Ζούνε άραγε μερικοί από τους αγνοούμενους της Κύπρου;;; Και... τι απέγιναν όλοι οι άλλοι!

Την προηγούμενη εβδομάδα («Ε.Ω.», Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012), «νεκραναστήσαμε» επικοινωνιακά, μέσα από αυτή εδώ την εφημερίδα με πρωτοσέλιδο μάλιστα δημοσίευμα, ένα μείζον ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με σαφείς ανθρωπιστικές διαστάσεις, που δυστυχώς παραμένει εκκρεμές εδώ και 38 σχεδόν χρόνια: Το ζήτημα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας του 1974. Ο αριθμός των αγνοουμένων είναι εξαιρετικά μεγάλος (1.619 άτομα), πλην όμως στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έγινε από ελληνικής πλευράς η θρυλική επιχείρηση διάσωσης της ΕΥΠ 13 αγνοουμένων, η οποία και έκτοτε έμεινε γνωστή στον κόσμο των υπηρεσιών πληροφοριών ως «13 περιστέρια».

Στην ως άνω επιχείρηση, που διεξήχθη μέσα σε συνθήκες απίστευτου θρίλερ, συνέβησαν πραγματικά «σημεία και τέρατα», με ηρωικές ενέργειες αυτοθυσίας των «κακών Ελλήνων πρακτόρων» (όπως τους αποκαλούν οι θολοκουλτουριάρηδες), και μάλιστα υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες, για τις οποίες όμως επιφυλασσόμεθα να κάνουμε λόγο στο μέλλον.

Εμείς, αντίθετα από τη συντριπτική πλειοψηφία των πουλημένων δήθεν δημοσιογράφων και ανθρώπων των Μ.Μ.Ε., οι οποίοι κατόπιν εντολών ξένων κέντρων «θάβουν» επίτηδες τα μεγάλα εθνικά μας ζητήματα, δεν έχουμε τέτοιες εξαρτήσεις και προβάλλουμε συνεχώς θέματα που αφορούν νευραλγικές παραμέτρους τους. Και, φυσικά, ένα από αυτά είναι και το ζήτημα των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας-προδοσίας του 1974, γι’ αυτόν τον λόγο και το αναλύσαμε σε ολόκληρο κεφάλαιο του έργου μας «Ελλάδα Άκρως Απόρρητο», το οποίο εκδόθηκε το 2009 και στις σελίδες του οποίου είμαστε ΟΙ ΜΟΝΟΙ που βγάζουμε στη δημοσιότητα σειρά θεμάτων, που η λογοκρισία έχει ρητά απαγορεύσει να βγαίνουν καν στη φόρα! Αυτό δε το κάνουν ακριβώς για να ξεχαστούν τα εν λόγω ζητήματα και να ζει ο λαός μας μέσα στην άγνοια και την παραπληροφόρηση...

Γράφαμε λοιπόν στο ως άνω έργο μας και τα εξής ενδιαφέροντα, που φανερώνουν μία σημαντική διάσταση του όλου ζητήματος:
«Σύμφωνα με ένα πανάρχαιο τουρκικό έθιμο, οι ρίζες του οποίου εντοπίζονται στις πρώτες τουρκικές ορδές της Κεντρικής Ασίας, οι συλληφθέντες των πολεμικών αναμετρήσεων «απολαμβάνουν» ειδική μεταχείριση. Ο αιχμάλωτος πολέμου θεωρείται σκλάβος των Τούρκων,  των οποίων οφείλει να εκτελεί χωρίς αντιρρήσεις κάθε επιθυμία.

Πρόκειται φυσικά για επιβίωση μιας συνήθειας, που κρύβει μέσα της υπολλείματα από την εποχή του τοτεμισμού, και που εξηγείται από την ανάγκη που είχαν οι πρώτοι Τούρκοι «χαν» να εκμεταλλεύονται αριθμητικά κάθε εχθρό που είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια τους. Είναι δηλαδή μια πρώιμη μορφή των σύγχρονων επιχειρήσεων ελέγχου του νου, μιας και ο αιχμάλωτος περνούσε από διαδικασία «πλύσης εγκεφάλου», προκειμένου το συντομότερο δυνατό να απορροφηθεί από τον τουρκικό πολεμικό σχεδιασμό. Μια άλλη σκληρή συνήθεια,  που χάνεται στα βάθη του χρόνου, επιβάλλει το βιασμό του κατασκόπου που έχει συλληφθεί...

Σύμφωνα με μια ερμηνεία ενός εδαφίου του Κορανίου, τουλάχιστον το 1/3 των αγνοουμένων αναγκάστηκαν να αλλαξοπιστήσουν, ώστε να υπηρετούν πιστά τον Αλλάχ! Οι συγκεκριμένοι αιχμάλωτοι «τούρκεψαν», αφού πρώτα πέρασαν από πολύχρονη και κοπιαστική διαδικασία εξισλαμισμού και τελικά παντρεύτηκαν μωαμεθανές... Με αλλαγμένα ονόματα, Τούρκοι πια κανονικοί, οι Έλληνες αυτοί σύντομα ξέχασαν την καταγωγή τους και όλα όσα είχαν συμβεί στην Κύπρο»...

Τα παραπάνω είναι όντως ανατριχιαστικά. Πρόκειται για μία «απόκρυφη» παράμετρο του θέματος των αγνοουμένων του 1974, η οποία εντούτοις δεν έχει αναλυθεί όσο θα έπρεπε από ελληνικής πλευράς, ακριβώς διότι ελάχιστοι είναι οι Έλληνες αρμόδιοι που έχουν εντρυφήσει στα μυστικά της τουρκικής Ανατολής. Και βέβαια από μόνα τους τα παραπάνω αλλάζουν εντελώς τα δεδομένα σε ό,τι σχετίζεται με το όλο θέμα, εφόσον τούτο σημαίνει ότι μεγάλο μέρος των επιζώντων αιχμαλώτων του πολέμου του 1974 (το ένα τρίτο, δηλ. πάνω από 500 άτομα!!!) μετατράπηκε σε πιστούς Τούρκους, δηλ. «γενίτσαρους», με μίσος κατά του ελληνισμού και της χριστιανοσύνης. Με ό,τι μπορεί κάτι τέτοιο να συνεπάγεται, εφόσον υπάρχει η πληροφορία πως μερικοί τουλάχιστον εξ αυτών των Νεότουρκων (και πρώην Ελλήνων της Κύπρου) συμμετείχαν τρόπον τινά σε διάφορους ανθελληνικούς σχεδιασμούς...

Εδώ πρέπει απαραίτητα να κάνουμε μία σημείωση. Ότι η μετάλλαξη μιας ανθρώπινης προσωπικότητας από μια ταυτότητα σε κάποια άλλη μπορεί να επιτευχθεί μέσω ειδικών προγραμμάτων των μυστικών υπηρεσιών, που καλούνται «ριζική αλλαγή μεταβλητών προσωπικών δεδομένων» και αφορούν άκρως απόρρητους προγραμματισμούς από τα «άδυτα των αδύτων» του κόσμου του παρασκηνίου.

Αυτό επιτυγχάνεται, συν τω χρόνω, μέσα από μια «ειδική θεραπεία εγκεφάλου» (έτσι την ονομάζουν!), δηλ. μέσα από την εξάσκηση πάνω στο συγκεκριμένο πρόσωπο-στόχο μεθόδων “mind control” («ελέγχου του νου»), ώσπου στο τέλος ο άνθρωπος αυτός βγαίνει από τα εν λόγω εργαστήρια-κλινικές... «ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»!!! Με άλλο όνομα, πρόσωπο, χαρακτήρα, ψυχοσύνθεση, συνήθειες κτλ. Φυσικά στη διαδικασία ετούτη γίνεται ευρεία χρήση και τεχνητών εμφυτευμάτων, αλλά και βαρύτατων φαρμάκων, ήχων και χρωμάτων που οδηγούν σε προσωρινή έλλειψη προσανατολισμού κτλ. Για το θέμα αυτό, και κυρίως για την εφαρμογή του από την τουρκική ΜΙΤ θα επανέλθουμε με άλλο κείμενό μας...

Επιστρέφοντας τώρα στο κεντρικό θέμα του σημερινού άρθρου μας, προβάλλει και πάλι το ερώτημα: Τι απέγιναν τελικά οι αγνοούμενοι της Κυπριακής τραγωδίας; Ζουν άραγε (ένα μικρό τους έστω μέρος) ακόμα, τόσα χρόνια μετά την καταστροφή; Στο κείμενό μας της προηγούμενης εβδομάδας προσπαθήσαμε να δώσουμε μερικές απαντήσεις. Κάποιες τέλος πάντων ερμηνείες σχετικά με το τι εν τέλει απέγιναν αυτές οι ανθρώπινες ψυχές. Εδώ τώρα θα αναφερθούμε σε δύο ακόμα πληροφορίες, που μας έρχονται από το «αόρατο μέτωπο» του παγκοσμίου παρασκηνιακού πολέμου.

Η πρώτη, ευρύτατα διαδεδομένη ήδη από τη δεκαετία του 1990, κάνει λόγο για την απόπειρα απελευθέρωσης των «13 περιστεριών» από το στρατόπεδο-φυλακή του Μπολού. Αυτή οργανώθηκε από τους πατριώτες της ΕΥΠ, αλλά – όπως αναφέρεται και στο έργο του κ. Πέτρου Κασιμάτη «Δεκατρία περιστέρια» – και με τη συνδρομή της... ισραηλινής Μοσάντ!!! Όμως, αν δει κάποιος το θέμα σε μεγαλύτερο βάθος, ετούτο δεν είναι και τόσο παράδοξο, εφόσον οι υπηρεσίες πληροφοριών και τα σώματα ασφαλείας του Ισραήλ θεωρούνται από τα πλέον άρτια εκπαιδευμένα και αποτελεσματικά παγκοσμίως, κάτι βέβαια που έχει να κάνει και με την άσχημη μοίρα του κράτους αυτού να περιτριγυρίζεται από παντού από εχθρούς του εξτρεμιστικού Ισλάμ...

Τι συνέβη όμως τότε; Είχε τελικά η αποστολή διάσωσης αυτών των δυστυχισμένων Ελλήνων άδοξο φινάλε και μάλιστα και με... νεκρούς, όπως ειπώθηκε; Ή μήπως το αποτέλεσμα ήταν τελικά «γλυκόπικρο», με μια προσωρινή δηλ. απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων και μέχρι την επίτευξη μιας μυστικής διακρατικής συμφωνίας με διάφορα ανταλλάγματα;... Προς το παρόν δεν πρέπει να αναφερθούν παραπάνω στοιχεία.

Η άλλη πληροφορία, αρκετά νεότερη, την οποία όμως και πρέπει επίσης να παραθέσουμε, έκανε λόγο για τα εξής. Ότι κορυφαία υπερδύναμη του πλανήτη είχε ενδιαφερθεί για το θέμα, τόσο για λόγους γεωπολιτικού «διεμβολισμού» της Τουρκίας όσο και για να προσεταιριστεί την Ελλάδα στο πλαίσιο χάραξης ευρύτερων συμμαχιών της στην περιοχή μας. Αυτή η υπερδύναμη, που επίσης διαθέτει ισχυρή υπηρεσία ασφαλείας και πληροφοριών, παρείχε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα πλήρη στοιχεία στην ελληνική πλευρά για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι επιζώντες αγνοούμενοι της Κυπριακής τραγωδίας του 1974.
Έγινε συγκεκριμένα αναφορά ότι πράγματι ζουν κάποιοι από αυτούς (διότι είναι σίγουρο ότι δεν είχαν όλοι τους κοινή τύχη), από τους πιο νέους σε ηλικία – μεταξύ τους και ένα πεντάχρονο τον καιρό της εισβολής του «Αττίλα» παιδί – και μερικοί από αυτούς περιμένουν ακόμα τον «αέρα της λευτεριάς». Άλλοι όμως συγχωνεύθηκαν με την τουρκική πραγματικότητα και παραμένουν σήμερα ζωντανοί μεν, αλλά – και αφού είχαν περάσει πολύ καιρό στα μπουντρούμια και τα καταναγκαστικά έργα – έχουν αποδεχτεί πλήρως τη νέα τους προσωπικότητα. Άρα ΚΑΙ σε αυτή την αναφορά της ξένης υπηρεσίας πληροφοριών γίνεται λόγος για «τουρκοποίηση»-«ισλαμοποίηση» μέρους τουλάχιστον των αγνοουμένων της Κύπρου!... Και διερωτάται κανείς: Τυχαίο;

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης 

elora