Ο Μπαγκίς ο «Ευρωπαιοφάγος» – και όχι μόνο «ξαναχτύπησε», αυτή τη
φορά αναφορικά με το θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων. Τι μας είπε αυτή
τη φορά ο πολύς Εγκεμέν; Πως το 1919 οι κατηγορούμενοι για την
γενοκτονία των Αρμενίων «αθωώθηκαν» από βρετανικό δικαστήριο, το οποίο
συνήλθε στη Μάλτα, στην οποία βρίσκονταν εξορισμένοι υψηλόβαθμοι
Οθωμανοί αξιωματούχοι, αμέσως μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου.
Σύμφωνα με τον Ε. Μπαγκίς 120 άτομα που δικάστηκαν στη Μάλτα αθωώθηκαν από τις κατηγορίες σχετικά με τα γεγονότα του 1915, άρα «η Τουρκία είναι αθώα» αναφορικά με το θέμα. Ο υπερφίαλος δε αυτός άνθρωπος επεσήμανε ακόμα πως δεν είναι σωστό υπουργοί να ασχολούνται με ιστορικά θέματα.
Παρά το γεγονός πως μπαίνουμε στον πειρασμό να γράψουμε πολλά αναφορικά με τις σοφιστείες και τις ανοησίες-αστειότητες ενός ηγετικού στελέχους του ΑΚΡ θα επισημάνουμε ένα θέμα αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά ενώ θα προχωρήσουμε και σε μία γενικότερη παρατήρηση.
Το θέμα αναφορικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων και τις δίκες στην Μάλτα, είναι σαφές πως δεν στέκεται από πουθενά αφού το 1919, δεν είχαν ακόμα στοιχειοθετηθεί όλα αυτά που ήταν απαραίτητα για τα θύματα ώστε να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Μία έρευνα εν τω μέσω του πολέμου ούτε νοούταν ούτε ήταν δυνατόν να γίνει. Θα συμβουλεύαμε δε τον κύριο Μπαγίς να δει ποιοι ήταν ακριβώς οι κατηγορούμενοι για το θέμα, ποιοι διέφυγαν της «δικαιοσύνης» και ποιοι κάθισαν στο σκαμνί καθώς και πως ακριβώς έγιναν οι δίκες.
Μήπως το Λονδίνο εν τω μέσω του ελληνοτουρκικού πολέμου στη Μικρά Ασία, αποφάσισε να «αλλάξει πλευρά» και να ρίξει γέφυρες συνεννόησης με τους Τούρκους, τη στιγμή που έβλεπε τους Κεμαλικούς να ερωτοτροπούν με τη Σοβιετική Ένωση του Λένιν, τους άλλους δυτικούς να αναγνωρίζουν τη νέα πραγματικότητα και κυρίως τους Έλληνες ανήμπορους να δώσουν ένα αίσιο τέλος στο εγχείρημα αλλά και διχασμένους εσωτερικά; Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και να «αθωώθηκαν» κάποιοι για κάποια θέματα, από ένα βρετανικό αποικιακό δικαστήριο αυτό ουδόλως επηρεάζει το διεθνές δικαστήριο, ή τα δικαστήρια των κρατών στα οποία βρίσκονται οι απόγονοι των Αρμενίων οι οποίοι μπορούν προσφύγουν και να δικαιωθούν. Αυτά τα ολίγα, για την ώρα.
Η δεύτερη γενικότερη παρατήρηση θεωρούμε πως έχει μεγαλύτερη βάση από τις γελοιότητες του Μπαγκίς. Ακόμα πιο σημαντικό από το να γελάει κανείς μαζί σου είναι το να αποδεικνύεσαι μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας. Τι εννοούμε με αυτό; Η θέση πως δεν είναι σωστό να αναγάγουμε ιστορικά θέματα σε πολιτικά, δηλαδή να μην ασχολούνται οι πολιτικοί με την ιστορία, ας δεχθούμε πως έχει μία αξία. Στην προκειμένη περίπτωση, η Τουρκία «βολεύεται» με το επιχείρημα αυτό, στην προσπάθειά της να αποποιηθεί κάθε ευθύνης.
Έως εδώ καλά. Το ερώτημα που τίθεται όμως για την Άγκυρα είναι πως είναι δυνατόν από τη μία να μην θέλουν να αναγάγουν την ιστορία σε πολιτική, όταν ολόκληρο το θεωρητικό πολιτικό κατασκεύασμα του νέο-οθωμανισμού βασίζεται σε τίποτα άλλο από την Ιστορία; O Αχμέτ Νταβούτογλου, μέσω της εξέτασης της Ιστορίας έχει στην κυριολεξία μετατρέψει ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό οικοδόμημα της χώρας του σε ένα όχημα «ξαναζωντανέματος μίας ιστορικής πραγματικότητας ή φαντασίωσης να πούμε, η οποία υπήρχε πριν από έναν ακριβώς αιώνα.
Με άλλα λόγια πως είναι δυνατόν οι νεοθωμανοί να μας λένε να μη χρησιμοποιούμε την Ιστορία για πολιτικούς σκοπούς όταν οι ίδιοι έχουν μετατρέψει αυτό που αντιλαμβάνονται ως Ιστορία, σε πολιτικό θέσφατο και εθνικό όραμα για τον 21ο αιώνα.
Τέλος, ας επισημάνουμε στον φίλο μας τον Εγκεμέν μια ακόμα αντίφαση: Πως είναι δυνατόν από τη μία η Τουρκία να αποποιείται τις ευθύνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τα τεκταινόμενα του 1915 (πολλές φορές επισημαίνοντας πως από νομική άποψη η Τουρκία αποτελεί άλλη κρατική οντότητα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), ενώ ταυτοχρόνως στο θέμα των Ιμίων –για παράδειγμα- μας λέει πως αποτελεί συνέχεια των Οθωμανών και άρα ότι έχει ή δεν έχει αποδοθεί από αυτούς στην Ελλάδα θα πρέπει να εγκριθεί και από την ίδια; Αποφασίστε, είσαστε ή δεν είσαστε;
Αυτά για την ώρα, και αναμένουμε πολλές-πολλές ακόμα «επιστημονικές» θέσεις του μεγάλου Βεζίρη για να διασκεδάσουμε και λίγο την εθνική μας μιζέρια.
defence-point
Σύμφωνα με τον Ε. Μπαγκίς 120 άτομα που δικάστηκαν στη Μάλτα αθωώθηκαν από τις κατηγορίες σχετικά με τα γεγονότα του 1915, άρα «η Τουρκία είναι αθώα» αναφορικά με το θέμα. Ο υπερφίαλος δε αυτός άνθρωπος επεσήμανε ακόμα πως δεν είναι σωστό υπουργοί να ασχολούνται με ιστορικά θέματα.
Παρά το γεγονός πως μπαίνουμε στον πειρασμό να γράψουμε πολλά αναφορικά με τις σοφιστείες και τις ανοησίες-αστειότητες ενός ηγετικού στελέχους του ΑΚΡ θα επισημάνουμε ένα θέμα αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά ενώ θα προχωρήσουμε και σε μία γενικότερη παρατήρηση.
Το θέμα αναφορικά με τη γενοκτονία των Αρμενίων και τις δίκες στην Μάλτα, είναι σαφές πως δεν στέκεται από πουθενά αφού το 1919, δεν είχαν ακόμα στοιχειοθετηθεί όλα αυτά που ήταν απαραίτητα για τα θύματα ώστε να υποστηρίξουν τις θέσεις τους. Μία έρευνα εν τω μέσω του πολέμου ούτε νοούταν ούτε ήταν δυνατόν να γίνει. Θα συμβουλεύαμε δε τον κύριο Μπαγίς να δει ποιοι ήταν ακριβώς οι κατηγορούμενοι για το θέμα, ποιοι διέφυγαν της «δικαιοσύνης» και ποιοι κάθισαν στο σκαμνί καθώς και πως ακριβώς έγιναν οι δίκες.
Μήπως το Λονδίνο εν τω μέσω του ελληνοτουρκικού πολέμου στη Μικρά Ασία, αποφάσισε να «αλλάξει πλευρά» και να ρίξει γέφυρες συνεννόησης με τους Τούρκους, τη στιγμή που έβλεπε τους Κεμαλικούς να ερωτοτροπούν με τη Σοβιετική Ένωση του Λένιν, τους άλλους δυτικούς να αναγνωρίζουν τη νέα πραγματικότητα και κυρίως τους Έλληνες ανήμπορους να δώσουν ένα αίσιο τέλος στο εγχείρημα αλλά και διχασμένους εσωτερικά; Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και να «αθωώθηκαν» κάποιοι για κάποια θέματα, από ένα βρετανικό αποικιακό δικαστήριο αυτό ουδόλως επηρεάζει το διεθνές δικαστήριο, ή τα δικαστήρια των κρατών στα οποία βρίσκονται οι απόγονοι των Αρμενίων οι οποίοι μπορούν προσφύγουν και να δικαιωθούν. Αυτά τα ολίγα, για την ώρα.
Η δεύτερη γενικότερη παρατήρηση θεωρούμε πως έχει μεγαλύτερη βάση από τις γελοιότητες του Μπαγκίς. Ακόμα πιο σημαντικό από το να γελάει κανείς μαζί σου είναι το να αποδεικνύεσαι μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας. Τι εννοούμε με αυτό; Η θέση πως δεν είναι σωστό να αναγάγουμε ιστορικά θέματα σε πολιτικά, δηλαδή να μην ασχολούνται οι πολιτικοί με την ιστορία, ας δεχθούμε πως έχει μία αξία. Στην προκειμένη περίπτωση, η Τουρκία «βολεύεται» με το επιχείρημα αυτό, στην προσπάθειά της να αποποιηθεί κάθε ευθύνης.
Έως εδώ καλά. Το ερώτημα που τίθεται όμως για την Άγκυρα είναι πως είναι δυνατόν από τη μία να μην θέλουν να αναγάγουν την ιστορία σε πολιτική, όταν ολόκληρο το θεωρητικό πολιτικό κατασκεύασμα του νέο-οθωμανισμού βασίζεται σε τίποτα άλλο από την Ιστορία; O Αχμέτ Νταβούτογλου, μέσω της εξέτασης της Ιστορίας έχει στην κυριολεξία μετατρέψει ολόκληρο το πολιτικο-οικονομικό οικοδόμημα της χώρας του σε ένα όχημα «ξαναζωντανέματος μίας ιστορικής πραγματικότητας ή φαντασίωσης να πούμε, η οποία υπήρχε πριν από έναν ακριβώς αιώνα.
Με άλλα λόγια πως είναι δυνατόν οι νεοθωμανοί να μας λένε να μη χρησιμοποιούμε την Ιστορία για πολιτικούς σκοπούς όταν οι ίδιοι έχουν μετατρέψει αυτό που αντιλαμβάνονται ως Ιστορία, σε πολιτικό θέσφατο και εθνικό όραμα για τον 21ο αιώνα.
Τέλος, ας επισημάνουμε στον φίλο μας τον Εγκεμέν μια ακόμα αντίφαση: Πως είναι δυνατόν από τη μία η Τουρκία να αποποιείται τις ευθύνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τα τεκταινόμενα του 1915 (πολλές φορές επισημαίνοντας πως από νομική άποψη η Τουρκία αποτελεί άλλη κρατική οντότητα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), ενώ ταυτοχρόνως στο θέμα των Ιμίων –για παράδειγμα- μας λέει πως αποτελεί συνέχεια των Οθωμανών και άρα ότι έχει ή δεν έχει αποδοθεί από αυτούς στην Ελλάδα θα πρέπει να εγκριθεί και από την ίδια; Αποφασίστε, είσαστε ή δεν είσαστε;
Αυτά για την ώρα, και αναμένουμε πολλές-πολλές ακόμα «επιστημονικές» θέσεις του μεγάλου Βεζίρη για να διασκεδάσουμε και λίγο την εθνική μας μιζέρια.
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου