἔγραφα προχθὲς γιὰ τὴν ἀνάγκη κάποιων νὰ τὸ πᾶμε ὅλο αὐτὸ ποὺ μᾶς συμβαίνει …πιὸ μαλακά!
Εἶναι πράγματι πολὺ κουραστικὸν νὰ πασχίζῃς νὰ παλέψῃς μὲ αἰώνων τρομοκρατία.
Προσπαθῶ νὰ φανταστῶ πῶς θὰ αἰσθάνθηκε ὁ Κολοκοτρώνης, ὅταν ἔμαθε γιὰ τὶς δράσεις τοῦ Νενέκου καὶ γιὰ τὰ προσκυνοχάρτια:

«…Εἰς τόν  καιρὸν τοῦ προσκυνήματος μόνον ἐφοβήθηκα διὰ τὴν  πατρίδα μου, ὄχι ἄλλην φορὰ.  Οὔτε εἰς τὰς ἀρχὰς, οὔτε εἰς  τὸν  καιρὸν τοῦ Δράμαλη, ὅπου ἦλθε μὲ 30.000 στράτευμα ἐκλεκτὸ, οὔτε ποτέ, μόνον εἰς τὸ  προσκύνημα ἐφοβήθηκα. Ἡ Ρούμελη ἦτον ὅλη προσκυνημένη, ἡ Ἀθήνα πεσμένη, τὰ  ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, μόνον ἡ Πελοπόννησος ἦταν μενεμένη μέ τά δυό νησιά, Ύδρα καὶ Σπέτσαις, ὁποῦ εἶχαν δύναμιν…..

… Ἅπλωσα τά στρατεύματα εἰς τὰ  προσκυνημένα χωριά,καὶ έκαμα διαταγαῖς, ὅτι ὅποιο χωριό δὲν γυρίσει ὁπίσω, εἶναι τὰ σπίτια του καϊμένα, τὰ αμπέλια τους καϊμένα, θὰ τοὺς ἀφανίσω ἀπό τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, καὶ ὅτι, ἄν ἐπιστρέψη, τὸ ἔθνος θὰ τοὺς συγχωρήση, καὶ ἄλλα περισσά, φοβέραις…

Καὶ ἔτσι ἐγύρισαν ὁπίσω τὰ χωριά, ὁποῦ ἦταν προσκυνημένα, καὶ ἐπαίρναμε  ὁπίσω τὰ προσκυμοχάρτια καὶ τοὺς δίναμε τοῦ έθνους.

Καὶ ἔτσι ἐγύρισαν  ὁπίσω εἰς τὰ  χωριά τους, διὰ νὰ μὴν τοὺς κάψουν τὰ σπίτια τους» 

Μόνον εἰς τὸν καιρὸν τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθη ὁ Γέρος μας!
Τί σημαίνει ὅμως προσκύνημα; 
Γιατί συζητᾶμε σήμερα γιά προσκύνημα;
Τότε, ἡ χαντζάρα τοῦ δημίου ἦταν κάτι πάρα πολὺ εὔκολο νὰ σὲ βρῇ. 
Μὴν καὶ κάποιος κουνιόταν, τὴν ἐπομένη τοῦ εἶχαν κάψει σπίτι, γυναίκα, παιδιὰ καὶ τὸν εἶχαν στείλει ἀδιάβαστον.
Ἕνας Κολοκοτρώνης ὕψωσε τὴν φωνή του καὶ θύμισε στοὺς Ἕλληνες πὼς ἦταν Ἕλληνες. Κι αὐτὸ μὲ τὴν σειρά του ἔφερε σθένος καὶ πυγνὴ καὶ ἀποτελέσματα!
Μόλις ὅμως πάτησε ὁ Ἰμπραὴμ τὸ πόδι του στὴν Πελοπόννησο, ἀμέσως ἔπιασε τρόμος τὸν χωριάτη. Ἔκλεισαν πόρτες, παράθυρα. Χάθηκαν πολεμιστές… Ἔπρεπε βλέπετε τὸ θηρίον νὰ ἡρεμήσῃ! Νὰ τὸ μαλακώσουν… Νὰ τὸ ξεγελάσουν… Καὶ τότε πιάστηκαν νὰ δουλεύουν τὰ προσκυνοχάρτια.
Πέρασαν χρόνοι πολλοὶ κι ἐφθάσαμε στὸ σήμερα. 
Μὴν καταπιαστῶ μὲ τὶς συνθῆκες τῆς σκλαβιᾶς μας πάλι. 
Θὰ καταπιαστῶ μόνον μὲ τὰ προσκυνοχάρτια μας. 
Ναί, αὐτὰ ποὺ οἱ σημερινοὶ «χωριᾶτες» ἁρπάζουν ὥς σανίδαν σωτηρίας. 
Εἶναι ἄλλης μορφῆς, ἀλλὰ τοῦ ἰδίου εἴδους. 
Καὶ τότε καὶ τώρα ἀπέβλεπαν στὴν σιωπή, στὴν ἀνοχή, στὸν συμβιβασμό!
Μόνον ποὺ τότε ἡ βία ἦταν ἐμφανής, ξεκάθαρη, ἒν ᾦ σήμερα μετονομάσθηκε σὲ …πολιτισμό!
Θυμᾶμαι κάποτε ποὺ μάλωσα ἄσχημα μὲ ἕναν δήμαρχο, γιὰ τὴν ἀθλιότητα ποὺ βιώναμε, λόγῳ τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἠλεκτρικοῦ σιδηροδρόμου (ΜΕΤΡΟ) στὴν πόλιν μας. 
Δὲν μπορούσαμε νὰ περπατήσουμε στοὺς δρόμους μας, δὲν μπορούσαμε νὰ ὁδηγήσουμε, νὰ σταθμεύσουμε, νὰ ἀναπνεύσουμε.
Λεωφορεῖα ἀπὸ κάθε μεριὰ τῶν Ἀθηνῶν εἶχαν βάλει ὥς στόχον τὴν ὠραία μας πλατεία. 
Ἀνάπηροι καὶ μητέρες μὲ καρότσια εἶχαν χάσει τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθέρας κι ἀσφαλοῦς διακινήσεως. 
Παιδιὰ ἔπαψαν νὰ παίζουν στὶς πέριξ παιδικὲς χαρές. 
Γέροντες κλείστηκαν στὰ σπίτια τους, μὲ ἀναπνευστικὰ προβλήματα καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ ἀτυχήματος. 
Ξέρετε τί ἀπήντησε ὁ δήμαρχος στίς διαμαρτυρίες μου:
«Πρέπει νὰ γίνουμε Εὐρώπη! Φέραμε τὸν πολιτισμό!»
Ἔμεινα ἄφωνη! Ἐὰν ἦταν δυνατόν!
Ἔτσι ἀντιλαμβανόταν ὁ καϋμένος τὸν πολιτισμό. Μὲ τὴν καταστρατήγησιν κάθε ἀνθρωπίνου δικαιώματος στὴν διαβίωσιν!
Προσπάθησα νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς αὐτὸ ἦταν βία κι ὄχι πολιτισμός. Νὰ τοῦ ὑποδείξω ἕνα ταξείδι στὴν Εὐρώπη, πρὸ κειμένου νὰ διαπιστώσῃ μόνος του, τὸ τί σημαίνει ἠλεκτρικὸς σιδηρόδρομος. Νὰ δῇ καὶ τὴν ἄλλην πλευρά, αὐτὴν ποὺ οὐδόλως ἀντιλαμβανόταν! Μάταιον! Ὁ δήμαρχος ἦταν πανευτυχής! Δὲν νογοῦσε! 
Σήμερα, τὸ περιστατικὸν ποὺ σᾶς ἱστόρησα ἔχει ξεχαστεῖ. 
Δὲν εἶναι μόνον στοὺς δρόμους  μας, στὸν ἀέρα μας καὶ στὸ νερό μας ἡ βία.
Εἶναι παντοῦ!
Ναί, δὲν ἔχουμε τὶς χαντζᾶρες ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μας.
Ἀλλὰ ἔχουμε συναισθηματικὲς, ἠθικές, νοητικὲς χαντζᾶρες ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μας. 
Νὰ μὴν  μιλήσουμε. Νὰ μὴν ἀντιδράσουμε! Νὰ μὴν στοχοποιηθοῦμε! 
Νὰ μὴν καταλάβῃ ὁ νέος πασᾶς, ὁ κάθε πασᾶς, πὼς ἐμεῖς τὸν καταλάβαμε. Γεμίσαμε πασᾶδες καὶ τσιφλίκια! Μικρὰ καὶ μεγάλα! Σὲ κάθε ἔκφρασιν τῆς ζωῆς μας!
Μόνον ἐὰν κινήσουν κι ἄλλοι μαζύ μας, μόνον τότε ἴσως νὰ συμπράξουμε!
Ἔως τότε ὅμως, δὲν πειράζει… Ἔχει ὁ θεός.
Τὸ κεφάλι μας νὰ μένῃ στὴν θέσιν του… Ὁ μισθουλᾶκος νὰ πέφτῃ… Ἡ κατσαρόλα νὰ γεμίζῃ…
Ποιάν χαντζάρα λοιπόν;
Ἔχουμε πόλεμον! Ὁλοκληρωτικόν, ἀπάνθρωπον, ὑπάνθρωπον πόλεμον!
Βαλλόμαστε ἀπὸ παντοῦ!
Καὶ οἱ χαντζᾶρες ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μας ἀναμένουν νὰ κόψουν…. 
Μᾶς λείπει ὁ Γέρος μας; 
Δὲν λείπει διόλου. Ἐδῶ εἶναι! Μαζύ μας! Δίπλα μας! Ὁδηγεῖ! Σᾶς διαβεβαιῶ!
Ἁπλῶς κι αὐτὸς ἄλλαξε προσωπεῖον, χροιὰ στὴν φωνή του, ἐμφάνισιν.. Γιὰ πολλοὺς λόγους.
Ἄλλα ὅπλα ἀντιμετωπίζει σήμερα.
Ἄλλης μορφῆς βία ἀντιμάχεται!
Ἄλλα προσκυνοχάρτια καλεῖται νὰ κάψῃ!
Δὲν γίνεται λοιπὸν νὰ ἐμφανισθῇ μὲ μίαν περιβολὴ γνωστή! Δὲν εἶναι ἀνόητος! Ἀφῆστε ποὺ θὰ τὸν ἀναγνωρίσουν καὶ θὰ τὸν ἀφανίσουν! 

Τί κάνουμε ὅμως ὅλοι ἐμεῖς; 
Περιμένουμε τόν Γέρο μας νά βγῇ ἐμπρός; Νά πιάσῃ τήν ντουντούκα καί νά καλῇ τούς ἐναπομείναντες Ἕλληνες; Ἢ ὄχι; 

Σήμερα ὁ Γέρος μας δὲν μάχεται μὲ ὅπλα ποὺ ἔως τώρα ξέραμε. 
Μάχεται μὲ ὅπλα ποὺ πράγματι χρειαζόμαστε!
Τὸ μεγαλύτερον ὅπλον μας εἶναι ἡ Νόησις! Ἡ Γνώσις! Ἡ Παιδεία!
Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα παλεύει! Μὲ αὐτὰ τὰ ὅπλα θὰ νικήσουμε τοὺς νέους Κύκλωπες καὶ τοὺς νέους Λαιστρυγόνες. Κι ἂς φαντάζῃ παράλογον στὴν ἀντίληψίν μας καὶ στὴν …πραγματικότητά μας κάτι τέτοιο! 

Οἱ περισσότεροι γύρω μας θεωροῦν πὼς ὁ ἐχθρός μας εἶναι ἡ κυβέρνησις. Ἢ οἱ κερδοσκόποι. Ἢ οἱ μεσάζοντες. Ἢ ἡ Γερμανία, ἡ Τουρκία, ἡ Ἀμερική, οἱ Ἑβραῖοι, οἱ …ποντικοί… 
Ἴσως… Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι!
 Αὐτὰ ποὺ βλέπουμε εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ παγόβουνου! 
Ἡ οὐσία, τὸ κέντρο, ἡ καρδιά του εἶναι ἄλλο πρᾶγμα! Καὶ εἶναι ἀλλοῦ!

Ἔχουμε πόλεμον! Ὁλοκληρωτικόν! Καὶ δὲν εἶναι μόνον δικός μας! Εἶναι ἁπλωμένος σὲ ὅλον τὸν πλανήτη. Ἅλλως τε, μία πρόχειρη ματιὰ στὶς περισσότερες χῶρες τῆς Ἀφρικῆς, καθῶς καὶ σὲ πολλὲς χῶρες τῆς Ἀσίας θὰ μᾶς πείσῃ!
Ὁ πόλεμος κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος δὲν ξεκίνησε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα!
Ὁ πόλεμος κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος ἔχει ξεκινήσει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θεωροῦσαν ἑαυτοὺς περισσότερο ἀδυνάμους! Πρὸς τοῦτο καὶ ἀφανίζονται-κάμπτονται τόσο γρήγορα!

Ὁ πόλεμος κρατεῖ καλά! Παντοῦ γύρω μας! Καὶ ἰδίως μέσα μας!
Ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς πού θά σώσουμε τόν κόσμο; Ἐδῶ καλὰ καλὰ δὲν μποροῦμε νὰ σώσουμε τὶς οἰκογένειές μας καὶ τοὺς ἑαυτούς μας, τούς πεινασμένους τοῦ πλανήτου θά προστατεύσουμε; Ἂς παλέψουν μόνοι τους κι αὐτοί… Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἔτσι… Δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι…

Ὅμως κι ἐδῶ νὰ σταθοῦμε λίγο. Ἐδῶ, στὸν τόπο μας. Στὰ δικά μας. Τϊ κάνουμε; 
Κάποιοι, ἔξω  διαρκῶς κτυπιοῦνται μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο, μὲ τὸ σύστημα καὶ κάποιοι ἄλλοι ἀναμένουν ἐντολὲς καὶ ὑποδείξεις, ἀπὸ τοὺς φερομένους ὥς …ἀρχηγούς τους! Εἶτε αὐτοὶ εἶναι σωματεῖα, εἶτε συνδικαλιστικὲς ἐπιχειρήσεις, εἶτε κόμματα. 
Πόσοι ἔχουν  καταλάβει πώς αὐτός ὁ πόλεμος δέν εἶναι κάτι σύνηθες; Πώς μέσα ἀπό αὐτόν τόν πόλεμο θά ἀποδείξουμε ἐάν μποροῦμε καί δικαιούμαστε νά παραμείνουμε Ἄνθρωποι;

Αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι ἀτομικὸς πρῶτα καὶ μετὰ συλλογικός. Εἶναι πόλεμος πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτόν μας, μὲ τὶς ἔξεις μας καὶ μετὰ μὲ τοὺς κρατοῦντες. Εἶναι πόλεμος πρωτίστως μὲ τὴν ἀντίληψιν ποὺ ἔχουμε γιὰ τὰ πράγματα καὶ μετὰ μὲ τοὺς ἄλλους. 

Καί τί κάνουμε; 
Λέμε, δὲν βαριέσαι, ἂς ξεκινήσῃ ὁ ἄλλος πρῶτα… Καὶ μετά, ὅταν θὰ μαζευτοῦν πολλοί, ὅταν θὰ πληθύνουν, τότε κι ἐγὼ θὰ ἀποφασίσω ἐὰν θὰ κάνω κάτι γιὰ τὴν Γῆ.

Θαυμάσια;
Ὄχι, διόλου θαυμάσια!
Πρὸ μερικῶν μηνῶν, ὅταν ἔγραφα τὸ κείμενον γιὰ τὸν φίλο Παναγιώτη, ποὺ ἤθελε ὅπως ἔλεγε νὰ πολεμήσῃ, ἀλλὰ ἤθελε καὶ νὰ βγῇ ζωντανός, ἀκριβῶς τὰ ἴδια ἔγραφα. Ἐγώ, ἐσύ, αὐτός.. Ὁ καθεῖς ἀπὸ ἐμᾶς ΜΟΝΟΣ του θὰ πολεμήσῃ. Παράλογα, ἀνέφικτα, ἀνέλπιδα!
Δὲν θὰ τὸ κάνῃ κανεῖς ἄλλος!
Θὰ τὸ κάνουμε μόνοι μας!
Ὁ καθεῖς μόνος του!
Στὸ σημεῖον ποὺ «μᾶς ὁρίστηκε»! Μόνον!
Διότι αὐτὸς ὁ πόλεμος δὲν εἶναι μὲ συνήθη ὅπλα. Οὔτε μὲ συνήθεις μεθόδους. Εἶναι κάτι ἄλλο..  Κι ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ ἐμᾶς, σὰν ἄτομα κι ὄχι σὰν μέλη μίας ὁμάδος. Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον! 

Δὲν θὰ σηκωθῇ κανεῖς γιὰ νὰ σταθῇ στὸ πλάι μας! Μόνοι μας θὰ παλέψουμε γιὰ τὶς ἰδέες μας, γιὰ τὰ πιστεύω μας καὶ γιὰ τὰ ὄνειρά μας!
Μόνοι μας θὰ βγοῦμε ἐμπρός! Μόνοι μας!
Μόνοι μας θὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ νὰ ξαναστήσουμε τὸν τόπο μας στὰ πόδια του!
Καὶ μόνοι μας θὰ τὸ κερδίσουμε!
Κάποιοι ἄλλοι, ὅλο καὶ λιγότεροι κάθε φορά,  θὰ παρακολουθοῦν ἀμέτοχοι, φοβισμένοι, ἄφωνοι!
Δὲν θὰ κουνήσουν οὔτε τὸ δακτυλάκι τους! Ἴσως ἀκόμη νὰ σταθοῦν κι ἀπέναντι!
Καὶ δὲν ἔχει καμμίαν σημασία ἐὰν αὐτοὶ ποὺ θὰ βλέπουν εἶναι οἱ πολλοὶ ἢ οἱ λίγοι! Καμμίαν ἀπολύτως!
Σημασία ἔχει νὰ ξέρουμε πὼς κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἕνα καρφί, μία πρόκα, ἕνα παλούκι στὸ μάτι τοῦ συστήματος!!! Κι ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν εἶναι μία ἀνίκητος δύναμις!
Ἀλλά τί πρέπει νά ἀλλάξουμε; 
Ὅταν λέμε πώς πρέπει νά ἀλλάξουν τά πάντα, ἀναφερόμαστε μόνον σέ αὐτά πού ὅλοι οἱ ἄλλοι πρέπει νά ἀλλάξουν;
Νά κάνουν οἱ ἄλλοι τήν ἐπανάστασιν; Νά πέσουν οἱ ἄλλοι στήν φωτιά καί νά βγάλουν τά κάστανα; Νά δαρθοῦν, νά γδαρθοῦν καί νά φυλακιστοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι γιά νά σωθοῦμε ἐμεῖς καί ἡ βολή μας;
Κι ἐμεῖς τί θά κάνουμε; Θά ἀλλάξουμε τήν ἐπιλογή τοῦ κόμματος πού ψηφίζουμε κι ὅλα θά εἶναι μία χαρά;
Ἐμεῖς, σάν ἄτομα, σάν προσωπικότητες τί θά κάνουμε; Θά συνεχίσουμε ἔτσι; Δίχως καμμίαν ἀλλαγή μέσα μας; Μίαν τόση δά; Ἴσα γιά νά ἀνοίξουμε τό ὀπτικό μας πεδίον;
Εἴμαστε Ὀδυσσεῖς κι ἔχουμε ἐμπρός μας Κύκλωπες!
Δεκάδες χιλιάδες πελωρίους Κύκλωπες!
Κι αὐτοὺς πρέπει νὰ τοὺς τσακίσουμε!
Ἕνας τόσο δά Ὀδυσσεύς ἀπέναντι σέ μίαν ντουζίνα τεραστίων Κυκλώπων;
Γιατί ὁ Ὀδυσσεύς τά κατάφερε ὅμως καί δέν θά τά καταφέρω ἐγώ;
Ἐγὼ θὰ τὰ καταφέρω! Θέλω δὲν θέλω, ἀντέχω δὲν ἀντέχω, μπορῶ δὲν μπορῶ!
Δὲν ἤμουν ποτὲ βολεμένη. Δὲν χρωστῶ σὲ κανέναν καὶ δὲν μὲ καπέλωσε κανεῖς. Δὲν μπῆκα ποτὲ σὲ μαγαζάκια, σὲ συντεχνίες, σὲ μικρὰ ἢ μεγάλα συμφέροντα.
Μόνη μου πάλευα καὶ μόνη μου παλεύω.
Γιατί λοιπόν σήμερα νά περιμένω κάτι ἀπό κάποιον;
Οἱ σύντροφοί μου εἶναι ἤδη ὄρθιοι! Παλεύουν!
Ἄλλος κλωτσᾶ, ἄλλος φωνάζει, ἄλλος πολεμᾶ… Εἶναι ἒξω, ἐκεῖ καὶ μάχονται! Καὶ δὲν εἶναι στατικοί! Κάθε ἡμέρα γίνονται καὶ καλλίτεροι, δυνατότεροι, ἀποτελεσματικότεροι!
Ὅσοι ἦταν νὰ πολεμήσουν ἔχουν ξεκινήσει πρὸ πολλοῦ! Τὸ κάνουν! Δὲν περιμένουν νὰ ἀλλάξῃ κάτι! Τὸ ἀλλάζουν μόνοι τους! Ἀλλάζουν κι αὐτοί! Ξαναβρίσκουν τὴν Φύσιν τους! 
Εἶναι βαρύ! Δύσκολο! Μοναχικό! Ἀλλὰ εἶναι ἐπιλογή!
Δὲν γίνεται νὰ περιμένω νὰ ἀλλάξῃ κάτι. Οὔτε νὰ χαϊδεύω αὐτιά! Οὔτε νὰ παρακαλῶ! Κουράστηκα τόσους αἰῶνες νὰ παρακαλῶ! Θέλω ἐπὶ τέλους νὰ σταθῶ ὄρθια! Τὸ δικαιοῦμαι! Καὶ θὰ τὸ κάνω!

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Θυμήθηκα, τότε μὲ τὸν Καμίνη, ποὺ μία κοπέλα πῆγε κι ἔγραψε κάποια συνθήματα στὴν πλατεία Κλαυθμῶνος. Δὲν τὴν ἐμπόδισε οὔτε ἡ ἀστυνομία οὔτε ὁ Δῆμος. Τὴν ἐμπόδισε, ἢ τοὐλάχιστον προσπάθησε νὰ τὸ κάνῃ, κάποιος περαστικός. Αὐτὸς φοβήθηκε νὰ μὴν χαλάσῃ ἡ εἰκόνα τῆς πλατείας περισσότερο. Λέτε λοιπόν αὐτός νά ὑπολογίζεται; Λέτε νά μπορέσῃ; Λέτε νά χρειάζεται κι αὐτός στοργή, ἀγαποῦλες, καρδοῦλες καί τρυφερότητα; Πᾶμε καλά; 

Υ.Γ.2. Δὲν εἶναι περίπατος αὐτὸ ποὺ ξεκινήσαμε. Οὔτε μία ἀσήμαντος περιπέτεια. Οὔτε θὰ ἐπανέλθουν τὰ δεδομένα ποὺ γνωρίζαμε!  Δὲν γίνεται πλέον! Ἡ ἀντίστροφος μέτρησις ξεκίνησε. Ἤ θὰ εἴμαστε ἤ ὄχι ἐκεῖ! Καὶ δὲν μᾶς κάνει κανεῖς πλάκα! 

Ἀντιγραφὴ τοῦ ἀποσπάσματος γιὰ τὰ λόγια τοῦ Γέρου μας ἀπὸ Καρδαμᾶς  Ἠλείας καὶ φωτογραφία