«Σήμερα,
ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών,
εμφανίζεται ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και
οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης»
" Εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας"
Ακούγοντας πολλά, και βλέποντας πολλά, αυτήν την μακρά περίοδο των δύο
τελευταίων ετών, πολύ δε περισσότερο στην παρούσα προεκλογική περίοδο
την οποίαν διανύουμε, μου έρχονται κατά νου, πάμπολλα ερωτήματα, όπως το
“εάν η πρόσφατη πολιτική μας Ιστορία ως “οργανωμένο” κράτος, δίδαξε
“κάτι” στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, και σε εμάς ως πολίτες, ή
είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ίδια “λάθη” ;;;
Είναι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, έτοιμο να διαφυλάξει, αρχές,
αξίες, ήθη και πολιτικά έθιμα αυτού του τόπου, στην δύσκολη,
ομολογουμένως, περίοδο την οποίαν διανύουμε, ή θα φανεί για μια ακόμη
φορά “μικρότερο των περιστάσεων” ;;;
Θα οδηγήσουν την χώρα, οι πολιτικοί παράγοντες του τόπου σε εκλογές,
ομαλά και συντεταγμένα, όπως αρμόζει σε μία ευνομούμενη κοινωνία ή θα
μάς ρίξουν “βορά ορνίων”, στις πολιτικές επιδιώξεις κάποιων και στην
εξυπηρέτηση μικρών και μεγάλων συμφερόντων, των εντός και εκτός της
χώρας “ιδιοκτητών” αυτής ;;;
Η πρόσφατη πολιτική ιστορία μας (1950-1967), με την μεσολάβηση της
επταετούς δικτατορίας των συνταγματαρχών, και κατόπιν της, λεγόμενης εν
συντομία, περιόδου “μεταπολιτεύσεως”, έως σήμερα, αποτελεί αντικείμενο
απαραίτητης μελέτης κάθε φερέλπιδα Έλληνα πολιτικού.
Τα πολιτικά κόμματα τα οποία δραστηριοποιούντο στην Ελλάδα, την περίοδο
1950-1967, ήταν, το κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ), του
Κωνσταντίνου Καραμανλή, το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (Δ.Κ.Ε.Λ.)
1953-1961, το Ελληνικός Συναγερμός 1950-1955, το Ελληνικό Σοσιαλιστικό
Κόμμα 1963-1964, η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.) 1951-1974, η
Ένωσις Κέντρου (Ε.Κ.) 1961-1974 του Γεωργίου Παπανδρέου, η Εθνική
Πολιτική Ένωσις Κέντρου (Ε.Π.Ε.Κ.) 1950-1953, το Κόμμα Προοδευτικών
1954-1984, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (Κ.Κ.Ε.) 1918-σήμερα, το Λαϊκό
κόμμα 1945-1958, το Νέο Κόμμα 1947-1951, το Φιλελεύθερον Δημοκρατικόν
Κέντρον Φ.Δ.Κ. 1965–1966, η Χριστιανική Δημοκρατία 1953-1968.
Ο δικομματισμός ήταν και τότε έντονος μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, της
ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου
Παπανδρέου.
Η Ενωση Κέντρου ως κόμμα, ήταν μια τεχνητή συγκόλληση πολιτικών τάσεων
και μικρότερων κομμάτων των οποίων οι αρχηγοί, επ’ ουδενί, θεωρούσαν τον
Γεώργιο Παπανδρέου, ως αδιαφιλονίκητο “αρχηγό”, αλλά περισσότερο ως
“πρώτο μεταξύ ίσων”.
Η ΕΔΑ, ιδρύθηκε σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωσή της, στις 3 Αυγούστου
1951, ως συνασπισμός κομμάτων της αριστεράς, με την πρωτοβουλία του
εκτός νόμου, τότε Κ.Κ.Ε., με πρόεδρο τον Ιωάννη Πασαλίδη.
Η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.) ήταν το ελληνικό πολιτικό κόμμα,
το οποίο έδρασε, κυρίως την περίοδο 1951-1985 (με διακοπή λειτουργίας
κατά τη διάρκεια της επταετίας). Ήταν το μεγαλύτερο νόμιμο κόμμα της
Αριστεράς την περίοδο εκείνη, με σημαντική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Μετά τη μεταπολίτευση, επανήλθε χωρίς όμως τη δυναμική του παρελθόντος, για να διαλυθεί οριστικά μετά το 1985.
Το 1956 η Ε.Δ.Α. μετατράπηκε σε ενιαίο κόμμα. Το 1958 η ηγεσία του
Κ.Κ.Ε. αποφασίζει να διαλύσει όσες παράνομες οργανώσεις της είχαν
απομείνει στην Ελλάδα και τα μέλη τους να ενταχθούν στην νόμιμη πολιτική
παράταξη, την Ε.Δ.Α.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1956, κατορθώνει να πάρει το 24,4% των
ψήφων καταλαμβάνοντας 78 βουλευτικές έδρες τοιουτοτρόπως αναδεικνύεται
ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Με αυτήν την επιτυχία της, η οποία είναι η μεγαλύτερη εκλογική επιτυχία
ελληνικού αριστερού κόμματος μέχρι σήμερα, (γιατί άραγε ;;;), προκάλεσε
ανησυχία στα επιτελεία του στρατού και του ισχυρού τότε «παρακράτους»,
τα οποία επανενεργοποίησαν, αναθεωρώντας το σχέδιο «Περικλής», με στόχο
να περιορίσουν τις “δυνάμεις” της ΕΔΑ.
Το ότι ολόκληρη η αριστερά δεν κατόρθωσε έως σήμερα, να ανασυνταχθεί
πολιτικά, να συνενωθεί και να δημιουργήσει μιά νέα ΕΔΑ, δίνοντας
πολιτική προοπτική ριζοσπαστισμού και διαχείρισης της εξουσίας,
εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του εργαζόμενου, είναι ένα πολύτιμο ερώτημα
και συγχρόνως “κοινωνική αποδοκιμασία” στις ηγεσίες της αριστεράς, την
οποίαν αυτές οι “ηγεσίες”, οφείλουν να λάβουν πολύ σοβαρά υπ’όψιν.
Η διαχείριση των κατακερματισμένων μικρών εκλογικών ποσοστών τους και η
επανάπαυσή τους, στην πιθανολογούμενη επερχόμενη επικράτηση της
“ιδεολογικής καθαρότητος” στην Ελληνική κοινωνία, αποτελούν “ουτοπίες”
και “αγκυλώσεις”, τις οποίες η αριστερά οφείλει να υπερβεί και να
προασπίσει “εν τοις πράγμασι” το συμφέρον των εργαζομένων, σήμερα,
διαφορετικά τα υπόλοιπα αποτελούν “σοσιαλιστικές ασκήσεις” για την
διατήρηση της αριστερής “φόρμας” τους.
Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ισχυρή παρουσία της “αριστεράς” ως
πολιτικού παρεμβατικού σχηματισμού, ώς πολιτικού πόλου, ικανού να
παράξει και να προασπίσει εφαρμοσμένες πολιτικές προτάσεις, δια την
έξοδο της χώρας απο την πρωτοφανή “κρίση” όχι μόνον του χρέους, αλλά των
αξιών και αρχών του Ελληνικού λαού.
Διαφορετικά “ρίχνει” νερό στον μύλο της “εκμετάλλευσης” των εργαζομένων
από την νεοφιλελεύθερη αστική τάξη και των εκπροσώπων της, σε εγχώριο
και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το πολιτικό “νιρβάνα” δεν μπορεί να συνεχιστεί
πλέον από κανέναν ο οποίος φιλοδοξεί να χαρακτηρίζεται “αριστερός”, και
δεν αποτελεί “άλλοθι” για κανέναν διαχειριστή της αντίστοιχης
ιδεολογίας.
Το σχέδιο “Περικλής” τέθηκε σε εφαρμογή στις εκλογές του 1961 που έμειναν γνωστές ως οι «εκλογές της βίας και της νοθείας».
Στις εκλογές αυτές η ΕΔΑ έλαβε μέρος ως “Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδας-ΠΑΜΕ”.
Κατά την προεκλογική περίοδο τα μέλη και οι οπαδοί της έγιναν
αντικείμενο διώξεων από στρατιωτικούς, χωροφύλακες και “υποκινούμενους”
πολίτες. Σημειώθηκαν κατ`επανάληψιν βίαια επεισόδια με νεκρούς, ενώ
αντικείμενα επιθέσεων και διώξεων έγιναν και οι υποψήφιοι βουλευτές της.
Έκτοτε η ΕΔΑ περιόρισε “αυτοβούλως” τη συμμετοχή της στις εκλογές, με
σκοπό να ενισχυθεί η Ένωσις Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, και να
ανέλθει στην εξουσία.
Λίγο πριν από τις εκλογές του 1963, η Ελλάδα εισήλθε σε μία περίοδο
πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής, λόγω της δολοφονίας του βουλευτή
της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη από μέλη του ακροδεξιού παρακρατικού
μηχανισμού.
Η ηγεσία της ΕΔΑ κατηγόρησε τον τότε πρωθυπουργό της ΕΡΕ, Κωνσταντίνο Γ.
Καραμανλή, ως “ηθικό αυτουργό” της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής (κυρίως η Ε.Ρ.Ε. και η Ένωση Κέντρου)
θεωρούσαν την ΕΔΑ “κομμουνιστική” παράταξη και επεδίωκαν την πολιτική
και κοινωνική απομόνωσή της. Τα μέλη της αντιμετωπιζόταν με πλήρη
καχυποψία, και ήταν συχνά, αντικείμενο πολιτικών και όχι μόνον, διώξεων,
όπως και το δημοσιογραφικό της έντυπο, η εφημερίδα «Αυγή».
Ο Γεώργιος
Παπανδρέου ονόμαζε την πολιτική του «διμέτωπο αγώνα» κατά της Δεξιάς και
της Αριστεράς.
Συνεργάστηκε μαζί με την ΕΔΑ, μόνο στις εκλογές του 1956, με μοναδικό
σκοπό την αλλαγή του εκλογικού συστήματος σε περίπτωση νίκης.
Στη συνέχεια όμως, αν και “κεντρώος” πολιτικός, μετά την νίκη του στις
εκλογές του 1963, επειδή δεν πέτυχε αυτοδυναμία στη Βουλή, προτίμησε να
παραιτηθεί και να προκηρύξει νέες εκλογές τον Φεβρουάριο του 1964, παρά
να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με την ΕΔΑ.
Στις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 η Ένωση Κέντρου κέρδισε με το 52,8% των ψήφων και 171 έδρες.
Το σχέδιο “ΠΕΡΙΚΛΗΣ"
Αφορμή για την αποπομπή του Πέτρου Γαρουφαλιά, του τότε υπουργού Εθνικής
Αμύνης, πρόσωπο το οποίο, απολάμβανε της απόλυτης και πλήρους
εμπιστοσύνης του Στέμματος, ήταν και η άρνηση του, στην διαταγή του
Γεωργίου Παπανδρέου να αρχίσουν οι ανακρίσεις για την εφαρμογή του
σχεδίου “Περικλής” στις εκλογές του 1961. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος,
προσπάθησε να διατηρήσει τον Πέτρο Γαρουφαλιά στην θέση του υπό
οποιοδήποτε κόστος.
Στην πρόσφατη ελληνική πολιτική ιστορία, με τον επίσημο τίτλο σχέδιο
“ΠΕΡΙΚΛΗΣ" φερόταν, ένα ειδικό επιτελικό σχέδιο ανάληψης στρατιωτικών
επιχειρήσεων, με συνεπικουρία και άλλων αρχών, κυρίως αστυνομικών, αλλά
και κάποιων παρακρατικών οργανώσεων, με απώτερο στόχο την ποδηγέτηση και
χειραγώγηση των ελληνικών βουλευτικών εκλογών του 1961, υπέρ της τότε
“δεξιάς” παράταξης.
Το σχέδιο αρχικά, είχε εκπονηθεί από την Κ.Υ.Π. το 1955 για να αναθεωρηθεί το 1959 από τον αρχηγό της, στρατηγό Νάτσινα.
Το σχέδιο «Περικλής» ήταν ενέργεια στο πλαίσιο εκστρατείας που είχαν
αρχίσει οι ελληνικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες και η οποία
περιλάμβανε άμεση παρέμβαση του στρατού και της αστυνομίας στα τότε
πολιτικά πράγματα της χώρας με τη χρήση «διαφωτιστικού υλικού» και την
ίδρυση οργανώσεων από «εθνικόφρονες πολίτες» με σκοπό τον περιορισμό του
ποσοστού της Ε.Δ.Α. η οποία είχε καταφέρει να αναδειχθεί αξιωματική
αντιπολίτευση στις εκλογές του 1958.
Σε μια σύσκεψη στην οποία μετείχαν οι στρατηγοί Α. Νάτσινας, Β.
Καρδαμάκης, Ν. Γωγούσης, Αθ. Φροντιστής και ο αρχηγός της αστυνομίας, Θ.
Ρακιντζής, αποφασίστηκαν οι λεπτομέρειες της εφαρμογής του σχεδίου.
Πίσω απ` αυτούς βρίσκονταν κι άλλοι αξιωματικοί που είχαν ενημερωθεί
σχετικά. Ανάμεσά τους και ο αργότερα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Το σχέδιο καταγγέλθηκε δημοσίως στη Βουλή από τον Γεώργιο Παπανδρέου
ως πρωθυπουργό αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου του 1965, και τα πρακτικά
της συνεδρίασης της «Συντονιστικής Επιτροπής» στις 11 και 12 Αυγούστου
1961 δημοσιεύτηκαν στις περισσότερες εφημερίδες της εποχής.
Ο πρωθυπουργός της χώρας την επίμαχη περίοδο ο Κωνσταντίνος Γ.
Καραμανλής, παραδέχθηκε την ύπαρξη του σχεδίου, αρνήθηκε όμως ότι
προοριζόταν να εφαρμοστεί στις εκλογές, παρά μόνο σε περίπτωση
εξωτερικού ή εσωτερικού κινδύνου.
Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης μίλησε στην εκδήλωση
που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και
Ειρήνη» στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το
γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο
εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε τον Γρηγόρη Λαμπράκη με ιλιγγιώδη
ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος.
Όπως αποδείχτηκε αργότερα, το θύμα (ο Γρηγόρης Λαμπράκης) είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο.
Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε στο κεφάλι, από τους ανεξέλεγκτους
διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς, με
αποτέλεσμα να μεταφερθεί αιμόφυρτος στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε 29
ημέρες.
Ο Γιώργος Τσαρουχάς ήταν βουλευτής της ΕΔΑ και ένας από τους πρωτεργάτες του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών.
Πέθανε κατά τη διάρκεια βασανιστηρίων, μετά τη σύλληψή του, στις 9 Μαΐου του 1968.
Στις 10 Μαΐου του 1968 δημοσιεύτηκε στον τύπο η είδηση ότι ο
κομμουνιστής Γιώργος Τσαρουχάς συνελήφθη ενώ πήγαινε από τη Θεσσαλονίκη
στην Αθήνα και ότι πέθανε από καρδιακή προσβολή.
Όμως κατά την ανάκριση που διεξήχθη μετά την πτώση της δικτατορίας, ο
ανακριτής Ηλιάδης βρήκε στη θυρίδα της Σήμανσης ένα φιλμ από το οποίο
προέκυψε ότι ο Τσαρουχάς είχε υποστεί βασανιστήρια μετά τη σύλληψή του.
Επρόκειτο για φωτογραφίες του κακοποιημένου σώματος του νεκρού πια
βουλευτή, στις οποίες, φαίνονταν τα μαστιγώματα στην πλάτη, τα πρησμένα
κάτω άκρα και κυρίως τα χτυπήματα στο εσωτερικό των μηρών, και τα οποία,
σύμφωνα με γιατρούς που είδαν τις φωτογραφίες, πρέπει να ήταν τα
μοιραία.
Ο Ξενοφών Γιοσμάς (1906-14 Ιανουαρίου 1975) γνωστός και ως “φον
Γιοσμάς”, ήταν δημοσιογράφος, ακροδεξιός πολιτικός και στρατιωτικός,
γνωστός για την συνεργασία του με τον Γερμανικό στρατό κατοχής στην
Ελλάδα (1941-1944) και την εμπλοκή του στην δολοφονία του Γρηγόρη
Λαμπράκη (1963).
Κατά την διάρκεια της κατοχής είχε συμμετάσχει σε ένοπλο αγώνα και
προπαγάνδα κατά του “ΕΛΑΣ”, ως μέλος των ταγμάτων ασφαλείας. Διέφυγε
στην Γερμανία πριν την απελευθέρωση, ενώ για την συνεργασία του με τον
εχθρό δικάστηκε ερήμην εις θάνατο.
Γυρίζοντας στην Ελλάδα φυλακίστηκε και μετά από απονομή χάριτος απελευθερώθηκε μετά από σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.
Αργότερα ως ιδρυτής και ηγέτης αντικομουνιστικής παρακρατικής οργάνωσης
υπήρξε συνεργάτης των αρχών ασφαλείας. Μετά την δολοφονία του βουλευτή
Λαμπράκη και τον τραυματισμό του Τσαρουχά από μέλη της οργάνωσής του,
συνελήφθη με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για αυτές τις πράξεις
αλλά αθωώθηκε, ενώ καταδικάστηκε για διατάραξη της κοινής ειρήνης.
Πέθανε από εγκεφαλικό στις 14 Ιανουαρίου 1975. Ο γιος του, Αλέξανδρος
Γιοσμάς, ήταν υποψήφιος βουλευτής Ροδόπης με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ το
2007.
16-02-1964 Εκλογές: Νίκη της «Ένωσης Κέντρου» (53% των ψήφων)
06-03-1964 Ο βασιλιάς Παύλος πεθαίνει από καρκίνο. Τον διαδέχεται ο γιος του Κωνσταντίνος.
21-09-1964 Τελειώνουν οι ανακρίσεις για την υπόθεση Λαμπράκη.
29-11-1964 Τρομοκρατική δράση των μυστικών υπηρεσιών στο Γοργοπόταμο
(πολύνεκρη έκρηξη κατά τον εορτασμό της επετείου).
28-12-1964 Δημοσιεύεται το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Ο εισαγγελέας Στέλιος Μπούτης ασκεί έφεση.
18-05-1965 Ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας υποβάλλει τις προτάσεις του
στο Συμβούλιο Εφετών, υιοθετώντας τα περισσότερα σημεία της έφεσης του
εισαγγελέα Στέλιου Μπούτη.
9-06-1965 Ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος οργανώνει
σαμποτάζ μαϊμού στον Εβρο. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, Ηλίας
Ηλιού προειδοποιεί τη βουλή ότι «επέρχεται δικτατορία».
18-06-1965 Ο προφυλακισμένος υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης με
υπόμνημά του επιβεβαιώνει το σχέδιο οργάνωσης «αντισυγκεντρώσεων» από
εκπαιδευμένες ομάδες αστυνομικών και στρατιωτικών. Μήπως μας θυμίζει κάτι αντίστοιχο σήμερα ;;;
17-07-1965 Τα Ανάκτορα ανατρέπουν την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, με
πολιτικό πραξικόπημα. Πρωτοστατεί ο Κων/νος Μητσοτάκης, που έμελε να
περάσει στην ιστορία ως «αποστάτης».
Η πολιτική ιστορία διδάσκει, στέλνει “μηνύματα”, οι μνήμες
ανασκαλεύονται και οι προκλήσεις επανέρχονται, η βίβλος του “ναζισμού”,
το βιβλίο «Ο Αγών μου» (Mein Kampf), του ανθρώπου που αιματοκύλισε τον
πλανήτη, του Αδόλφου Χίτλερ, θα εκδοθεί για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο
στη Γερμανία σε μια “σχολιασμένη” έκδοση η οποία προβλεπόταν αρχικά για
το 2015, ανακοίνωσε σήμερα το περιφερειακό κρατίδιο της Βαυαρίας, το
οποίο κατέχει τα “δικαιώματα”, στο Γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων DPA.
Τότε υπήρχε το σχέδιο “Περικλής”, σήμερα άραγε, πως ονομάζεται το αντίστοιχο σχέδιο που εφαρμόζεται;;;
Λίγη υπομονή και στο εγγύς μέλλον θα μάθουμε πολλά!!!
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου