Ένας απλός στρατιώτης της ΕΛ.ΔΥ.Κ αφηγείται...

Ονομάζομαι Καφούρος Λουκάς του Χαραλάμπους και είμαι από την Σαντορίνη.
Είμαι 52 χρονών. Έχουν περάσει 33 χρόνια περίπου από τότε που υπηρέτησα την θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό.
Θέλω να πω λίγα φτωχά λόγια για την περίοδο εκείνη που με συγκίνησαν αφάνταστα και συνεχίζουν να με συγκινούν.
Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι είμαι περισσότερος Ελληναράς. Αλλά αυτά τα συναισθήματα που έχουν μπει βαθιά στην ψυχή μου με έχουν κάνει να αισθάνομαι ρε παιδιά ότι τελικά ο Έλληνας είναι ένας και μοναδικός στην υφήλιο.
Στις 12/12/1979 και μετά από ένα χρόνο υπηρετώντας σε διάφορες μονάδες, πήγα μαζί με πολλά άλλα παιδιά στην Κύπρο στην ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Τι να πω και από πού να αρχίσω; Το τάγμα το δικό μου εγκαταστάθηκε στον Άγιο Ιωάννη Μαλούντας (1 Τ.Π. ΕΛΔΥΚ).
Ήμουν στον Λόχο Δ/σεως με ειδικότητες: διαβιβαστής ΠΖ και ταυτόχρονα ήμουν στο 1 γραφείο δαχτυλογράφος.
Η εκπαίδευση σκληρή όπως αρμόζει σε Έλληνα στρατιώτη και πόσον μάλλον να υπηρετείς στην Κύπρο, με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Θέλω να πω σε εσάς που πολεμήσατε και χύσατε το αίμα σας, που είδατε για έναν ολόκληρο μήνα την καταστροφή, που χάσατε αγαπημένους σας φίλους, ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μπορεί η πολιτεία και το κράτος μας να σας αγνόησε, αλλά να ξέρετε ότι ζείτε και υπάρχετε στις καρδιές των απλών Ελλήνων και ειδικά σε όλους όσους έχουν υπηρετήσει μετά από εσάς και συνεχίζουν να υπηρετούν σε αυτά τα ματωμένα εδάφη που εσείς χύσατε το αίμα σας. Και θέλω να σας πω και να είστε σίγουροι γι αυτό, ότι και η δική μου σειρά ήταν έτοιμη να σας μιμηθεί, αλλά πιστεύω και όλες οι υπόλοιπες που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να πηγαίνουν να υπηρετούν στην Κύπρο.
Θέλω να σας πω πολλά για την εμπειρία της ζωής μου στο (1 Τ.Π. της ΕΛΔΥΚ). Αλλά ίσως σας φανώ πολύ φλύαρος.
Ένα μόνο που νιώθω πολύ έντονα μέσα μου θα σας πω και εσείς θα καταλάβετε πολλά.
Μου έχει μείνει στην μνήμη μου η εικόνα στο κέντρο του στρατοπέδου μου με την μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των 20χρονων παιδιών και φίλων σας, που έδωσαν την ζωή τους, τα νιάτα τους, το αίμα τους και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτή την εικόνα θα την έχω μέχρι να πεθάνω. Καθόμουν με τις ώρες, ειδικά τα απογεύματα και κοιτώντας αυτή την μαρμάρινη πλάκα το αίμα μου σκιρτούσε. Έλεγα μέσα μου τα εξής λόγια: Όντως αξίζει να ζεις και να ζεις σαν Έλληνας. Και αυτό συνέβαινε και με άλλα παιδιά φυσικά.
Φεύγοντας δε από την ΕΛΔΥΚ μετά από ένα χρόνο 15/12/1980, κλαίγαμε όλοι μαζί. Όχι γιατί είμαστε γυναικούλες, αλλά γιατί είχαμε δεθεί τόσο πολλοί ο ένας με τον άλλον.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλους εσάς ζώντες και μη, της μαύρης εκείνης περιόδου.
Για μένα είστε και θα είστε ΗΡΩΕΣ και ΑΘΑΝΑΤΟΙ.

Με αδελφική αγάπη και εκτίμηση,
Ένας απλός στρατιώτης της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Λουκάς Καφούρος από Σαντορίνη